Κομοτηναίοι φωτογράφοι παρουσιάζουν την τέχνη τους
12/05/25 - 16:26
Ο θεατρικός Άμλετ μιλά για την πολιτική, τα τουρκικά σήριαλ, το θέατρο και την λαϊκή του βάση. ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ?Δεν υπάρχει κάποιο αριστερό κόμμα το οποίο μπορεί να με στηρίξει, να με εκφράσει. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που ακόμα έχουμε σταλινική αριστερά και ελληνιστική αριστερά. Ήμαρτον! ΓΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ ?Η τούρκικη τηλεόραση είναι πολύ καλύτερη από την ελληνική... «Αν εμείς μπορούμε να κάνουμε το «Νησί» για 10 εκατομμύρια ανθρώπους, φανταστείτε ότι οι άλλοι μπορούν να κάνουν οχταπλάσια παραγωγή, είτε σε ποιότητα, είτε σε ποσότητα»? ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Δήμος Μπακιρτζάκης
«Αν βγω έξω από το σύστημα, το οποίο καταγγέλλω δε θα με ακούσει κανένας. Πρέπει να μπω μέσα σε αυτό το σύστημα, που με αναγκάζει να βγω περιοδεία με ένα θίασο και όχι να πάμε να στηθούμε σε ένα θέατρο και να σας περιμένουμε. Εμείς ερχόμαστε στην πόλη σας. Δεν σας λέμε ελάτε στην Αθήνα. Αυτός είναι ένας τρόπος αντίστασης. Εμείς αυτό διαλέξαμε». Με τα δικά του λόγια επιλέξαμε να συστήσουμε τον πρωταγωνιστή του Αμλέτ, το ηθοποιό Αιμίλιο Χειλάκη, που μαζί με τους συμπρωταγωνιστές του στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδης, δέχτηκε το θερμό χειροκρότημα των Κομοτηναίων θεατών. Βρέθηκε στη Θράκη μετά από 5 χρόνια και διαπίστωσε ένα κοινό διψασμένο για θέατρο και δήλωσε συγκινημένος για τον τρόπο με τον οποίο αγκάλιασε το διαχρονικό κείμενο του William Shakespeare.
Οι θεατές, που βρέθηκαν το βράδυ της Δευτέρας, απόλαυσαν τον Άμλετ σε ένα πολιτικό κείμενο, που αποτελεί ταυτόχρονα ύμνο στην ανθρώπινη σκέψη. Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπου η ιστορία επαναλαμβάνεται, απλά αλλάζουν τα πρόσωπα. Στη συνέντευξη με τον Αιμίλιο Χειλάκη δεν αρκεστήκαμε σε ερωτήσεις μόνο για την παράσταση, αλλά επιδιώξαμε να εκμαιεύσουμε την άποψή του για την ελληνική τηλεόραση, τα τουρκικά σίριαλ και φυσικά τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας.
Διαπιστώσατε και εσείς ότι το κοινό διψάει για παραστάσεις, που μπορεί να χαρακτηρίζονται «δύσκολες» ειδικά για το καλοκαίρι.
-Είναι πολύ σημαντικό κάποιος να μας «γαργαλίσει» τις αισθήσεις. Έχει έρθει μια εποχή που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει, το αντιλαμβανόμαστε πια και γυρίζουμε και στρέφουμε το ενδιαφέρον μας σε κείμενα που μας δίνουν απαντήσεις. Μας απευθύνουν βαθύτερες ερωτήσεις, τις οποίες δεν έχουμε κάνει κι εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Ξαφνικά είναι περισσότερο βάλσαμο αυτά τα έργα, από το να μας κάνει κάποιος να γελάσουμε. Αυτό είναι το σημαντικό.
