«Στυγνές» αλήθειες «θεατρίνων» που παρουσίασαν τη Λυσιστράτη τους

Άφθονο γέλιο μα και (μελαγχολική) συνειδητοποίηση των διαχρονικών μηνυμάτων του Αριστοφάνη, πρόσφεραν έξι κορυφαίοι πρωταγωνιστές οι Θύμιος Καρακατσάνης, Γιώργος Κωνσταντίνου, Κώστας Βουτσάς, Βάσια Τριφύλλη,  Βασίλης Τσιβιλίκας, Γιώργος Παρτσαλάκης, ανεβάζοντας τη Λυσιστράτη ενώπιον του φιλοθεάμονος κοινού της πόλης μας. Με ένα λόγο σαρκαστικό, σοκαριστικό τραχύ, αποκαλυπτικό που έκανε αίσθηση.

ΒΑΣΙΛΗΣ Τζιβιλίκας: «Από τη βραδιά των εκλογών, άνοιξε το κουτί με τις σφαλιάρες»!

Η συνεύρεσή σας στο σανίδι είναι και μήνυμα να τα βρουν και τα κόμματα μεταξύ τους;
-Είναι μήνυμα για όλον τον τόπο. Ακόμη και για μας τους θεατρίνους, γιατί και στη δουλειά μας έπεσε η κρίση, και πολύ περισσότερο από άλλους τομείς. Η συσπείρωση, οι νέες ιδέες, η ένωση των δυνάμεων, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση, όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στην κοινωνία γενικά.

Ο Αριστοφάνης διαχρονικός, καταλυτικός στον λόγο του, τι ήθελε να μας πει τότε, τι μπορεί να μας πει τώρα; Τώρα δεν είναι βέβαια περίοδος πολέμου, όπου η αποχή από το σεξ μπορεί να λύσει τα προβλήματα, αλλά είναι μια περίοδος οικονομικής κρίσης όπου ο Έλληνας δεν ξέρει από πού τον πετροβολάνε.
-Ναι, αυτό είναι αλήθεια, γιατί κοιμόμασταν ευτυχισμένοι όλα αυτά τα χρόνια, και τώρα ξυπνήσαμε απότομα. Αν είχατε παρακολουθήσει τη βραδιά των εκλογών, είχα πει και είχε παιχτεί σε πολλά κανάλια, ότι άνοιξε το κουτί με τις σφαλιάρες! Και δυστυχώς δικαιώθηκα!  Ο Αριστοφάνης έχει να πει με αυτό το έργο, κάτι πολύ απλό. Όταν οι γυναίκες καταλαμβάνουν την Ακρόπολη για να σταματήσει ο πόλεμος, χρησιμοποιούν μεν την στέρηση του σεξ για να τους πείσουν να σταματήσουν τον πόλεμο, αλλά στο ερώτημα  «ωραία κι εσείς πως θα τα βγάλετε πέρα με τα προβλήματα», απαντάνε «με τον απλό τρόπο που βγάζουμε πέρα τα προβλήματα στην οικογένεια, στο σπίτι», δηλαδή με νοικοκύρεμα και κοινή λογική. Πιστεύω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο μήνυμα που θα μπορούσε να διαλέξει κανείς σήμερα από τα μηνύματα τα πολλά του Αριστοφάνη για την σημερινή ελληνική κοινωνία: νοικοκύρεμα και λογική. Αυτό είναι το πρώτο που χρειάζεται, και φυσικά το παράδειγμα πρέπει να το δώσει η κυβέρνηση.

Νομίζω όμως πως ούτε το ένα γίνεται ούτε το άλλο.
-Και εγώ φοβάμαι ότι έχετε δίκαιο και φοβάμαι ότι και τα κόμματα τα υπόλοιπα δεν βοηθούν σ’ αυτόν τον δρόμο. Εν πάση περιπτώσει, καινούριοι είμαστε σ’ αυτή την κρίση, η τελευταία μεγάλη κρίση που περάσαμε ήταν με τον εμφύλιο πόλεμο, πολλές γενιές πέρασαν από τότε οι οποίες δεν θυμούνται πως ήταν η Ελλάδα κατεστραμμένη. Νομίζουν ότι τώρα είμαστε κατεστραμμένοι… Για σκεφτείτε πως ήμασταν βομβαρδισμένοι, ξεπατωμένοι, σκοτωμένοι, τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα σαφώς σήμερα, αλλά στο χέρι μας είναι με μυαλό, που έχουμε, δεν υπάρχει Έλληνας που να μην αγαπάει αυτό τον τόπο, απλώς κάποια στιγμή πρέπει να δοθεί το σύνθημα, «παιδιά επάνω τους – στα προβλήματα δηλαδή – για να τελειώνουμε το ταχύτερο».

Για τους αγανακτισμένους, για όλα αυτά τα επεισόδια, τι λέτε;
-Τα επεισόδια και οι αγανακτισμένοι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Οι αγανακτισμένοι μπορεί αυτή την στιγμή να μην έχουν να μας προτείνουν κάτι παρά μόνο την στεναχώρια τους, που την έχουμε και εμείς, πρόσφεραν όμως ότι μπορεί να κάθονται εκεί σαράντα και πλέον μέρες και να μαζεύουν και τα σκουπίδια τους, κάτι πολύ σπουδαίο σαν μήνυμα, γιατί ξέρουμε όλοι πως κάνουμε τις παραλίες μας όταν πάμε για μπάνιο. Ο πολιτισμός λοιπόν που έφεραν αυτοί στις πλατείες, είναι ένα πολύ σπουδαίο μήνυμα. Τα επεισόδια δεν έχουν σχέση με αυτούς. Πρόκειται για καθαρά προβοκατόρικες καταστάσεις, είτε προερχόμενες από μηχανισμούς περίεργους είτε από μηχανισμούς περιθωριακών κινήσεων που νομίζουν ότι αν καταλυθεί η δημοκρατία θα έρθει η ώρα η δική τους για την απολυταρχία και την δικτατορία του οποιουδήποτε.

Οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του θεάτρου, οι πνευματικοί, τι μπορούν να προσφέρουν σ’ αυτή την δύσκολη κατάσταση;
-Ένα από τα λάθη που κάναμε αυτά τα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης, είναι ότι όλοι γίναμε σεισμολόγοι, γεωλόγοι, πολιτικοί, γίναμε τα πάντα. Όλοι είμαστε οι καλύτεροι ξερόλες του κόσμου. Ας κοιτάξει ο καθένας την δουλειά του. Τη δουλειά που ξέρει. Και όλοι και όλες που οδήγησαν από τα κανάλια αυτό τον τόπο στον διάολο, εδώ που βρισκόμαστε τώρα – γιατί η βλακεία και η προβοκατόρικη διάθεση του καθενός βρήκε μεγάφωνα τα κανάλια και την ενημέρωση και γεμίσαμε από ηλίθιους – ας επιστρέψει ο καθένας στην δουλίτσα του, να μιλάει για την δουλειά του, και θα τον ακούμε με προσοχή γιατί θα λέει σοφά πράγματα αφού θα είναι η δουλειά του. Εμείς ας κοιτάξουμε να κάνουμε την δουλειά μας όσο γίνεται καλύτερα. Ταλέντο υπάρχει πολύ, και έτσι θα βοηθήσουμε και μ’ αυτό τον τρόπο.

Θύμιος Καρακατσάνης: «Αν πεθάνουν οι πολιτικοί θα κερδίσουμε εμείς»!

Τι ήθελε να μας πει τότε ο Αριστοφάνης και τι θα μπορούσε να μας πει τώρα, μέσω αυτής της κωμωδίας;
- Τα ίδια μας λέει. Απλώς ο πόλεμος τότε ήταν πραγματικός, ενώ τώρα είναι οικονομικός.
Αυτό που ζούμε σήμερα τι είναι; Είναι αρχαίο δράμα, είναι κωμωδία, είναι θέατρο του παραλόγου, είναι μια επιθεώρηση κακιάς μορφής;
- Εγώ νομίζω ότι δεν ζούμε πια στο θέατρο του παραλόγου. Μακάρι να ήταν έτσι, διότι το παράλογο έχει και μια ποίηση. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι το παράλογο της ασυναρτησίας. Δεν έχει κανένα λόγο, καμία σκέψη δε βγαίνει από αυτό. Είναι για πέταμα οι θεωρίες αυτές, αλλά ο κόσμος δυστυχώς παραπληροφορείται, κι έτσι πολλές φορές το ανώδυνο και το ηλίθιο είναι αυτό που απασχολεί την καθημερινότητά μας.

Πώς τα βλέπουν τα πράγματα οι πολιτικές και κοινωνικές κεραίες σας, οι καλλιτεχνικές σας ευαισθησίες; Θα μπορέσουμε να βρούμε μια διέξοδο; Και πού μπορούμε να τη βρούμε αυτή; Μέσω των νέων ανθρώπων;
- Εγώ νομίζω μόνο ο θάνατος θα μας σώσει.

Όχι ο δικός μας ε;
- Των πολιτικών. Αν πεθάνουν αυτοί κάτι θα κερδίσουμε εμείς.
Λέτε μετά από 100 χρόνια; Τότε δεν θα υπάρχουν Καραμανλής, Μητσοτάκης, Παπανδρέου;
- Θα υπάρχουν κάποιοι, αλλά δε θα τους πιστεύει κανείς, όπως δεν τους πιστεύει και σήμερα. Αυτό που έχουμε, που ζούμε καθημερινά, είναι η απαξία της πολιτικής, που είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία, γιατί η πολιτική είναι η ζωή μας. Οτιδήποτε είναι πολιτική. Το πρόβλημα είναι ότι έτσι όπως πάμε δεν καταλαβαίνουμε. Γι’ αυτό βλέπετε και ακραίες εκρήξεις. Βλέπετε να τους πετάνε γιαούρτια, πέτρες. Πάντως η ασυνειδησία τους δεν τους κάνει να σκέφτονται τίποτε άλλο, παρά πώς θα μας παραπληροφορήσουν.

Ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Στο θέατρο έρχονται κ. Καρακατσάνη; Παλαιότερα οι πολιτικοί ερχόντουσαν στο θέατρο, τώρα;
- Όχι, δεν μπορούν να έρθουν στο θέατρο οι πολιτικοί, γιατί αν έρχονταν δε θα ’ταν πολιτικοί. Παλιά οι πολιτικοί ερχόντουσαν για να δείξουν ότι είναι ενεργοί πολίτες. Ο πολιτισμός τους αφορούσε. Είναι ψέμα όμως, γιατί αν είχανε πολιτισμό δε θά ’ταν έτσι τα πράγματα σήμερα, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει.
Έχουν τους δικούς τους ρόλους και κοιτάνε πολλές φορές να σας υπερκεράσουν κιόλας, ε;
- Μα ποιος κάθεται να σκεφτεί για αυτούς; Ο κόσμος άρχισε να βλέπει τα πράγματα όπως είναι, γι’ αυτό δεν τους έχει καμία εμπιστοσύνη. Απόδειξη ότι φοβούνται, το γεγονός ότι όπου μαζεύεται κόσμος δεν μπαίνουνε.