O «φτωχός συγγενής» της σχέσης

Μεγάλη συζήτηση ξεκίνησε αυτή τη βδομάδα μετά την απόφαση της Γερμανίας να εφαρμόσει συνοριακούς ελέγχους σε όλη την επικράτεια της για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών.

Σιγά την έκπληξη θα πω εγώ καθώς αργά αλλά σταθερά προς τα εκεί πηγαίνουν τα πράγματα ειδικά μετά τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, που καταγράφουν άνοδο της εθνικιστικής ιδεολογίας.

Όταν λοιπόν οι μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης άφηναν την χώρα μας μέσω οικονομικής κρίσης να διαχειρίζεται εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστευτικών ροών και ουδέποτε εφάρμοσαν μια πραγματική ενωσιακή πολιτική που θα μας αντιμετώπιζε στο μεταναστευτικό ισότιμα ως Ευρωπαίους εταίρους θα έπρεπε να περιμένουν ότι το ζήτημα αυτό θα ερχόταν και στην πόρτα τους και δε θα έμενε μόνο στην αυλή της χώρας μας.

Κάπου εδώ «κολλάει» και ο τίτλος του σημερινού μου κειμένου καθώς η χώρα μας παρά το γεγονός ότι είναι τυχερή που βρίσκεται στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής οικογένειας πολλές φορές αντιμετωπίστηκε ως φτωχός συγγενής της ευρωπαϊκής «σχέσης» από τις ισχυρές χώρες της ένωσης.

Εξακολουθώ να πιστεύω στην Ευρώπη και να αισθάνομαι ευγνώμων για αυτά που μας έδωσε και θα μας δώσει απλά το νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται παγκόσμια και όχι μόνο ευρωπαϊκά απαιτεί να είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι και να μη δεχόμαστε τις εξελίξεις ως ο «φτωχός συγγενής» της σχέσης.

Κανείς δε μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στο μέλλον και εάν αντί για εξωστρέφεια θα επικρατήσει εσωστρέφεια στην Ευρώπη καθώς όλο αυτό θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές λογικές που θα επικρατήσουν τα επόμενα χρόνια υπό την πίεση της μετανάστευσης και των περιφερειακών συγκρούσεων.

Για να μη βαρύνω το κλίμα και να μη κουράσω με γενικόλογα καταλήγω στο βασικό συμπέρασμα που βρίσκει ανταπόκριση στην πολιτική και στην πραγματική ζωή.

Το συμπέρασμα αυτό είναι ότι όταν προσεγγίζεις μια σχέση με την ψυχολογία του «φτωχού συγγενή» είσαι χαμένος από τα αποδυτήρια καθώς η τύχη που θα σου επιφυλάξουν είναι είτε του παιδιού για όλες τις δουλειές είτε του γελωτοποιού.