Στο 92% η ανεργία στους ηθοποιούς, θα γυρίσουμε στα «μπουλούκια»

Οι άντρες που πέρασαν από τη ζωή της ζωντανεύουν ανάγλυφα μπροστά μας μέσα από σπαρταριστές αλλά και συγκινητικές αφηγήσεις και περιστατικά και συνοδεύονται πάντα από ένα τραγούδι που ολοκληρώνει με καταλυτικό τρόπο την ανάμνηση. Η Πάττυ διατρέχει ξανά, με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό όλη της την ερωτική διαδρομή κάνοντας επιλεκτικές ή αναγκαστικές στάσεις στους σημαντικότερους άντρες σταθμούς, για να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς και να κάνει μια καινούρια αρχή. 

Αγνοεί όμως, ότι η μοίρα της παίζει διαρκώς ένα πολύ παράξενο παιχνίδι, που θα αιφνιδιάσει τόσο την ίδια όσο και τους θεατές στο υπέροχα ανατρεπτικό και απροσδόκητο φινάλε. Το ρόλο αυτό υποδύεται η γνωστή ηθοποιός Νικολέτα Βλαβιανού, που έρχεται στην πόλη μας, για δεύτερη φορά.  Στο ράδιο Χρόνος 87.5 μίλησε για την παράσταση, αλλά και τη δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες ηθοποιοί. Η Νικολέτα Βλαβιανού, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο. Έχει συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις, ταινίες και επιτυχημένα σίριαλ. «Χάι ροκ, Ο Πέτρος και τα κορίτσια του, Μου του κρατάς μανιάτικο», είναι μερικές από τις δουλειές που έχει κάνει στη μικρή οθόνη και αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό. 

-Είναι τρεις παραστάσεις του έργου «Άντρες μετά? μουσικής». Μία ευχάριστη αναπόληση των αδρών που πέρασαν από τη ζωή μίας γυναίκας. Είναι γραμμένο από μία Ισπανίδα και σκηνοθετημένο από την Λίλλυ Μελεμέ. Η ίδια σκηνοθέτησε και το έργο που παρουσιάσαμε με το Νίκο Ψαρά, στην Κομοτηνή.  Η Υπάτη μία μεσογειακή γυναίκα, αναπολεί τη ζωή, μέσα από τους άνδρες που γνώρισε, συγχρόνως όμως περνά και μία μεγάλη μουσική μερίδα μέσα σε όλο αυτό, διότι σε κάθε άνδρα της ζωής της αφιέρωνε και ένα τραγούδι. Περνά και μία μουσική των 80s, τραγούδια που είναι κοντά και στη δική μου ηλικία. Τραγούδια που μας διασκεδάζουν και μας φέρνουν γλυκές αναμνήσεις. Η ηρωίδα λοιπόν κάνει μία μουσική αναδρομή, βασισμένη πάνω στους άνδρες της ζωής της. Είναι μία μορφή αυτοβιογραφίας μετά μουσικής, με ένα απροσδόκητο φινάλε, ένα φινάλε ελπιδοφόρο. 

Αυτό είναι που μας χρειάζεται αυτή την περίοδο;

-Αυτό είναι που μας χρειάζεται. Τη νύχτα που διαδραματίζεται όλο αυτό, συμβαίνουν κάποιες συμπτώσεις που δημιουργούν μία καινούρια ζωή. Αυτό είναι το ενθαρρυντικό, έτσι φεύγει, ανακουφισμένος ο θεατής, πιστεύοντας ότι μία σύμπτωση και μόνο μπορεί να του αλλάξει στη ζωή. Είναι η ελπίδα, που δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτό είναι το έργο. Είναι πολύ διασκεδαστικό το έργο και τρυφερό επίσης. Δεν απευθύνεται μόνο σε γυναίκες, αν και οι γυναίκες το αισθάνονται πιο πολύ. Απευθύνεται και σε άνδρες, γιατί καταλαβαίνουν τι κάνουν σε εμάς τις γυναίκες και γελούν με αυτό. Επίσης το έργο αυτό έχει μία πορεία, αρκετά μακρά, δηλαδή ξεκίνησε από την Αθήνα, στο θέατρο Μιχάλης Κακογιάννης. Μετά ανέβηκε στο θέατρο «Άνεσις» και τώρα βρισκόμαστε σε περιοδείες. Η Μαρία Μαλαμίδου που μας είχε φιλοξενήσει στο παρελθόν επικοινώνησε μαζί μου και έτσι ήρθαμε στην πόλη σας. 

