Όταν οι Βούλγαροι έσφαξαν ιερέα, ιμάμη και πολίτες
13/05/25 - 9:00
«?Δεν είμαστε ιθαγενείς, έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε, να απορρίπτουμε, να γιουχάρουμε, να δεχόμαστε, να αγκαλιάζουμε πράγματα?»
Γεμίσαμε από ξένες θεατρικές παραστάσεις, που εκμεταλλεύονται την αναγνωρισημότητα από τα κανάλια. Ορισμένες είναι καλές, να μην τους αδικούμε, αλλά ορισμένες είναι για τα …μπάζα κ. Τσονίδη
-Αυτό είναι ένα φαινόμενο της τελευταίας διετίας και αυτό γίνεται γιατί τα θέατρα πλέον στην Αθήνα δεν λειτουργούν όπως τα προηγούμενα χρόνια. Πέρυσι από τις 200 σκηνές της Αθήνας, δούλεψαν μόνο οι 60. Τα υπόλοιπα θέατρα είχαν βάλει λουκέτο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά την Αθήνα. Η κρίση είναι πολύ πιο έντονη στην πρωτεύουσα, δεν είναι όπως στην επαρχία. Σαφώς έχουμε και εδώ κρίση αλλά το περσινό φαινόμενο, που ήμουν μάρτυρας σε κάποιες παραστάσεις, θα περίμενε κανείς την Λυσιστράτη με τον Καρκατσάνη, το Βουτσά, την Κωνσταντίνου, τον Τσιβιλίκα, τον Παρτσαλάκη, την Τριφύλλη να είναι μια εκπληκτική παράσταση, δυστυχώς όμως ήταν ένα «τερατούργημα». Συνάντησα την παράσταση δύο φορές κι έβλεπα τον κόσμο να φεύγει, παρότι πλήρωσε αδρά το 20άρικο. Η παράσταση του Κιμούλη και η παράσταση του Κρατικού Βορείου Ελλάδος παρότι ήταν πολύ καλή παράσταση ο κόσμος δεν την τίμησε. Υπήρχαν μόνο 50 άτομα στους Φιλίππους!
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο κόσμος απογοητεύεται από τις πολλές …πατάτες;
-Όχι, από την στιγμή που ο θεατής εν γνώσει του αφήνει 20 – 23 – 25 ευρώ, σημαίνει ότι τα στερείται από κάπου για να δει κάτι καλό, για να γαληνέψει η ψυχή του. Όταν αυτό δεν συμβαίνει από τα δρώμενα της σκηνής, τότε είναι δικαιολογημένος ο θυμός και τα γιουχαρίσματα και οι αποχωρήσεις από το θέατρο. Καταρχήν, δεν θα πρέπει να μας θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ότι δεν ξέρουμε από θέατρο, ότι ο κόσμος απλώς πληρώνει για να δει τα ονόματα. Όχι. Ο κόσμος πλέον θέλει να σεβαστεί ο καθένας από εμάς το 20άρικο, το 25άρι, το 10άρι, όποιο είναι το τίμημα του εισιτηρίου. Πρέπει να σεβαστούν τον κόσμο, να τον σεβαστούμε γενικότερα, να κάνουμε δουλειές που μιλάνε στην ψυχή του κόσμου και όχι να κοιτάμε τον κόσμο ως πορτοφόλι και νομίζω αυτό είναι ένα σημείο των καιρών. Του χρόνου δεν ξέρω πως θα είναι το πράγμα, δεν ξέρω αν κάποιοι θα τολμήσουν να βγουν στην επαρχία αφού έχουν ζήσει αυτά τα φαινόμενα, αλλά καλό είναι αυτό που έγινε για να δουν ότι και οι επαρχιώτες έχουν άποψη.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι μισές παραστάσεις έχουν ακυρωθεί πανελλαδικά.
-Ναι, γι’ αυτό θα πρέπει την δυναμική των ηθοποιών να την εξαντλήσουν στον σεβασμό και στην αγάπη για το έργο που καταπιάνονται αλλά κυρίως για το κοινό που θα τους δει και τους πληρώσει. Δεν είμαστε ιθαγενείς, δεν είμαστε ένα κοτέτσι με κότες και θα δεχτούμε όποτε μας στείλει το καλαμπόκι ο νοικοκύρης μας. Έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε, να απορρίπτουμε, να γιουχάρουμε, να δεχόμαστε, να αγκαλιάζουμε τα πράγματα.
