Μικροκομοτηναίικα 02-07-2024

Παραδείγματα προς μίμηση παγκόσμια και προάγγελοι της ελληνικής επανάστασης του 1821 ήταν η γαλλική και αμερικανική επανάσταση, ενώ η Γαλλία θεωρούνταν πάντοτε φυτώριο πολιτικής σκέψης και προοδευτικών ιδεών.
Τι συνέβη όμως και στον πρώτο γύρο των πρόσφατων προεδρικών εκλογών ενώ προσέτρεξαν πολλοί στις κάλπες, έστειλαν τρίτο στη σειρά τον νυν πρόεδρο; Αναδεικνύοντας δεύτερη δύναμη την Ενωμένη Αριστερά, αλλά δίνοντας σημαντικό προβάδισμα στο εθνικιστικό ακροδεξιό κόμμα της Μαρί Λεπέν, μια ανάσα δηλαδή λίγο πριν την αυτοδυναμία στο δεύτερο γύρο;
Κανείς ακόμα στην Ευρώπη δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το γεγονός ότι πολλές ήδη κυβερνήσεις έχουν συνεργασίες με ακροδεξιά κόμματα, ή κυβερνώνται από αυτά. Ούτε με τις αλλαγές που φαίνονται ότι έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με την επάνοδο του Ντόναλντ Τραμπ.
Και με τις μεγάλες αλλαγές στη στάση στα δύο ανοιχτά πολεμικά μέτωπα στην ευρύτερη περιοχή σε Ουκρανία και Παλαιστίνη, αφού τώρα θα υπάρχει μια εντελώς διαφορετική γεωπολιτική και γεωστρατηγική προσέγγιση.
Αλλά και ένα εντελώς διαφορετικό πλέγμα σχέσεων και επιλογών, με προέδρους τύπου Ερντογάν και Πούτιν, αλλά και μια άλλη αντίληψη και στο πρόβλημα του μεταναστευτικού. Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά για τη χώρα μας όπως και για την ευρύτερη περιοχή, ουδείς γνωρίζει.
Πάντως θα υπάρξουν ανατροπές μεγάλες και να εκφράσουμε την ευχή να μην ανοίξουν κι άλλα μέτωπα. Προς το παρόν στη Γαλλία γίνεται μια προσπάθεια συνεργασίας της Ενωμένης Αριστεράς με τον Μακρόν για να μπορέσουν να ανασχέσουν τη δυναμική της Μαρί Λεπέν στο δεύτερο γύρο των εκλογών, αλλά όλα αυτά θα κριθούν προφανώς στις κάλπες.

-------------

Πολλοί θέτουν το απλοϊκό ερώτημα, αν ο γαλλικός λαός γίνεται ακροδεξιός, φασιστικοποιείται, ή εθνικοποιείται με την έννοια που ορίζουν τα κόμματα αυτά. Αλλά μάλλον το ερώτημα θα έπρεπε να τεθεί διαφορετικά.
Αντιλαμβάνεται η ηγεσία των Βρυξελλών άραγε το πόσο δυσαρεστημένοι είναι οι πολίτες όπως και οι Έλληνες με τις οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζονται; Πολιτικές στέρησης λόγω της ακρίβειας, τη ανεργίας, από μια καλύτερη ζωή που υποτίθεται προσφέρουν οι δημοκρατικές κοινωνίες;
Ενώ ανέχονται την σταδιακή φτωχοποίηση με το πρόσχημα της δημοσιονομικής σταθερότητας όπως εξαγγέλλουν συνεχώς και για την ευρωστία του τραπεζικού συστήματος; Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεχάσει ότι προτεραιότητα σε όλες τις πολιτικές θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος.
Πάντως όλοι οι συνεντευξιαζόμενοι στα κανάλια της Γαλλίας προεκλογικά μιλούσαν για την Παλαιστίνη, την Ουκρανία και το μεταναστευτικό και όχι για το τι δεσμεύεται ο καθένας να υλοποιήσει αν εκλεγεί.
Και η λογική που προέτασσαν οι πολίτες που στήριξαν Λεπέν εστιάζονταν στη βασική παραδοχή ότι τους άλλους τους δοκιμάσαμε και απέτυχαν, γιατί να μη δοκιμάσουμε και αυτό. Το μείγμα λοιπόν της πολιτικής που εφαρμόζει η ΕΕ οδηγεί προφανώς πολλούς πολίτες στην ψήφο αντίδρασης και δημοκράτες ακόμα σκέφτονται με λάθος τρόπο.
Γιατί προφανώς κι αυτό που θέλουν να δοκιμάσουν και το θεωρούν νεότερο, δεν παύει να έχει μία μεγάλη και συγκεκριμένη πολιτική, κοινωνική και οικονομική θεωρία, που δεν προοιωνίζει και κάτι καλό για τη χώρα, τους πολίτες και την Ευρώπη.
Και αν πιστεύουν και εκτιμούν πολλοί ότι τα πρόσωπα θα φέρουν τη διαφορά και θα αλλάξουν την πολιτική της χώρας, η δέσμευση με την ΕΕ θα τους προσγειώσει. Εκτός αν έχουν την δύναμη και την αυτάρκεια να επιλέξουν το δρόμο της Βρετανίας.
Πάντως η ΕΕ με τις οικονομικές της πολιτικές, τις αγκυλώσεις και την ολιγωρία της, αποδείχτηκε ένας ανίσχυρος πολυεθνικός μηχανισμός για να βάλει φρένο στην ανάδειξη των ακροδεξιών δυνάμεων και την άνοδό τους στην εξουσία.