Πως βιώνει την καθημερινότητα ένας Έλληνας ηθοποιός;

-Έχουμε 92% ανεργία. Εγώ είμαι αντιπρόεδρος στο σωματείο μας και γνωρίζω τι γίνεται. Υπάρχει τεράστια ανεργία, οι περισσότεροι από αυτούς που εργάζονται το κάνουν με ποσοστά. Θα γυρίσουμε στα «μπουλούκια», αυτά που λέγαμε παλιά. Μία κρατικοδίαιτη οικονομία που υπήρχε μέχρι τώρα διαλύθηκε. Οι τομείς οι οποίοι πλήττονται πρώτοι σαφέστατα, είναι οι «ελεύθεροι σκοπευτές». 

Θα βάζατε ποτέ πλώρη προς την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, όπως κάνουν πολλοί συνάδελφοί σας;

-Οι ηθοποιοί κυκλοφορούν πάρα πολύ στον κόσμο. Κυκλοφορούν παντού, ακούν τα προβλήματα, συζητούν γι’ αυτά. Γι αυτό ξέρουν πιο καλά τα προβλήματα της κοινωνίας και του κόσμου. Εμείς οι ηθοποιοί βιώνουμε την ανεργία δύο φορές το χρόνο. Το χειμώνα και το καλοκαίρι ψάχνουμε να βρούμε που θα δουλέψουμε. Στην αρχή της κρίσης λέγαμε ότι όλοι οι πολίτες πλέον θα αρχίσουν να δουλεύουν όπως οι ηθοποιοί, με τα ίδια άγχη, όταν ήταν στην αρχή ακόμα η κρίση. Αυτή η αβεβαιότητα βέβαια σου δίνει ενέργεια. Βάζεις τον εαυτό σου να δουλέψει, δεν κάθεσαι, οπότε η αδρεναλίνη σου δημιουργεί ιδέες, σκέφτεσαι πράγματα.

Όλο αυτό αποδίδει οικονομικά;

-Όχι, αποδίδει κατά καιρούς. Στα 25 χρόνια επαγγελματικού βίου, έχω κάνει 8 χρόνια τηλεόραση. Εντάξει έχεις βγάλει κάποια χρήματα, αλλά δεν μπορεί να σου καλύψει την υπόλοιπη ζωή σου. Δηλαδή το life style δημιούργησε κάποιες εικόνες, επηρεάζοντας έτσι και τα νοικοκυριά. Ήταν ψευδείς αυτές οι εικόνες, γιατί οι ηθοποιοί ήταν με δανεικά ρούχα σε δανεικές φωτογραφίσεις. Δεν είναι πάντα δικά τους, αυτά τα οποία δείχνουν ή τα αυτοκίνητα. Έτσι δημιουργούσαν ψεύτικες εικόνες στο κοινό που με τη σειρά του υιοθετούσε αυτή την αντίληψη για να ζήσει τη ζωή του. Μία φούσκα ήταν όλο. 

Έχετε πει «έχω κάνει στάση πληρωμής, γιατί δεν έχω να πληρώσω»,  το εννοείται;

