Μικροκομοτηναίικα 28-01-2023

Την ώρα που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδινε την ανεπιτυχή  μάχη του στη βουλή,  με το ισχυρότερο όπλο  που διαθέτει, την πρόταση μομφής προς την κυβέρνηση, στα τοπικά μας δρώμενα ήρθε μία παραίτηση μέλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, για  να πιστοποιήσει άλλη μία φορά,  ότι η τοπική οργάνωση αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα.

 Η παραίτησή του Θανάση Καλογιαντζίδη όμως συνοδεύονταν με πνεύμα αυστηρής κριτικής και μια ξεκάθαρη τοποθέτηση για το τι συμβαίνει στη νομαρχιακή επιτροπή Ροδόπης, καταλογίζοντας ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα δυσλειτουργίας και παρενέργειες και στις τέσσερις οργανώσεις του νομού.

Και όλα αυτά με ονοματεπώνυμο όπως αναφέρει, αφού  καταλογίζει ανεπάρκεια στη συντονίστρια και εκτιμά ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στο ρόλο της, αλλά και  προσωπικές φιλοδοξίες στον αναπληρωτή συντονιστή Οζγκιούρ Φερχάτ, που θεωρεί ότι παγιδεύει το ΣΥΡΙΖΑ του νομού σε ένα πολιτικό κατήφορο, με τις σχέσεις του και με το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.

Και από τα βέλη του δεν ξεφεύγει και ο πρώην συντονιστής Σακελλίων  Σταμάτης, που τον αποκαλεί  «σκιώδη συντονιστή».   Είναι  γνωστά βέβαια τα δύο μέτωπα στη  νομαρχιακή επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή μας,  που αυτό εκφράζεται και φαίνεται σε όλες τις δραστηριότητες τους.

Γνωστό είναι ακόμα,  ότι ούτε συνελεύσεις γίνονται με τέτοιο κλίμα που επικρατεί μεταξύ τους.  Κι ούτε πρόκειται να  γεφυρωθούν ποτέ τα χάσματα που υπάρχουν μεταξύ τους. Και αυτό οδήγησε στην πλήρη αποδιοργάνωση της τοπικής οργάνωσης.

Η οποία ως επίσημο όργανο δεν δίνει δείγματα γραφής, ελάχιστα τα δελτία τύπου, δεν  υπάρχουν ούτε παρεμβάσεις, παρά μόνο για την τιμή των όπλων και  λειτουργεί με τη λογική της παρέας, με τα πρωτοκλασάτα της στελέχη να συντάσσονται  με τον εσωκομματικό αντίπαλο του βουλευτή,  Οζγκιούρ Φερχάτ.

Βέβαια στην επιστολή του επαινεί τις προσπάθειες του νυν βουλευτή Δημήτρη Χαρίτου, για τους αγώνες του και την κοινοβουλευτική του παρουσία. Που  προσπαθεί να γεφυρώσει τους τάσεις στο κόμμα, αλλά επί ματαίω όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος.  Το χάσμα είναι αγεφύρωτο. Θα απαντήσουν άραγε στο σύντροφο Θανάση;

-----------

Και με αυτό το πνεύμα όπως φαίνεται και την διαχρονική  τους αντιπαλότητα,  μάλλον θα προχωρήσουν για τις επόμενες εθνικές εκλογές.  Με υπονομεύσεις, εσωκομματικό πόλεμο εξόντωσης,  παλαιοκομματικές τακτικές,  εσωστρέφεια και τα γνωστά στέκια.

Γιατί αντί να γίνει η διεύρυνση του κόμματος που υποτίθεται θα προχωρούσε τάχιστα μετά τις επεισοδιακές τους εσωκομματικές εκλογές και την ανάδειξη νομαρχιακής οργάνωσης και των τοπικών, με νέες εγγραφές μελών και από τα άλλα κόμματα που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι  επαναπαύτηκαν στις δόξες τους.

Λειτουργώντας με τις λογικές της παλιάς οργάνωσης επί Συνασπισμού, του 3% όπως τον αντιλαμβάνονται κάποιοι,  γιατί δεν ήθελαν να χάσουν τις θέσεις και τα πρωτεία τους στην κομματική επετηρίδα, για τους δικούς τους λόγους.

Τι ψήφους όμως  θα ζητήσουν και από ποιόν λαό, όταν οι ίδιοι προτιμούν να κρατούν ένα κλειστό club ημετέρων του παλιού Συνασπισμού και τις κομματικές τους θέσεις;  Πόσο θα αντέξουν τα απλά μέλη τις τακτικές τους αυτές,  με τα στεγανά και τις παρέες;

Μεθόδους και πρακτικές που προφανώς δεν είναι κάτι που επιθυμεί ο πρόεδρος του κόμματος τους, αφού  ο ίδιος ζήτησε να γίνει η διεύρυνση στις οργανώσεις βάσης και μάλιστα παρότρυνε τους συντρόφους για αυτό.

