«Ελευθέρια Θράκης» Το πρόγραμμα του 2011 και οι ?Ντεντέδες

Η ενασχόλησή μου ως ενεργός κατά το δυνατόν πολίτης και με τις εορταστικές εκδηλώσεις των «Ελευθερίων Θράκης – Κομοτηνής», καθώς και με τα σχετικά προγράμματά τους, χρονολογείται ως γνωστόν από δεκαετίες.
Και είναι γνωστόν από τα δεκάδες κατά καιρούς δημοσιεύματά μου στο «Χρόνο» επί καιρών επετειακών, άρθρων και σχολίων μου. Από την εποχή των πρώτων εορτασμών που καθιέρωσε ο Μορφωτικός Όμιλος Κομοτηνής για να τους αναλάβει ύστερα από χρόνια η δημοτική αρχή της πόλης μας. Για την ιστορία αναφέρω, ότι οι πρώτοι διδάξαντες έμπρακτα την ιστορία της ευλογημένης 14η Μαΐου 1920, ήταν: Οι αείμνηστοι Αντώνιος Ρωσίδης, Αθανάσιος Αθανασιάδης, Χρήστος Χατζημιχάλης, Σάββας Κουτλογεωργίου και οι λόγιοι Μόσχος Κούκος, Κώστας Καρκατσέλης και άλλοι πολλοί.
Αυτοί ήταν οι πρωτεργάτες και εμείς οι άλλοι ήμασταν εθελοντές εργάτες.
Τότε και εγώ έμαθα λεπτομέρειες για το τι ακριβώς γιορτάζουμε κάθε 14η Μαΐου.
Τότε είχα την ευτυχία να γνωρίσω, να συνδεθώ και να με τιμήσουν με τη φιλία και την εμπιστοσύνη τους τρία, ιστορικά θα έλεγα σήμερα πρόσωπα: Τους αείμνηστους:
1. Τον Κωνσταντίνο Αντωνιάδη τον αποκαλούμενο παππού των προσκόπων, αφού το 1919 ίδρυσε τον Προσκοπισμό στην Κομοτηνή και ήταν σύμβουλος του μεγάλου Χαρισίου Βαμβακά σε θέματα νεολαίας και ο οποίος ήταν από τους κορυφαίους οργανωτές της υποδοχής του ενδόξου ελληνικού στρατού κατά την κατάληψη της Κομοτηνής την 14η Μαΐου του 1920.
2. Τον Λυμπέρη Τσαϊλά, τον πρώτον από το 1919 δημοσιογράφο και διαπιστευμένο εκπρόσωπο του Αθηναϊκού Πρακτορείου στην Κομοτηνή, τον τότε «Γκιουμουρτζήνα».
3. Τον Νικόλαο Σταματιάδην μαθητήν κατά την 14η Μαΐου 1920 της γνωστής Τσανακλείου Σχολής.
Από τους παραπάνω αυτόπτες μάρτυρες των ιστορικών γεγονότων, έμαθα και κατέγραψα πολλά και σημαντικά. Γι΄ αυτό και φρονώ, ότι δικαιούμαι να έχω και έχω άποψη και για τα προγράμματα των «Ελευθερίων Θράκης – Κομοτηνής».
