Μικροκομοτηναίικα 20-02-2025

Το μήνυμα ενότητας που έστειλε ο δήμαρχος Κομοτηνής Γιάννης Γκαράνης με αφορμή την πρόσφατη κοπή της βασιλόπιτας της παράταξης τους, όπου παρευρέθηκαν όχι μόνο τα εκλεγμένα αλλά και τα υπόλοιπα μέλη του συνδυασμού, ήταν απαραίτητο στην παρούσα φάση.
Ιδίως μετά την πρόσφατη διένεξη Γιάννη Γκαράνη και του αντιδημάρχου Δημήτρη Καρασταύρου, που αποτέλεσμα είχε να παυθεί από τη θέση του. Και κάποιοι φαίνεται ότι ενοχλήθηκαν και για τον τρόπο που έγινε αυτό μέσω Διαύγειας.
Φάνηκε όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της παράταξης στηρίζουν τον δήμαρχο και ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση. Και η μόνη ηχηρή απουσία από την εκδήλωση της παράταξης ήταν του Δημήτρη Καρασταύρου.
Δεν θα μπορούσε όμως να βρεθεί και στην κοπή της πίτας, σε μία χαλαρή ατμόσφαιρα μεταξύ των συντρόφων της παράταξης και να συναντηθεί και με τον δήμαρχο, αφού νωπές είναι ακόμα οι μνήμες από την κόντρα που είχαν μεταξύ τους.
Εκτιμούμε όμως ότι από τη στιγμή που δεν έγιναν επιπλέον δηλώσεις εδώ και καιρό και καταλάγιασαν οι τόνοι, μάλλον ο Δημήτρης Καρασταύρου θα παραμείνει στον παράταξη. Εκτιμούμε ακόμα ότι και οι τόνοι θα κρατηθούν χαμηλοί και στα δημοτικά συμβούλια, χωρίς εσωκομματικά μαχαιρώματα.
Εξάλλου τα πλήρη ξεκαθαρίσματα στην παρούσα φάση και η συνέχεια της κόντρας θα δημιουργούσαν μια κατάσταση που δεν θα βόλευε και τον δήμαρχο ενδοπαραταξιακά, αλλά ούτε και τον Δημήτρη Καρασταύρου, για διαφορετικούς λόγους τον καθένα.

Ο δήμαρχος επιθυμεί να διατηρηθεί η ενότητα της παράταξης και ενδεχομένως κάποια στιγμή θα επανέλθει καλώς εχόντων των πραγμάτων και στο διοικητικό σχήμα του δήμου ο Δημήτρης Καρασταύρου, αν επιθυμεί βέβαια.
Ενώ ο Δημήτρης Καρασταύρου στην παρούσα φάση, παρόλο που δεν απέκρυψε τις ηγετικές του φιλοδοξίες και την πρόθεση να διεκδικήσει την θέση του επικεφαλής της παράταξης στις επόμενες εκλογές, δεν το συμφέρει πολιτικά να δώσει συνέχεια στην κόντρα.
Γιατί είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος για τις επόμενες κάλπες και περισσότερα έχει να χάσει παρά να κερδίσει. Εξάλλου η παράταξη είναι μεγάλη και επικρατεί κλίμα ενότητας και συνεπώς ο αγώνας θα πρέπει να δοθεί σε άλλο επίπεδο και εντός αυτής. Όχι με την ανεξαρτητοποίηση και τη δημιουργία ενός νέου σχήματος.
Στην πολιτική βέβαια πάντοτε τα πράγματα είναι ρευστά και ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει μετά από τρία χρόνια και ποιο δρόμο θα ακολουθήσει ο καθένας. Και πολλά θα εξαρτηθούν και από τις κινήσεις που θα γίνουν με την παράταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εξάλλου κανείς δεν θέλει να βρεθεί εκτός από μια μεγάλη παράταξη και να έρθει σε ρήξη, όταν εκτιμά ότι ενδεχομένως κάποια στιγμή θα την διοικήσει. Άρα θα περιμένει και θα ποντάρει σε ενδεχόμενα λάθη της νυν διοίκησης.
Στην κόντρα Γκαράνη-Καρασταύρου θα κριθεί και η διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση που προβάλλουν, το αν δηλαδή οι ιδέες, ο σχεδιασμός, οι μελέτες και η χρηματοδότηση των έργων είναι θέμα συλλογικής δουλειάς και υπηρεσιών που τα διεκπεραιώνουν και όχι ενός ανδρός, που θέλει να καρπωθεί τα πολιτικά οφέλη. Και μέχρι να εκτιμηθούν όλα αυτά, μάλλον οι τόνοι θα παραμείνουν χαμηλοί.

