Ο Κομοτηναίος Νίκος Αρβανιτίδης κατέκτησε την κορυφή πανεπιστημιακής κι επιχειρηματικής ζωής στις ΗΠΑ

Τον συναντήσαμε στην Κομοτηνή, όπου θυμήθηκε τους διαχρονικούς δεσμούς με την πόλη κι αναπόλησε τα παιδικά του χρόνια

Ο διαπρεπής επιστήμονας κατάφερε να τελειώσει ένα από τα πιο προβεβλημένα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και να γίνει ο διευθύνων σύμβουλος δύο κορυφαίων εταιριών που εισήχθησαν στο χρηματιστήριο

«Έχω έρθει στην Κομοτηνή περισσότερες φορές απ’ ότι ο Καζαντζάκης στην Κρήτη», θα πει με χιούμορ ο Κομοτηναίος Νίκος Αρβανιτίδης, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να καταδείξει ότι οι δεσμοί με την γενέθλια πόλη δεν έχουν κοπεί με τα χρόνια. Αντίθετα, οι δεσμοί αυτοί λειτουργούσαν ευεργετικά μέσα του αν και στα άγουρα νεανικά χρόνια ήταν στοχοποιημένος κι ελάχιστοι τον καταλάβαιναν.

Ο διαπρεπής επιστήμονας κατάφερε περνώντας από «συμπληγάδες», με συμβολικό οικογενειακό κομπόδεμα να τελειώσει ένα από τα πιο προβεβλημένα πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτών της Αμερικής (ΗΠΑ), να γίνει ο διευθύνων σύμβουλος (CEO) δύο κορυφαίων εταιριών που εισήχθησαν και στο χρηματιστήριο, να κυριαρχήσει με την εγκατάστασή του στην Silicon valley και με κορυφαίες επιχειρηματικές συμφωνίες να διαπρέψει. Αποδίδει αυτή τη διαδρομή στην επιμονή του αλλά και στην τύχη που ήταν με το μέρος του σε καίριες στιγμές της ζωής του.

Ένα «απροσάρμοστο» παιδί στη συντηρητική Κομοτηνή
Ο Νίκος Αρβανιτίδης οφείλει πολλά στους γονείς του. «Από τον πατέρα μου που ήταν αμόρφωτος κι έζησε 25 χρόνια στην Αμερική κι επέστρεψε να επενδύσει τους κόπους του στην πατρίδα, πήρα την ευθύτητα, τον ήπιο χαρακτήρα και την αλήθεια που υπηρετούσε και από την μητέρα μου την καπατσοσύνη, την ευελιξία της να χειρίζεται καταστάσεις, την εξυπνάδα να αντιμετωπίζει με θάρρος και θράσος δυσκολίες», μας διηγείται με ευγένεια.

Σε αυτό το σημείο θυμάται και διηγείται αναλυτικά την παιδική του ηλικία στην πόλη μας: «Ήμουν ζωηρό παιδί κι εκείνα τα χρόνια της εφηβείας στη συντηρητική Κομοτηνή η “λύση” ήταν να βρεθώ για δύο χρόνια εσώκλειστος στο Τσοτύλι, ένα σχολείο αναμορφωτήριο στην Κοζάνη για δύσκολα, “απροσάρμοστα” παιδιά….

Κι ενώ ήμουν καλός μαθητής βρέθηκα αργότερα στην Κομοτηνή με το απολυτήριο του εξατάξιου Γυμνασίου τότε με διαγωγή “κοσμία”! Μπορεί οι βαθμοί μου να άνοιγαν το δρόμο για πανεπιστήμιο του εξωτερικού αλλά η κακή διαγωγή ήταν απαγορευτική για οποιαδήποτε εξέλιξη. Η μητέρα μου, η κ. Αλεξάνδρα μια δυναμική γυναίκα που την ήξεραν για την ευστροφία και την επιμονή του χαρακτήρα της πήγε στον τότε επιθεωρητή τον αείμνηστο Μαμέλη και κατάφερε με την δική του παρέμβαση να διορθωθεί η διαγωγή σε “κοσμιωτάτη” και να μπορέσω να πάρω την πολυπόθητη βίζα για την Αμερική. Αν δεν είχε γίνει αυτό καταλαβαίνετε ότι θα ήταν διαφορετική όλη μου η ζωή. Βέβαια στην πορεία τους συγχώρεσα κατανοώντας την “οπτική” τους και ξεπερνώντας ψυχικά τραύματα…».

Τότε, πριν από 66 χρόνια, ξεκίνησε ένα ταξίδι που ήταν παράτολμο για τις συνθήκες της εποχής. Βρέθηκε σε μια ξένη χώρα, κάνοντας δουλειές του ποδαριού σε ένα απίθανο φάσμα κάλυπτε τα έξοδά του, αλλά κυρίως από το πεζοδρόμιο να αποκτούσε εμπειρίες, έβλεπε πλευρές της ζωής που μετά συνέβαλαν όχι μόνο στη δομή της προσωπικότητάς του αλλά στην κατανόηση ζητημάτων που ανέκυπταν και στόχων που έβαζε. Μότο του ήταν και παραμένει, ότι με επιμονή, μέθοδο, προγραμματισμό, ρίσκο και δουλειά η ανταμοιβή έρχεται.

