Πιστοί, σύλλογοι και φορείς τίμησαν τη μνήμη των θυμάτων του Θρακικού Ελληνισμού

Πλήθος πιστών, συλλόγων της Ροδόπης και τοπικών φορέων βρέθηκαν στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και τίμησαν τη μνήμη των θυμάτων του Θρακικού Ελληνισμού στο ηρώο που υπάρχει στον αύλειο χώρο του ναού. Πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση το πρωί της Κυριακής 03/04 χοροστατούντος του Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής για την ανάπαυση των ψυχών των Θρακών που έφυγαν από την ζωή και υπέστησαν διωγμούς.

Οι σύλλογοι μαζί με τα λάβαρά τους έδωσαν το παρόν στο ηρώο του ναού, ενώ ο Μητροπολίτης κατέθεσε στεφάνι. Μετά το τέλος της επιμνημόσυνης δέησης μικρά παιδιά είπαν τον Εθνικό Ύμνο συγκινώντας άπαντες. Τον Δήμο Κομοτηνής εκπροσώπησε ο αντιδήμαρχος Κοινωνικών Υποθέσεων Γιάννης Μουρτίδης.

Ομιλία πραγματοποίησε ο επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του ΔΠΘ Χρήστος Μορφακίδης με θέμα: «Θρακικός Ελληνισμός». Στην ομιλία του μεταξύ πολλών ανέφερε: «Για τους Θρακιώτες που μαρτύρησαν κείνη την άνοιξη του 1914 και στα χρόνια που ακολούθησαν, ως τα 1919, για τους διωγμένους, τους ατιμασμένους, τους ταλαιπωρημένους άνδρες, τις γυναίκες, τους γέρους και τα παιδιά, ο δρόμος του Σταυρού, που τον προσκυνήσαμε υψωμένο όλη την εβδομάδα από την περασμένη Κυριακή, τελειώνει στην Ανάσταση.

Ξεριζώθηκαν οι Έλληνες, οι Ρωμηοί, από τα θρακιώτικα χωριά κι από την Αδριανούπολη, από τη Μήδεια, τις Σαράντα Εκκλησιές, την Βιζύη, την Ηράκλεια, την Αίνο, τα Μάλγαρα και την Καλλίπολη. Ξεριζώθηκαν μια πρώτη φορά, μέσα σε κύματα απερίγραπτης βίας για να επιστρέψουν στα μέρη τους στα 1919 και 1920 μαζί με την Ελλάδα που ασταμάτητη προέλαυνε από τα 1912 κι έπειτα, γράφοντας το κρυμμένο από το νου των Νεοελλήνων έπος του ΄12, κείνο το δεύτερο ΄21, που λευτέρωσε την Ήπειρο, την Μακεδονία και την Θράκη κι’ ύψωσε την γαλανόλευκη στον Βόσπορο.

Παραχώρησε, όμως, ο Κύριος και σαν αποφάσισαν οι έμποροι των εθνών την εκκένωση της Θράκης από όλους τους Ρωμηούς, από λίγο έξω από την Πόλι μέχρι τον Έβρο ποταμό, οι παππούδες μας έλαβαν ξανά τον δρόμο της προσφυγιάς. Δεύτερος ξεριζωμός, πιο διαρκής. Μα ο άνθρωπος που έχει ρίζα τον Χριστό, και ξεριζωμένος, μεταφυτεύεται, και το δέντρο της πίστης του ξαναβλαστάνει και βγάζει καρπούς, αψηφώντας τους ανέμους της ιστορίας που φυσούν για να σαρώσουν τελικά μόνον όσους λησμόνησαν την ρίζα τους».