Έκτακτο: Νεκρός άνδρας εντοπίστηκε στον Ήφαιστο
15/05/25 - 21:46
Δεν γνωρίζω που θα πάω, δεν γνωρίζω που θα καταλήξω, δεν γνωρίζω καν αν υπάρχει κάτι. Ωστόσο θέλω να προχωρήσω, να περπατήσω πέρα από το εδώ που βρίσκομαι ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ
Την τελευταία χρονιά (2011) εργάζομαι για να ολοκληρώσω τη σειρά έργων Μagnus Artisticus, που είναι μια σειρά από 13 έργα που σχηματίζουν ένα οδοιπορικό εικόνων και στοχασμών.
Η σειρά είχε ξεκινήσει από το ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ όπου στο γράμμα Ζ η λέξη ήταν ζωγράφος και η εικόνα η αυτοπροσοπωγραφία μου οδοιπορώντας στην περιοχή πάνω από τις Πρέσπες.
Στην επιφάνεια του πίνακα αναγράφονταν οι λατινικές λέξεις; Magnus Artisticus, Vir, Heroicus. Από τότε αποφάσισα να εργαστώ σε μια διαδικασία διαδοχικών αυτοπροσωπογραφιών όπου σε κάθε μία υπάρχει και μια φράση ή λέξη, συνήθως στα Λατινικά. φράσεις όπως summum jus summa injuria, werden die Barherzigen zu Sendboten der Unbarmherzigkeit, Quid? , sin vergüenza δημιουργούν ένα οδοιπορικό ιδεών και εξομολογητικών μονολόγων/κραυγών.
Αλήθεια; Τι είναι τέχνη, τι είναι αυτό που σχηματίζει την καλλιτεχνική πρακτική, ποιοι είναι οι τόποι της, οι χώροι σχηματισμού της: Και ποιος επιτέλους είναι ο τόπος όπου κινείται ο καλλιτέχνης, ο τόπος όπου ο καλλιτέχνης επιτελεί την δραστηριότητά του; Ποιο είναι το σώμα και πώς το σώμα ‘τίθεται» σε αυτή τη διαδικασία; Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά παρά μόνο η πορεία. Ο Μagnus Artisticus θα κινηθεί πέρα από τα τετριμμένα, τους οικείους τόπους της ντόπιας πολιτιστικής βιομηχανίας και καλλιτεχνικής βιοτεχνίας και θα καταφύγει εκεί όπου …..Πού;
Κουβαλά όμως τα φαντάσματά του, τις ιδεοληψίες του, τους όρκους της νιότης του, τις φοβίες του, τελικά το δικό του Τίποτε μέσα του. Και πάει προς τις Πρέσπες; Και τι είναι άραγε οι Πρέσπες. Είναι οι Πρέσπες ο ιδεατός μη-χώρος της απόλυτης ομορφιάς;
Όλα αυτά δημιουργούν τις 13 εικόνες ενός οδοιπορικού. Κάποια στιγμή θυμήθηκα ότι ο Newman ονόμαζε μια σειρά από τα έργα του Vir Heroicus Sublimis. Ήταν έργα που είχα δει στην Νέα Υόρκη και που η παρουσία τους υπέβοσκε χωρίς να έχει αναδειχθεί ακόμη η σημασία τους στην διαδικασία μου. Τώρα όμως την βλέπω: συνδέομαι με αυτά τα έργα ως ένα ς ‘ύστερος στοχαστής της εικόνας και όπως και ο Newman αναρωτιέμαι για το είναι της εικόνας και την ένθεση του ανθρώπου μέσα σε αυτήν. Και αν ο Newman κινείται με την ελπίδα της καθετότητας εγώ κινούμαι μα την αβεβαιότητα της οριζόντιας Πορείας.
Δεν γνωρίζω που θα πάω, δεν γνωρίζω που θα καταλήξω, δεν γνωρίζω καν αν υπάρχει κάτι. Ωστόσο θέλω να προχωρήσω, να περπατήσω πέρα από το εδώ που βρίσκομαι.