Μόλις στριμώχτηκαν στο καναβάτσο οι Ευρωπαϊκές χώρες τότε ανακάλυψαν ότι ούτε στρατηγική δεν έχουν, αλλά ούτε και δεύτερο σχέδιο για να απαντήσουν πειστικά στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται πλέον, με τις κινήσεις και αποφάσεις του Ντόναλντ Τραμπ.
Που παρακάμπτει πλήρως την Ευρώπη, γίνονται απευθείας συνομιλίες με τη Ρωσία και ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που πλέον ο δυτικός κόσμος έχει χωριστεί στα δύο, αφού οι πρώην σύμμαχοι βρίσκονται πλέον σε διαφορετικό μετερίζι.
Και ω του θαύματος άρχισαν να ανοίγουν τα στόματα αξιωματούχων της ΕΕ και να αποκαλύπτουν και τι Ευρώπη είχαμε τελικά. Όπως του πρώην κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι που ανέλυσε ότι δασμούς δεν θα μας επιβάλει ο Τραμπ, αφού ήδη τους έχει επιβάλλει εσωτερικά η ΕΕ σε χώρες, πολίτες, υπηρεσίες και επιχειρήσεις.
Αν δεν γίνουμε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης το χάσαμε το στοίχημα δηλώνει μετά παρρησίας και η Ντόρα Μπακογιάννη. Και φυσικά το αφήγημα της ενωμένης, ενιαίας και δυνατής Ευρώπης των εκατοντάδων εκατομμυρίων κατοίκων το αποδομούν και πολλοί άλλοι αξιωματούχοι και το αμφισβητούν και αρχηγοί κρατών.
Τώρα όμως ανακάλυψαν ότι η Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης και του πολιτισμού, έχει ξύλινα πόδια όπως δομήθηκε; Αφού κυρίως προσανατολίζεται στη στήριξη μιας ενιαίας βολικής αγοράς, μεγάλων εταιριών και τραπεζών;
Ότι οδήγησε με λανθασμένες αποφάσεις στη φτώχεια τους πολίτες της και συνεχίζει να τους φτωχοποιεί; Που επαναπαύτηκε στη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ και τώρα είναι γυμνή; Που βολεύτηκε ενεργειακά με το φυσικό αέριο της Ρωσίας και το πληρώνουμε ακριβά ακόμα;
Δεν είναι η Ευρώπη που επιβάλλει μέτρα και κανόνες στους δικούς της παραγωγούς του πρωτογενή τομέα για να αγοράζει φθηνότερα με συμφωνίες προϊόντα τρίτων χωρών, οδηγώντας τους δικούς τους Ευρωπαίους αγρότες ακόμα και με επιδοματικές πολιτικές στη φτώχεια;

Ακόμα και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, βόρειοι και νότιοι με τα υψηλά πλεονάσματα οι πρώτοι και πρωτογενή ελλείμματα οι δεύτεροι. Με παρκαρισμένο πακτωλό χρημάτων σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και ταμεία, που δεν έγιναν επενδύσεις γα να δώσουν ζωή και με μία ανύπαρκτη ουσιαστικά αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της.
Μια Ευρώπη χωρίς το δικό της στρατό που να φυλάσσει τα ακριτικά της σύνορα όλων των χωρών, όπως της Ελλάδας. Και αντί αυτών παρατηρούνται και τα νοσηρά φαινόμενα, που μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες να έχουν περισσότερα συμφέροντα με τη γειτονική μας Τουρκία, που την εξοπλίζουν κιόλας.
Και για να βλέπει τα δικά του συμφέροντα ο καθένας δεν προώθησαν το όραμα μιας πανίσχυρης και ενωμένης Ευρώπης, αλλά σπατάλησαν πολύ χρόνο στις δημοσιονομικές τους προσαρμογές και την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος, επιβάλλοντας μνημόνια και πειθαρχία όπως στη χώρα μας.
Μέχρι να καταλάβουν ότι το παιχνίδι δεν παίζεται εσωτερικά και δεν κέρδισαν κυριολεκτικά τίποτα σημαντικό καταδυναστεύοντας τους πολίτες και τις χώρες του νότου, ανοίγοντας το δρόμο για την ακροδεξιά.
Τα μεγάλα παιχνίδια παίζονται πλέον πέραν του ατλαντικού στις ΗΠΑ και μεταξύ Κίνας και Ρωσίας, αλλά και με τις αναδυόμενες δυνάμεις όπως την Ινδία, με τη διπλωματία της οικονομίας.
Αυτή κινεί τα νήματα τα τελευταία χρόνια και δημιουργεί συμμαχίες και νέα συμφέροντα. Και τα φαινόμενα αυτά έδειχναν τα σημάδια τους εδώ και μια δεκαετία, αλλά οι κοντόφθαλμες πολιτικές τους έφερναν να στρουθοκαμηλίζουν και να κρύβουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.