Στερνό αντίο στον Στέλιο Σταμπουλίδη

Η σωρός του Στέλιου Σταμπουλίδη πέρασε έξω από το φαρμακείο, εκεί που έζησε δεκαετίες ολόκληρες προσφέροντας με αγάπη στην επιστήμη του. Ήταν μια επιθυμία της Μάρθας και σίγουρα η ψυχούλα του θα ένοιωθε όμορφα μαζί με αγαπημένα πρόσωπα, με υπαλλήλους και συγγενείς, τον αρχηγό του ΓΕΣ, ανεψιό του Φραγκούλη Φράγκο, την ανεψιά του Έλενα Σιούτη, τον βοηθό του Αρήφ, που ήταν εκεί λίγοι κι εκλεκτοί, που παρεξέκλιναν  της πορείας προς τα δημοτικά κοιμητήρια μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία σε πάνδημη ατμόσφαιρα στον καθεδρικό ναό της πόλης. Ήταν μια εξόχως συγκινητική στιγμή, όταν η μικρή πομπή έφτασε εκεί, στη γωνία του φαρμακείου του, στην οδό Κιλκίς, που ήταν όλο το βασίλειό του. Ο πρωτοσύγκελος αρχιμανδρίτης, Κωνστάντιος Παναγιωτακόπουλος,  απηύθυνε ευχές «αιωνία σου η μνήμη» και μετά όλοι εν πομπή κατευθύνθηκαν στα δημοτικά κοιμητήρια όπου ανοίχθηκε ο οικογενειακός τάφος και έγινε η ταφή. Όλοι είχαν να πουν μόνο καλά λόγια, να θυμηθούν όμορφες στιγμές την αγάπη και την στήριξή του όπως την έχει βιώσει ο καθένας. Άνθρωπος της ουσίας του μέτρου της ζωής ο Στέλιος Σταμπουλίδης δεν έφυγε παραμένει μέσα μας σαν παράδειγμα και οδηγό στις σχέση μας με τους άλλους. Οι επικήδειοι που ακούστηκαν στο ναό ήταν όλοι εξαιρετικοί.


Συνομιλήσαμε με τον δήμαρχο Κομοτηνής.
Κύριε Πετρίδη ο πατέρας σας ήταν προσωπικός φίλος του Στέλιου Σταμπουλίδη.
-Ναι και η φιλία αυτή με συνέδεσε και εμένα μαζί του από μικρό παιδί, από τα 3-4 χρόνια, τότε που μάθαινα να περπατάω μόνος μου στην γειτονιά, γιατί ήταν γειτονιά το σπίτι μας με το φαρμακείο του κ. Στέλιου και αναπτύχθηκε ένας ιδιαίτερος σύνδεσμος, άλλωστε ο κ.Στέλιος ήταν ένας άνθρωπος. Λέω κύριος με όλη την σημασία του όρου, παρόλο που λένε ότι ήταν αποδημήσει και κάποιοι δεν έχει αυτή την υπόσταση. Εν πάση περιπτώσει εγώ επιμένω να τον λέω κύριο και έτσι θα τον θυμάμαι όπως και όλοι οι Κομοτηναίοι που τον γνώρισαν. Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τον κόσμο και τα παιδιά. Αυτή την αγάπη και την ευχάριστη παρουσία την βίωσα από τα πολύ μικρά μου χρόνια. Έδωσε η ζωή μετά από πολλά χρόνια και βρεθήκαμε μαζί στο δημοτικό συμβούλιο, όπου και εκεί σφράγισε με την παρουσία του και την προσωπικότητα του την διαδρομή του. Να σας θυμίσω ότι ήταν ο μοναδικός συνάδελφος ο οποίος σηκωνόταν όρθιος και μιλούσε όποτε του δινόταν ο λόγος δείχνοντας πραγματικά και την ευγένεια του αλλά και τον σεβασμό του προς τον θεσμό που υπηρετούσε όλα αυτά τα χρόνια, παρόλο που ήταν ο αρχαιότερος και αυτό είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα αλλά και του όλου της προσωπικότητας του Στέλιου Σταμπουλίδη.
Νομίζω ότι έτσι θα τον θυμόμαστε όλοι μας, έναν ζεστό, ευγενή άνθρωπο, από αυτούς που όπως είπε και ο κ.Κοτσάκης εκλείπουν και λείπουν όσο περνάνε τα χρόνια».
Θανάσης Γκαϊφύλλιας τραγουδοποιός: «Αποχαιρετήσαμε τον  φίλο, τον εξαιρετικό άνθρωπο, που δεν φορούσε παρωπίδες, τον άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξης.  Για εμένα θα παραμένει πάντα ο αγαπημένος φίλος και θα μου λείψει αφάνταστα γιατί είχα συνδέσει το χώρο με την παρουσία του».