Τι εισπράττετε μετά το τέλος της παράστασης;
-Οι ειδήμονες του θεάτρου όταν βλέπουν λαϊκές παραστάσεις κάνουν λόγο για λαϊκισμό και για μη πνευματικότητα. Το θέατρο όμως είναι μια λαϊκή τέχνη, καθόλου αστική. Αστική τη έκανε ο Κουν, Χορν, ο Μινωτής γιατί αντί να πηγαίνει το θέατρο στο σπίτι του κόσμο, τον ανάγκασε να πηγαίνει σε βελούδινα θέατρα. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είναι αστικής αντίληψης θέατρα. Η λαϊκή αντίληψη του θεάτρου είναι σε ανοιχτά θέατρα με πολύ κόσμο και να μιλάς το κείμενο για τον κόσμο, όχι μόνο γι’ αυτόν που ξέρει, αλλά και γι’ αυτόν που θέλει και να μάθει.
Είχαν παρεξηγηθεί βέβαια αυτές οι έννοιες και κάποιος ο οποίος έκανε περιοδεία με έναν πολυτελή θίασο του απέδιδαν έναν συγκεκριμένο χαρακτηρισμό
-Είναι ο λεγόμενος «μπουλουξής». Αχ πόσο θα ήθελα να με πείτε έτσι. Σας παρακαλώ πάρα πολύ την επόμενη φορά που θα με προσφωνήσετε να πείτε «ο μπουλουξής Αιμίλιος Χειλάκης». Θα είναι πραγματικά μεγάλη μου τιμή! Θα είναι μία ένδειξη ευγνωμοσύνης για όλους αυτούς τους μεγάλους, οι οποίοι έκαναν θέατρο για τον κόσμο, δεν έκαναν θέατρο για τον εαυτό τους. Ακόμη δεν έχει ξυπνήσει η καλλιτεχνική Ελλάδα να καταλάβει ότι πρέπει να έρθουμε εμείς να σας χτυπήσουμε τη πόρτα και να σας πούμε την ιστορία. Γι’ αυτό βλέπω να κρίνονται παραστάσεις από τους φίλους του θεάτρου. Κρίνουν λες και η τέχνη τους ανήκει. Κρίνουν το λαϊκό της τέχνης ως απαράδεκτο.
Τηλεόραση παρακολουθείτε; Πώς κρίνεται την παρουσία τόσων πολλών τουρκικών σήριαλ κυρίως το τελευταίο χρονικό διάστημα;
-Τηλεόραση παρακολουθώ βέβαια. Η Τουρκία είναι μια χώρα με 80 εκατομμύρια κόσμο, τη στιγμή που εμείς έχουμε 10. Αν εμείς μπορούμε να κάνουμε «το Νησί» για 10 εκατομμύρια, φανταστείτε ότι οι άλλοι μπορούν να κάνουν οχταπλάσια παραγωγή, είτε σε ποιότητα, είτε σε ποσότητα. Η τούρκικη τηλεόραση είναι πολύ καλύτερη από την ελληνική. Οι τούρκικες διαφημίσεις, οι τούρκικες ταινίες αφορούν πάρα πολύ περισσότερο κόσμο. Στις αίθουσες το εισιτήριο θα πουλήσει οχτώ φορές περισσότερο από μία ελληνική ταινία. Μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο κράτος και σε πληθυσμό και σε ιστορία.
Πολλές σειρές, οι οποίες βέβαια πωλούνται φτηνά, κόβουν μεροκάματο από Έλληνες ηθοποιούς. Όμως ακόμα και οι καλές σειρές, όπως το «Νησί» που αναφέρετε από ό,τι φαίνεται θα εξαφανιστούν από την ελληνική τηλεόραση.
