Αδιέξοδο

ΑΡΘΡΑ

Μοιραστείτε το

Πριν λίγες εβδομάδες η τύχη μας βρέθηκε για άλλη μια φορά στα χέρια της συγκυβέρνησης Παπαδήμα- Σαμαρά-Καρατζαφέρη. Μια ακόμη κρίσιμη νύχτα έκρινε το μέλλον μας. Ήταν εκείνο το βράδυ που αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς. Οι βουλευτές ψήφισαν και ενέκριναν το δεύτερο μνημόνιο.

Συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες, πορείες και απεργίες, όχι πλέον μόνο από κομματικοποιημένους πολίτες και αναρχικούς, αλλά κυρίως από απλούς ανθρώπους, έγιναν πολλές και θα γίνουν ακόμη περισσότερες. Αλλού γίνονται ειρηνικά και αλλού εκτυλίσσονται σκηνές πολέμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα πρόσφατα επεισόδια στην Αθήνα. Αναμεταδόθηκαν και δημοσιεύθηκαν εικόνες που θύμισαν το Δεκέμβρη του 2008 και σκηνές ενός εμφυλίου πολέμου. Τραυματίστηκαν αθώοι και κινδύνεψαν ανθρώπινες ζωές. Καταστράφηκαν ιστορικά κτίρια και σπουδαία μνημεία πολιτισμού.

Στο facebook, που ίσως λειτούργησε ως η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη ξεσηκωμού του απλού λαού, οι φωνές οργής και αγανάκτησης δε σταματούν. Κάθε τόσο οργανώνονται νέες και συλλογικές δράσεις. Άλλοι ανταποκρίνονται στο κάλεσμα και άλλοι προτιμούν να κάθονται στο σπίτι τους, στην πολυθρόνας τους, βυθισμένοι στη σιωπή τους. Δυστυχώς όμως, στο τέλος η φωνή του λαού δεν ακούστηκε. Το μνημόνιο ψηφίστηκε.

Για τους βουλευτές -που υποτίθεται μας αντιπροσωπεύουν- τα πράγματα ήταν απλά. Όσοι δε συμφώνησαν απλώς διαγράφηκαν από τα εκάστοτε πολιτικά κόμματα. Κάποιοι λίγο αργότερα (βλ. Ά. Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης) βρήκαν καταφύγιο στην αγκαλιά άλλων κομμάτων. Ούτε γάτα ούτε ζημιά, λοιπόν.

Ο «σφαγιασμός» των βουλευτών που αντιμίλησαν, η καταστροφή της ιστορικής πρωτεύουσας και το άγνωστο μέλλον μιας χώρας που κινείται σε κομμένο νήμα, θα θυμίζουν αυτές τις μέρες.

Το θέμα είναι τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα. Τι μας περιμένει; Και άλλα δυσβάσταχτα μέτρα; Και άλλες περικοπές; Νέοι φόροι; Ακόμη περισσότερα ποσοστά ανεργίας κα φτώχειας; Ακόμη περισσότεροι άστεγοι και πεινασμένοι; Ακόμη περισσότεροι νέοι δίχως όνειρα και νέοι μετανάστες; Και όλα αυτά γιατί; Γιατί κάποιοι επέλεξαν να πλουτίσουν εις βάρος μας ή απλώς επειδή μας είδαν σαν πιόνια σε μια παρτίδα που δεν αντιδρούν και δέχονται παθητικά ό,τι τους παρουσιάζουν; Σαφώς και σχεδόν όλοι είμαστε συνένοχοι. Ο καθένας με τον τρόπο του. Οι περισσότεροι κάπου κάπως κάποτε έκαναν τη «λαδιά» τους και την κουκούλωσαν ή απλώς επωφελήθηκαν από τη δύναμη της εξουσίας (π.χ. μια θέση στο δημόσιο).

Σίγουρα θα γίνουν κι άλλες θυσίες. Θα αξίζουν όμως τον κόπο; Ποιος μας εγγυάται ότι μετά από τρεις μήνες δε θα είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο; Και με τις παράπλευρες απώλειες τι θα γίνει;

Μπορεί ένας Έλληνας να ζήσει με βαλκανικό μισθό; Η απάντηση είναι ευνόητη. Φυσικά και όχι, αν δεν μειωθούν και οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης. Πώς είναι δυνατόν το επίδομα ανεργίας να κυμαίνεται στα 350Ευρώ, ο μισθός ενός νεοδιόριστου καθηγητή στα 500Ευρώ και το ενοίκιο για μια γκαρσονιέρα στα 300Ευρώ; Πώς είναι εφικτό μια οικογένεια να μπορέσει να ξεπληρώσει ένα δάνειο που πήρε την εποχή που όλα ήταν ρόδινα και τώρα βρίσκεται λίγο πριν την κατάσχεση;

Πώς γίνεται μια οικογένεια, αλλά και κάθε άτομο να ανταποκριθεί στις ανάγκες που έχει δημιουργήσει η ίδια η κοινωνία όταν οι οικονομικές απολαβές μειώνονται στο ελάχιστο; Πώς θα πληρώσει κάποιος το ενοίκιο, το δάνειο, τα ψώνια της εβδομάδας, τα φροντιστήρια; Κάτι, λοιπόν, δεν πάει καλά με τη μαθηματική εξίσωση…

Το μέλλον όλων μας διαγράφεται αχνό. Για τους μεγαλύτερους αναμένονται χαμηλές συντάξεις -αν υπάρξουν- και για εμάς μηδαμινοί μισθοί ή ο εξαναγκασμός στο μακρύ δρόμο της ανεργίας. Βέβαια, όσοι έχουν τη δυνατότητα, θα γίνουν μετανάστες πριν αναγκαστούν να γίνουν πρόσφυγες. Θα προσπαθήσουν να χτίσουν μια καινούρια ζωή στα ξένα απ’ το πουθενά. Και είναι ήδη πολλοί αυτοί που το αποτόλμησαν.

Ένα όμως δεν μπορεί να μας στερήσει κανένας: την ελπίδα.

Άννα Μαυρίκου

Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News