Μικροκομοτηναίικα 25-02-2024

Φωτιές άναψε στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ ο καφές σε φιλική ατμόσφαιρα μεταξύ του Παύλου Πολάκη και Οζγκιούρ Φερχάτ και τα σχόλια από τοπικά στελέχη, κυρίως βέβαια από την Ελένη Λαφτσή ήταν δηκτικά, δίνοντας το μήνυμα στα κεντρικά αλλά και στον πρώην υπουργό, ότι τέτοιες ενέργειες είναι «ξέπλυμα κανονικό».
Γιατί η περιοχή μας πλήρωσε το τίμημα της ανάμειξης του τουρκικού προξενείου στις εκλογές και ο Οζγκιούρ Φερχάτ συνεχίζει να συναντιέται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με τον Τούρκο πρόξενο, τον παράτυπο μουφτή, να είναι το αγαπημένο τους παιδί και να αποδέχεται την άτυπη Συμβουλευτική επιτροπή, όπως αναφέρουν.
Και αναρωτιέται ότι αν αυτός θεωρείται αριστερός, τότε μάλλον η αριστερά χάνει και το νόημα της βέβαια. Πλήθος από τα σχόλια στην ανάρτηση Πολάκη περιστράφηκαν περίπου σε αυτό το στυλ και ανταπαντώντας ο ίδιος αρκέστηκε να μη συνεχίσει τη στιχομυθία αυτή μέσω διαδικτύου.
Μένοντας στην αρχική του ανάρτηση, ότι σήμερα στη βουλή συναντήθηκε με το συνάδελφο φίλο και σύντροφο βουλευτή Ροδόπης, συζητώντας για τα προβλήματα στα κέντρα υγείας και στο νοσοκομείο στο νομό του.
Δηλαδή για να καταλάβουμε ο βουλευτής της Νέας Αριστεράς απευθύνθηκε στο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για να μιλήσουν για τα προβλήματα του νομού μας, ενώ μπορεί και με το κόμμα του να καταθέσει επερωτήσεις και να τα φέρει ο ίδιος στη βουλή;
Και γιατί επίσης ο Παύλος Πολάκης έκανε έξυπνα αυτή την ανάρτηση και τι σκοπό είχε, με δεδομένο ότι οι διακομματικοί καφέδες και τα τραπεζώματα είναι μία συνήθης διαδικασία για πολλούς; Ακόμα και για αυτούς που διασταυρώνουν τα ξίφη τους στη βουλή, αλλά τα βρίσκουν μια χαρά στους καφέδες;

Συνεπώς δεν έγινε τυχαία, αλλά προφανώς όλα αυτά ανάγονται σε μία νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στο πολιτικό σκηνικό. Και πρόσφατα ο Οζγκιούρ Φερχάτ ατενίζοντας τον Αττικό ουρανό μιλούσε για αναστοχασμούς, ότι βρίσκεται στο σταυροδρόμι κάποιων σημαντικών αποφάσεων για τον ίδιο, δίνοντας την αίσθηση ότι μάλλον ετοιμάζεται να κάνει μία διαφορετική κίνηση στην πολιτική.
Να υποθέσουμε ότι η κίνηση αυτή δείχνει ότι ανοίγεται δίαυλος επικοινωνίας με τους πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για να επανέλθουν στο κόμμα, αφού βλέπουν ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά της νέας Αριστεράς είναι πολύ χαμηλά πλέον, που δεν έχουν καμιά ελπίδα να μπουν στην επόμενη βουλή;
Και τι θα κερδίσουν όμως αν επανέλθουν στο ΣΥΡΙΖΑ; Θα επανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα προηγούμενα ποσοστά του και θα αποκτήσει προοπτική κυβερνησιμότητας; Μάλλον λίγο χλωμό φαντάζει αυτό το σενάριο, με την μπακάλικη λογική του τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξη το λαδόξυδο. Που ενδεχομένως να ισχύει για κάποια μπακάλικα, αλλά όχι στην πολιτική.
Στην πολιτική ο καθένας κρίνεται από τις παλινωδίες, τις αναίτιες διαφοροποιήσεις κα τις αποφάσεις του. Αλλά από την άλλη βέβαια γνωρίζει πολύ καλά ότι αν παραμείνει στο άρμα της ΝΑ, δεν έχει πολιτικό μέλλον, αφού ελάχιστες είναι οι
προοπτικές να μπει στη βουλή.
Και φυσικά συνυπολογίζει ο Ροδοπίτης βουλευτής ότι σε αυτή την περίπτωση δεν θα έχει και την αναμενόμενη στήριξη από τους γνωστούς κύκλους και το μηχανισμό εδώ στην περιοχή μας, όπως έγινε στις προηγούμενες εκλογές.