- Θα εξαφανιστούν γιατί δεν έγινε χωστή διαχείριση από τους ανθρώπους που έκαναν την παραγωγή από όλο τον κόσμο. Δεν μπορείς για μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων να κάνεις σήριαλ όπως πριν από 45 ή 50 χρόνια. Αυτό είναι χυδαίο. Μιλάμε για παραγωγική χυδαιότητα. Δε μιλάμε για πολιτιστική χυδαιότητα. Εγώ δεν κρίνω ποτέ συνάδελφο αν είναι καλός ή κακός, αλλά αυτός ο βερμπαλισμός στην παραγωγή των ταινιών ή των σήριαλ ήταν απαράδεκτος. Μα δεν υπήρχαν τα λεφτά για να γίνει. Γι’ αυτό βουλιάξαμε. Πραγματικά.
Ακριβώς το ίδιο σκηνικό γινόταν και στην πολιτική. Με την πολιτική ασχολείστε;
-Δεν ψηφίζω από το 1998, γιατί μου έχουν αφαιρέσει το δικαίωμα της λευκής ψήφου. Δεν μπορώ να ψηφίζω και με τη δική μου λευκή μου να βγαίνει το πρώτο κόμμα. Και επειδή άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων, δεν υπάρχει κάποιο αριστερό κόμμα το οποίο μπορεί να με στηρίξει, να με εκφράσει. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που ακόμα έχουμε σταλινική αριστερά και ελληνιστική αριστερά. Ήμαρτον. Δηλαδή, έχουμε ακόμα μαρξιστές Λενινιστές. Είναι να τρελαίνεσαι. Ένα σύστημα το οποίο φτιάχτηκε πριν από 200 χρόνια. Ο Μαρξ έγραψε μια θεωρία πριν από 200 χρόνια. Ακόμα την ενστερνιζόμαστε λες και είναι η απόλυτη θεωρία, τη στιγμή μάλιστα που έχουν γεννηθεί καινούριες ανάγκες δημοκρατίας και πολιτικής»...
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
Ο Άμλετ δεν τα κατάφερε. Εμείς;
Κατάμεστη η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδης
Φωτογραφίες: Βατός Ι. Παρασκευάς
Μικροί Άμλετ κι εμείς των προσωπικών μας δραμάτων και βασιλείων τρεφόμαστε όπως ο σαικσπηρικός ήρωας «με αέρα και αραιωμένες υποσχέσεις»
Κατάμεστο το θερινό θέατρο της Κομοτηνής από το φιλοθεάμον κοινό της πόλης που έσπευσε να παρακολουθήσει το βράδυ της Δευτέρας ένα από τα κορυφαία έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, τον Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ένα έργο πολιτικό, φιλοσοφικό και ανυπέρβλητα ποιητικό. Ένας ύμνος στην ανθρώπινη σκέψη, που καταδεικνύει το μαρτύριο του σκεφτόμενου ανθρώπου.
Ο νεαρός πρίγκιπας της Δανίας Άμλετ είναι ένας διανοούμενος γεμάτος θαυμασμό για την πλάση, τον ουρανό, τον άνθρωπο. Είναι εμποτισμένος με το πνεύμα της Αναγέννησης της εποχής του, που πιστεύει στην υπεροχή της σκέψης πάνω στην πράξη, ή καλύτερα πιστεύει στην πράξη που την έχεις σκεφτεί βαθιά.
Όμως ο κόσμος του κατακρημνίζεται μετά τον θάνατο του πατέρα του και τον γάμο της μητέρας του με τον θείο του Κλαύδιο. Το φάντασμα του πατέρα του, του αποκαλύπτει πως δεν πρόκειται για απλό θάνατο, αλλά για στημένη δολοφονία, που οργανώθηκε από τον Κλαύδιο, προκειμένου να σφετεριστεί το θρόνο. Ο δόλιος θάνατος του πατέρα του και η απιστία της μητέρας του, του προκαλούν οργή, κατάπληξη, αποστροφή. Θεωρεί χρέος του την εκδίκηση που του υπαγορεύει το φάντασμα του πατέρα του.
