Μικροκομοτηναίικα 11-04-2025

Στην πολιτική πολλά πράγματα χάνονται σε ευκαιρίες και δυναμική, όταν δεν εκμεταλλεύονται κάποια κόμματα τις περιστάσεις στον κατάλληλο χρόνο για να προχωρήσουν μπροστά και να ξεχωρίσουν κι όταν δεν αντιλαμβάνονται σωστά τον παλμό του κόσμου τη δεδομένη χρονική περίοδο προκειμένου να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους και υποστηρικτές.
Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο που τις τελευταίες μέρες ακούμε από τα κόμματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κυρίως από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, ότι επειγόντως πρέπει να παραιτηθεί η κυβέρνηση και να πάμε σε εκλογές, που βλέπουν με αγωνία την δημοσκοπική τους καθίζηση, έναντι της ανόδου της Πλεύσης Ελευθερίας.
Που αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι ο αριστερός λαϊκισμός πλέον βρίσκει περισσότερους υποστηρικτές και απήχηση ιδιαίτερα τώρα που έχει κατακερματιστεί ο κόσμος της αριστεράς και δεν δελεάζεται με το λόγο του Σωκράτη Φάμελλου, του Γιάνη Βαρουφάκη, του Αλέξη Χαρίτση, ή του Στέφανου Κασσελάκη.
Γιατί ξεκάθαρα στο πολιτικό και επικοινωνιακό παιχνίδι που παίχτηκε τους τελευταίους μήνες σε μια μονοθεματική αντιπολιτευτική τακτική για τα Τέμπη, μάλλον ευνοήθηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η οποία όμως συγχρόνως δεν δημιουργεί μόνο προβλήματα στα κόμματα της αριστεράς που ψάχνουν να βρουν το δικό τους προσανατολισμό, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Όσοι προσπάθησαν λοιπόν να πλειοδοτήσουν για αυτό το θέμα στον άκρατο λαϊκισμό, εγκλωβίστηκαν σε μια στείρα μονοθεματική αντιπολίτευση και τώρα ψάχνουν να βρουν διέξοδο διαφυγής βάζοντας στο κάδρο της κριτικής τους όλα τα προβλήματα. Αλλά η ζημιά έχει γίνει ήδη δημοσκοπικά.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης για άλλη μία φορά αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, όπως και στο παρελθόν που δεν μπόρεσε να κάνει τη διαφορά, όταν ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ σπαράσσονταν με την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα και την ανάληψη της προεδρίας από το Στέφανο Κασσελάκη.
Ούτε αξιοποίησε όσο έπρεπε την ανεξαρτητοποίηση των 11 βουλευτών της Νέας Αριστεράς και τη χαμηλή δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ επί Σωκράτη Φάμελλου. Έχασε δηλαδή όχι μόνο μία αλλά πολλές χρυσές ευκαιρίες για να αναδείξει τη δυναμική του κόμματός του και μάλιστα γρήγορα ως δεύτερη δύναμη.
Κι αν τα κατάφερε για λίγο καιρό τους προηγούμενους μήνες να γίνει κυριολεκτικά αξιωματική αντιπολίτευση με τον αριθμό των βουλευτών που διαθέτει βέβαια, δείχνει τελευταία ότι υστερεί δημοσκοπικά.
Φαίνεται ότι ο πολιτικός λόγος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και οι θέσεις και προτάσεις του δεν αποτελούν ένα διαφορετικό αφήγημα και οι πολίτες δεν βρίσκουν και μεγάλες διαφορές ουσιαστικά από την κυβερνητική πολιτική, ενώ του χρεώθηκε και ένα ατόπημα που δεν ταιριάζει σε ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει.
Η προσπάθεια δηλαδή των τελευταίων μηνών να εκμεταλλευτεί και το κόμμα του πολιτικά το κίνημα της διαμαρτυρίας για τα Τέμπη με λάθος τρόπο, τους οδήγησε σε ένα επιρρεπή προς τον λαϊκισμό και στον αριστερά πολιτικό λόγο, που μάλλον δεν τους απέφεραν κέρδη ούτε από τις δυνάμεις της αριστεράς.
Που πιο εύκολα το κέρδος αυτό το καρπούται η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δεν κέρδισε δηλαδή ούτε από τις διαρροές και την πτώση των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ούτε και από τα διαλυμένα κόμματα της αριστεράς, αφού δεν ξεκαθαρίζει τις προθέσεις τους και με ποιους επιθυμεί να συνεργαστεί.