Είναι η περίοδος βέβαια που θα δούμε πολλές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, σε πρόσωπα, κόμματα, συνασπισμούς και συνεργασίες μαζικές και μεμονωμένες. Εξάλλου η αποστασία, για βουλευτές που φεύγουν και δεν παραδίδουν τις έδρες τους, ανεξαρτητοποιούνται και αλλάζουν κόμμα, απενοχοποιήθηκε ως όρος και θεωρείται πλέον και φυσιολογικό.
Επίσης μια συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς είναι προφανές ότι δεν προσφέρει ελπίδες κυβερνησιμότητας και για αυτό ακριβώς προβληματίζονται και το σκέφτονται οι πρώην σύντροφοι να συνεργαστούν, στα κόμματα της αριστεράς.
Πιο εφικτό είναι το σενάριο δεύτερο κόμμα να είναι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, έστω και με την πρόσκαιρη πτώση των δημοσκοπικών ποσοστών του, με την δυναμική που αναπτύσσει και ως ισχυρός πόλος συσπείρωσης, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα για να βγάλει κάποιος ασφαλή συμπεράσματα, περί ενδεχόμενων συνεργασιών και με την αριστερά.
Κι αν αυτό επιτευχθεί έστω και με τη σύμπραξη δυνάμεων ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και Νέας Αριστεράς, όσο ανέφικτο και αν ακούγεται τώρα, ή μεμονωμένων βουλευτών το πιο εφικτό, πάλι καθίσταται προφανές ότι αν το γνωστό σύστημα στήριξης επιδιώξει να είναι υποψήφιος με ένα κόμμα που θα έχει προοπτικές κυβερνησιμότητας ο Οζγκιούρ Φερχάτ, μάλλον δεν θα γίνει αποδεκτός από το Νίκο Ανδρουλάκη.
Και λόγω της ξεκάθαρης πατριωτικής του στάσης σε αυτά τα θέματα που άπτονται της προξενικής αυλής και της ανάμειξης τους στις εκλογές, αλλά και με τον τρόπο που χειρίστηκε ο πρόεδρος την υπόθεση Μπουρχάν Μπαράν. Και φυσικά αυτό με τίποτα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό και από τον βουλευτή Ιλχάν Αχμέτ που έδωσε μεγάλη μάχη με το προξενικό σύστημα και στήριξε το κόμμα.
Τα αναφέρουμε όλα αυτά γιατί οι δίαυλοι επικοινωνίας όπως πληροφορούμαστε δεν αφορούν μόνο την συνεργασία των κομμάτων της αριστεράς, αλλά υπάρχουν σε κεντρικό επίπεδο και πολλές επαφές με ανεξάρτητους βουλευτές και όχι μόνο από τα κόμματα της αριστεράς.

Αναμενόμενο για πολλούς το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών που διπλασίασε τη δύναμη των ακροδεξιών και έφερε τους χριστιανοδημοκράτες πρώτη δύναμη, αλλά και οδήγησε στην πανωλεθρία το κόμμα του Γερμανού Καγκελαρίου μέχρι πρότινος.
Όλοι αναφέρονται τώρα σε μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με συνεργασία τριών κομμάτων, πείραμα βέβαια που πραγματοποιήθηκε στην προηγούμενη κυβέρνηση και απέτυχε, οδηγώντας τους πάλι στις κάλπες.
Τα γερμανικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για μία αδύναμη κυβέρνηση όποια και αν προκύψει, μιλούν για κυβερνητική αστάθεια, ακόμα και ακυβερνησία τύπου Αυστρίας, με τόσα δυσεπίλυτα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, αφού θαύματα δεν μπορούν να γίνουν όποιος και αν αναλάβει.
Ποιοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτά τα αποτελέσματα όμως; Κυρίως το ότι οι σοβαροί πολιτικοί υποτίθεται δεν μπόρεσαν να πείσουν τους πολίτες, που εστιάζουν την αγανάκτηση τους στα ζητήματα της καθημερινότητας, στην πολιτική για το μεταναστευτικό, την οικονομία και την αποβιομηχάνιση.
Γιατί αυτοί που κυβερνούσαν δεν είχαν τη διορατικότητα να δουν ότι οδηγούσαν τους πολίτες στη φτώχεια και στην πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, έκαναν λάθος επιλογές στα ενεργειακά που επιβάρυναν κατά πολύ το κόστος ζωής, αλλά και χειρίστηκαν με το χειρότερο τρόπο το θέμα του πολέμου της Ουκρανίας.
Αφού τελικά το μεγάλο κόστος αυτό το πληρώνουν οι ίδιοι οι πολίτες, που έπαψαν ακόμα να τους εμπιστεύονται με την πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής, της προστασίας των τραπεζών και της στήριξης των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Έχουν οι πολίτες επίσης μεγάλες αμφιβολίες και στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και σε αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης είχαν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια.
Συνεπώς αν τα μαθήματα αυτά και τα μηνύματα δεν τα πάρει έγκαιρα η κυβέρνηση τους, για να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής της, τότε το πουλόβερ της ενωμένης Ευρώπης θα αρχίσει να ξηλώνεται πολύ γρήγορα. Είναι η τελευταία ευκαιρία.