Όμως θεωρεί τον εαυτό του ακατάλληλο για να επαναφέρει την δικαιοσύνη και να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Η λογική του ευτελίζεται στον παράλογο και ανήθικο κόσμο στον οποίο ζει, όπου τα πολιτεύματα, οι θρησκείες και οι ιδεολογίες είναι διάτρητα ώστε να εξυπηρετούν τα συστήματα εξουσίας. Δεν επιδιώκει την ανάκτηση του θρόνου επειδή ξέρει πως σύντομα θα γίνει κι αυτός μέρος του συστήματος εξουσίας που σήμερα στηλιτεύει. Μένει μετέωρος ανάμεσα στη δράση και στην αδράνεια, ανάμεσα στην εκπλήρωση του χρέους και στην επίγνωση της ματαιότητάς του. Διαπιστώνει πως η σκέψη σκοτώνει την πράξη ή χειρότερα η πράξη σκοτώνει την σκέψη. Προκαλεί τελικά τον θάνατο όλων των βασικών ηρώων αλλά και τον θάνατό του. Η επίγνωση της αλήθειας τον ανυψώνει σε κορυφές ερμητικές και απρόσιτες για τον άνθρωπο, όπου η σκέψη και η πράξη αλληλοϋπονομεύονται και οδηγούν τελικά στην αυτοκαταστροφή.
Το σαθρό και ενδογενώς κατεστραμμένο βασίλειο της Δανίας καταλαμβάνει τελικά ο εχθρός αμαχητί. Τι καταλαμβάνει δεν έχει σημασία, αυτοσκοπός είναι η κατάκτηση.
Μικροί Άμλετ κι εμείς των προσωπικών μας δραμάτων και βασιλείων τρεφόμαστε όπως ο σαικσπηρικός ήρωας ‘με αέρα και αραιωμένες υποσχέσεις’… Υποσχέσεις εκστομισμένες από ένα παραπαίον μέλλον που αγωνιζόμαστε να τις καταστήσουμε απτές προς επιβεβαίωση της ύπαρξής μας. Ο Άμλετ δεν τα κατάφερε. Εμείς;
Κατά τα άλλα ήταν ενδιαφέρουσα η σκηνοθετική ματιά του Θέμη Μουμουλίδη και εξαιρετικό το αφαιρετικό σκηνικό. που επιτρέπει στον θεατή να επικεντρωθεί στην ανθρώπινη φιγούρα και στην εκφορά του λόγου. Η τοποθέτηση των ηθοποιών επί σκηνής ήταν σε πολλές περιπτώσεις ένα «οπτικό ποίημα».
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες πολλών θεατών την παράσταση έκλεψε ο Μάνος Βακούσης στην ερμηνεία του ως Πολώνιος και ως νεκροθάφτης.
Ο σκηνοθέτης θέλοντας να επικαιροποιήσει τον Άμλετ, του αφαίρεσε τον συνήθη -σε τέτοια κείμενα- στόμφο, κάτι που -σύμφωνα με την ταπεινή γνώμη της γράφουσας- είχε ως αποτέλεσμα σε ορισμένες περιπτώσεις να μην φτάνει ο πολυσήμαντος σαικσπηρικός λόγος στον θεατή.
Ε.Α.
Οι θεατές, που βρέθηκαν το βράδυ της Δευτέρας, απόλαυσαν τον Άμλετ σε ένα πολιτικό κείμενο, που αποτελεί ταυτόχρονα ύμνο στην ανθρώπινη σκέψη. Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπου η ιστορία επαναλαμβάνεται, απλά αλλάζουν τα πρόσωπα. Στη συνέντευξη με τον Αιμίλιο Χειλάκη δεν αρκεστήκαμε σε ερωτήσεις μόνο για την παράσταση, αλλά επιδιώξαμε να εκμαιεύσουμε την άποψή του για την ελληνική τηλεόραση, τα τουρκικά σίριαλ και φυσικά τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας.
Διαπιστώσατε και εσείς ότι το κοινό διψάει για παραστάσεις, που μπορεί να χαρακτηρίζονται «δύσκολες» ειδικά για το καλοκαίρι.