Εδώ και πέντε χρόνια διοργανώνεται στην Πρέσπα η δράση Εικαστική Πορεία την οποία εν πολλοίς συντονίζω. Αυτή η δράση είναι αποτέλεσμα της ανάγκης για ένα άνοιγμα όχι μόνο δικό μου αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα σε ένα κόσμο πρωτογενών εμπειριών. Τέτοιες εμπειρίες βοηθούν στο να τεθεί το σώμα σε κίνδυνο, όχι στον βιολογικό κίνδυνο αλλά στον κίνδυνο εκείνο που σχηματίζεται όταν το υποκείμενο αναζητά την σχέση του με το χώρο που το περιβάλλει. Εκεί όπου θέτει σε δοκιμασία τις βεβαιότητές του.
Τα πέντε χρόνια που διαρκεί αυτή η διαδικασία δεν είχα περάσει στο έργο μου την εμπειρία της, το τι σημαίνει η διαδικασία του περπατήματος, της μετάβασης της κίνησης. Τι σημαίνει να αναζητάς τις ιστορίες των ανθρώπων μέσα σε ένα «πανέμορφο» τοπίο που ταυτόχρονα ματώνει. Τι σημαίνει να συναντιέσαι με το αναπάντεχο. Με την σειρά αυτών των έργων αρχίζω να ψηλαφώ την Πορεία αρχίζω να σχηματίζω τις εικόνες και τα αντικείμενα της διαδικασία που τα υπαγόρευσε. Ταυτόχρονα και εκτός από το ζωγραφικό έργο καταγράφω κάθε μέρα την διαδρομή Μεσονήσι/Φλώρινα. Η καταγραφή γίνεται με μια κάμερα προσαρμοσμένη στο σώμα μου που καταγράφει τόσο την κίνησή μου μέσα στο χώρο όσο και τις σκέψεις μου, τις ανάσες μου όσο περπατάω.
Τέλος υπάρχει υπό έκδοση το βιβλίο μου «Ημερολόγιο ΠΔ/407» που καταγράφει κείμενα, σκέψεις αυτών των πέντε χρόνων. Είναι ένα road movie ιδεών στο χώρο και την περιοχή μεταξύ Αθήνας-Χαλκίδας-Φλώρινας: της Φλωρινοαθηνοχαλκίδας. Προσδιόρισα έτσι με το σώμα μου μια νέα γη ένα νέο χώρο όπου εκείνο που σχηματίζει την πραγματικότητα είναι οι εμπειρείες και όχι οιν πραγματικοί χρόνοι και τόποι.
Οι πραγματικές Πορείες θα συνεχιστούν ταυτόχρονα όμως και οι Πορείες μέσα από την καλλιτεχνική διαδικασία.
Ποιος είναι
Ο Γιάννης Ζιώγας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1962. Το 2010 εκλέγεται Επίκουρος Καθηγητής (αντικείμενο Ζωγραφική) στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας. Σπούδασε Μαθηματικά (Πτυχίο, Πανεπιστήμιο Αθηνών). Κατέχει το Master of Fine Arts από τη School of Visual Arts (1991, Νέα Υόρκη), είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Έχει πραγματοποιήσει είκοσι ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2001 με την υποστήριξη του Ιδρύματος Κωστόπουλου παρέμεινε στη Νέα Υόρκη στο International and Curatorial Program. Διδάσκει ζωγραφική στο Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας από το 1998 και στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών (Eπίκουρος Kαθηγητής, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, Φλώρινα). Για το έργο του έχουν γραφεί κριτικές στον Ελληνικό και διεθνή τύπο (New York Times, Artnews, Sculpture, Giornalle dell? Αrte) Έχει γράψει κείμενα για τη θεωρία της τέχνης καθώς και τα βιβλία: Ο βυζαντινός Μάλεβιτς, Ο Ταρκόφσκι στη Χαλκίδα, Όψεις Λογοκρισίας (συλλογικός τόμος).