Ο Νίκος the Greek
Η ζωή του Νίκου the Greek, ή του Νίκου του Αμερικανού όπως τον ξέρουν στην Κομοτηνή που είχαν τη διάσημη Λανάρα στον κεντρικό δρόμο του Νοσοκομείου, θα μπορούσε να γίνει ταινία, τηλεοπτική σειρά με όσα απρόβλεπτα βίωσε, με όσες χαρές και καταξιώσεις ένιωσε, με την οικογένεια που δημιούργησε, τα τρία παιδιά και τα έξι εγγόνια του, με τους δέκα επιστήθιους φίλους από τα νεανικά χρόνια που όλοι τους ξεχώρισαν στους επιστημονικούς κλάδους που ακολούθησαν άλλα οι περισσότεροι έφυγαν από τη ζωή. Οι τέσσερις που παραμένουν εν ζωή, εξακολουθούν να νιώθουν ότι έχουν αυτούς τους ανυπέρβλητους δεσμούς φιλίας που θα τους συνοδεύουν μέχρι το τέλος.

Στην ερώτησή μου τι κουβαλά από την Κομοτηνή σήμερα αλλά και στο διάβα της πολύχρονης πορείας του ο κος Αρβανιτίδης είναι ανεξάντλητος. Περιορίζω την απάντησή του στην Κομοτηνή του Μπουκλουτζά, του χειμάρρου που διέσχιζε την πόλη και είχε μια άθλια εικόνα, τέτοια που όταν αργότερα τον είδε να καλύπτεται από μια λεωφόρο αναφώνησε «ουάου!».

Σημείο αναφοράς στην ξενιτιά όταν αναπολούσε στιγμές, η οδός Βενιζέλου. Ο χώρος περιπάτου, συνάντησης μικρών και μεγάλων, το νυφοπάζαρο της εποχής, μετά ο Νεντίμ με τα «προκλητικά» γλυκά του, το κατάφυτο πάρκο με τον φύλακα. Εικόνες που γαλήνευαν την σκέψη του και σήμερα στα 84 χρόνια της ζωής του, παρά τις αλλαγές που ήδη σημειώθηκαν την πρόοδο με την παρουσία του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, αυτή η γενέθλια πόλη καταφέρνει να τον συγκινεί και το υπερατλαντικό ταξίδι να είναι μια ανάγκη κάθε φορά να την ξαναδεί και να περπατήσει στα στενά σοκάκια της.

Η συμπερίληψή του σε βιβλίο για κορυφαίους Έλληνες
Η σημερινή αναφορά του «Χ» στον διαπρεπή συνομιλητή μας που περιλαμβάνεται στο βιβλίο της δημοσιογράφου της «Καθημερινής» Άννας Γριμάνη με τίτλο «Πατριδογνωσία: 100 προσωπικότητες αναζητούν την ελληνικότητα». Στο βιβλίο της δημοσιογράφου της «Καθημερινής» Άννας Γριμάνη.

Στη συνάντησή μας στο ξενοδοχείο «Ανατόλια» της Κομοτηνής, μου προσφέρει το βιβλίο και το κυριότερο ξεδιπλώνει μνήμες και διαδρομές μιας πορείας που δεν χωρούν σε όλες τις σελίδες του «Χρόνου», αλλά μαθαίνω ότι θα αποτελέσουν την βιογραφία του που ήδη συντάσσεται.

Ευγενής, απλός, συνεργάσιμος στη φωτογράφηση που του ζητήσαμε, ανοικτός σε ιδέες, αειθαλής επιβεβαιώνει απόλυτα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε ό, τι κατάφερε, κέρδισε και γεύθηκε. Στην προσωπική του παρουσία στο facebook και στο διαδίκτυο αρθρογραφεί στηλιτεύοντας και τα αρνητικά των επικείμενων Αμερικανικών εκλογών, το… φαινόμενο Τραμπ, ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, και πάντα με την οπτική του στραμμένη στους νέους και την στήριξη τους.

Το μήνυμά του, να αγαπήσουν πραγματικά αυτό που θα επιλέξουν στη ζωή τους και να αφοσιωθούν σε αυτό διευρύνοντας το φάσμα των γνώσεων τους. Οφείλει ευχαριστώ στους καθηγητές μέντορες του που πίστεψαν στις δυνατότητες του και απογείωσαν την καριέρα του την οποία ξεκίνησε το 1968 ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο Stanford κι απογειώθηκε στην κοιλάδα της τεχνολογίας με το δημιούργημα του την φαρμακευτική εταιρία Liposom Technology inc που εισήχθη στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, την Sequus Pharmaceuticals, την βιοτεχνολογική Delpor με νέας γενιάς φαρμακευτικά συστήματα, την iMEDD inc κ.α.

Η ικανοποίησή του εστιάζεται και στην θέσπιση της προσωπικής του υποτροφίας Arvanitidis fellowship in memory of William K. Linvill για να τιμήσει τον καθηγητή που τον πίστεψε και τον στήριξε αλλά και την Ελλάδα, αφού χρηματοδοτεί αποκλειστικά Έλληνες αποφοίτους Τεχνολογικών Επιστημών και Μηχανικής παρέχοντας απόλυτη στήριξη οικονομική για το διδακτορικό τους στο πανεπιστήμιο Stanford.

H συνάντηση μας ολοκληρώθηκε με βόλτα στην πολυπολιτισμική Κομοτηνή, στους μαχαλάδες βόρεια της πόλης, στον ξυλόφουρνο του συμμαθητή και φίλου του Γιώργου Τσακίρη που δεν είναι στη ζωή, κι έκλεισε με ένα παγωτό χωνάκι στο ζαχαροπλαστείο «Θράκη» με τα περίφημα γλυκά καζάν ντιπί και τα γιαούρτια.

Κρατώ την ανοικτή πρόσκληση του στην Καλιφόρνια και την Silicon valley κι αποχαιρετιζόμαστε εγκάρδια.