-Είναι πολύ σημαντικό κάποιος να μας «γαργαλίσει» τις αισθήσεις. Έχει έρθει μια εποχή που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει, το αντιλαμβανόμαστε πια και γυρίζουμε και στρέφουμε το ενδιαφέρον μας σε κείμενα που μας δίνουν απαντήσεις. Μας απευθύνουν βαθύτερες ερωτήσεις, τις οποίες δεν έχουμε κάνει κι εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Ξαφνικά είναι περισσότερο βάλσαμο αυτά τα έργα, από το να μας κάνει κάποιος να γελάσουμε. Αυτό είναι το σημαντικό.
Τι εισπράττετε μετά το τέλος της παράστασης;
-Οι ειδήμονες του θεάτρου όταν βλέπουν λαϊκές παραστάσεις κάνουν λόγο για λαϊκισμό και για μη πνευματικότητα. Το θέατρο όμως είναι μια λαϊκή τέχνη, καθόλου αστική. Αστική τη έκανε ο Κουν, Χορν, ο Μινωτής γιατί αντί να πηγαίνει το θέατρο στο σπίτι του κόσμο, τον ανάγκασε να πηγαίνει σε βελούδινα θέατρα. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είναι αστικής αντίληψης θέατρα. Η λαϊκή αντίληψη του θεάτρου είναι σε ανοιχτά θέατρα με πολύ κόσμο και να μιλάς το κείμενο για τον κόσμο, όχι μόνο γι’ αυτόν που ξέρει, αλλά και γι’ αυτόν που θέλει και να μάθει.
Είχαν παρεξηγηθεί βέβαια αυτές οι έννοιες και κάποιος ο οποίος έκανε περιοδεία με έναν πολυτελή θίασο του απέδιδαν έναν συγκεκριμένο χαρακτηρισμό
-Είναι ο λεγόμενος «μπουλουξής». Αχ πόσο θα ήθελα να με πείτε έτσι. Σας παρακαλώ πάρα πολύ την επόμενη φορά που θα με προσφωνήσετε να πείτε «ο μπουλουξής Αιμίλιος Χειλάκης». Θα είναι πραγματικά μεγάλη μου τιμή! Θα είναι μία ένδειξη ευγνωμοσύνης για όλους αυτούς τους μεγάλους, οι οποίοι έκαναν θέατρο για τον κόσμο, δεν έκαναν θέατρο για τον εαυτό τους. Ακόμη δεν έχει ξυπνήσει η καλλιτεχνική Ελλάδα να καταλάβει ότι πρέπει να έρθουμε εμείς να σας χτυπήσουμε τη πόρτα και να σας πούμε την ιστορία. Γι’ αυτό βλέπω να κρίνονται παραστάσεις από τους φίλους του θεάτρου. Κρίνουν λες και η τέχνη τους ανήκει. Κρίνουν το λαϊκό της τέχνης ως απαράδεκτο.
Τηλεόραση παρακολουθείτε; Πώς κρίνεται την παρουσία τόσων πολλών τουρκικών σήριαλ κυρίως το τελευταίο χρονικό διάστημα;
-Τηλεόραση παρακολουθώ βέβαια. Η Τουρκία είναι μια χώρα με 80 εκατομμύρια κόσμο, τη στιγμή που εμείς έχουμε 10. Αν εμείς μπορούμε να κάνουμε «το Νησί» για 10 εκατομμύρια, φανταστείτε ότι οι άλλοι μπορούν να κάνουν οχταπλάσια παραγωγή, είτε σε ποιότητα, είτε σε ποσότητα. Η τούρκικη τηλεόραση είναι πολύ καλύτερη από την ελληνική. Οι τούρκικες διαφημίσεις, οι τούρκικες ταινίες αφορούν πάρα πολύ περισσότερο κόσμο. Στις αίθουσες το εισιτήριο θα πουλήσει οχτώ φορές περισσότερο από μία ελληνική ταινία. Μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο κράτος και σε πληθυσμό και σε ιστορία.
