«Μυθιστόρημα για τα πογκρόμ στην Πόλη και τον αφανισμό του ελληνισμού» ετοιμάζει ο Θωμάς Κοροβίνης

Βάζει το ρόλο του εκπαιδευτικού στη σωστή του διάσταση, αυτή που τείνουν να ξεχάσουν πολλοί εκπαιδευτικοί της σύγχρονης γενιάς, λέγοντας ότι όταν είσαι συνειδητός δάσκαλος, γίνεσαι η δεύτερη μητέρα για το κάθε παιδί. Ο λόγος για τον εκπαιδευτικό και συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη, ο οποίος βρέθηκε χθες στην Ξάνθη παρουσιάζοντας το βιβλίο του «Ο γύρος του θανάτου»- υποψήφιο για το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» 2011. Την ίδια μέρα νωρίτερα συναντήθηκε με νέους και νέες στο Δήμο Αβδήρων σε ένα ταξίδι με εικόνες στην Κων/πολη του χθες και του σήμερα.
Ο Θωμάς Κοροβίνης, φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση, έζησε για μια οκταετία στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά πολιτιστικού προσανατολισμού. Έγραψε τα βιβλία: Τούρκικες παροιμίες, Κανάλ ντ΄ Αμούρ, Τα πρόσωπα της Σωτηρίας Μπέλλου, Φαχισέ Τσίκα, Σκανδαλιστικές και βωμολοχικές ελληνικές παροιμίες, Κωνσταντινούπολη-Λογοτεχνική Ανθολογία, Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη, Ο Μάρκος στο χαρέμι, Το χτικιό της Άνω Τούμπας, Τρία ζεϊμπέκικα και ένα ποίημα για τον Γιώργο Κούδα, οι Ασίκηδες-εισαγωγή στην ανθολογία της τουρκικής λαϊκής ποίησης από τον 13ο αιώνα μέχρι σήμερα, Οι Ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας, Αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη, Στον αδελφό Γιώργο Ιωάννου, Σμύρνη μια πόλη στη λογοτεχνία, Όμορφη νύχτα, Ο Καραγκιόζης λαϊκός τραγουδιστής. Είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Δισκογραφία: Από έβενο κι αχάτη, Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζούν, Τακίμια,Το Κελί. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

Πάρα πολλά θέματα σας σχετίζονται με την Πόλη, όπου ζήσατε. Υπηρετήσατε στο Ζάππειο και στο κεντρικό παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης. Γυρίζετε πίσω σε αυτές τις εποχές;
-Βέβαια, ο άνθρωπος και οι εμπειρίες του είναι η ζωή του όλη. Βέβαια τότε η Πόλη ήταν διαφορετική από ό,τι είναι σήμερα. Τώρα έχουμε μια προσαρμοστική ανάγκη της Πόλης όπως και όλου του κόσμου σ’ αυτή την παγκοσμιοποίηση, η οποία κάνει και την Πόλη να χάνει πολλά από τα στοιχεία που χαρακτήριζαν το ευρωπαϊκό και ταυτόχρονα ανατολίτικο πρόσωπο της. Γίνεται πιο ουδέτερη, ήταν λαϊκή και γίνεται ποπ, με την έννοια της ελαφρότητας. Μένουν βέβαια τα μνημεία, αλλά με τα μνημεία δε ζει ο άνθρωπος, ο άνθρωπος δε ζει με μουσεία, ζει με ανθρώπους και οι άνθρωποι στην Πόλη αλλάζουν. Οι εραστές του παλαιού δεν μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν. Τα ίδια και χειρότερα έγιναν και στην Ελλάδα, σιγά-σιγά χάσαμε το παλιό. Το παλιό δεν ήταν πάντα καλό, το παλιό κουβαλάει μαζί του και πολλές αμαρτίες, είναι όμως ταυτότητα. Υποδουλωθήκαμε, μας άλωσαν αρχικά πολιτιστικά και τώρα μας αδειάζουν και την τσέπη μας.
Μπορούμε σήμερα να βρούμε την ελληνικότητα μας, την ταυτότητά μας;
-Δεν νομίζω, πολύ δύσκολα. Εκτός αν απογυμνωθούμε από αυτό το πετσί της ψεύτικης ευμάρειας. Αν δε σταματήσουμε να κάνουμε την Μαντάμ Σουσου ενώ είμαστε ξεβράκωτοι, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας, επαναστάτες δεν μπορούμε να γίνουμε όπως φαίνεται για να τα ανατρέψουμε, αυτό το ξεχάσαμε. Τουλάχιστον ας έχουμε ένα καθαρό πρόσωπο δικό μας. Εδώ πέφτει το βάρος στους λίγο πιο μεγάλους, αλλά και τα νέα παιδιά πρέπει να ξεμάθουν από αυτό το βόλεμα, για το οποίο και εμείς συντελέσαμε βέβαια.
Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;
-Μπορεί να αλλάξουν. Αυτό που πρέπει να κάνουν τα παιδιά με τη βοήθεια των μεγάλων, είναι να δουν τι θέλουν και αυτά. Δεν μπορεί να κάθεσαι να πίνεις καφέ επειδή σπούδασες. Εμείς δεν είχαμε μάθει έτσι, είτε σπουδάζαμε, είτε όχι ξέραμε ότι έπρεπε να δουλέψουμε.
Ποια είναι η συνταγή για την διαπολιτισμική εκπαίδευση, την οποία υπηρετήσατε στο παρελθόν;
-Η διαπολιτισμική παιδεία ή ο προσανατολισμός αυτής της μορφής συντελεί στην καλύτερη γνωριμία και καλύτερη συνεργασία των παιδιών. Πλέον ζούμε σε πόλεις που συνυπάρχουν θρησκείες, πολιτισμοί και ήθη ποικίλα, ίσως αυτό, αυτός είναι ο στόχος.
Ο Θωμάς Κοροβίνης με τι ασχολείται αυτή την περίοδο;
-Κυρίως με το συγγραφικό έργο. Ετοιμάζω ένα μυθιστόρημα το οποίο θα αναφέρεται στο πογκρόμ των Ελλήνων στην Πόλη το ’55. Ένα δύσκολο θέμα, βαρύ θέμα, το οποίο όμως με βασανίζει και θα το ολοκληρώσω. Προς το παρόν υπάρχουν μόνο ιστορικές προσεγγίσεις. Στον κόσμο της τέχνης, από ελληνικής πλευράς δεν υπάρχει τίποτα.
Πως το προσεγγίζετε την εποχή και το γεγονός;
-Ηρωίδα είναι μια ξύπνια γυναίκα, μορφωμένη, αλλά και λαϊκή ταυτόχρονα, όχι ξιπασμένη, που μέσα από τα λεγόμενα της αφηγείται την ιστορία του αιώνα της Πόλης, από τα διάφορα που λέει για την ζωή της και την Πόλη. Σαν παραλήρημα θυμάται  το ’55 και προσπαθεί να καταλογίσει ευθύνες και αναρωτιέται “γιατί μας έδιωξαν”;