Τρούφα μια καλλιέργεια που «αναγεννήθηκε»

Την αναφέρουν μέχρι και οι ...Σουμέριοι το 1.700 πΧ, και την ξαναθυμηθήκαμε τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για την τρούφα, η καλλιέργεια της οποίας αποδίδει σε ποιότητα και σε χρήμα. Μοναδικό αρνητικό στοιχείο αυτής της καλλιέργειας, είναι η υπομονή που πρέπει να κάνει ο καλλιεργητής, γιατί απαιτούνται χρόνια ωρίμανσής της.

Στο πλαίσιο της καλύτερης δυνατής αξιοποίησης της τρούφας, η κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση με την επωνυμία Συλλογή Ξάνθης, δραστηριοποιείται με στόχους, αφενός την «αναγέννηση» της καλλιέργειας, κι αφετέρου το οικονομικό όφελος. «Η αιτία ίδρυση της ΚοινΣΕπ ήταν επειδή είχαμε ανάγκη να δράσουμε και να δημιουργήσουμε ζώντας στην εποχή που συστηματικά η έννοια του ανθρώπου χάνει ραγδαία το ουσιαστικό της περιεχόμενο», αναφέρει ο τεχνικός για την καλλιέργεια της τρούφας, Παναγιώτης Παναγιωτίδης, ο οποίος μας ενημερώνει και για τις δράσεις της ΚοινΣΕπ, τονίζοντας ότι  «προωθούμε τη βιολογική μας καλλιέργεια σε όλη την περιοχή και δίνουμε την κατάλληλη τεχνογνωσία. Διοργανώνουμε σεμινάρια για την καλλιέργεια και το κυνήγι».

Μάλιστα, η λευκή τρούφα μπορεί να αποδώσει μέχρι και ...6.000 ευρώ το στρέμμα, ενώ μια συνήθης καλλιέργεια αποδίδει γύρω στα 1000 ευρώ. «Είναι μια προσοδοφόρος καλλιέργεια και δεν χρειάζεται πολύ φροντίδα. Το αρνητικό είναι ότι κρατάει χρόνια, για να αποδώσει», επισημαίνει ο πρόεδρος.

Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ
Επιστημονικά «οι τρούφες είναι υπόγειες καρποφορίες μυκορριζικών μυκήτων που ανήκουν στα γένη Tuber και Terfezia. Όπως όλοι οι μύκητες είναι ετερότροφοι οργανισμοί και έτσι δεν μπορούν να συνθέσουν ουσίες απαραίτητες για την επιβίωση τους. Για να αντιμετωπίσουν αυτή την έλλειψη προσκολλώνται σε δέντρα και θάμνους, δημιουργώντας μια σχέση ονομαζόμενη μυκορριζική συμβίωση, από την οποία ωφελούνται και τα δύο μέρη».

Η τρούφα στην πραγματικότητα και κυριολεκτικά ονομάζεται «καρποφόρο γόνιμο σώμα» και προσκολλάται στο φυτό με μια φυτική – βλαστική σύνθεση-δομή, που ονομάζεται μυκήλιο.

Ιστορικά υπάρχουν από τους Σουμέριους 1.700 π.Χ., τους αρχαίους Έλληνες 700 π.Χ, τον Αθηναίο, Γαληνό, Διοσκουρίδη, Θεόφραστο, Πλούταρχο. Ο Πλίνιος θεωρούσε τις τρούφες θαύματα της φύσης, ο Πορφύριος τις αποκαλούσε παιδιά των  θεών, o Κικέρωνας κόρες της γης και ο Νέρωνας τροφή των θεών. Είναι γνωστές επίσης με τις συνώνυμες λαϊκές ονομασίες: ύδνον, ύκνο, ίτανο, κεραύνιο.

Η συλλογή άγριων μανιταριών πρέπει να άρχισε από τους προϊστορικούς χρόνους, τότε που ο άνθρωπος ήταν κυνηγός και συλλέκτης άγριας τροφής.  Οι πρώτες γραπτές πληροφορίες για τη συλλογή και βρώση μανιταριών ανάγονται στους Κλασσικούς χρόνους.  Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν ιδιαίτερα ενθουσιώδεις συλλέκτες όπως αναφέρει και ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.).