«Γιορτή τη Δημοκρατίας και όχι ευκαιρίας»

Ήταν πραγματικά εντυπωσιακή η μεγάλη συμμετοχή απλών καθημερινών πολιτών χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά στο φετινό εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.

Πολύς κόσμος μαζί με τα παιδιά του συμμετείχε και στην καθιερωμένη πορεία πρός την Αμερικανική Πρεσβεία και ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά.

Ειλικρινά χάρηκα γιατί αυτό είναι το νόημα της επετείου του Πολυτεχνείου, η οποία είναι και θα πρέπει να είναι γιορτή της Δημοκρατίας και των απλών πολιτών και όχι κτήμα πολιτικών χώρων και προσώπων που έχτισαν και χτίζουν πολιτικές καριέρες πάνω σε αυτό.

Όταν έρχεται 17 Νοέμβρη κάθε χρόνο θα πρέπει να γιορτάζουμε όλοι μαζί τη Δημοκρατία και να συζητούμε ανοιχτά τις αιτίες που οδήγησαν ή μπορούν να οδηγήσουν μια κοινωνία στο «γύψο» της δικτατορίας.

Η επέτειος του Πολυτεχνείου υπήρξε μεταπολιτευτικά σημαία πολιτικής ευκαιρίας για πολλούς και λιγότερο ημέρα μνήμης και Δημοκρατίας της κοινωνίας καθώς με τις εντάσεις και τις καταστροφές που ακολουθούσαν τον εορτασμό του κινδύνευσε να χαθεί το πραγματικό νόημα  και ο απλός κόσμος δεν είχε τη δέουσα μαζική συμμετοχή φοβούμενος επεισόδια και ταραχές.

Αυτό ήρθε καιρός να τελειώνει και τη σημαία του Πολυτεχνείου να την κρατήσουν νέοι κυρίως άνθρωποι που θα πάρουν πλέον τη σκυτάλη της Δημοκρατίας και της ιστορικής μνήμης.

Αυτή η ιστορική επέτειος θα πρέπει να μας δίνει κάθε χρόνο το κίνητρο να συζητούμε ανοιχτά ακόμα και κάποιες δυσάρεστες πτυχές της πρόσφατης ιστορίας μας.

Για παράδειγμα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η δικτατορία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα έπιασε «κοιμώμενη» την ελληνική κοινωνία η οποία πάγωσε και δεν είχε πλήν ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων τη δέουσα αντίδραση.

Οι τότε πολίτες αιφνιδιάστηκαν και δεν αντέδρασαν μαζικά.

Από αυτό το λήθαργο έβγαλε την τότε κοινωνία το φοιτητικό κίνημα που με τη δυναμική του πρωτοβουλία έγινε μπροστάρης και σύμβολο του αγώνα για Δημοκρατία. 

Το φοιτητικό κίνημα έγινε παλαϊκό και σηματοδότησε την πρώτη μαζική αντίσταση κατά της δικτατορίας.

Δυστυχώς παρά τις θυσίες φοιτητών και απλών πολιτών η δικτατορία κράτησε για ακόμα ένα χρόνο διάστημα κατά το οποίο οδηγηθήκαμε στην εθνική καταστροφή της Κύπρου.

Η παραπάνω ιστορική μνήμη θα πρέπει να μας διδάσκει ότι αγάπη στην Πατρίδα δε μπορεί να υπάρχει χωρίς αγάπη στη Δημοκρατία.