Μικροκομοτηναίικα 04-09-2024

Την ιδρυτική του διακήρυξη για τα 50 χρόνια γιορτάζει το ΠΑΣΟΚ και επόμενο είναι να σχολιάζεται θετικά αλλά και αρνητικά από πρώην και νυν συντρόφους, υποστηρικτές, αντιπάλους και απλούς πολίτες.
Ίσως θυμούνται οι περισσότεροι και άλλοι αναπολούν τις παλιές καλές εποχές, των μεγάλων έργων, των υψηλών μισθών, των πολλών εξυπηρετήσεων, των επιδοτήσεων, αλλά και το αποτύπωμα που άφησε στην κοινωνική πολιτική, τη λειτουργία του ΕΣΥ και των πολλών μεταρρυθμίσεων.
Άφησε όμως και μία γενιά πολιτικών παρακαταθήκη, που έδιναν αγώνες, ενώ αντίστοιχα πολλοί το χρησιμοποιούσαν ως εφαλτήριο για τα προσωπικά τους οφέλη, την πολιτική και κοινωνική τους ανάδειξη και για άλλα καλά και συμφέροντα.
Το ΠΑΣΟΚ που άφησε τη σφραγίδα του και το πολιτικό του αποτύπωμα στη χώρα σε άλλες εποχές, κατάφερε να αναδείξει και τη μεσαία τάξη, σε μία Ελλάδα των αντιθέσεων, πλουσίων και φτωχών, αλλά όσοι το επαινούν αυτό προφανώς ξεχνούν ότι στην εποχή του χρηματιστηριακού οίστρου έχασαν πάλι τις περιουσίες τους.
Άλλοι βέβαια θυμούνται τα πολλά στρεβλά, το λαϊκίστικο λόγο, τα πράσινα βιβλιάρια, την μονοκρατορία των συντρόφων που διαφέντευαν ως κομματικοί παράγοντας σε πολλούς οργανισμούς, το ΠΑΣΟΚ της εξυπηρέτησης των δικών του παιδιών, με τη χώρα που καταχρεώθηκε με τις πολιτικές τους.
Έργο καταστροφικό βέβαια που το συνέχισε η Νέα Δημοκρατία, μέχρι τα απόνερα της πρώτης μεγάλης κρίσης στην εποχή του μνημονίων. Το σίγουρο είναι ότι η ΝΔ βγήκε σχεδόν αλώβητη και κυβερνά με μικρά χρονικά διαλλείματα, από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, παρά την αγανάκτηση του ελληνικού λαού.
Και εδέησε ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την εξουσία από την αγανάκτηση του ελληνικού λαού, με τη νίκη να τη φέρνουν οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ που μετανάστευσαν μαζικά, απογοητευμένοι από το κόμμα τους και περιμένοντας να συνεχιστούν τα προνόμια τους και οι απολαβές.

Το ΠΑΣΟΚ όμως πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα για την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, συρρικνώθηκε και μετασχηματίστηκε σε ένα πολύ μικρό κόμμα, χάνοντας το αριστερό του ακροατήριο.
Τώρα οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους, αλλά και τον τρόπο να δώσουν ένα ελκυστικό αφήγημα και ελπίδα για μία καλύτερη ζωή για τους πολίτες και προοπτική για τη χώρα.
Η Φώφη Γεννηματά έδωσε μία μικρή ώθηση στα ποσοστά του κόμματος και κατάφερε να το βγάλει από το βάλτο των μικρών κομμάτων. Έργο που το συνέχισε κι ο Νίκος Ανδρουλάκης βέβαια, αλλά με το σταγονόμετρο ανεβαίνουν τα ποσοστά.
Μέλημά τους να αποδομήσουν τους αντιπάλους κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ για να παραμείνουν αξιωματική αντιπολίτευση και δεύτερο κόμμα δημοσκοπικά τουλάχιστον. Αφού φαίνεται αδύνατον ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει τα μεγάλα εσωκομματικά προβλήματα που πρόεκυψαν.
Αλλά και τη Νέα Δημοκρατία την κατηγορούν για ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, θέτουν ζητήματα διαφάνειας, δημοκρατίας, παρακολουθήσεων και κατασπατάλησης πόρων και ευρωπαϊκών ενισχύσεων χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.
Ώστε να ωφεληθούν ψηφοθηρικά ως μία νέα δύναμη και ένας προοδευτικός πόλος έλξης σε δύσκολες εποχές που περιμένουμε. Θα τα καταφέρουν όμως; Όταν οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν ότι ναι μεν οι πολίτες με τις επιλογές τους δίνουν μια μικρή ανοδική πορεία στο κόμμα, αλλά δεν τους εμπιστεύονται ακόμα;
Ούτε κερδίζουν παρά ελάχιστα, από το ποσοστά ψηφοφόρων που γυρίζουν την πλάτη κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, σημάδι ακόμα ότι οι σύντροφοι τους που έφυγαν από το κόμμα το σκέφτονται αν θα επιστρέψουν.
Συνεπώς και η αλλαγή ή μη αρχηγού στις κάλπες, μάλλον δεν θα τους δώσει τη μεγάλη άνοδο που επιθυμούν και γρήγορα μάλιστα. Πριν ανακάμψει ο ΣΥΡΙΖΑ ή ένα νέο κόμμα, που θα φρενάρει τη διαρροή.

