Μια από τις πιο γραφικές γειτονιές της Κομοτηνής ξεθωριάζει στο χρόνο

Στην μικρή πλατεία Ηφαίστου, πίσω από τη Μουφτεία της Κομοτηνής κάποτε ακουγόταν πολύ δυνατά ο ήχος απ’ το σφυρί πάνω στα αμόνια των σιδεράδων που εργάζονταν εκεί. Η τέχνη του αρχαίου θεού Ήφαιστου  - η επεξεργασία του σιδήρου- όμως μάλλον πνέει τα λοίσθια, αφού όπως παρατηρεί ο κος Μουσταφά Αχμέτ, που έχει μαγαζί εκεί, «δεν βγαίνουν μάστορες  άλλο πια». 

Ο κος Μουσταφά βρίσκεται στα «Τενεκετζίδικα» εδώ και 50 χρόνια. «Δεκαπέντε χρονών ήμουν, όταν μπήκα εδώ» λέει «έμαθα την τέχνη από τον πατέρα μου και τη συνεχίζω. Ούτε ξέρω πότε άνοιξε αυτό το μαγαζί». Και είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη γειτονιά είναι από τις παλαιότερες της Κομοτηνής, αλλά όμως πλέον είναι και από τις γειτονιές με τη μικρότερη εμπορική δραστηριότητα – κάτι που στο παρελθόν δεν ίσχυε. 

«Μας κάνει ζημιά και η Βουλγαρία» παρατηρεί ο κος Μουσταφά Αχμέτ. «Ο κόσμος πάει εκεί και παίρνει πράματα. Βέβαια, καταλαβαίνουν ότι τα πράματα που αγοράζουν είναι σκάρτα και ξαναγυρνάνε σε μας, αλλά τι τα θες; Η ζημιά γίνεται!» σημειώνει με πικρία χωρίς όμως να αποσπάται η προσοχή του από αυτό που κάνει. Κι αυτό που κάνει είναι μία συνήθεια σχεδόν μηχανική: ενώνει μπουριά για σόμπες και μάλιστα ενώπιων του πελάτη, ο οποίος περιμένει λίγο παρακεί.

Τα «τενεκετζίδικα» όση γραφικότητα κι αν έχουν, είναι επιχειρήσεις. Και ως τέτοιες υπόκεινται στην φορολογία που όπως φαίνεται δεν μπόρεσαν να την αντέξουν στο σύνολο τους. Η αναλογία ανοιχτών – κλειστών μαγαζιών γέρνει επικίνδυνα προς το αρνητικό ισοζύγιο και δυστυχώς είναι θέμα χρόνου η εξαφάνισή τους. 

Κάποια από τα μαγαζάκια έχουν ήδη αλλάξει χρήση. Ένα από αυτά έχει γίνει ζαχαροπλαστείο, ενώ τα περισσότερα πωλούν πλέον «έτοιμα» εμπορεύματα και κινούνται πλέον σε διαφορετική λογική, από αυτή της παραγωγής χρηστικών αντικειμένων. Το ακόμη πιο λυπηρό είναι ότι ένα έχει γκρεμιστεί και ενδεχομένως την ίδια τύχη να έχουν και τα υπόλοιπα που έχουν κλείσει.

Όπως και να χει, το βέβαιον είναι ότι τα «Τενεκετζίδικα» σε λίγα χρόνια δεν θα είναι όπως τα ξέρουμε – ήδη, δεν είναι όπως τα «ήξεραν» οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Κομοτηναίοι. Το μόνο που ίσως μείνει να θυμίζει τη γειτονιά, θα είναι το όνομά της κι ίσως η ταμπέλα στον προαύλιο τοίχο της Μουφτείας που λέει «πλατεία Ηφαίστου». 

Και ο ιστορικός του μέλλοντος σίγουρα θα κάνει μνεία στη μικρή πλατεία όπου η τέχνη του αρχαίου θεού έπαιρνε σάρκα και οστά και είχε τον ήχο του σφυριού πάνω στο αμόνι και του κουδουνιού που στέκει κρεμασμένο απ’ το ταβάνι περιμένοντας να φορεθεί στο λαιμό κάποιου ζώου.