Όλα αυτά όμως  οδηγούν  πάντοτε σε συρρίκνωση δυνάμεων,  χαμηλή αποτελεσματικότητα,  αβέβαιη  διεισδυτικότητα στην κοινωνία.  Όταν γίνονται μάλιστα υποτίθεται στις τάξεις ενός προοδευτικού και αριστερού κόμματος. Που θέλει να αγκαλιάσει όσους τους στηρίζουν.

Με τις πράξεις τους όμως δείχνουν ότι λειτουργούν με παλαιοκομματικό τρόπο,  με τέτοιο στεγανά για τα προσωπικά τους πολιτικά συμφέροντα. Φαίνεται ότι χρησιμοποιούν μάλλον τον κομματικό μηχανισμό,  για να διατηρούν τις κομματικές τους θέσεις.

---------

Μία ενδιαφέρουσα πτυχή που απηχεί και τη νοοτροπία κυρίως των μεγαλοεπιχειρηματιών στην Ελλάδα,  μας ανέφερε στο ραδιόφωνο του Χρόνου,  ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, Στοϊμενίδης Ανδρέας.

Αφού με βάση μία έρευνα που πραγματοποίησαν στην Ελλάδα, στην οποία ερωτήθηκαν οι εργοδότες για να πάρουν θέση,  για τα αίτια και τις ευθύνες που υπάρχουν για τα εργατικά δυστυχήματα και ατυχήματα στην Ελλάδα, το 66% αποφάνθηκε ότι φταίνε οι εργαζόμενοι.

Που θεωρούσαν ότι  δεν προσέχουν, δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους  και  δεν τηρούν τους κανόνες ασφαλείας. Χωρίς να σκέφτονται ότι  σε ένα ευνοϊκό εργασιακό περιβάλλον,  που τηρούνται απαρέγκλιτα οι νομοθεσίες και οι νόρμες της ΕΕ για την εργασιακή ασφάλεια,  τα ατυχήματα μειώνονται στο ελάχιστο.

Ενώ η χώρα μας ακόμα και την περσινή χρονιά μετράει πάνω από 100 θανάτους από εργατικά ατυχήματα τα οποία συνέβησαν. Τέτοια δυστυχήματα είχαμε και στην περιφέρεια μας.

Είναι εύκολη η μετάθεση ευθυνών, ειδικά όταν υπάρχει και μεγάλο κόστος.  Αλλά κυρίως θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι το μεγάλο κόστος είναι η απώλεια έστω και μιας ανθρώπινης ζωής. Και φυσικά δεν συμφέρει σε κανέναν να υπάρχουν εργατικά δυστυχήματα.

----------

Προφανώς ο νομοθέτης θέλοντας να διασφαλίσει το αδιάβλητο των διαδικασιών και οποιεσδήποτε άλλες πονηρές σκέψεις που προκύπτουν για τα δημόσια έργα, υπουργείων και ΟΤΑ, όταν θεσμοθέτησε,  αποφάσισε γραφειοκρατικές  διαδικασίες ελέγχων, δημοπρασιών,  ενστάσεων,  μειοδοτικών διαγωνισμών,  ώστε το  δημόσιο χρήμα να πιάνει τόπο.

Από την άλλη όμως εντύπωση μας κάνει και ο τρόπος υπολογισμού του προϋπολογισμένου κόστους στα δημόσια έργα, αφού προκύπτουν τόσο αυξημένα ποσά, σε σχέση με αυτά που υπάρχουν ως στάνταρ στην ελεύθερη αγορά.

Που δίνουν την δυνατότητα των μεγάλων εκπτώσεων που κάνουν οι εργολήπτες  και οι  ανάδοχοι. Τόσο μεγάλες που πολλές φορές ειλικρινά αναρωτιέται κάποιος, μήπως άραγε δουλεύουν με ζημία, ή εκπτώσεις στην ποιότητα ενός έργου;

Μήπως κάπου γίνεται λάθος; Γιατί ενώ αντίστοιχα ένας φορέας ή ιδιώτες  κάνουν τα ίδια έργα, τους  κοστίζουν λιγότερα; Τα σχολιάζουμε όλα αυτά,  με αφορμή την φιλότιμη προσπάθεια που κάνει η Διαχειριστική Επιτροπή Μουσουλμανικής  Περιουσίας Κομοτηνής, να εγκαταστήσει φωτοβολταϊκά στις στέγες των σχολείων και των τεμενών,  όπως στο Ιεροσπουδαστήριο.

Και βλέπουμε ότι το κόστος της ενεργειακής αυτάρκειας είναι πολύ χαμηλό. Πως το καταφέρνει άραγε η ΔΕΜΠΚ; Ενώ το κόστος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο αν το αναλάμβανε ένας δημόσιος φορέας;

Μήπως θα πρέπει να απλοποιηθούν οι διαδικασίες και να επαναπροσδιορίσουν κάποια δεδομένα που έχουν ξεπεραστεί στην πράξη; Για να προχωρούν οι διαδικασίες πιο γρήγορα και να προσαρμόζεται αντίστοιχα και το κόστος, με τους κανόνες της αγοράς;