Και ενώ βάλουν όλοι εναντίον της ΝΔ το κυβερνόν κόμμα συνεχίζει να διατηρεί βέβαια το προβάδισμα, έστω και με μεγάλη πτώση στα ποσοστά. Βέβαια αυτό σημαίνει αν δεν αλλάξει κάτι ότι στις επόμενες εκλογές δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση με αυτές τις ισορροπίες και τα δημοσκοπικά ευρήματα.
Και φυσικά ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται να ανοίξει από τώρα τα χαρτιά του με ποιον θα συνεργαστεί γιατί αυτό θα λειτουργήσει αρνητικά για τη ΝΔ. Αλλά η σιωπή του Νίκου Ανδρουλάκη με ποιους θα συνεργαστεί είναι η παγίδα που τον εγκλωβίζει για να δώσει ένα σαφή προσανατολισμό κυβερνησιμότητας και στην παράταξή του και τον καθηλώνει σε μικρά ποσοστά.
Ο πρωθυπουργός βέβαια φαίνεται ότι δημιούργησε μία νέα γενιά δυσαρεστημένων βουλευτών στο κόμμα της ΝΔ, υποστηρικτών και των δύο πρώην πρωθυπουργών Καραμανλή και Σαμαρά και η εσωστρέφεια αυτή κοστίζει σε δημοσκοπικά ποσοστά.
Επέλεξε όμως επειδή δεν απειλείται άμεσα πολιτικά να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο και με πανομοιότυπο κυβερνητικό σχήμα όπως και στο παρελθόν. Σε μια δύσκολη εποχή, μέσα στο ρευστό αυτό πολιτικό τοπίο και με τις μεγάλες αλλαγές που υπάρχουν σε ΕΕ, ΗΠΑ, αλλά και στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά της χώρας μας.
Τα προβλήματα αυτά με τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος, αλλά και τα αδιέξοδα να σχηματιστεί ένας νέος ισχυρός πόλος διεκδίκησης της εξουσίας με συνεργασίες των κομμάτων, φέρνουν τα σενάρια της πιο ενεργούς συμμετοχής και επιστροφής από το παρελθόν του Αλέξη Τσίπρα, που ήδη δημοσκοπικά δείχνει να τον θέλει ένα ποσοστό άνω του 30% των πολιτών.
Σενάρια που δεν επικροτεί αλλά ούτε διαψεύδει ο ίδιος μέσα σε ένα θολό τοπίο. Αλλά δεν χρειάζεται κανείς βέβαια να βγάζει βιαστικά συμπεράσματα, αρκεί να καταγράφει τις τάσεις που υπάρχουν. Μια κατάσταση όμως που δείχνει ότι έχει και μια υφέρπουσα δυναμική για μεγάλες αλλαγές και απρόβλεπτες ίσως συνεργασίες διαχρονικά.

Συμπερασματικά αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης μάλλον δεν έχει την πολιτική διορατικότητα και τη στόφα του πολιτικού αρχηγού που μαζί με το επιτελείο του μπορεί να εκμεταλλευτεί κάποιες καταστάσεις που ευνοούν το κόμμα τους.
Ενώ απεναντίας δημιουργεί και κάποιες εσωκομματικές έριδες όπως φάνηκε πρόσφατα με τις περιπτώσεις της Κατερίνας Μπατζελή και του Χάρη Καστανίδη, δημιουργώντας εκ του μη όντος αντιδράσεις από πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος και τους επίδοξους δελφίνους, που διεκδικούσουν την προεδρία.
Και όλα αυτά επιτείνουν το πρόβλημα εσωστρέφειας και δυσαρέσκειας μεταξύ των στελεχών του κόμματος. Μία κατάσταση βέβαια που αν θα παραμείνει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα δημιουργήσει και πρόβλημα στην παράταξη.
Όσο για το …. θαύμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου όπως το χαρακτηρίζουν κάποιοι, δεν έχει ακόμα ένα μηχανισμό που μπορεί να σταθεί και να στηρίξει μία προσπάθεια, ώστε να αναδειχθεί η Πλεύση Ελευθερίας ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εξάλλου ένα προσωποπαγές, προσωποκεντρικό και αρχηγοκεντρικό κόμμα, έστω αν στις παρούσες περιστάσεις ευνοείται λόγω της υπόθεσης των Τεμπών εκμεταλλευόμενη η πρόεδρος και τις μεγάλες διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις για να ανεβάζει τα δημοσκοπικά ποσοστά, με ένα καθαρά όμως λαϊκίστικο λόγο και ως εκφραστής της αγανάκτησης και της οργής των πολιτών, δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Επίσης ένα παράδοξο που συμβαίνει στη χώρα μας είναι ότι δεν έχουμε άνοδο των δεξιών κομμάτων όπως στη Ευρώπη, γιατί η ΝΔ ως κόμμα εξουσίας λειτουργεί και ως χωνευτήρι κάποιων δεξιών τάσεων.
Ο Κυριάκος Βελόπουλος αποδεικνύεται ότι έχει μάλλον μία συγκεκριμένη δυναμική και μοιράζεται και την ίδια πίτα που παίρνει και ο Δημήτρης Νατσιός και η Αφροδίτη Λατινοπούλου, κατακερματίζοντας τις δυνάμεις τους.
Αυτό το τοπίο μάλλον θα παραμείνει στην πολιτική και θα συνεχιστούν τα σκαμπανεβάσματα των ποσοστών κάποιων κομμάτων, αφού οι πολίτες μένουν απαθείς και αμέτοχοι στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα, περιμένοντας να κάτσει ο κουρνιαχτός του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και του μηδενισμού, για να αποφασίσουν.