Διάβασα στο «Χρόνο» της 5-5-2011 και στις σελίδες 18-19 το δημοσιευμένο πλήρες πρόγραμμα των φετινών «Ελευθερίων» καθώς και τα σχόλια και συμφωνώ με την μόνη παρατήρηση, ότι οι γιορτές περιορίζονται μόνον στην Κομοτηνή και το δημοτικό διαμέρισμα του Σιδηροχωρίου και οι άλλοι οικισμοί του Καλλικρατικού Δήμου μας; Για την ίδια σημείωση και σε ανύποπτο χρόνο και όταν ακόμη για τα σχολεία της εκτός Κομοτηνής περιφέρειας της Ροδόπης, η 14η Μαΐου ήταν εργάσιμη ημέρα, έγραψα τότε ένα σχόλιο με τον τίτλο: «Ελευθέρια Θράκης 1992, μόνον για τους προνομιούχους της πόλης;» («Χρόνος» Φ. 8010 της 22-5-1992). Τότε και μεταξύ των άλλων έγραφα: «Τι ένοιωσαν οι χιλιάδες ηρωϊκοί ακρίτες του Θρακικού βουνού, της ακροθαλασσιάς και του κάμπου για την επέτειο της λευτεριάς τους; Γιατί τάχα, η υπόλοιπη ύπαιθρος χώρα του ακριτικού νομού της Ροδόπης και οι ευγενείς και φιλόπατρεις κάτοικοί του είναι Έλληνες δεύτερης κατηγορίας! Δεν έπρεπε και δεν δικαιούνται και αυτοί την τρανή για ολόκληρη τη Θράκη ημέρα της 14ης Μαΐου, να προσέλθουν στους ναούς των χωριών τους για να ευχαριστήσουν και να δοξολογήσουν τον Κύριον και να υμνήσουν την μεγάλη προστάτιδα του έθνους μας, την Παναγία για την ανεκτίμητη δωρεά της λευτεριάς; Να συγκεντρωθούν ύστερα στα σχολεία των παιδιών τους, όπου μέσα στην κατάλληλη εθνική ατμόσφαιρα θα γιορτάσουν ακούοντας από ενθουσιώδεις ομιλητές ιστορικούς για την ημέρα λόγους και να ξεχυθούν στη συνέχεια στις πλατείες τους, για να πανηγυρίσουν με λεβέντικους παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια;…».
Ικανοποιητική είναι η δήλωση του κ. δημάρχου ότι θα αναπληρωθεί το κενό αυτό του προγράμματος σε μελλοντικό χρόνο.
Έχω και εγώ στα χέρια μου το έντυπο του προγράμματος «Ελευθέρια Θράκης 2011», καθώς και τις σχετικές προσκλήσεις για τις εναρκτήριες εκδηλώσεις, τα οποία είχε την ευγενική καλοσύνη να μου αποστείλει η δημοτική μας αρχή την οποία ευχαριστώ και δημόσια. Από την προσεκτική μελέτη του, το μόνο αρνητικό, αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι, είναι η περίπτωση που προαναφέρω και για την οποία όπως διαβάσατε φίλοι αναγνώστες έχω αδυναμία και ευαισθησία από παλιά.
Συγκρίνοντάς το, με δεκάδες άλλα προηγουμένων ετών, που διατηρώ στο αρχείο μου, το βρίσκω πολύ αξιόλογο και το θεωρώ σαν ένα από τα καλύτερα, αν εξαιρέσουμε το περσινό, το οποίο λάμπρυνε ιδιαιτέρως η για πρώτη φορά ζωντανή αναπαράσταση της ιστορικής εισόδου του ελληνικού στρατού στην Κομοτηνή. Το βρίσκω αξιόλογο για τους ακολούθους κυρίως λόγους:
1. Σαν έντυπο είναι λιτό, χωρίς περιττές πολυτέλειες που στοιχίζουν οικονομικά. Είναι περιεκτικό σε σημαντικές και προσεγμένες εκδηλώσεις. Εντυπωσιακή είναι  η πρώτη του όψη με την ιστορική φωτογραφία της παράδοσης και παραλαβής της Κομοτηνής κατά την 14η Μαΐου 1920 και δίνει έντονα τον τόνο της ιστορικότητας της ημέρας. Η φωτογραφία, παρουσιάζει τον Γάλλο στρατηγό Σαρπύ, τον Χαρίσιο Βαμβακά, τον στρατηγό Επαμ. Ζυμβρακάκη, τον δήμαρχο Αποστ. Σούζο, τον πρωτοσύγκελο Μιχαήλ και άλλους επισήμους. Βρίσκονται προ του τότε δημαρχείου στην κεντρική πλατεία της Κομοτηνής την μετέπειτα Βουλγαροκτόνου και σήμερα Ειρήνης.
