Δάσκαλος από τους λίγους ο Αλέκος Φανφάνης

Όταν ανέβηκα Κομοτηνή για να σπουδάσω, πριν καλά καλά γραφτώ στην Σχολή, πέρασα από τα γραφεία της εφημερίδας «Χρόνος» να ζητήσω δουλειά ως αθλητικός συντάκτης.

Διευκρινίζοντας φυσικά ότι δεν θέλω λεφτά. Ο Αλέκος Φανφάνης (εγώ Αλέκο τον γνώρισα και τον φώναζα, όχι Αλέξανδρο) με κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια, γνώριζε το επίθετο (συνδρομητής ο μπαμπάς μου άλλωστε) και μου είπε να ξαναπεράσω σε έναν μήνα, αφού μόλις είχα γραφτεί στη Νομική. Και εφόσον ακόμα το επιθυμώ και το επιτρέπει το πρόγραμμά μου, να ξεκινήσω.

Ένα μήνα μετά, την πρώτη μέρα που πήγα για δουλειά, με θυμόταν. Ήταν περίπου 10 το πρωί. Μου είπε: «Λοιπόν, ξεκινάς άμεσα. Υπέθεσε ότι έχεις να γεμίσεις όλη την σελίδα των αθλητικών για το αυριανό φύλλο. Η σελίδα γεμίζει με περίπου 1.800 λέξεις. Μπορείς να γράψεις ένα θέμα μεγάλο, ή δύο μεσαία ή πολλά μικρά, κάνε ό,τι εσύ νομίζεις. Εγώ θα τα δω στις 5.00 το απόγευμα».

Την επομένη είχε ντέρμπι Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Τι πιο λογικό λοιπόν από το να γεμίσω την σελίδα με αυτό το θέμα; Πήγα και πήρα «Αθλητική Ηχώ», «Φως των Σπορ» για να έχω τα καλύτερα δυνατά ρεπορτάζ από τους δυο αιωνίους, «Ώρα» και «Sportime» για κάτι πιο ουδέτερο.

Συγκέντρωσα όλες τις πληροφορίες (τότε δεν υπήρχε ίντερνετ) και έγραψα 12 χειρόγραφες σελίδες, αφού μου είχε πει ότι κάθε χειρόγραφο είναι περίπου 150 λέξεις. Τα είχα έτοιμα ήδη από τις 3:30 αλλά περίμενα καρτερικά να πάει 5:00 για να δω αν… περνάω τις εξετάσεις. Ήρθε, πήρε τα χειρόγραφα, τα διάβασε με προσοχή περίπου 5-6 λεπτά. Και μετά τα σκίζει επιδεικτικά λέγοντάς μου: «Νεαρέ μου, έχει πολύ καλή γραφή αλλά αν κάποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει για το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός δεν θα διαβάσει τον “Χρόνο” της Κομοτηνής αλλά τις αθλητικές εφημερίδες που πήγες και αγόρασες. Εμείς είμαστε τοπικό μέσο. Αύριο παίζει ο Πανθρακικός Ξυλαγανή με τον Αστέρα Αιγείρου, αυτό είναι το μεγάλο ματς για το αναγνωστικό μας κοινό. Ευτυχώς το περίμενα και έγραψα ήδη εγώ την αθλητική σελίδα. Πήγαινε να ξεκουραστείς και έλα πάλι αύριο».

Γύρισα σπίτι και έκλαιγα. Από τη μια ένιωθα άχρηστος εγώ. Από την άλλη θεωρούσα παράλογο να παίζουν Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός και να μου λέει ότι είναι κάτι… αδιάφορο. Προβληματίστηκα αν έπρεπε να γυρίσω. Τελικά την επομένη στις 10 το πρωί ήμουν στο γραφείο. «Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα έρθεις. Αφού ήρθες το θες πολύ. Λοιπόν, η σημερινή σου αποστολή είναι να πας στο Πανθρακικός Ξυλαγανή - Αστέρας Αιγείρου και να κάνεις ένα πλήρες ρεπορτάζ».

«Μα κ. Αλέκο, εκείνη την ώρα έχει το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός και θέλω να το δω», μου ήρθε να πω. Δεν το είπα, συγκρατήθηκα. Και φυσικά δεν το είδα ποτέ εκείνο το ματς. Και κάπως έτσι ξεκίνησα την δική μου επαγγελματική πορεία στη δημοσιογραφία, όπως ήθελα από μικρός.

Μαζί με την Μελαχροινή ανέλαβαν ουσιαστικά να με «εκπαιδεύσουν». Η εφημερίδα είναι «σχολείο» για έναν δημοσιογράφο. Η συγκεκριμένη όμως εφημερίδα, κάτι πολύ περισσότερο. Σταδιακά με έβαλαν να κάνω και θέματα για το Πανεπιστήμιο γιατί «είναι παράλογο να είσαι φοιτητής και να μην τα καλύπτεις εσύ». Μετά με έριξαν και στο δικαστικό ρεπορτάζ του Εφετείου Θράκης γιατί «τι σόι Νομική σπουδάζεις;».

Μου έκανε εντύπωση κάθε φορά που ακριβώς στις 6.00 το απόγευμα, λίγο πριν κλείσει το φύλλο η εφημερίδα, ξεκινούσε γύρο τηλεφωνημάτων στην Αστυνομία, την Πυροσβεστική και το Νοσοκομείο «μήπως έχει προκύψει κάτι την τελευταία στιγμή». Και δεν ήταν λίγες οι φορές που με αυτόν τον τρόπο προλάβαινε στο φύλλο της επόμενης μέρας σημαντικές ειδήσεις, που δεν τις είχαν οι άλλες εφημερίδες της Κομοτηνής («Παρατηρητής», «Πατρίδα», «Ελεύθερο Βήμα»).

Πέρασε ένας χρόνος για να κερδίσω το πρώτο μου χαρτζιλίκι, ένα πεντοχίλιαρο μια Παρασκευή απόγευμα, πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων του 1998, το οποίο ακόμα έχω ανέγγιχτο. Για να βγάλω περισσότερα χρήματα, γιατί πλέον δούλευα 10ωρα και 12ωρα, μου άνοιξε τον δρόμο για το ραδιόφωνο που είναι ίσως το μέσο που αγαπάω πιο πολύ, αλλά συμπληρώνω αισίως 18 χρόνια μακριά του. Διότι όπως κατάλαβα χάρη στον Αλέκο ήδη από την πρώτη μου επαφή με το επάγγελμα, στη δημοσιογραφία όπως και γενικά στη ζωή, είναι λίγες οι φορές που κάνεις αυτό που πραγματικά θες. Τις πιο πολλές πρέπει να προσαρμόσεις αυτά τα «θέλω» με τα «πρέπει».

Δάσκαλος από τους λίγους…