Πολλές σειρές, οι οποίες βέβαια πωλούνται φτηνά, κόβουν μεροκάματο από Έλληνες ηθοποιούς. Όμως ακόμα και οι καλές σειρές, όπως το «Νησί» που αναφέρετε από ό,τι φαίνεται θα εξαφανιστούν από την ελληνική τηλεόραση.
- Θα εξαφανιστούν γιατί δεν έγινε χωστή διαχείριση από τους ανθρώπους που έκαναν την παραγωγή από όλο τον κόσμο. Δεν μπορείς για μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων να κάνεις σήριαλ όπως πριν από 45 ή 50 χρόνια. Αυτό είναι χυδαίο. Μιλάμε για παραγωγική χυδαιότητα. Δε μιλάμε για πολιτιστική χυδαιότητα. Εγώ δεν κρίνω ποτέ συνάδελφο αν είναι καλός ή κακός, αλλά αυτός ο βερμπαλισμός στην παραγωγή των ταινιών ή των σήριαλ ήταν απαράδεκτος. Μα δεν υπήρχαν τα λεφτά για να γίνει. Γι’ αυτό βουλιάξαμε. Πραγματικά.
Ακριβώς το ίδιο σκηνικό γινόταν και στην πολιτική. Με την πολιτική ασχολείστε;
-Δεν ψηφίζω από το 1998, γιατί μου έχουν αφαιρέσει το δικαίωμα της λευκής ψήφου. Δεν μπορώ να ψηφίζω και με τη δική μου λευκή μου να βγαίνει το πρώτο κόμμα. Και επειδή άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων, δεν υπάρχει κάποιο αριστερό κόμμα το οποίο μπορεί να με στηρίξει, να με εκφράσει. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που ακόμα έχουμε σταλινική αριστερά και ελληνιστική αριστερά. Ήμαρτον. Δηλαδή, έχουμε ακόμα μαρξιστές Λενινιστές. Είναι να τρελαίνεσαι. Ένα σύστημα το οποίο φτιάχτηκε πριν από 200 χρόνια. Ο Μαρξ έγραψε μια θεωρία πριν από 200 χρόνια. Ακόμα την ενστερνιζόμαστε λες και είναι η απόλυτη θεωρία, τη στιγμή μάλιστα που έχουν γεννηθεί καινούριες ανάγκες δημοκρατίας και πολιτικής»...
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
Ο Άμλετ δεν τα κατάφερε. Εμείς;
Κατάμεστη η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδης
Φωτογραφίες: Βατός Ι. Παρασκευάς
Μικροί Άμλετ κι εμείς των προσωπικών μας δραμάτων και βασιλείων τρεφόμαστε όπως ο σαικσπηρικός ήρωας «με αέρα και αραιωμένες υποσχέσεις»
Κατάμεστο το θερινό θέατρο της Κομοτηνής από το φιλοθεάμον κοινό της πόλης που έσπευσε να παρακολουθήσει το βράδυ της Δευτέρας ένα από τα κορυφαία έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, τον Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ένα έργο πολιτικό, φιλοσοφικό και ανυπέρβλητα ποιητικό. Ένας ύμνος στην ανθρώπινη σκέψη, που καταδεικνύει το μαρτύριο του σκεφτόμενου ανθρώπου.
Ο νεαρός πρίγκιπας της Δανίας Άμλετ είναι ένας διανοούμενος γεμάτος θαυμασμό για την πλάση, τον ουρανό, τον άνθρωπο. Είναι εμποτισμένος με το πνεύμα της Αναγέννησης της εποχής του, που πιστεύει στην υπεροχή της σκέψης πάνω στην πράξη, ή καλύτερα πιστεύει στην πράξη που την έχεις σκεφτεί βαθιά.