Χριστιανοί και μουσουλμάνοι απλοί άνθρωποι έσπευσαν για το στερνό αντίο

Η Νίτσα Αντωνιάδου μίλησε στο ραδιόφωνο του Χρόνου για την πορεία του στην αυτοδιοίκηση

Η Νίτσα Αντωνιάδου ιδιοκτήτρια της εφημερίδας «Πρωία» έζησε επί 24 χρόνια με τον Στέλιο Σταμπουλίδη και ανταποκρίθηκε αμέσως στην πρόσκληση του ράδιο Χρόνος να μιλήσει για την προσωπικότητα του ανθρώπου που χθες αποχαιρετήσαμε, στον Δήμο Μπακιρτζάκη.
«Ο Στέλιος Σταμπουλίδης ήταν ένας άνθρωπος πράος, δραστήριος, δημιουργικός, ένας άνθρωπος καθαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς, οραματιστής. Προσέφερε τόσα χρόνια, βοηθούσε όλο τον κόσμο, δεν ήθελε να φαίνεται πουθενά, ήταν πολύ μετριόφρων και σεμνός άνθρωπος.

Με τον Στέλιο γνωριζόμαστε οικογενειακά εδώ και 40 χρόνια. Από τον πατέρα του, την μητέρα του, είχαμε επικοινωνία και επισκέψεις φιλικές και κοινωνικές, μετά από το 1978 όταν μπήκαμε στο δημοτικό συμβούλιο έγινε πιο στενός ο δεσμός μας. Εγώ είχα αποχωρήσει λόγω του ατυχήματος, εκείνος προχώρησε άλλες δύο θητείες με τον Τάσο Βαβατσικλή σαν δήμαρχο και μια θητεία με τον Δημήτρη Κοτσάκη σαν δήμαρχο, την τελευταία και μάλιστα πριν από τις εκλογές, όταν πήγα στο φαρμακείο, του είπα «βρε Στέλιο τι ήθελες πάλι να μπλεχτείς – να ξεκουραστείς λίγο, «είναι η τελευταία μου φορά» μου είπε και ήταν η τελευταία του φορά.



Ήταν και ασυμβίβαστος.
-Εντελώς ασυμβίβαστος. Έκανε κριτική σε όλους, για το καλό της πόλης. Ήταν άνθρωπος απλός, στο φαρμακείο του όταν πήγαινες όλη η πελατεία του, όλους τους δεχόταν με ένα χαμόγελο, έναν καλό λόγο, να ακούσει ένα παράπονο, ένα πόνο, να τους δώσει το ανάλογο φάρμακο, ήταν άνθρωπος απλός – κατανοητός – ήταν άνθρωπος.

Και σε εποχή που οι φαρμακοποιοί ήταν πραγματικά φαρμακοποιοί, όσοι τον θυμούνται, έδινες την συνταγή, έφτιαχνε εκείνη την ώρα το φάρμακο.
-Έτσι και εκτός αυτού μπορούσε να σου δώσει φάρμακο και να μην σου πάρει και λεφτά πολλές φορές, γι’ αυτό και ο κόσμος όλος τον αγαπούσε και τον αγαπάει ακόμη η Κομοτηνή.
Εγώ τώρα το πρωί που ήμουν σπίτι του, γινόταν λαϊκό προσκύνημα, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, μικροί και μεγάλοι, ανέβαιναν να ανάψουν ένα κερί, να πουν ένα ύστατο χαίρε στον Στέλιο, ήταν άνθρωπος της προσφοράς και εκτός από την θητεία του στο Δημοτικό Συμβούλιο που προσέφερε και έβαλε ένα λιθαράκι που όλοι κάποια στιγμή βάζουμε γι’ αυτή την πόλη, ήταν άνθρωπος και στην κοινωνική προσφορά έκανε πολλά καλά, βοηθούσε πολλές οικογένειες, έχει βοηθήσει ανθρώπους που ήταν ναρκομανείς, έχει βοηθήσει εκκλησίες, έχει κτίσει την εκκλησία – τον άγιο Στυλιανό που είναι στην πόλη μας, με δική του πρωτοβουλία, δικά του έξοδα, τα πάντα. Το πάθος του ήταν στο ΚΑΠΗ της Κομοτηνής και μάλιστα επί δημαρχίας Στογαννίδη.  Εκεί είχε βρει τον εαυτό του. Είχε μια ιδιαίτερη ευαισθησία στου ηλικιωμένους και σε όλες τις διοικήσεις των δήμων, αρχίζοντας από τον Ανδρέα Στογιαννίδη, φτάνοντας στον Γιώργο Παπαδριέλλη, στον Δημήτρη Κοτσάκη, όλοι τον είχαν προτείνει για το ΚΑΠΗ και ήταν πάρα πολλά χρόνια στο ΚΑΠΗ και προσέφερε πάρα πολλά πράγματα. Στις απόκριες τους πήγαινε διάφορα δώρα, το Πάσχα, το καλοκαίρι τους πήγαινε παγωτό, χαλβάδες τους μοίραζε, ναύλωνε λεωφορεία πολλές φορές από την τσέπη του, γιατί δεν μπορούσαν να είναι όλη την ώρα με έξοδα του δήμου και τους πήγαινε εκδρομές.



Πλάι του βέβαια στα 42 χρόνια του έγγαμου βίου του, στάθηκε η γυναίκα του η Μάρθα, μια πάρα πολύ καλή κοπέλα, γλυκιά, με πολύ κατανόηση και πολύ διάθεση και προσφορά, στάθηκε στο δίπλα του και τον βοήθησε στα βήματα του αυτά» είπε η κ. Αντωνιάδου που θυμήθηκε και άλλες στιγμές από την ενασχόλησή του με την πολιτική την ΝΟΔΕ κλπ.