Αντώνης Γιακουμάκης - Είμαστε σε πόλεμο, απλά δεν ρίχνουν ριπές ακόμα

Ονομάζομαι Αντώνης Γιακουμάκης και είμαι γεννημένος στις 17 Οκτωβρίου του 1976. Κατάγομαι από μια μικροαστική οικογένεια  Κρητικής  καταγωγής, με πατέρα ναυτικό, τον οποίο γνώρισα και ελάχιστα καθώς έλειπε μακριά μας για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αυτό είχε ως συνέπεια η μάνα μας  να μας μεγαλώσει σχεδόν μόνη της  με πολλές δυσκολίες και ειδικότερα μετά το θάνατο του, όταν βρισκόμουν στην ηλικία των 12 ετών. Και αυτό με έκανε να χάσω την παιδικότητα μου, την ανεμελιά μου  και να μεγαλώσω απότομα γνωρίζοντας ότι έπρεπε να αναλάβω από πολύ μικρός κάποιες ευθύνες.

Δεν έχω κάποια επαγγελματική κατάρτιση, πάντα δούλευα από δω και από κει για τα προς το ζην. Δεν έχω βγάλει κάποιο πανεπιστήμιο, δούλευα από μικρός άλλωστε. Είχα πάντα την εντύπωση ότι σχεδόν τίποτα από αυτά που θα μου μάθαιναν δεν θα μου χρησίμευε πραγματικά στη ζωή  μου από πρακτικής πλευράς τουλάχιστον . Βέβαια αυτό δε με εμπόδισε ποτέ από το να είμαι σκεπτόμενοs ανθρωπος και να αναζητώ τη γνώση με κάθε δυνατό τρόπο, άλλωστε αν θέλει κάποιος να ανοίξει το μυαλό του βρίσκει τρόπους να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες διαβάζοντας και μελετώντας βιβλία και συγγράμματα της επιλογής του. Το μόνο πτυχίο που πήρα ήταν από μια τεχνική σχολή στην ειδικότητα του μηχανοτεχνίτη και αυτό άσκοπα γιατί κατά βάθος δεν με ενδιέφερε  και ήταν η αιτία που δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτό.

Για το μόνο πράγμα που ήμουν σίγουρος ήταν για το ότι μου άρεσε  να ζωγραφίζω από μικρό παιδί. Μόνο αυτό με έκανε να αισθάνομαι ολοκληρωμένος και το εκανα με κάθε ευκαιρια.

Μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι για το λόγο που μου φαίνονταν όλα ανούσια ήταν γιατί δεν είχα βρει τι πραγματικά αγαπώ να κάνω. Στα 32, όμως, το βρήκα και δεν ήταν άλλο από τη ζωγραφική. Και ένας κύριος λόγος είναι ότι με μια εικόνα μπορείς να πεις χίλιες λέξεις.

Αποφάσισα λοιπόν να παρακολουθήσω μαθήματα στη ΒΑΚΑΛΟ για να μάθω τις βασικές αρχές της φόρμας, του χρώματος και της προοπτικής. Ένας καινούργιος κόσμος φανερώθηκε  μπροστά μου πολύ ενδιαφέρων και οικείος για μένα και σκέφτηκα ότι σε αυτό το χώρο έπρεπε να βρίσκομαι εδώ και πολύ καιρό. Αυτό το πρώτο έτος στη σχολή δούλεψα με πολύ πείσμα και ζήλο, εξάλλου ήταν κάτι που δεν με κούραζε. Εκεί, άρχισα να μελετάω και κάποιους μεγάλους καλλιτέχνες όπως ο Francis Bacon, Alberto Jacometti,, Willem De Kooning, Franz Kline, Antony Tapies είδα τη δουλειά του μεγάλου δασκάλου Μόραλη, τις θαυμάσιες ακουαρέλες του Μπουζιάνη, τις επιβλητικές φιγούρες  του Μάκη Θεοφιλακτόπουλου  που μου έδωσε μεγάλη έμπνευση και τον ευχαριστώ πολύ γι’αυτό, αλλά και πολλούς άλλους που εξάψανε περισσότερο τη φαντασία μου και το πάθος μου για τη ζωγραφική.

Οι αξιότιμοι καθηγητές μου Μαριγώ Κάσση, Γιάννης Παπαγιάννης και Κατερίνα Μερζάνη με ενθάρρυναν και με πρότειναν για υποτροφία και έτσι είχα την ευκαιρία να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου για ένα επιπλέον χρόνο. Επίσης, με παρότρυναν να συνεχίσω τις σπουδές μου περνοντας το κατωφλι  της Καλών Τεχνών αλλά εγώ αισθανόμουν έτοιμος και ήξερα τι ήθελα να κάνω, πιστεύοντας ότι δεν θα μου πρόσφερε κάτι παραπάνω εκτός του ότι θα ήμουν μαθητής για άλλα 5 με 6 χρόνια, προτίμησα λοιπόν να ερευνήσω και να βρω λύσεις μόνος μου, άλλωστε η τεχνη είναι μια προσωπική αναζήτηση.

