14η Μαΐου: Η εκπαιδευτική κοινότητα τίμησε την απελευθέρωση της Θράκης
14/05/25 - 9:00
Μία στήλη για την ταινία πέρα από το θέαμα. Μεγάλοι σκηνοθέτες, σπουδαίοι ηθοποιοί, βραβεία, ατάκες και παραλειπόμενα. Γιατί ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο ό,τι βλέπουμε στην οθόνη? Γράφει η Δανάη Παπαχριστοπούλου
Για πολλούς (ανάμεσα στους οποίους και η Ακαδημία που της απένειμε το ομώνυμο Όσκαρ μαζί με άλλα πέντε), η καλύτερη ταινία του 1994. Για άλλους, όπως το περιοδικό Premier, μια από τις πιο υπερεκτιμημένες ταινίες που έγιναν ποτέ. Όμως, η αξιολογική κρίση περί της αρτιότητας της ταινίας, λίγη σημασία έχει τελικά. Γιατί ποιος δεν δάκρυσε έστω και μια στιγμή με τον αξιαγάπητο Φόρεστ και τα κατορθώματα του; Ποιος δεν βρήκε ευφυές το τέχνασμα της τοποθέτησης του ήρωα σε πραγματικό ιστορικό υλικό κάποιων από τα μεγαλύτερα γεγονότα της αμερικάνικης ιστορίας του εικοστού αιώνα;
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία της ταινίας οφείλεται στη συγκλονιστική ερμηνεία του Τομ Χανκς. Προερχόμενος από το «Φιλαδέλφεια», την ταινία που του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ για την εξαιρετική του ερμηνεία στον απαιτητικό ρόλο του ομοφυλόφιλου οροθετικού, ο Χανκς μπαίνει αυτή τη φορά στο πετσί ενός ανθρώπου με χαμηλό IQ, αλλά μεγάλη καρδιά. Και κερδίζει τις εντυπώσεις και το δεύτερο Όσκαρ του.
Ένα ακόμη ατού της ταινίας είναι τα ειδικά εφέ (για τα οποία έλαβε και το χρυσό αγαλματάκι), τα οποία υπάρχουν σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της, χωρίς, όμως, να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους. Ο Φόρεστ «εισβάλει» σε αρχειακό υλικό και ανταλλάσσει χειραψίες με τον Κένεντι και τον Νίξον, συνομιλεί με τον Τζον Λένον. Επίσης, ο ακρωτηριασμένος από τον πόλεμο Γκάρι Σίνιζ, φαίνεται να μην έχει πόδια με τη χρήση ενός μπλε υφάσματος στα κάτω άκρα του, που επέτρεψε την ψηφιακή αφαίρεσή τους.
Τα εφέ αυτά, όμως, είναι τόσο διακριτικά και χωρίς να αποτελούν το κέντρο της προσοχής, αφήνουν την τρυφερή ιστορία να ξεδιπλωθεί. Μια ιστορία για έναν απλοϊκό άνθρωπο από την επαρχία της Αμερικής που παρά το χαμηλό του IQ καταφέρνει να πετύχει, να διακριθεί, να συναντηθεί με κάποιους από τους μεγαλύτερους άνδρες της ιστορίας, να γίνει μέρος ιστορικών γεγονότων. Με αγάπη και αφοσίωση στα κοντινά του πρόσωπα, ακολουθεί την καρδιά του γιατί του λείπει το πολύ μυαλό και τελικά γίνεται πιο ευτυχισμένος από τους υπόλοιπους εξυπνότερους. Γιατί, τελικά, «χαζός είναι αυτός που κάνει χαζομάρες».
Ρόμπερτ Ζεμέκις (1951-): 
Αμερικάνος σκηνοθέτης. Φίλος και συνεργάτης του Στίβεν Σπίλμπεργκ από το 70’, κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη το 1978 και σύντομα καθιερώθηκε ως ένας από τους πρωτοπόρους των οπτικών εφέ, κυρίως με την επιστημονικής φαντασίας τριλογία του «Επιστροφή στο μέλλον». Έχει σκηνοθετήσει δεκαπέντε ταινίες μεγάλου μήκους και έχει συνεργαστεί με τον Τομ Χανκς σε τρεις από αυτές. Η ταινία «Forrest Gump» του χάρισε το μοναδικό του χρυσό αγαλματίδιο για την καλύτερη σκηνοθεσία. Μεταξύ άλλων, είναι ο δημιουργός των: «Ποιος παγίδευσε τον Ρότζερ Ράμπιτ;» (1988), «Ένοχο μυστικό» (2000) «Ο Ναυαγός» (2000), «Το Πολικό Εξπρές» (2004).
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