Δυστυχώς όμως το κακό παρελθόν και το «παλιό» κυνηγούν το κόμμα και δεν δίνουν τη δυνατότητα στο «νέο», με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανανεωθούν στελεχιακά στο βαθμό που έπρεπε, για να διώξουν από πάνω τους, όπως και αν επαινούνται οι σύντροφοι για το σπουδαίο έργο λόγω της ημέρας.
Αλλά και ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν φαίνεται να έχει ξεφύγει από τις γνωστές τακτικές της προσωποκεντρικής πολιτικής με ένα δικό του επιτελείο, που δημιουργεί δυσαρέσκεια σε πολλά στελέχη της παράταξης.
Του καταλογίζουν ακόμα και ότι δεν έχει τη στόφα του αρχηγού, αλλά και αυτό που είχε να δώσει το έδωσε. Ακόμα και η κεντρική ομιλία στη μεγάλη εκδήλωση των Σημίτη- Βενιζέλου και Παπανδρέου, δεν ήταν και η καλύτερη, έστω και αναγκαστική επιλογή.
Που προφανώς εκφράζουν το παλιό και θυμίζουν άλλες εποχές, άσχετα βέβαια αν ο πρόεδρος τους χρησιμοποιεί για να δώσει και την ιστορία στο κόμμα, αφού πέρασαν από κυβερνητικές θέσεις και θεωρούνται ότι έχουν και μπλοκ υποστηρικτών.
Ομιλίες λοιπόν που θα ικανοποιήσουν ένα κομματικό ακροατήριο, διατηρώντας απαραίτητες ισορροπίες, αλλά δεν θα απαντούν στο επίμαχο ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι. Θα τους απασχολήσει το πώς θα επανακάμψει το κόμμα και όχι η χώρα.
Και θα διηγούνται τα περασμένα μεγαλεία που δεν λένε κάτι στους νεώτερους, που πλήρωσαν και πληρώνουν ακριβό τίμημα, για κάποιες λανθασμένες πολιτικές επιλογές. Κοινωνική πολιτική με δανεικά.

Είναι διατεθειμένοι όμως οι σύντροφοι να αλλάξουν για να μπορέσουν να πείσουν τους πολίτες; Τι προοδευτικό και ελπιδοφόρο έχουν να προτάξουν και ποιες λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα;
Αλλά και ποιες προτάσεις, ιδέες και θέσεις έχουν, υλοποιήσιμες όμως, για να βγούμε από τη δίνη των απανωτών κρίσεων, με τις επιπτώσεις που έχουν επιφέρει στην κοινωνία;
Γιατί η αλλαγή ή μη στην αρχηγία του κόμματος, προφανώς πλην των συντρόφων, δεν λέει και κάτι στους πολίτες, που θεωρούν ότι είναι ένα καθαρά εσωκομματικό παιχνίδι ομάδων και τάσεων.
Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε εδώ και χρόνια και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τον ίδιο δρόμο ενδεχομένως ακολουθεί και η Νέα Δημοκρατία, αν δεν αλλάξει ρότα. Και ζούμε την επικείμενη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, στην κρίση των κομμάτων της μεταπολίτευσης, που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του λαού.
Μπορούν να μας αναλύσουν όλοι για ποιο λόγο γίνεται αυτό; Εκτός νομοτελειακά αν περιμένουν όλοι να καταποντιστούν οι άλλοι, για να πολιτογραφηθούν αυτοί ως ο μοναδικός πόλος διακυβέρνησης και η καλύτερη λύση για τη χώρα, όταν δεν τα κατάφεραν βέβαια εδώ και χρόνια.
Στην πολιτική βέβαια δεν συγχωρούν εύκολα οι πολίτες όσους θεωρούν ότι αποτελούν και αυτοί μέρος του προβλήματος και όχι τη λύση. Συνεπώς ο απογαλακτισμός από το παρελθόν για το ΠΑΣΟΚ μάλλον καθίσταται μονόδρομος.