2. Ο χαιρετισμός του δημάρχου μας Γιώργου Πετρίδη λακωνικός. Λακωνικός, αλλά μέσα στις λίγες του σειρές περικλείει ένθερμο πατριωτισμό και είναι μεστός με μηνύματα παραδόσεως, πολιτισμού και ντόπιας δημιουργίας.
3. Ιδιαίτερο θα έλεγα γνώρισμα του φετινού προγράμματος των «Ελευθερίων», είναι ο περιορισμός της διάρκειάς του. Ορθότατο κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Χρόνια πολλά έγραφα και ξανάγραφα για τα κουραστικά πολυήμερα (μηνιαία) προγράμματα. Ένα από τα χαρακτηριστικά δημοσιεύματά μου για το θέμα, είναι εκείνο με τον τίτλο: «Ουκ εν τω πολλώ τω ευ!» και εξηγούσα τότε («Χρόνος» της 16-5-2000), ότι η πολυμέρεια και η επιμήκυνση του προγράμματος και κουράζει το κοινό, αλλά και ξεστρατίζει από την ιστορική ταυτότητα της ημέρας (14η Μαΐου 1920) και το βαθύτερο νόημά της. Γιατί τα «Ελευθέρια» δεν είναι και δεν πρέπει να είναι φεστιβάλ μόνον των χορών, των τραγουδιών και των λουλουδιών. Είναι η γιορτή των γιορτών της Κομοτηνής. Είναι κυρίως επέτειος ηρωϊκών ημερών, σεβασμού και τιμής μεγάλων της εποχής ανδρών και ευλαβούς μνήμης αθανάτων της πατρίδος νεκρών. Χαίρονται γιατί ο χαιρετισμός του δημάρχου μας τα περιλαμβάνει όλα.
Πριν κλείσω το σημερινό μου κείμενο, κατ’ ανάγκη μακροσκελή, θεωρώ επιτακτική την υποχρέωσή μου αλλά και το καθήκον να αναφερθώ και στην περίπτωση της κατάπτυστης ανακοινώσεως σχετικής με το πρόγραμμα των «Ελευθερίων Θράκης 2011» του μειονοτικού εκδότη της «Τρακιασίν Σεσί» Απτουλχαλήμ Ντεντέ («Χρόνος» της 5-5-2011, σελ. 6). Δυστυχώς ο κ. Ντεντέ δεν είναι η πρώτη φορά που φέρεται αχάριστα και ασεβεί προς την ελληνική πατρίδα και την ιστορία της. Στην ελληνική πατρίδα που γεννήθηκε, μεγάλωσε, εργάζεται, ζει και απολαμβάνει ελεύθερα και ισότιμα όλα τα αγαθά του Έλληνα – Ευρωπαίου πολίτη.
Θλίβομαι, γιατί κάποιοι φωστήρες των κεντρικών ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε. και όχι μόνον, τον έκαναν σταρ και «ήρωα». Για τον κύριον αυτόν δεν αξίζει ο κόπος να γράψω κάτι το ιδιαίτερο. Έγραψα στο παρελθόν («Χρόνος» της 29-9-1999). Απλά θα αναδημοσιεύσω σήμερα απόσπασμα από σχετικό δημοσίευμά μου («Χρόνος» 15-5-2000) για τα «Ελευθέρια Θράκης 2000», το οποίο έχει σχέση και με όλους τους «Ντεντέδες».
