Καθημερινές στιγμές

ΑΡΘΡΑ

Μοιραστείτε το

Χθες το μεσημέρι, έτυχε να έχω επικοινωνία μέσω διαδικτύου με κάποιον Κομοτηναίο, τον οποίο τον ώθησε η κοινή μας αγάπη για την μουσική και επικοινώνησε μαζί μου. Με τον άνθρωπο αυτό το καλοκαίρι χαιρετιόμασταν σχεδόν καθημερινά, καθώς το σπίτι μου από το μέρος που εργάζεται απέχει μερικές δεκάδες μέτρα.

Ο άνθρωπος αυτός είναι Έλληνας, ο οποίος μεγάλωσε στο εξωτερικό. Σπούδασε, ενηλικιώθηκε και έζησε στην Ελβετία. Έμαθε να κυνηγάει τους στόχους του και να τους πετυχαίνει, μέχρι που μία απόφαση τον έφερε στην Ελλάδα, με υποσχέσεις δουλειάς και με την χαρά της επιστροφής στην εξιδανικευμένη στο μυαλό του κάθε Έλληνα του εξωτερικού, πατρίδα.

Ζει 6 χρόνια στην Ελλάδα, στην Κομοτηνή, χωρίς να έχει καταφέρει να εκπληρώσει κανένα από τους στόχους που είχε όταν έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Οι υποσχέσεις της δουλειάς που είχε, ναυάγησαν. Η ελληνική πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τις σπουδές, τις απαιτήσεις και την πραγματικότητα που περίμενε, ή του υποσχέθηκαν.

Λίγο μετά τα 30, βρίσκεται αντιμέτωπος με την ελληνική νοοτροπία της παλαιότητας και της εμπειρίας, θυμίζοντας ότι τα χρόνια εμπειρίας και παλαιότητας δεν υφίστανται μόνο στο στρατό, αλλά και στην πολιτική ζωή, όπου πολύ δύσκολα η προηγούμενη γενιά θα κάνει στην άκρη, και θα παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη.

Παγιδευμένος σε ένα φαύλο κύκλο γεγονότων, αποφάσισε να βγάλει επαγγελματικό δίπλωμα και να απεμπλακεί από την τωρινή του επαγγελματική κατάσταση. Η ελληνική γραφειοκρατία, το σαθρό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, το αναγκάζουν να περιμένει πριν δώσει τις εξετάσεις σημάτων και οδήγησης λόγω του ότι, άλλαξε ο τρόπος αξιολόγησης.

Δεν με πειράζει όταν ο Νίκος μιλάει για την Ελλάδα με τα χειρότερα λόγια. Άλλωστε όλοι σχεδόν έτσι μιλάνε αυτή τη στιγμή για τη χώρα αυτή. Με πονάει όταν όμως διαπιστώνω ότι έχει δίκαιο στο ότι οι Έλληνες, δεν έχουν κότσια (you don’t have the balls όπως επί λέξει μου είπε), να κάνουμε το αυτονόητο. Να διεκδικήσουμε ότι μας αξίζει και ότι αξίζουμε. Τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο κράτους.

Οι νεότερες γενιές της Ελλάδος, αυτές που έχουν κάθε δικαίωμα να είναι αγανακτισμένοι έως και να μισούν τη χώρα αυτή για τις ευκαιρίες και τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει , έχουν γνώσεις, σπουδές και όρεξη για να κάνουν πολλά και μεγάλα πράγματα. Λείπει ο τσαγανό και η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό τους, ώστε να τους δώσει την ώθηση και να κατακτήσουν την προσωπική τους κορυφή.

Η σημερινή νεολαία, ο σημερινός παραγωγικός πολίτης ο οποίος ξεκινάει ή θα ξεκινήσει την αναζήτησή του και την εργασιακή του προσπάθεια, είναι τρομοκρατημένος και κατακεραυνωμένος, γιατί έτσι το σύστημα τον θέλει. Δεν φταίει η κρίση μόνο, ούτε οι τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ.

Σε αυτή τη χώρα μόνο όταν -καλή ώρα- χιονίσει βλέπουμε άσπρη μέρα. Πολλοί είναι σε παρόμοια ή χειρότερη θέση από αυτή του Νίκου. Καταλαβαίνω μέσα από το μίσος και την πίκρα του λόγου του, το μέγα λάθος της χώρας μας. Όχι απαραίτητα των πολιτικών και των νόμων, αλλά την αποτυχία της εμπιστοσύνης σε νέα πρόσωπα. Είτε σε επίπεδο οικογενειακών αποφάσεων, εργασιακών σχέσεων, είτε ακόμα σε πολιτικό επίπεδο.

Ο Έλληνας φοβάται να ξεβολευτεί και να τολμήσει επενδύοντας σε κάτι καινούργιο. Άλλωστε αυτή η εσωστρέφεια, δεν είναι και ο λόγος που ότι μέτρο και να παρθεί, όσο και να μειώσουν μισθούς και συντάξεις, όσοι πρωθυπουργοί και να αλλάξουν, δεν θα καταφέρουμε να κάνουμε το άλμα προς τη ανάπτυξη που τόσο χρειαζόμαστε;

Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News