Όμως ο κόσμος του κατακρημνίζεται μετά τον θάνατο του πατέρα του και τον γάμο της μητέρας του με τον θείο του Κλαύδιο. Το φάντασμα του πατέρα του, του αποκαλύπτει πως δεν πρόκειται για απλό θάνατο, αλλά για στημένη δολοφονία, που οργανώθηκε από τον Κλαύδιο, προκειμένου να σφετεριστεί το θρόνο. Ο δόλιος θάνατος του πατέρα του και η απιστία της μητέρας του, του προκαλούν οργή, κατάπληξη, αποστροφή. Θεωρεί χρέος του την εκδίκηση που του υπαγορεύει το φάντασμα του πατέρα του.
Όμως θεωρεί τον εαυτό του ακατάλληλο για να επαναφέρει την δικαιοσύνη και να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Η λογική του ευτελίζεται στον παράλογο και ανήθικο κόσμο στον οποίο ζει, όπου τα πολιτεύματα, οι θρησκείες και οι ιδεολογίες είναι διάτρητα ώστε να εξυπηρετούν τα συστήματα εξουσίας. Δεν επιδιώκει την ανάκτηση του θρόνου επειδή ξέρει πως σύντομα θα γίνει κι αυτός μέρος του συστήματος εξουσίας που σήμερα στηλιτεύει. Μένει μετέωρος ανάμεσα στη δράση και στην αδράνεια, ανάμεσα στην εκπλήρωση του χρέους και στην επίγνωση της ματαιότητάς του. Διαπιστώνει πως η σκέψη σκοτώνει την πράξη ή χειρότερα η πράξη σκοτώνει την σκέψη. Προκαλεί τελικά τον θάνατο όλων των βασικών ηρώων αλλά και τον θάνατό του. Η επίγνωση της αλήθειας τον ανυψώνει σε κορυφές ερμητικές και απρόσιτες για τον άνθρωπο, όπου η σκέψη και η πράξη αλληλοϋπονομεύονται και οδηγούν τελικά στην αυτοκαταστροφή.
Το σαθρό και ενδογενώς κατεστραμμένο βασίλειο της Δανίας καταλαμβάνει τελικά ο εχθρός αμαχητί. Τι καταλαμβάνει δεν έχει σημασία, αυτοσκοπός είναι η κατάκτηση.
Μικροί Άμλετ κι εμείς των προσωπικών μας δραμάτων και βασιλείων τρεφόμαστε όπως ο σαικσπηρικός ήρωας ‘με αέρα και αραιωμένες υποσχέσεις’… Υποσχέσεις εκστομισμένες από ένα παραπαίον μέλλον που αγωνιζόμαστε να τις καταστήσουμε απτές προς επιβεβαίωση της ύπαρξής μας. Ο Άμλετ δεν τα κατάφερε. Εμείς;
Κατά τα άλλα ήταν ενδιαφέρουσα η σκηνοθετική ματιά του Θέμη Μουμουλίδη και εξαιρετικό το αφαιρετικό σκηνικό. που επιτρέπει στον θεατή να επικεντρωθεί στην ανθρώπινη φιγούρα και στην εκφορά του λόγου. Η τοποθέτηση των ηθοποιών επί σκηνής ήταν σε πολλές περιπτώσεις ένα «οπτικό ποίημα».
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες πολλών θεατών την παράσταση έκλεψε ο Μάνος Βακούσης στην ερμηνεία του ως Πολώνιος και ως νεκροθάφτης.
Ο σκηνοθέτης θέλοντας να επικαιροποιήσει τον Άμλετ, του αφαίρεσε τον συνήθη -σε τέτοια κείμενα- στόμφο, κάτι που -σύμφωνα με την ταπεινή γνώμη της γράφουσας- είχε ως αποτέλεσμα σε ορισμένες περιπτώσεις να μην φτάνει ο πολυσήμαντος σαικσπηρικός λόγος στον θεατή.
Ε.Α.
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