Η ΣΕΛΙΔΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΚΕΛΥΦΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΟΡΑΜΑΤΟΣ - ΠΡΟΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ-ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΔΡΑ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. ΟΙ “ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΕΣ” ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣΓΙΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ.
Η σειρά είχε ξεκινήσει από το ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ όπου στο γράμμα Ζ η λέξη ήταν ζωγράφος και η εικόνα η αυτοπροσοπωγραφία μου οδοιπορώντας στην περιοχή πάνω από τις Πρέσπες.
Στην επιφάνεια του πίνακα αναγράφονταν οι λατινικές λέξεις; Magnus Artisticus, Vir, Heroicus. Από τότε αποφάσισα να εργαστώ σε μια διαδικασία διαδοχικών αυτοπροσωπογραφιών όπου σε κάθε μία υπάρχει και μια φράση ή λέξη, συνήθως στα Λατινικά. φράσεις όπως summum jus summa injuria, werden die Barherzigen zu Sendboten der Unbarmherzigkeit, Quid? , sin vergüenza δημιουργούν ένα οδοιπορικό ιδεών και εξομολογητικών μονολόγων/κραυγών.
Αλήθεια; Τι είναι τέχνη, τι είναι αυτό που σχηματίζει την καλλιτεχνική πρακτική, ποιοι είναι οι τόποι της, οι χώροι σχηματισμού της: Και ποιος επιτέλους είναι ο τόπος όπου κινείται ο καλλιτέχνης, ο τόπος όπου ο καλλιτέχνης επιτελεί την δραστηριότητά του; Ποιο είναι το σώμα και πώς το σώμα ‘τίθεται» σε αυτή τη διαδικασία; Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά παρά μόνο η πορεία. Ο Μagnus Artisticus θα κινηθεί πέρα από τα τετριμμένα, τους οικείους τόπους της ντόπιας πολιτιστικής βιομηχανίας και καλλιτεχνικής βιοτεχνίας και θα καταφύγει εκεί όπου …..Πού;
Κουβαλά όμως τα φαντάσματά του, τις ιδεοληψίες του, τους όρκους της νιότης του, τις φοβίες του, τελικά το δικό του Τίποτε μέσα του. Και πάει προς τις Πρέσπες; Και τι είναι άραγε οι Πρέσπες. Είναι οι Πρέσπες ο ιδεατός μη-χώρος της απόλυτης ομορφιάς;
Όλα αυτά δημιουργούν τις 13 εικόνες ενός οδοιπορικού. Κάποια στιγμή θυμήθηκα ότι ο Newman ονόμαζε μια σειρά από τα έργα του Vir Heroicus Sublimis. Ήταν έργα που είχα δει στην Νέα Υόρκη και που η παρουσία τους υπέβοσκε χωρίς να έχει αναδειχθεί ακόμη η σημασία τους στην διαδικασία μου. Τώρα όμως την βλέπω: συνδέομαι με αυτά τα έργα ως ένα ς ‘ύστερος στοχαστής της εικόνας και όπως και ο Newman αναρωτιέμαι για το είναι της εικόνας και την ένθεση του ανθρώπου μέσα σε αυτήν. Και αν ο Newman κινείται με την ελπίδα της καθετότητας εγώ κινούμαι μα την αβεβαιότητα της οριζόντιας Πορείας.
Δεν γνωρίζω που θα πάω, δεν γνωρίζω που θα καταλήξω, δεν γνωρίζω καν αν υπάρχει κάτι. Ωστόσο θέλω να προχωρήσω, να περπατήσω πέρα από το εδώ που βρίσκομαι.