Ομολογώ ότι δεν είμαι πολύ κοσμικός, προτιμώ την ησυχία του εργαστηρίου μου. Λειτουργώ καλύτερα στην απόλυτη απομόνωση, με κουράζει λίγο αυτή η κοσμικότητα και η χλιδή που περιτριγυρίζει τον κόσμο τις τέχνης όπως και η ανάγκη κάποιων να αποκρυπτογραφούν με κουραστικές ορολογίες τη σημασία της, άλλωστε για μένα είναι μια ανάγκη σαν την τροφή και τον ύπνο, ένα κομμάτι του εαυτού μου προστάζει αυτή τη πράξη χωρίς να με νοιάζει αν αυτό που κάνω είναι επίκαιρο, με νοιάζει να είναι αληθινό!

Έτσι κι αλλιώς έχουμε φτάσει σε σημείο κορεσμού όπου όλα ανακυκλώνονται  ξανά και ξανά με διάφορους τρόπους. Βρισκόμαστε στην εποχή της τεχνολογίας. Όλα έχουν απλοποιηθεί, γίνονται με ένα πληκτρολόγιο, ξέρω, η εξέλιξη προχωράει και δεν τη σταματάει κανείς. Αλλά τι νόημα έχει? Αν δε κουραστείς, αν δεν παλεψεις με το είναι σου, αν δε λερωθείς, αν δε φαίνεται ο κόπος σου στο τελάρο σου? Αυτό κάνω εγώ, προσπαθώ να μιλήσω για το σήμερα με το παραδοσιακό τρόπο οπως τους παλιους μαστορες το τρόπο του πινέλου, γιατί το πινέλο μου είναι το ξίφος μου, ίσως, το μόνο όπλο που μου έχει απομείνει,  για να καρφωσω και να ξορκισω την ζοφερη πραγματικοτιτα και  τη κατάντια μας που καταφέραμε να φτάσουμε στο πάτο του βαρελιού . Ναι! Είμαι εξαγριωμένος γιατί όλοι αυτοί εκεί πάνω θέλουν να μας κόψουν τα φτερά, να μας κάνουν να σταματήσουμε να ονειρεύομασται.

Γι? αυτό, οι φιγούρες μου είναι μαύρες, μπερδεμένες και απρόσωπες γιατί όλα απρόσωπα είναι σήμερα. Γι?αυτό παλεύουν να βρουν τη τελική τους μορφή, να βρουν τη ταυτότητά τους σ? αυτό το σύστημα της υποκρισίας και της παρακμής. Έτσι, δίνουν την αίσθηση ότι ανατινάζονται γιατί και εγώ ο ίδιος  θα «ανατιναχτώ». Δυστυχώς, διανύουμε μια εποχή της πλήρους αποσύνθεσης με τάχαμου ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Είμαστε σε πόλεμο δυστυχώς, απλά δε ρίχνουν ριπές ακόμα. Κάτι σαν μοντέρνος μεσαίωνας, μόνο που τότε την ελεύθερη σκέψη τη τιμωρούσαν με πυρά, τώρα συμβαίνει κάτι χειρότερο, μπορείς να λες ότι θέλεις αλλά δεν σ? ακούει κανείς. Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται, λίγο διαφοροποιημένη αλλά αυτό συμβαίνει. Απλώς,  αλλάζουν τα σκηνικά στο θέατρο του παραλόγου αυτό είναι όλο. Δε πιστεύω σε κανένα πολιτικό σύστημα και σε καμία θρησκεία,  πιστεύω στον άνθρωπο και στις δυνατότητές του όπως το δωρο της δημιουργιας και τη κατανοιση της σαν μεσο γεφυροσης, και όχι στα αρνητικά του στοιχεία όπως στον εγωκεντρισμό του, την απληστία του και στην ανάγκη του να τρέφεται με τη δυστυχία του άλλου.

Μαύρες φιγούρες, λοιπόν, χωρίς μάτια να δουν, αυτιά να ακούσουν και στόμα να φωνάξουν! Άχρωμες, μετέωρες απρόσωπες, ανθρώπινες και ζωώδεις συνάμα, πλαισιωμένες από τη μοναξιά τους, εξωστρακισμένες και τρομοκρατημένες προσπαθώντας να απελευθερωθούν απεγνώσμενα από τα δεσμά τους, ευελπιστώντας να βρουν τη γαλήνη και το ΦΩΣ!