-Τα λέω δεν έχω πρόβλημα. Αν ενδιαφέρεται κανείς να μάθει για μένα πρέπει να ξέρει την αλήθεια. Αν δεν ενδιαφέρεται απλώς δε θα το διαβάσει. Έχω πει επίσης ότι οι ηθοποιοί είναι  κομάντος της ζωής. Ειδικά οι γυναίκες, όσες ας πούμε μεγάλωσαν και ένα παιδί μόνες τους. Έχω ωθήσει και την κόρη μου να πάει να σπουδάσει στη Νορβηγία. Δεν είναι εύκολο, όμως. Το είχα καταλάβει και σε εμένα, αλλά έλπιζα ότι στο παιδί μου θα είναι διαφορετικά γιατί έχει και την υπηκοότητα τη Νορβηγική. Η Ελλάδα έχει μία γλύκα σαν χώρα, σαν κλίμα το οποία είναι ασυναγώνιστα. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, δεν υπάρχει ο ήλιος η χαρά αυτή. Στο εξωτερικό ακούω: «Κάθεστε και πίνετε καφέ». Ναι του λέω. Με τέτοιο ήλιο εσύ αν έρθεις τι νομίζεις ότι θα κάνεις; Το ίδιο θα κάνεις, καφέ θα πιεις, δε θα κάτσεις μέσα να μπεκρουλιάσεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως κάνουν εκείνοι. Δεν βλέπουν το εαυτό τους που από τις 4 το απόγευμα είναι με τα ουίσκι. Θέλω να πω ότι αυτό το πράγμα της Ελλάδας είναι ασυναγώνιστο. Κάποιος Έλληνας όταν φεύγει να πάει να ζήσει έξω πονάει τριπλά, από ό,τι ένας ξένος όταν να επιλέξει να ζήσει στη Ελλάδα. 

Έχετε ζήσει στη Νορβηγία;

-Περίπου ένα εξάμηνο. Θλιβερά, η κατάστασή μου ήταν τρομερή. Θα πήγαινα αν είχα  μία δουλειά, αλλά θα ένιωθα πόνο. Όταν έφυγα κατάλαβα τι έλεγε ο Καζαντζίδης με τα τραγούδια του. Είναι ένας τρομερός πόνος και νομίζω ότι μόνο οι Έλληνες το νιώθουν. Είναι ο ιδιαίτερος χώρος που το δημιουργεί αυτό. Έχω δει και ξένους να σκέφτονται έτσι, όταν ζουν πολλά χρόνια στη χώρα μας. 

Στην Αθήνα πως είναι τα πράγματα;

-Είναι τραγικά, δεν μπορείτε να φανταστείτε και καλύτερα που δεν μπορείτε. Στην καρδιά της Αθήνας που είναι η Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο και η Βιβλιοθήκη υπάρχουν άστεγοι, φτωχοί. Έχουν αυξηθεί πολύ, έχουν αυξηθεί και στις καλές περιοχές. Δεν είναι ο «κλασικός» άστεγος που βλέπεις πια στο δρόμο. Υπάρχουν αυτές οι περιπτώσεις αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στη δική μας δουλειά όλα είναι πολύ δύσκολα, γιατί με την πτώση του εισιτηρίου, δεν βγαίνουν πλέον τα έξοδα. Έτσι κάνεις «ψυχική γυμναστική» που λέω εγώ. Στην Αθήνα εγώ έχω σκηνοθετήσει την παιδική σκηνή του στο θέατρο Νέου Κόσμου, τώρα ετοιμάζουμε μία άλλη παράσταση και κάνω και τους «Άνδρες μετά? μουσικής». 

Στην τηλεόραση κινείται τίποτα εκτός από τα τουρκικά σίριαλ; Μήπως έπρεπε να αλλάξετε το όνομα για να παίξετε στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή; 

-Αυτή είναι μία τραγική ιστορία. Το θέμα είναι και η κρατική τηλεόραση που δεν κάνει τίποτα. Ξέρουν ότι υπάρχει ένας κλάδος που υποφέρει με 92% ανεργία συν τους τεχνικούς που έχουν εξαφανιστεί. Αυτό το επάγγελμα έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Εδώ λέμε ότι χάθηκαν 100-200 ευρώ από τους μισθούς, αλλά στην περίπτωση αυτή λέμε ότι χάθηκαν τα επαγγέλματα. 

Στο έργο θα δούμε ελπίδα, στην πραγματική ζωή όμως θα τη δούμε;

-Εγώ νομίζω ότι μόνο αν γίνει κάτι συνολικό. Ακριβώς επειδή όλες οι χώρες του Νότου βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμάς, μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί. Και από το κράτος δεν μπορείς να πάρεις. Όταν δεν έχω, δεν θα πληρώσω φόρο, έτσι και το κράτος. Είναι ένας φαύλος κύκλος, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό το παραμύθι, παρά μόνο συνολικά η Νότια Ευρώπη.