Εδώ και πέντε χρόνια διοργανώνεται στην Πρέσπα η δράση Εικαστική Πορεία την οποία εν πολλοίς συντονίζω. Αυτή η δράση είναι αποτέλεσμα της ανάγκης για ένα άνοιγμα όχι μόνο δικό μου αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα σε ένα κόσμο πρωτογενών εμπειριών. Τέτοιες εμπειρίες βοηθούν στο να τεθεί το σώμα σε κίνδυνο, όχι στον βιολογικό κίνδυνο αλλά στον κίνδυνο εκείνο που σχηματίζεται όταν το υποκείμενο αναζητά την σχέση του με το χώρο που το περιβάλλει. Εκεί όπου θέτει σε δοκιμασία τις βεβαιότητές του.
Τα πέντε χρόνια που διαρκεί αυτή η διαδικασία δεν είχα περάσει στο έργο μου την εμπειρία της, το τι σημαίνει η διαδικασία του περπατήματος, της μετάβασης της κίνησης. Τι σημαίνει να αναζητάς τις ιστορίες των ανθρώπων μέσα σε ένα «πανέμορφο» τοπίο που ταυτόχρονα ματώνει. Τι σημαίνει να συναντιέσαι με το αναπάντεχο. Με την σειρά αυτών των έργων αρχίζω να ψηλαφώ την Πορεία αρχίζω να σχηματίζω τις εικόνες και τα αντικείμενα της διαδικασία που τα υπαγόρευσε. Ταυτόχρονα και εκτός από το ζωγραφικό έργο καταγράφω κάθε μέρα την διαδρομή Μεσονήσι/Φλώρινα. Η καταγραφή γίνεται με μια κάμερα προσαρμοσμένη στο σώμα μου που καταγράφει τόσο την κίνησή μου μέσα στο χώρο όσο και τις σκέψεις μου, τις ανάσες μου όσο περπατάω.
Τέλος υπάρχει υπό έκδοση το βιβλίο μου «Ημερολόγιο ΠΔ/407» που καταγράφει κείμενα, σκέψεις αυτών των πέντε χρόνων. Είναι ένα road movie ιδεών στο χώρο και την περιοχή μεταξύ Αθήνας-Χαλκίδας-Φλώρινας: της Φλωρινοαθηνοχαλκίδας. Προσδιόρισα έτσι με το σώμα μου μια νέα γη ένα νέο χώρο όπου εκείνο που σχηματίζει την πραγματικότητα είναι οι εμπειρείες και όχι οιν πραγματικοί χρόνοι και τόποι.
Οι πραγματικές Πορείες θα συνεχιστούν ταυτόχρονα όμως και οι Πορείες μέσα από την καλλιτεχνική διαδικασία.
Ποιος είναι
Ο Γιάννης Ζιώγας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1962. Το 2010 εκλέγεται Επίκουρος Καθηγητής (αντικείμενο Ζωγραφική) στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας. Σπούδασε Μαθηματικά (Πτυχίο, Πανεπιστήμιο Αθηνών). Κατέχει το Master of Fine Arts από τη School of Visual Arts (1991, Νέα Υόρκη), είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Έχει πραγματοποιήσει είκοσι ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2001 με την υποστήριξη του Ιδρύματος Κωστόπουλου παρέμεινε στη Νέα Υόρκη στο International and Curatorial Program. Διδάσκει ζωγραφική στο Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας από το 1998 και στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών (Eπίκουρος Kαθηγητής, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, Φλώρινα). Για το έργο του έχουν γραφεί κριτικές στον Ελληνικό και διεθνή τύπο (New York Times, Artnews, Sculpture, Giornalle dell? Αrte) Έχει γράψει κείμενα για τη θεωρία της τέχνης καθώς και τα βιβλία: Ο βυζαντινός Μάλεβιτς, Ο Ταρκόφσκι στη Χαλκίδα, Όψεις Λογοκρισίας (συλλογικός τόμος).
Η ΣΕΛΙΔΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΚΕΛΥΦΟΣ ΛΟΓΟΥ – ΟΡΑΜΑΤΟΣ - ΠΡΟΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ-ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΔΡΑ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. ΟΙ “ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΕΣ” ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣΓΙΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ.
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
