Μικροκομοτηναίικα 23-04-2025

Ποιος λέει την αλήθεια τελικά για την πορεία της οικονομίας στη χώρα μας και τις δημοσιονομικές μας αντοχές, αφού συνεχώς μας έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου ότι δεν αντέχουν να δώσουν τίποτα σε αυξήσεις και παροχές, ούτε να ελαφρύνουν τα φορολογικά βάρη, αλλά επίσημα ανακοίνωσαν χθες ότι υπάρχουν 11,4 δις ευρώ πρωτογενούς πλεονάσματος του κρατικού προϋπολογισμού μόνο για το 2024;
Πρόκειται για ένα υπέρ πλεόνασμα ρεκόρ για την Ελλάδα σε εποχές υποτίθεται δύσκολες οικονομικά για τη χώρα μας, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε βέβαια η ΕΛΣΤΑΤ και η eurostat. Και δεν μας πείθουν βέβαια όπως λένε επίσημα, ότι αυτό οφείλεται στην περιστολή των κρατικών δαπανών, στους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης και στον περιορισμό της φοροδιαφυγής.
Έτσι κατά την προσφιλή τους τακτική από το πολύ μεγάλο αυτό θετικό αποτέλεσμα στον κρατικό προϋπολογισμό, έδωσαν επιπλέον δημοσιονομικό χώρο για μέτρα εισοδηματικής ελάφρυνσης. Θα μοιράσουν δηλαδή το μισό δις ευρώ σε ενοικιαστές και συνταξιούχους και θα ενισχύσουν με το άλλο μισό δις το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.
Συνεπώς για άλλη μια φορά όπως φάνηκε όμως με την εξειδίκευση μέτρων, η φορολογική και οικονομική αφαίμαξη αυτή που γίνεται από νοικοκυριά και επιχειρήσεις, μετατρέπονται κυρίως σε παροχές επιδοματικού καθαρά χαρακτήρα. Για τη μονιμότητα των μέτρων ας κρατήσουμε μικρό καλάθι.
Γιατί η επιστροφή ενός ενοικίου ή τα 250 ευρώ σε μικροσυνταξιούχους κάθε Νοέμβρη, τα οποία όπως ανέφερε ο αρμόδιος υπουργός θα δίνονται συνεχώς και όχι για μία φορά, προφανώς δεν είναι νομοθετικά κατοχυρωμένα και ανά πάσα στιγμή ανατρέπονται αν δεν πάνε καλά τα δημοσιονομικά. Ας μην τρέφουν φρούδες ελπίδες οι ωφελούμενοι.

Με τέτοιο μαμούθ πλεόνασμα έπρεπε να ενισχυθούν τα εισοδήματα όλων, συνταξιούχων, μισθωτών και επαγγελματιών- επιχειρηματιών με αντίστοιχα μέτρα μόνιμου χαρακτήρα σε αυξήσεις, αλλά και μείωση της φορολογίας.
Την επιδοματική τακτική την ζήσαμε και επί προηγούμενων κυβερνήσεων ακόμα και επί Νέας Δημοκρατίας. Είδαμε επί ΣΥΡΙΖΑ να δίνεται δήθεν 13ος μισθός ως δώρο Χριστουγέννων, τις ημέρες του …Πάσχα προεκλογικά και μετά σταμάτησε την επομένη ημέρα.
Αλλά και επί ΝΔ είδαν οι συνταξιούχοι επιδόματα σαν δώρο Χριστουγέννων που συνέχεια άλλαζαν τα εισοδηματικά κριτήρια, κατέβαιναν τα ποσά και τα 300 ευρώ αρχικά μετατράπηκαν σε πολλούς στα 150 ευρώ. Και επιδόματα σε πολύ φτωχούς.
Συνεπώς για ποιο λόγο να πιστέψει κάποιος ότι αυτό θα κρατηθεί εσαεί όταν το παρελθόν τους άλλα μας διδάσκει ως ανεπιτυχή παραδείγματα; Και όταν η συνέχεια ενός μέτρου εξαρτάται με τα δημοσιονομικά της χώρας, που μπορεί τώρα να είναι καλά, αλλά τα επόμενα χρόνια να είναι χειρότερα;
Και σαφώς δεν υπάρχει κανένα μέτρο μείωσης της άμεσης ή έμμεσης φορολογίας νοικοκυριών και επιχειρήσεων από την …μεσαία τάξη όπως την θεωρούν πλέον, που είναι το σύνηθες φορολογικό υποζύγιο όμως.
Αφού μάλλον σε άλλους λόγους αποδίδουν το υπέρ πλεόνασμα και στην δική τους κυβερνητική νοικοκυροσύνη και όχι στην υπερφορολόγηση και τη μεγάλη ακρίβεια που ακόμα την πολεμούν δήθεν και δεν πέφτει, ως κάστρο άπαρτο.