Έγραφα λοιπόν τότε και μεταξύ των άλλων: «…Θεωρούμε σκόπιμο και επιβεβλημένο να επισημάνουμε κάποια αδιάψευστα ιστορικά γεγονότα, τα οποία δυστυχώς είτε αγνοούνται, είτε και το χειρότερο παραγνωρίζονται από κάποιους «ειδικούς», όπως:
Η οριστική ενσωμάτωση της Θράκης μας στον εθνικό κορμό της ελεύθερης πατρίδας, δεν ήταν μια απλή απόφαση των συμμάχων, ούτε μια χαριστική πράξη τους. Ήταν καρπός προηγηθέντων σκληρών και μακροχρόνιων αγώνων και θυσιών αίματος του ελληνικού λαού και στρατού.
Γιατί ξεχνούμε τους αιματηρούς αγώνες του έθνους μας κατά την διάρκειαν των δύο βαλκανικών πολέμων; Του πρώτου το 1912 εναντίον της οθωμανικής Τουρκίας και του δευτέρου το 1913 εναντίον της δόλιας Βουλγαρίας; Για παραγνωρίζουμε τις εκατόμβες του στρατού μας κατά την διάρκεια του μεγάλου, του πρώτου παγκοσμίου πολέμου 1914 – 1918, εναντίον των γερμανοβουλγάρων και των συμμάχων τους την φοράν αυτή; Οι νικηφόρες ιαχές των Ελλήνων ευζώνων στο Σκρά και σ’ όλα τα μέτωπα της Μακεδονίας και Θράκης, αντιλαλούσαν ακόμη στις αίθουσες του συνεδρίου ειρήνης των Παρισίων το 1919, όπου ο εθνάρχης Βενιζέλος διαπραγματεύτηκε με επιτυχία την ενσωμάτωση.
Πόσο απέχει το 1919 από το 1920; Τι ντροπή είναι αυτή ύστερα από τα παραπάνω, όταν κάποιοι σημερινοί άκαπνοι «αδιανόητοι διανοούμενοι» και μάλιστα παριστάνοντας και τους παράγοντες, ισχυρίζονται, ότι την επέτειο του εορτασμού της 14ης Μαΐου του 1920, δεν πρέπουν πολλοί εθνικοί και πατριωτικοί πανηγυρισμοί, γιατί λένε οι ανιστόρητοι, ότι ο ελληνικός στρατός δεν μπήκε στην πόλη της Κομοτηνής πολεμώντας, αλλά την κατέλαβε αμαχητί.
Και τα όσα συγκλονιστικά γεγονότα διαδραματίστηκαν προηγουμένως, οι τόσες μάχες και θυσίες δεν τους συγκινούν; Γιατί συμπλέουν οι φωστήρες αυτοί, οι ανευθυνοϋπεύθυνοι με τους ίδιους ισχυρισμούς που δολίως προβάλουν κάποιοι μειονοτικοί «γκαζετατζήδες» οι οποίοι ειρωνευόμενοι μάλιστα και φθονούντες τη δόξα του στρατού μας, έγραψαν, ότι ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την Κομοτηνή την 14η Μαΐου 1920 «κουνώντας» απλά τα χέρια του;
Αντιλήψεις σαν τις παραπάνω κατά τη γνώμη μας, δεν είναι μόνον ανιστόρητες, αλλά δόλιες, ύποπτες και εθνικά επικίνδυνες…».
Αυτά τα ολίγα, για να μάθουν επιτέλους την πραγματική ιστορία των «Ελευθερίων Θράκης» την 14-5-1920. Να μάθουν τόσο οι «ανησυχούντες» μειονοτικοί «γκαζετατζήδες» και οι άλλοι, τύπου Ντεντέ, όσο και ιδιαιτέρως οι «δικοί μας διανοούμενοι» οι οποίοι με τις ανιστόρητες σκέψεις τους και επιπολαίως φερόμενοι, δίνουν όπλα κατά της πατρίδας στους καραδοκούντες να «ηρωποιηθούν» καιροσκόπους της μειονότητας, να μας βρίζουν και να μας εγκαλούν. Δεν είναι κρίμα και ντροπή;