Εφήμερα & διαχρονικά

«Και μετά η πλατεία άδειασε και έμεινα πάλι μόνος, νομίζετε; Η πλατεία ποτέ δεν αδειάζει, έστω εντελώς, μιλάμε για την πλατεία Συντάγματος, να μια μεσήλικη γυναίκα έσερνε ένα παιδικό καροτσάκι φορτωμένο ως επάνω με σακούλες με ρούχα και πράγματα. Δεν πήγαινε κάπου, γιατί απλούστατα δε είχε που να πάει. Εδώ και δύο χρόνια είναι και άνεργη και άστεγη, σαν τα αδέσποτα, όπου και όπως βρει λουφάζει… Μια κοινωνία στεγασμένη πιο κει που λουφάζει διαφορετικά? Πάντως και να ξηλώνεις οδοστρώματα και παγκάκια και να τα πετάς στους μπάτσους επανάσταση δεν κάνεις. Θα μου πεις και τι να τους πετάξουμε, γαρύφαλλα; Η νεολαία και τα φτωχά στρώματα είναι σε απογοήτευση, που να μάθουν καλούς τρόπους, με τις καινούργιες συνθήκες μόνο οι πλούσιοι θα μπορούν να σπουδάζουν, οι υπόλοιποι θα πετάνε πέτρες και σε στιγμές έμπνευσης θα μου δίνουν να κρατώ και πλαστικό κύπελλο με αραιωμένο φραπόγαλα και μετά αδειανό κουτί από τσιγάρα. Κάτι είναι κι αυτό».