Ένα σωτήριο βιβλίο παρουσιάστηκε στην Κομοτηνή

Ένα βιβλίο που μπορεί να αποδεχτεί ακόμη και σωτήριο, εάν το λάβουν σοβαρά υπόψη οι άνθρωποι που είναι αρμόδιοι για την προστασία των κατοίκων, είναι αυτό του Παναγιώτη Καρκατσούλη, με τίτλο «Διοίκηση κρίσεων και καταστροφών στο παράδειγμα της Πολιτικής Προστασίας», που παρουσιάστηκε το απόγευμα της Τετάρτης 7 Φεβρουαρίου στην Τσανάκλειο. Το ακροατήριο ήταν περιορισμένο, όπως ήταν αναμενόμενο, καθώς το βιβλίο δεν είναι για ευρεία… κατανάλωση, πλην όμως δεν μειώνει την αξία του, εάν «πέσει» στα κατάλληλα χέρια.

Για το βιβλίο μίλησαν ο δημοσιογράφος Δάμων Δαμιανός, ο δήμαρχος Κομοτηνής Γιάννης Γκαράνης, ο διοικητής της 4ης Ειδικής Μονάδας Αντιμετώπισης Καταστροφών (ΕΜΑΚ) Μιχάλης Αλτιπαρμάκης, ο υποδιοικητής της 4ης ΕΜΑΚ Λάμπρος Τσιόλος κι ο επικεφαλής Σώματος Εθελοντών Σαμαρειτών & Ναυαγοσωστών Περιφερειακού Τμήματος Κομοτηνής Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Κωνσταντίνος Ιμανιμίδης. Τον συντονισμό της συζήτησης ανέλαβε η επιστημονική συνεργάτης του δήμαρχου Κομοτηνής φιλόλογος Σοφία Μενεσελίδου. Την εκδήλωση διοργάνωσαν η Δημοτική Βιβλιοθήκη, η ΚΟΙΝΣΕΠ «Κομοτηνή εν Δράσει», τα Βιβλιοχαρτοπωλεία Βαφειάδης και οι Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Οι κρίσεις και οι καταστροφές αποτελούν αντικείμενο μελέτης όχι μόνο των φυσικών αλλά και των κοινωνικών επιστημών, ειδικότερα δε της κοινωνιολογίας των καταστροφών και της διοίκησης των κρίσεων. Μάλιστα, η συχνότητα και η ένταση των απειλών, με προεξέχουσα την κλιματική αλλαγή, οδηγεί όχι μόνο στον πολλαπλασιασμό των μελετών και ερευνών αλλά και στο αίτημα μιας νέας, οριζόντιας δικτυακής και αποτελεσματικής δημόσιας πολιτικής για την αντιμετώπισή τους. Στο πλαίσιο αυτό, αναθεωρούνται και επανεξετάζονται οι επιτελικές και επιχειρησιακές δυνατότητες των οργανώσεων της Πολιτικής Προστασίας.

Η δυσκολία της ελληνικής Πολιτικής Προστασίας να ανταποκρίνεται στις ανακύπτουσες κρίσεις είναι εκθετική, λόγω της κρατούσας πελατειακής κουλτούρας, των γραφειοκρατικοποιημένων διαδικασιών και των επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων, των υπανάπτυκτων μηχανισμών πρόληψης και αποζημίωσης καθώς και της εγγενούς αδυναμίας αξιοποίησης των εθελοντών. Το αίτημα αλλαγής Στρατηγικής και προτεραιοτήτων για την Πολιτική Προστασία είναι περισσότερο επείγον από ποτέ και αποκτά, υπό τις παρούσες συνθήκες, υπαρξιακό χαρακτήρα για το περιβάλλον και την κοινωνία μας.