Βγάλαμε την αγάπη από τις καθημερινές σχέσεις?

Ο Γιάννης Βουλτσίδης, φιλοξενήθηκε το πρωί της Τρίτης στο Ράδιο Χρόνος 87,5 στην εκπομπή του Σταύρου Φανφάνη “Σε πρωϊνό χρόνο”. Με γνώμονα την καθημερινότητα, μέσα από την έλλειψη πολιτισμού που σημειώνεται στις μέρες μας, ο ιδρυτής του Θρακικού Θεάτρου Σκιών, κλήθηκε να απαντήσει στα ερωτήματα της εποχής μας.

Πως αντιμετωπίζει την κρίση ο Γ. Βουλτσίδης;

-Ιδίως στην εποχή την δική μας, πρέπει να αφήσουμε λογικές οι οποίες είναι στενόκαρδες, πρέπει να δημιουργήσουμε πραγματικές σχέσεις γιατί αυτό θα μας δώσει χαρά, αφού οι κοινωνίες μας είναι δομημένες ανταγωνιστικά. Οι Ρωμαίοι λέγανε «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος». Μετά ήρθαν οι χριστιανοί και λέγανε «αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Βέβαια πριν υπήρχαν οι Επικούρειοι που λέγανε ότι «σε εποχές παρακμής, ο μόνος δρόμος για να υπάρξεις ανθρώπινα, είναι ο δρόμος της φιλίας», της ανταλλαγής δηλαδή, το πάρε – δώσε το ουσιαστικό. Εγώ προτιμώ αυτό το πάρε-δώσε, γιατί μου δίνει χαρά, περνάω καλά, με αγαπάει κάποιος κόσμος που είναι πολύ σημαντικό, και αγαπάω πολύ κόσμο που είναι ακόμη πιο σημαντικό.

Τι λείπει σήμερα;

-Λείπει η αγάπη. Η αγάπη δεν λείπει από μια συγκεκριμένη τάξη, πιστεύω ότι οι γονείς μας μέσα σ’ αυτά τα μετακατοχικά χρόνια, έπεσαν στο λάθος της κατανάλωσης, της συσσώρευσης και άφησαν αυτές τις λεπτομέρειες που λέγονται καθημερινές σχέσεις. Η «γενιά της αντιπαροχής» που λέω εγώ, δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα, δημιούργησε την πραγματική κρίση στην Ελλάδα. Η προηγούμενη γενιά είχε άλλες αξίες. Μπορεί να ζούσε υπό καθεστώς φτώχιας, αλλά δεν είχε γκρίνια, δεν είχε κατάθλιψη, δεν είχε να αγχώσει τα παιδιά της, δεν είχε όλα αυτά τα σύγχρονα προβλήματα. Η κρίση αυτή βέβαια έχει πολλά αίτια και ένα από αυτά –βασικό- είναι ότι παίζεται ένα παιχνίδι αρπαγής. Πιστεύω ότι η χώρα μας είναι ένα πολύ καλό φιλέτο, οπότε πρέπει να την στήσουμε ένα παιχνιδάκι για να μπορέσουμε να την πάρουμε στην μισή τιμή, που λέμε. Ήδη εδώ και 2 χρόνια δεν αντιδράσαμε σωστά, δεν διαπραγματεύτηκε σωστά, αυτά είναι γεγονότα. Με τις φωνές δεν κερδίζουμε τίποτα τώρα. Από την άλλη πρέπει πάλι όλες οι δυνάμεις, πρέπει να σκεφτούν, πως μπορούμε να σώσουμε το οικόπεδο.

Υπάρχει αντίδοτο στα σημερινά προβλήματα, την στιγμή που η χώρα μας φαντάζει σαν ένα μικρό απροστάτευτο θησαυροφυλάκιο στο παγκόσμιο χάρτη;

-Υπάρχουν μεγάλες βλέψεις, μην ξεχνάς ότι τώρα οι Κινέζοι δεσμεύουν ήδη τον ορυκτό πλούτο της Αφρικής. Εμείς πέρα από ορυκτό πλούτο, που σε μερικά υλικά είμαστε πρώτοι και δεύτεροι στον κόσμο, σε υλικά δυσεύρετα, έχουμε έναν πλούτο που λέγεται φυσικό περιβάλλον και κλίμα. Αυτοί οι ομιχλώδεις τύποι, τύπου Μέρκελ και λοιπά, σου λένε τώρα, «για σταμάτα, αυτοί είναι ξυπόλητοι, χρεωμένοι, τους αξίζει να ζουν από τον Παρθενώνα»; Υπάρχει υποσυνείδητα αυτή η σκέψη και θέλουν, όπως ήρθαν με τα όπλα το ’40 και μας σκότωναν σαν τα σκυλιά, να έρθουν πάλι για να μας πάρουν την γη, την ομορφιά και ότι έχουμε. Τώρα έρχονται με τις τράπεζες, με τα κόλπα τα οικονομικά και τις συμφωνίες. Όχι ότι δεν φταίμε εμείς, φταίμε γιατί δεν παράγουμε τίποτα. Το να παράγεις, είναι το πραγματικό οχύρωμα για την απληστία των άλλων. Όταν παράγεις πολιτισμό, όταν παράγεις προϊόντα, λόγο, δημοσιογραφία, παιδεία, δεν μπορεί ο άλλος να έρθει να σε αλώσει, εκεί είναι το πρόβλημα σήμερα».