-------------

Αν δεν κατέβουν οι τόνοι στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και δεν υποχωρήσει η εσωκομματική φαγωμάρα με τον πόλεμο που άνοιξε ο Στέφανος Κασσελάκης ακόμα και με τον Αλέξη Τσίπρα κατηγορώντας τον ουσιαστικά για υπονομευτή και ότι επί θητείας του κινούνταν και μαύρο χρήμα στο κόμμα, τότε οδηγούνται ολοταχώς στην αυτοδιάλυση.
Κι ενδεχομένως θα δούμε και σκηνές απείρου κάλλους με πολιτικά ξεκατινιάσματα. Ήδη αμφισβητείται ο Στέφανος Κασσελάκης από την ομάδα των 87 που πολλοί από αυτούς τον στήριξαν, ενώ τώρα ζητούν την παραίτησή του.
Το πρόβλημα φυσικά δεν λύνεται με κάποιες διαγραφές και αποχωρήσεις, ώστε να επιτευχθεί η ιδεολογική καθαρότητα που επιθυμούν-άραγε ποια είναι αυτή- κινδυνεύοντας να μείνει το κόμμα χωρίς στελέχη και φυσικά χωρίς ψηφοφόρους.
Ο Στέφανος Κασσελάκης έπαιξε και έχασε, αφού φάνηκε ότι δεν μπορεί να παραμείνει ως ηγέτης στο συγκεκριμένο κόμμα, με τα υπάρχοντα στελέχη και με αυτή την ιδεολογία. Κι ούτε να το χρησιμοποιήσει ως μαγιά για τη μετεξέλιξη που προφανώς θέλει να το οδηγήσει.
Σε ένα κόμμα αρχηγικό δηλαδή κομμένο και ραμμένο στα δικά του μέτρα και με μία διαφορετική ιδεολογία. Τώρα τον στενεύει το κομματικό κουστούμι του ελεγχόμενου αρχηγού που πρέπει να σέβεται τα όργανα και τις καταστατικές και εσωκομματικές διαδικασίες.
Ζηλεύει μάλλον την αρχηγική εμφάνιση που είχε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει και να αποδεχτεί ότι αυτό οφείλεται στη συνένωση δυνάμεων που επετεύχθη επί θητείας του πρώην προέδρου και επειδή μπόρεσε και τους πρόσφερε εξουσία και μία τετραετή κυβερνητική θητεία, ασχέτως αν μετά τα έκαναν …θάλασσα.
Και φυσικά με όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν και πολλά που ακολουθήσουν, ακόμα και μια επάνοδος του Αλέξη Τσίπρα δεν θα σημάνει και κάτι νέο για το ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν συνοδευτεί με μια ευρύτερη συμμαχία δυνάμεων, κυρίως βέβαια με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Αν και εκεί οι σύντροφοι περνούν βέβαια το δικό τους Γολγοθά και με την αμφισβήτηση του προέδρου Νίκου Ανδρουλάκη, την εμφάνιση πολλών επίδοξων αρχηγών και οδηγούνται σύντομα στις εσωκομματικές κάλπες.

-----------

Η αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα του Αλέξη Τσίπρα από το τουρκικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο Koc προκάλεσε πλήθος σχολιασμών στην Τουρκία, όχι στο καθ’ αυτό γεγονός, αλλά με τη συμβουλή που έδωσε στους νέους να μη σκύβουν το κεφάλι στη γλώσσα τους.
Σύνθημα βέβαια που χρησιμοποιήθηκε στις διαδηλώσεις του πάρκου Γκεζί εναντίον της κυβέρνησης Ερντογάν. Θυμήθηκε ακόμα και τον Ναζίμ Χικμέτ για να αναλύσει τα κυριαρχικά δικαιώματα στη θάλασσα και την ανάγκη επίλυσης μέσω της Χάγης της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, ενισχύοντας το αφήγημα της ειρήνης αλλά και της μεγαλύτερης συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών.
Ήταν μία σημαντική ομιλία που δεν παρέκλινε από τις κόκκινες γραμμές που θέτει η χώρα μας και συγχρόνως έδειξε μία αρχηγική εμφάνιση για το μήνυμα που ήθελε να στείλει και εντός Ελλάδας, κυρίως προς το κόμμα του.
Αυτό όμως που μπορούμε να σχολιάσουμε είναι ότι ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας σε ένα μεγάλο ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Τουρκίας, ενώ την ίδια ώρα ο ίδιος και το κόμμα του βγάζουν φλύκταινες όταν ακούν για την δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.
Το πως όμως συμβιβάζονται αυτά τα δύο ως μια ενιαία λογική, μόνο ο ίδιος φυσικά μπορεί να μας εξηγήσει. Ιδεολογία αλά καρτ και ότι συμφέρει.