Ως Διόνυσος, γιατί το έργο ενός μικρού θεατρικού συγγραφέα να μην σκηνοθετήσει ο Άκης και πήγε πάλι σε μια δοκιμασμένη συνταγή του Ηλία του 16ου.
-Καταρχήν, αυτά τα κείμενα είναι αθάνατα. Σου δίνουν την δυνατότητα να ερμηνεύσεις πράγματα τα οποία έχουν ερμηνεύσει πολύ τεράστιοι ηθοποιοί. Έχουμε την ευκαιρία να δοκιμαστούμε δηλαδή. Κατά δεύτερον η παράσταση αυτή μπορεί να κινηθεί πολύ πιο εύκολα τεχνικά στην επαρχία. Βεβαίως, και το ήθος και το ύφος αυτής της παράστασης είναι πολύ πιο βατά από κάποιο άλλα έργα. Ένας άλλος παράγοντας είναι ότι ο Ηλίας του 16ου είναι του Αλέκου Σακελάριου – Γιαννακόπουλου και η κ. Ντίνα Σακελαρίου μας παραχωρεί τα δικαιώματα άνευ χρημάτων, ένας πολύ σημαντικός λόγος για εμάς.
Δηλαδή αν πάρετε το έργο ενός άλλου θεατρικού συγγραφέα, τι τιμές σας ζητάνε για να το ανεβάσετε;
-Ξεκινάνε ανάλογα με τον συγγραφέα, από 1500 έως 2500 ευρώ. Εμείς σαν ερασιτεχνικό σχήμα πάντα πληρώνουμε δικαιώματα, πάντα παίρνουμε την άδεια, δεν κάνουμε ποτέ κάτι αυθαίρετα. Βέβαια, υπάρχουν ερασιτεχνικά σχήματα που δεν μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία και τους δικαιολογώ, γιατί θα παίξουν 2-3 παραστάσεις και τι είναι ο κάβουρας και τι το ζουμί του».
Ο Άκης Τσονίδης με ορμητήριο τον βόρειο Έβρο δίνει το καλλιτεχνικό στίγμα με ουσιαστικές δράσεις και παραστάσεις με αποκορύφωμα την διοργάνωση του ερασιτεχνικού φεστιβάλ θεάτρου κάνοντας την Αθήνα να στρέφει το κεφάλι της εδώ στα βόρεια, ενεργοποιώντας θεατρικές ομάδες να συμμετέχουν και αναδεικνύοντας ανθρώπους του θεάτρου που τους επιβραβεύει για την πορεία τους. Παραμένει ένα πολύτιμο κύτταρο πολιτιστικής δημιουργίας που προσφέρει πολλά.
-Αυτό είναι ένα φαινόμενο της τελευταίας διετίας και αυτό γίνεται γιατί τα θέατρα πλέον στην Αθήνα δεν λειτουργούν όπως τα προηγούμενα χρόνια. Πέρυσι από τις 200 σκηνές της Αθήνας, δούλεψαν μόνο οι 60. Τα υπόλοιπα θέατρα είχαν βάλει λουκέτο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά την Αθήνα. Η κρίση είναι πολύ πιο έντονη στην πρωτεύουσα, δεν είναι όπως στην επαρχία. Σαφώς έχουμε και εδώ κρίση αλλά το περσινό φαινόμενο, που ήμουν μάρτυρας σε κάποιες παραστάσεις, θα περίμενε κανείς την Λυσιστράτη με τον Καρκατσάνη, το Βουτσά, την Κωνσταντίνου, τον Τσιβιλίκα, τον Παρτσαλάκη, την Τριφύλλη να είναι μια εκπληκτική παράσταση, δυστυχώς όμως ήταν ένα «τερατούργημα». Συνάντησα την παράσταση δύο φορές κι έβλεπα τον κόσμο να φεύγει, παρότι πλήρωσε αδρά το 20άρικο. Η παράσταση του Κιμούλη και η παράσταση του Κρατικού Βορείου Ελλάδος παρότι ήταν πολύ καλή παράσταση ο κόσμος δεν την τίμησε. Υπήρχαν μόνο 50 άτομα στους Φιλίππους!
Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο κόσμος απογοητεύεται από τις πολλές …πατάτες;
-Όχι, από την στιγμή που ο θεατής εν γνώσει του αφήνει 20 – 23 – 25 ευρώ, σημαίνει ότι τα στερείται από κάπου για να δει κάτι καλό, για να γαληνέψει η ψυχή του. Όταν αυτό δεν συμβαίνει από τα δρώμενα της σκηνής, τότε είναι δικαιολογημένος ο θυμός και τα γιουχαρίσματα και οι αποχωρήσεις από το θέατρο. Καταρχήν, δεν θα πρέπει να μας θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ότι δεν ξέρουμε από θέατρο, ότι ο κόσμος απλώς πληρώνει για να δει τα ονόματα. Όχι. Ο κόσμος πλέον θέλει να σεβαστεί ο καθένας από εμάς το 20άρικο, το 25άρι, το 10άρι, όποιο είναι το τίμημα του εισιτηρίου. Πρέπει να σεβαστούν τον κόσμο, να τον σεβαστούμε γενικότερα, να κάνουμε δουλειές που μιλάνε στην ψυχή του κόσμου και όχι να κοιτάμε τον κόσμο ως πορτοφόλι και νομίζω αυτό είναι ένα σημείο των καιρών. Του χρόνου δεν ξέρω πως θα είναι το πράγμα, δεν ξέρω αν κάποιοι θα τολμήσουν να βγουν στην επαρχία αφού έχουν ζήσει αυτά τα φαινόμενα, αλλά καλό είναι αυτό που έγινε για να δουν ότι και οι επαρχιώτες έχουν άποψη.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι μισές παραστάσεις έχουν ακυρωθεί πανελλαδικά.
-Ναι, γι’ αυτό θα πρέπει την δυναμική των ηθοποιών να την εξαντλήσουν στον σεβασμό και στην αγάπη για το έργο που καταπιάνονται αλλά κυρίως για το κοινό που θα τους δει και τους πληρώσει. Δεν είμαστε ιθαγενείς, δεν είμαστε ένα κοτέτσι με κότες και θα δεχτούμε όποτε μας στείλει το καλαμπόκι ο νοικοκύρης μας. Έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε, να απορρίπτουμε, να γιουχάρουμε, να δεχόμαστε, να αγκαλιάζουμε τα πράγματα.
Ως Διόνυσος, γιατί το έργο ενός μικρού θεατρικού συγγραφέα να μην σκηνοθετήσει ο Άκης και πήγε πάλι σε μια δοκιμασμένη συνταγή του Ηλία του 16ου.
-Καταρχήν, αυτά τα κείμενα είναι αθάνατα. Σου δίνουν την δυνατότητα να ερμηνεύσεις πράγματα τα οποία έχουν ερμηνεύσει πολύ τεράστιοι ηθοποιοί. Έχουμε την ευκαιρία να δοκιμαστούμε δηλαδή. Κατά δεύτερον η παράσταση αυτή μπορεί να κινηθεί πολύ πιο εύκολα τεχνικά στην επαρχία. Βεβαίως, και το ήθος και το ύφος αυτής της παράστασης είναι πολύ πιο βατά από κάποιο άλλα έργα. Ένας άλλος παράγοντας είναι ότι ο Ηλίας του 16ου είναι του Αλέκου Σακελάριου – Γιαννακόπουλου και η κ. Ντίνα Σακελαρίου μας παραχωρεί τα δικαιώματα άνευ χρημάτων, ένας πολύ σημαντικός λόγος για εμάς.
Δηλαδή αν πάρετε το έργο ενός άλλου θεατρικού συγγραφέα, τι τιμές σας ζητάνε για να το ανεβάσετε;
-Ξεκινάνε ανάλογα με τον συγγραφέα, από 1500 έως 2500 ευρώ. Εμείς σαν ερασιτεχνικό σχήμα πάντα πληρώνουμε δικαιώματα, πάντα παίρνουμε την άδεια, δεν κάνουμε ποτέ κάτι αυθαίρετα. Βέβαια, υπάρχουν ερασιτεχνικά σχήματα που δεν μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία και τους δικαιολογώ, γιατί θα παίξουν 2-3 παραστάσεις και τι είναι ο κάβουρας και τι το ζουμί του».
Ο Άκης Τσονίδης με ορμητήριο τον βόρειο Έβρο δίνει το καλλιτεχνικό στίγμα με ουσιαστικές δράσεις και παραστάσεις με αποκορύφωμα την διοργάνωση του ερασιτεχνικού φεστιβάλ θεάτρου κάνοντας την Αθήνα να στρέφει το κεφάλι της εδώ στα βόρεια, ενεργοποιώντας θεατρικές ομάδες να συμμετέχουν και αναδεικνύοντας ανθρώπους του θεάτρου που τους επιβραβεύει για την πορεία τους. Παραμένει ένα πολύτιμο κύτταρο πολιτιστικής δημιουργίας που προσφέρει πολλά.
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
