Δημήτρης Μυταράς: Ας σοβαρευτούμε...

Αγαπητοί φίλοι,
η ιστορία της Σχολής Καλών Τεχνών είναι αρκετά μεγάλη, διότι ήταν από τις πρώτες που δημιουργήθηκαν από τον Καποδίστρια το 1834
Εδώ σ’ αυτό το κείμενο μου περιγράφω την πορεία της διδασκαλίας που επικράτησε διεθνώς με την είσοδο του 20 ου αιώνα έως σήμερα , κάτι που η σχολή καλών τεχνών ακολούθησε λίγο πολύ
Ξεκινάμε με ένα γράμμα του ΒΑΝ ΓΚΟΝΓΚ , ο οποίος περιγράφει τον τρόπο μελέτης
που ήταν αποδεχτός στα εργαστήρια που σύχναζε στο 1870.
Λέει ο Βαν Γκογκ: Με την προσεχτική μελέτη το επαναλαμβανόμενο και αδιάκοπο σχέδιο σύμφωνα με τις ασκήσεις με κάρβουνο, μου έδωσε καλύτερη αντίληψη για το σχέδιο του προσώπου. Έμαθα να μετράω και να βλέπω και να αναζητώ τις κύριες γραμμές. Ό,τι άλλοτε μου φαινόταν απόλυτα αδύνατο θα γίνει σιγά - σιγά δυνατό, δόξα να έχει ο θεός.



ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ
Στις αρχές του εικοστού αιώνα έχουμε δείγματα μιας καινούριας άποψης που χαρακτηρίζεται σαν κίνημα τις μοντέρνας τέχνης. Στην καινούρια αυτή εικαστική αντίληψη κάθε είδους υλικό είναι αποδεκτό εφόσον εξυπηρετεί το έργο τέχνης. Χρησιμοποιούνται λοιπόν, εφημερίδες, έντυπα διαφόρων ειδών, βιομηχανικά υλικά, φωτογραφίες κ.λπ.
Κάποια στιγμή, στη ζωγραφική χάνεται το αντικείμενο, δηλαδή η αναγνωρίσιμη εικόνα και γίνεται “αφηρημένη” όπως καθιερώθηκε να λέγεται.
Δάνεια και συνεργασία στην τέχνη
Η συνεργασία των τεχνών είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό και γινόταν πάντοτε. Η μουσική και ο χορός είναι απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Στον εικοστό αιώνα άλλαξαν τα πάντα!!! Ο χορός, ο κινηματογράφος, η κίνηση, η φωτογραφία, η αρχιτεκτονική, η γλυπτική, η ποίηση. Το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί συνεργάζονται για ένα προϊόν που δεν μοιάζει με τίποτα από αυτά που γνωρίζουμε. Ο χορός δανείζει τη γεωμετρική κίνηση, οι συνθέσεις χώρου δανείζονται από την αρχιτεκτονική. Πολλοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν το φώς ακόμα και για προβολές στον ουρανό “sky art”, άλλοι σκάβουν τη γή “ land art” και άλλοι χρησιμοποιούν το σώμα τους “ body art”. Αυτό ενισχύει την άποψη μας για μια διαστημική παλέτα, η οποία τίθεται στην υπηρεσία της σύγχρονης τέχνης.
Οι σχολές που ασχολούνται με τη σπουδή και τη διδασκαλία όλων αυτών των εκδηλώσεων, είναι σίγουρο ότι δεν έχουν εντοπίσει τα κοινά σημεία που συνδέουν αυτές τις δραστηριότητες.
Τα προβλήματα  στις σχολές τέχνης λύνονται κατά περίπτωση και χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα. Τέλος οι διαμάχες και οι αντιφάσεις των διδασκόντων είναι συνεχείς και το θέμα παραμένει ανοιχτό σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σήμερα η σχολή καλών τεχνών έχει ακολουθήσει αυτή τη ροή και  προσπαθεί να εναρμονιστεί με τις παγκόσμιες αναζητήσεις μελετώντας τα παραπάνω προβλήματα και δίνοντας λύσεις κατά περίπτωση.
Και μια συμβουλή από έναν παλιό δάσκαλο: Το πρόσωπό σου είναι μοναδικό και πρωτότυπο, μη το μακιγιάρεις.
Παλαιότερα όταν ήμουν δάσκαλος, προσπάθησα με ομάδες φοιτητών να ερευνήσω θέματα τα οποία μας αφορούσαν άμεσα.
Το πρώτο ήταν το ‘’μοντέλο της βίας στα μέσα μαζικής επικοινωνίας’’
και το δεύτερο ‘’ η έρευνα σ’ ένα βιότοπο το μοντέλο της οικολογίας’’.
Ακολούθησαν 2 εκδόσεις επάνω σ’ αυτές τις έρευνες.
Σήμερα η σχολή καλών τεχνών αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα.
Υπάρχει γενικότερα η άποψη ότι η τέχνη και ο πολιτισμός δεν χρειάζονται χρήματα.
Η σχολή χρειάζεται ενίσχυση οικονομική για να συνεχίσει το έργο της διότι δεν καλύπτει ούτε τα απλά λειτουργικά της έξοδα.
Είναι απαράδεκτο ένας πανεπιστημιακός χώρος που ασχολείται με τον πολιτισμό να φιμώνεται. Αν δεν μπορούμε να συντηρήσουμε τα πανεπιστήμια ας τα κλείσουμε…

Ας σκεφτούμε σοβαρά

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ

Η ΣΕΛΙΔΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΚΕΛΥΦΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΟΡΑΜΑΤΟΣ - ΠΡΟΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ-ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΔΡΑ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. ΟΙ “ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΕΣ”
ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΓΙΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