Θα πρέπει όμως να αντιληφθούν κάποιοι οι οποίοι αποφασίζουν με αυτό τον τρόπο να μοιράσουν ένα μεγάλο πλεόνασμα και το πώς δημιουργήθηκε αυτό και ποιοι επιβαρύνθηκαν, χωρίς να παίρνουν ανταποδοτικά τίποτα.
Το υπέρ πλεόνασμα σαφώς δημιουργήθηκε από την υπερφορολόγηση και άδικη φορολόγηση κυρίως στα βασικά προϊόντα διατροφής και τον αυξημένο ακόμα ΦΠΑ, αλλά και τον πολύ υψηλό σε σχέση με την Ευρώπη ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα. Που συνεχίζει να είναι στα υψηλότερα επίπεδα και δεν πρόκειται να κατέβει.
Και συνεπώς τη νύφη για να δημιουργηθούν αυτά τα μαξιλαράκια, άλλοι την πληρώνουν και κάποιοι άλλοι ωφελούνται. Όπως επί ΣΥΡΙΖΑ την πλήρωσαν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικροεπαγγελματίας, όταν μετατράπηκε το ασφαλιστικό σύστημα σε φορολογικό.
Για να μαζευτεί τελικά το γνωστό μαξιλαράκι των 37 δις ευρώ και πρόσφατα ο κουμπαράς αυτός έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να ξεπληρώσει και εγκαίρως τα δάνεια από το πρώτο μνημόνιο περίπου 8 δις ευρώ.
Έτσι και τώρα η ιερή αγελάδα ήταν από τον τουρισμό, αλλά κυρίως από την υπερφορολόγηση επαγγελματιών και επιχειρηματιών, αλλά και από την άμεση και περισσότερο έμμεση φορολογία όλων των πολιτών. Και φυσικά το κόλπο είναι να μοιραστούν από λίγα σε πολλούς και τα υπόλοιπα να καλύψουν άλλες κυβερνητικές ανάγκες και προτεραιότητες ως συνήθως.

Από την άλλη βέβαια ακόμα χρέος μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι να νομοθετεί με τέτοιο τρόπο και έγκαιρα για να ελαφρύνει τους έμμεσους και άμεσους φόρους από τους πολίτες και τους επαγγελματίες, αλλά και να μη δημιουργούνται τέτοιου τύπου μαμούθ πλεονάσματα.
Τα οποία βέβαια είναι μία άγρια φορολογία σε επαγγελματίες και πολίτες και μοιράζονται υπό την βολική μορφή των επιδομάτων με την λογική των δώρων, αλλά ενίοτε με κριτήρια ψηφοθηρίας, χωρίς να ανακουφίζουν πραγματικά κανέναν.
Το κράτος και οι ΟΤΑ δεν είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί για να φτιάχνουν μεγάλους κουμπαράδες και μαξιλαράκια και πρέπει να διαχειρίζονται με τέτοιο τρόπο τα οικονομικά τους που να καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες και μισθολογικές και να μην επιβαρύνουν κατά πολύ όμως πάντα ορισμένες επαγγελματικές τάξεις.
Δεν μπορεί να δίνονται με μορφή επιδομάτων σε κάποιους άλλους δικαιούχους, από χρήματα που εν αδίκω πληρώνουν άλλοι, όταν η οικονομία βογκά, οι επιχειρήσεις με το ζόρι τα βγάζουν πέρα και ουδείς γνωρίζει πόσο θα αντέξουν.
Ενώ μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, διυλιστήρια και εφοπλιστικές εταιρίες να απολαμβάνουν ένα ειδικό φορολογικό καθεστώς σε πολλά επίπεδα να νέμονται μαζί με τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες την μερίδα του λέοντος και στις χρηματοδοτήσεις, όπως και το Ταμείο Ανάκαμψης τώρα. Ενώ την ίδια ώρα οι μικροί δεν έχουν πρόσβαση ούτε καν στον τραπεζικό δανεισμό.