Μην κλείνετε τα μάτια μπροστά στις επιπτώσεις από την εξόρυξη χρυσού

Στην πορεία και την συνέντευξη Τύπου των κατοίκων της Χαλκιδικής για το θέμα των περιβαλλοντικών, κοινωνικών, οικονομικών και θεσμικών επιπτώσεων από τις εξορύξεις χρυσού βρέθηκαν το Σάββατο 12 Ιανουαρίου άνθρωποι από τη Θράκη με στόχο η φωνή τους να ακουστεί στην Αθήνα το κέντρο των αποφάσεων.  Το παρόν έδωσε και ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων / Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο, εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη και υποστήριξή τόσο του ίδιου όσων και των πράσινων γενικότερα στις κινητοποιήσεις των πολιτών. Ο Νίκος Χρυσόγελος δήλωσε σχετικά: «Έχουν τεκμηριωθεί επαρκώς οι επιπτώσεις στο περιβάλλον από ένα γιγαντιαίο σχέδιο που θα καταστρέψει την Χαλκιδική αλλά και άλλες περιοχές της χώρας. Παρόμοια δραστηριότητα αλλά σε πολύ μικρότερη έκταση υπήρχε στο παρελθόν και έχει προκαλέσει ήδη σημαντική ζημιά στο περιβάλλον. Αποτελεί σκάνδαλο ότι όσοι προκάλεσαν την καταστροφή αμνηστεύθηκαν με νόμο του πρώην υφυπουργού Οικονομικών, ενώ η εταιρία που ανέλαβε τα ορυχεία σήμερα απαλλάχτηκε προκαταβολικά από κάθε ευθύνη ακόμα και για μελλοντικές ζημιές. Τα σημερινά σχέδια απειλούν τεράστιες περιοχές, αφού μόνο στη Χαλκιδική αναμένεται η εξόρυξη τουλάχιστον 380.000.000 τόνων εδαφών που θα μετατραπούν σε επικίνδυνα απόβλητα – τα οποία θα αποθηκευτούν σε ρέματα και άλλες φυσικές περιοχές- για να αφαιρεθεί μια ποσότητα χρυσού που δεν θα ξεπερνάει στο πιο αισιόδοξο σενάριο τους μερικούς τόνους. Για κάθε γραμμάριο χρυσού παράγονται 1-3 τόνοι αποβλήτων λαμβάνοντας υπόψη την περιεκτικότητα σε χρυσό.  Από αυτή τη διαδικασία δεν θα επωφεληθεί το δημόσιο αφού ανάλογες επιχειρήσεις δεν πληρώνουν φόρους ακόμα και σε χώρες όπως η Φιλανδία και η Σουηδία. 

Ο κυρωτικός νόμος δεν προβλέπει μίσθωμα ή δικαιώματα για το Δημόσιο. Η χώρα έχει καταδικαστεί για την μεταβίβαση των μεταλλείων στην Ελληνική Χρυσός το 2003 για 11 εκατ. ευρώ, ενώ έχουν αποκτηθεί τεράστιες υπεραξίες για κάποιους. Υποστηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των πολιτών όχι στη βάση μόνο των περιβαλλοντικών ευαισθησιών ή έχοντας μια κοντόφθαλμη λογική, «όχι σε μας κι ας πάει όπου να είναι», αλλά έχοντας μια συνειδητή πολιτική αλληλεγγύης που συνδέεται απόλυτα με ένα νέο μοντέλο βιομηχανικής πολιτικής, πράσινης οικονομίας για την περιοχή και αλλαγών στο μοντέλο κατανάλωσης. Μια σύγχρονη βιομηχανική πολιτική ελαχιστοποιεί τις εξορύξεις μετάλλων και πρώτων υλών που δεν είναι ανανεώσιμες, τόσο για λόγους περιβαλλοντικούς όσο και για λόγους οικονομικούς και δίνει έμφαση στην μείωση της σπατάλης πρώτων υλών σε όλο τον οικονομικό κύκλο, τόσο στο επίπεδο της παραγωγικής διαδικασίας όσο και της κατανάλωσης, δίνοντας επίσης έμφαση και στην ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση των πρώτων υλών. Μια τέτοια πολιτική θα βελτίωνε τις αποδόσεις και το κόστος τόσο στο επίπεδο της βιομηχανίας όσο και της εθνικής οικονομίας σε μακροοικονομικό επίπεδο, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα που σήμερα έχουν από τις χειρότερες αποδόσεις στην αποτελεσματική χρήση των πρώτων υλών στην παραγωγική διαδικασία. 

Οι πρώτες ύλες που χρειαζόμαστε σήμερα μπορούν να προέρθουν από «πράσινη εξόρυξη», δηλαδή από την ανακύκλωση των πρώτων υλών που υπάρχουν στα προϊόντα που βρίσκονται στην αγορά ή έχουν θαφτεί σε χωματερές. Ενδεικτικά μια μόνο βιομηχανία, στο Βέλγιο, ανακυκλώνει από ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές τριπλάσια ποσότητα χρυσού από αυτή που θα εξορυχθεί με τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις στην Χαλκιδική. Αλλά και στα απόβλητα από προηγούμενες εξορύξεις υπάρχουν σημαντικές ποσότητες μετάλλων που σήμερα αξιοποιούν οι εταιρίες χωρίς έσοδα για το κράτος. Μια πράσινη βιομηχανική πολιτική βασίζεται στην καινοτομία, στην αποτελεσματική χρήση των πόρων, στην επαναφορά στις παραγωγικές διαδικασίες πρώτων υλών που υπάρχουν μέσα στα χρησιμοποιημένα προϊόντα, και σε ενίσχυση της περιβαλλοντικής και κοινωνικής υπευθυνότητας όλων των φορέων (επαγγελματικών, κοινωνικών, διοικητικών) και των πολιτών. Το μοντέλο της σπατάλης, της περιβαλλοντικής καταστροφής και της διαπλοκής οικονομικών συμφερόντων και πολιτικών οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία. Η επάνοδος σε αυτό το μοντέλο δεν είναι η λύση».

Οι Οικολόγοι Πράσινοι και οι ευρωβουλευτές τους, Νίκος Χρυσόγελος (νυν) και Μιχάλης Τρεμόπουλος (πρώην) έχουν στηρίξει ενεργά τον αγώνα των κατοίκων στη Χαλκιδική και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπου οι σύγχρονες χρυσοθήρες επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν τον χρυσό. Έχουν φέρει επίσης στο Ευρωκοινοβούλιο πολύ σοβαρές υποθέσεις ρύπανσης από ορυχεία που λειτούργησαν ή λειτουργούν σε γειτονικές χώρες (Βουλγαρία, ΠΓΔΜ, Ρουμανία κ.ά.).