ΑΝΘΙΜΟΣ, μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως: Με πικραίνει η μάταιη επιμονή σε έωλες ελπίδες

Μία ανακοίνωση για τα όσα συνέβησαν την Κυριακή 13 Φεβρουαρίου στο δημοτικό αμφιθέατρο Αλεξανδρούπολης, με αφορμή τη συζήτηση για τα χρυσωρυχεία, εξέδωσε «με ψυχραιμία», όπως αναφέρει ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, Άνθιμος. Σε αυτήν χαρακτηρίζει ατυχή τον διάλογο εκείνης της ημέρας και σχετικά με τα όσα στη συνέχεια γράφτηκαν στον τοπικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, δηλώνει τα εξής:
«Τα γεγονότα με πίκραναν, επειδή απέδειξαν ότι αρκετοί συμπολίτες μας, ακόμα δεν βιώνουν μέσα τους δημοκρατικά την έννοια της κοινωνίας των προσώπων, οπότε γι’ αυτό και δεν εκφράζονται διαλογικά. Το οποίο σημαίνει: καταθέτω τα επιχειρήματά μου, επιτρέπω στους άλλους να κάνουν το ίδιο, προβληματίζομαι αντικειμενικά χωρίς να πιστεύω σε καμμιά υπεροχή των απόψεων μου, συζητώ ελεύθερα και αβίαστα με στόχο την αναγωγή μου σε μια ανώτερη αλήθεια, που τελικά θα είναι συγκερασμός και κράμα των όσων διαμείβονται στο διάλογο. Ξεπερνώ, όμως, γρήγορα την συμπεριφορά, επειδή, κατά πως έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ, “η ευγένεια είναι σαν την εξουσία ή την έχεις ή απλώς δεν την έχεις”.

Συνεχίζει, λοιπόν, αναμφίλεκτα να με συνέχει η αγωνία της πορείας του τόπου μας. Μια πορεία, χωρίς επενδύσεις, χωρίς τουρισμό, με συντελεσμένες και επερχόμενες απολύσεις εργατικού δυναμικού και προγραμματιζόμενες ομαδικές μεταναστεύσεις νέων επιστημόνων συμπολιτών μας, σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. H παραπάνω διαπίστωση θα μπορούσε να ονομασθεί “αναπτυξιακή στασιμότητα”, όμως, επειδή αφορά μόνο στο χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής μας, λέγεται εθνική αυτοκτονία. Μάλιστα σε μια εποχή, που η γειτονική Τουρκία, μέσω της τουρκικής Τράπεζας στην Κομοτηνή, αγοράζει διαρκώς χωράφια, οικόπεδα και σπίτια στον Έβρο τον οποίο εποικίζει με μουσουλμάνους από Ροδόπη και Ξάνθη συστηματικά, παρά την απαγόρευση της Συνθήκης της Λωζάνης. H στάση μου, πάντως, από δω και πέρα, απέναντι σε παρόμοια ζητήματα που θα προκύπτουν στην περιοχή μας, δε θα είναι η ίδια. Θα απέχω συστηματικά, για να μην επιδιώκουν κάποιοι να με προσεταιρισθούν ώστε να κοστολογήσουν ακριβά τη θέση μου και κάποιοι άλλοι να δημαγωγούν “πολεμώντας” με, προκειμένου να αναδειχθεί ο ρόλος και ο λόγος τους.

Μίλησα για απάτες όσων εκμεταλλεύτηκαν τον τόπο μας και κανείς δε μου ζήτησε εξηγήσεις. Ζήτησα εναλλακτικές προτάσεις, επενδυτικά έργα πιο φιλικά στο περιβάλλον και άκουσα “οράματα και θαύματα”. Διαβεβαίωσα ότι θα ηγηθώ αγώνος ενάντια σε κάθε “βλαβερή” επένδυση, με την προυπόθεση να επανεξετασθεί αντικειμενικά η ποιότητα της δραστηριότητός της και κάποιοι μου αντέτειναν ως αντικειμενικό τον μονόλογο. Εξέφρασα δημόσια την υποψία μου ότι ο λαός μας άλλαξε στάση και θέση, από ανάγκη, μα ανυποψίαστοι της περιρρέουσας τραγικότητος, μου επετέθησαν. Θα μπορούσα να σας πω: «ηυλήσαμεν υμίν και ουκ ωρχήσασθε, εθρηνήσαμεν υμίν και ουκ εκλαύσατε» (Λουκ. 7,32)

Δε με ενοχλεί που αμφισβητήθηκε η στάση μου, με πικραίνει η μάταιη επιμονή σε έωλες ελπίδες και ο στείρος προσανατολισμός σε φανταστικούς παραδείσους που, φευ, δε θα ‘ρθουν ποτέ. Επιμένω σε εξεύρεση οιωνδήποτε θέσεων εργασίας στον Έβρο. Διαφορετικά να μου διαλευκάνετε, παρακαλώ, όσοι μιλάτε για το “μέλλον των παιδιών μας”, ποια παιδιά της σημερινής Θράκης εννοείτε; Είμαστε τυφλοί, λοιπόν; Δε βλέπουμε τι έρχεται; Δε διαβάζουμε στατιστικές; Δεν παρατηρούμε τα διπλωματικά σημάδια των καιρών; Δε μας ξαφνιάζουν οι αθρόες επισκέψεις των Πρέσβεων και των Προξένων στην περιοχή μας; Δεν ερμηνεύουμε τα πληθωρικά “τυχαία”, πρόσφατα δημοσιεύματα της εφημερίδας Pravda; Ούτε κατανοούμε την πορεία που μας χάραξε το ΔΝΤ; “Τίς έστιν ούτως ευήθης, όστις αγνοεί...αν αμελήσωμεν;” Με λοιδόρησαν κάποιοι, επειδή τους “ξάφνιασε” και τους “πόνεσε”, ο λόγος μου! Ε, λοιπόν, μη φοβάστε! Τα λόγια του Επισκόπου σας δεν πονούν. Μακάρι να μην πονέσουμε, ως έθνος, από ευφάνταστες ψευδαισθήσεις και μυωπικές επιλογές.

Προχωρήστε, λοιπόν, κάποιοι άρχοντες του τόπου και κάποιοι παράγοντες της δημόσιας ζωής, τον δρόμο των αβάσιμων ελπίδων εν μέσω πρόσκαιρων και ευμετάβλητων χειροκροτημάτων κι αφήστε με εμένα στο μονοπάτι της συναναστροφής με τη δυστυχία των συνανθρώπων μας στο σήμερα, που οιωνίζει τη βέβαιη καταστροφή όλων στο κοντινό αύριο. Η αγωνία μου δίπλα στους φτωχούς και στους ευτελισμένους συμπολίτες μας, είναι η αποστολή της Εκκλησίας, μα, είναι και η τιμητική θέση που μου έδωσε ο Θεός. Εύχομαι σε όλους σας τα καλύτερα, όμως, σας υπενθυμίζω ότι για την Πίστη μας οι ευχές “επιδρούν” μόνο όταν ακολουθούνται από υπεύθυνες ενέργειες. Περιορίζομαι στο πρώτο, όταν δεν αντέχετε το δεύτερο. 

Ευχέτης με αγάπη και τιμή προς όλους σας
Ο μητροπολίτης Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος