Η προσφυγιά χώρισε δασκάλα και μαθητές, αλλά ξανάσμιξαν 44 χρόνια μετά (+βίντεο)

Μπορεί να πέρασαν τέσσερις και πλέον δεκαετίες και να χρειάστηκε να διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα, όμως για τους τρεις Ρώσους, πολίτες σήμερα Καναδά και Ισραήλ, ήταν ηθική υποχρέωση να βρεθούν στην Κομοτηνή για να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ στη δασκάλα που τους μόρφωσε, αλλά κυρίως τους έδωσε τις βάσεις για γίνουν οι άνθρωποι που είναι σήμερα. Μία συγκινητική ιστορία, ανθρώπινη και αληθινή, εκτυλίχτηκε χθες το πρωί στην Κομοτηνή σε ένα μικρό σπίτι στο κέντρο της πόλης, όταν η Νόνα Κιφνίδου συνάντησε έπειτα από 44 χρόνια τους μαθητές του σχολείου όπου υπηρετούσε πριν περίπου 20 χρόνια στο Κοχάν του Ουζμπεκιστάν. Η Νόνα Κιφνίδη, Πόντια στην καταγωγή ζούσε μαζί με την οικογένεια της στη συγκεκριμένη πόλη, μέχρι και την πτώση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπου εργαζόταν ως δασκάλα μαθηματικών. Μετά το 1990 οι συνθήκες την αναγκάζουν να μετακομίσει στην Ελλάδα και πρόσφυγας φτάνει στην πόλης μας. Περισσότερες από δύο δεκαετίες  πριν οι αγαπημένοι της μαθητές, «τα αστεράκια», όπως η ίδια τα αποκαλεί, τελειώνουν το σχολείο και φεύγουν από την πόλη για να σπουδάσουν σε άλλες πόλεις της τότε Σοβιετικής Ένωσης και στο εξωτερικό. Η επαφή μαθητών και εκπαιδευτικών δεν είναι εύκολη. Ειδικότερα όμως μετά το 1991 και τη πτώση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών δασκάλα και μαθητές γίνονται πρόσφυγες σε διάφορα σημεία της γης και τα ίχνη τους χάνονται οριστικά, αφού κανένας δεν ξέρει που βρίσκεται ο άλλος. 

Οι μαθητές της όμως δεν την ξεχνούν και θυμούνται πάντα με αγάπη την δασκάλα που τους μετέδωσε τις γνώσεις της και κυρίως τη λατρεία της για τα μαθηματικά, αλλά πάνω από όλα τους έμαθε να είναι σωστοί άνθρωποι. Αυτή η αγάπη γίνεται στην κυριολεξία «σαράκι» για την Ρόζα Σιμόναβα ιατρό – παθολόγο σήμερα στο Τορόντο Καναδά, η οποία αρχίζει να αναζητά τα ίχνη της δασκάλας της Νόνας Κιφνίδου. Μεταφέρεται πίσω στην πατρίδα της στο Ουζμπεκιστάν και ρωτώντας μαθαίνει ότι αυτή σήμερα ζει στην Κομοτηνή. Καταφέρνει να έρθει σε επαφή με την οικογένεια της κ. Κιφνίδου, τον γιο της Νικόλαο Κιφνίδη, που είναι ιδιαιτέρως γνωστός στην τοπική μας κοινωνία, αφού είναι προϊστάμενος της ιατροδικαστικής υπηρεσίας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και την κόρη της Βέρα Κιφνίδου. Σε αυτούς η κ. Σιμόναβα κάνει γνωστή την επιθυμία της ίδιας και των συμμαθητών της, που σήμερα ζουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, να συναντήσουν ξανά, έπειτα από 44 χρόνια, την αγαπημένη τους δασκάλα. 

Το ραντεβού ορίζεται για τις αρχές του Δεκεμβρίου, οπότε και αποφασίζεται να έρθουν στην πόλη μας έξι μαθητές της να την επισκεφτούν και να την ευχαριστήσουν για τις βάσεις που τους έδωσε ώστε σήμερα να είναι σωστοί άνθρωποι, επιστήμονες, εργαζόμενοι και οικογενειάρχες. Πρόκειται για μία γιατρό από το Τορόντο του Καναδά, έναν αντιπρύτανη πανεπιστημίου και προϊστάμενο της έδρας μαθηματικών και φυσικής σε πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ στο Ισραήλ, έναν πολιτικό μηχανικό και αντιδήμαρχο σε πόλη του Ισραήλ, έναν χημικό και έναν πολιτικό μηχανικό από την Ρωσία και μία γιατροί από την Αιθιοπία της Αφρικής. Από τέσσερα σημεία της γης, ορίζουν ως τόπο συνάντησης το αεροδρόμιο της Αθήνας, ώστε μετά να ταξιδέψουν στην Κομοτηνή για να συναντήσουν τη Νόνα Κιφνίδου. Έκτακτα γεγονότα δεν επιτρέπουν σε ορισμένους από αυτούς να ταξιδέψουν. Αυτό βέβαια δεν πτοεί τους υπόλοιπους που ξεκινούν για να δουν από κοντά τη δασκάλα τους. 

Η Ρόζα Σιμόναβα ιατρός ? παθολόγος στο Τορόντο Καναδά, ο Έντουαρντ Γιακούμποβ καθηγητής της έδρας μαθητικών σε πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, αντιπρύτανης και επίτιμος διδάκτορας σε πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ο Γιουρτ Ρασκόβαν πολιτικός μηχανικός και αντιδήμαρχος της πόλης Petah Tikva στο Ισραήλ, καταφέρνουν να κάνουν το ταξίδι ζωής και φτάνουν στην Αθήνα. Από εκεί παίρνουν το τρένο για Κομοτηνή, αλλά η ελληνική τραγική πραγματικότητα στις δημόσιες συγκοινωνίες τους βάζει εμπόδια. Συγκεκριμένα όταν το τρένο φτάνει στη Δράμα οι τρεις Ρώσοι επισκέπτες δεν γνωρίζουν ότι πρέπει να κατεβούν από αυτό και να επιβιβαστούν σε λεωφορεία για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους μέχρι την Κομοτηνής καθώς η γραμμή είναι κλειστή. Και δεν τον γνωρίζουν γιατί η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του τρένου γίνεται μόνο στην ελληνική γλώσσα και όχι στην αγγλική, την οποία γνωρίζουν και καταλαβαίνουν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί εμπλοκή στο ταξίδι τους και να καθυστερήσουν. Τελικά έφτασαν στον προορισμό τους την Κομοτηνή.

Η Νόνα Κιφνίδου άνοιξε την πόρτα της στο «Χ» και επέτρεψε να καταγράψει τη μοναδική αυτή στιγμή που σμίγει με τους μαθητές της μετά από 44 χρόνια. Οι εικόνες συγκινούν και τον πλέον δύσπιστο αφού η 77χρονη σήμερα δασκάλα αγκαλιάζει με αναφιλητά τους τρεις μαθητές της που άφησε πίσω της σε εφηβική ηλικία και τους ξαναβλέπει σήμερα μεγάλους ανθρώπους να έχουν φτιάξει τη ζωή τους. Κοιτάζει τα μαλλιά που έπεσαν στους άντρες και τα αλλαγμένα πρόσωπα, αλλά αναγνωρίζει στα μάτια τους τα παιδιά που κάθονταν στα σχολικά θρανία και άκουγαν με προσοχή ό,τι τους έλεγε. Ήταν η πρώτη μου καθηγήτρια στα μαθηματικά και μοναδική και θέλω να την ευχαριστήσω για τις γνώσεις που απέκτησα, με έμαθε να αισθάνομαι τα μαθηματικά, λέει με δάκρυα στα μάτια ο Έντουαρντ Γιακούμποβ που επηρεασμένος από τη δασκάλα του σπούδασε και αυτός μαθηματικά. Η δασκάλα μας έδωσε όχι μόνο γνώσεις αλλά και κατευθύνσεις για τη ζωή, εκμυστηρεύεται στο «Χ» η Ρόζα Σιμόναβα η «ψυχή» αυτής της συνάντησης. «Τα αστεράκια μου μας έλεγε» θυμάται ο Γιούρτ Ρασκόβαν, ο πατέρας του οποίου ήταν καθηγητής Ιστορίας στο λύκειο που δίδασκε η Νόνα Κιφνίδου. Θέλουν όλοι να πάρουν την ευλογία της δεύτερης μητέρας τους, όπως μας λένε και η ίδια υποκλίνεται μπροστά τους χαρακτηρίζοντας τιμή που έκαναν όλη αυτή την προσπάθεια για να την ξαναβρούν.