Η σημαία του ρολογιού της πόλης μας ? το ιστορικό της και το χρέος των αρχόντων

Στο πρόσφατο άρθρο μου με τον τίτλο «Οι γιορτές της πατρίδας, τα σύμβολά της, οι άρχοντες και ο λαός», το οποίο, ο όπως πάντα είχε την ευγενή καλοσύνη να δημοσιεύσει «Ο Χρόνος» στην έκδοσή του της 26-5-2011, αναφερόμενος και στο σημερινό μας χρόνιο θέμα, το επισήμανα απλά με αφορμή ένα ευχάριστο, πρώτο προς την επίλυσή του βήμα, της σημερινής δημοτικής μας αρχής.

Συγκεκριμένα στη σελίδα 18 και στο προοίμιο του κεφαλαίου Α και μεταξύ των άλλων έγραφα: «…Λέγω το πρώτο βήμα και ελπίζω για τα επόμενα, γιατί η περίπτωση έχει ιστορικό, για το οποίο θα επανέλθω προσεχώς…».

Επανερχόμενος λοιπόν σήμερα με μια σύντομη αναφορά στο ιστορικό της σημαίας του ρολογιού της πόλης μας και στη συνέχεια με την επανάληψη των προτάσεών μου για τα επόμενα βήματα. Τα βήματα των δημοτικών αρμοδίων για την οριστική και πρέπουσα επίλυση του προβλήματος.

Όσο μου επιτρέπει η μνήμη μου και δόξα τω Θεώ έχω μνήμες από την παιδική μου ακόμη ηλικία. Δηλαδή τουλάχιστον 75 χρόνων. Θυμάμαι τον πύργο του ρολογιού της πόλης μας, από την προπολεμική, την προ του 1940 εποχή. Κατ’ αρχήν ως κτίσμα ανάγεται στην εποχή της τουρκοκρατίας.

Η οροφή του αρχικά, αποτελείτο από ένα μεταλλικό στέγαστρο, στην κορυφή του οποίου υπήρχε μια πρόσθετη κατασκευή, με ζωγραφισμένη την ελληνική σημαία σε μια επίσης μεταλλική επιφάνεια και η οποία περιεστρέφετο ανάλογα με την φορά του ανέμου. Δεν θυμάμαι την εποχή κατά την οποίαν αντικαταστάθηκε το μεταλλικό στέγαστρο και έλαβε η οροφή τη σημερινή της μορφή. Θυμάμαι, και πολύ καλά μάλιστα, αφού επ’ αυτού υπάρχουν και πολλά σχετικά δημοσίευματά μου στον «Χρόνο», την εποχή της τελευταίας συντήρησης – ανάπλασής τους.

Αυτή συνέπεσε με τον γνωστό «Ελληνοτουρκικό πόλεμο των σημαιών» στα ελληνικά Ύμια.
Πρότεινα τότε δημόσια, όπως, μετά την αποπεράτωση των εργασιών της αναπλάσεως του πύργου, τοποθετηθεί στο κέντρο της οροφής του πύργου ευμεγέθης κανονικός ιστός με την αναλόγων διαστάσεων σημαία σύμφωνα με τον Νόμο 851/22-12-1978 «Περί της εθνικής σημαίας».

Δήμαρχος την εποχή εκείνη, ήταν ο αείμνηστος Γιώργος Παπαδριέλλης και ο οποίος απήντησε μέσω του «Χρόνου», ότι συμφωνεί με την πρότασή μου. («Χρόνος» της 1 και 2 Φεβρουαρίου 1996).

Πράγματι μετά το πέρας των εργασιών συντηρήσεως του πύργου του ρολογιού της πόλης μας, από αμέλεια προφανώς των τεχνικών υπαλλήλων τοποθετήθηκε πρόχειρα μια δυσανάλογα μικρή σε σύγκριση με τον χώρο και τον τόπο σημαία και μάλιστα σχεδόν «κρεμασμένη» σ’ ένα απλό καδρόνι.

Προφορικά τότε διαμαρτυρήθηκα για το απαράδεκτο φαινόμενο στο αρμόδιο τεχνικό δημοτικό γραφείο. Αποτέλεσμα ήταν να αντικατασταθεί το καδρόνι με έναν κοινό σιδηροσωλήνα υδρεύσεως και ως προσωρινή λύση, όπως μου είπαν. Δυστυχώς ουδέν μονιμότερον του προσωρινού στη σύγχρονη Ελλάδα.

Ο προσωρινός σωλήνας ύδρευσης παραμένει εδώ και 15 χρόνια στη θέση του, με «κρεμασμένη» στην κυριολεξία, (τι ντροπή) μια μικρή σημαία, συνήθως φθαρμένη και μεσίστια. Αλλεπάλληλες έκτοτε οι κατά καιρούς γραπτές και προφορικές παραστάσεις διαμαρτυρίας μου, προς όλους και σ’ όλες τις περιόδους αρμοδίους δημοτικούς άρχοντες.
Όλοι συμφωνούσαν με τις προτάσεις μου και εξέφραζαν τη βούληση. Δυστυχώς όμως μέχρι σήμερα κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά για την επίλυση ενός απλού μεν, εξόχως εθνικού όμως θέματος.

Τους κατά καιρούς ισχυρισμούς, ότι δεν το επιτρέπουν τεχνικοί λόγοι, προσωπικά, ας μου επιτραπεί η έκφραση, να πω, ότι τους βρίσκω τουλάχιστον αστείους για την σύγχρονη τεχνογνωσία.

Και όταν μάλιστα υπάρχουν πλήθος παραδειγμάτων γειτονικών και άλλων πόλεων της Ελλάδος, οι αρμόδιοι άρχοντες των οποίων έχουν τοποθετήσει πελώριες σημαίες σε ειδικά κατασκευασμένους ιστούς, σ’ όλους τους πύργους ρολογιών, στα κάστρα, τα φρούρια και άλλους χώρους περιωπής.

Ως ιδιαίτερης αξίας περιπτώσεις, αναφέρω τις παρακάτω: 1) Ο Δήμος του ακριτικού Διδυμοτείχου τοποθέτησε σημαία διαστάσεων μισού στρέμματος περίπου, 480 τ.μ. για την ακρίβεια, δωρεά της κ. Χρυσοστόμου («Χ» 26-5-1998). 2) Απλός πολίτης, αλλά πατριδολάτρης ο κρητικός Μανώλης Βουτσαλάς, ο οποίος στην ταράτσα του σπιτιού του στην Αλικαρνασσό, ύψωσε σημαία τεραστίων διαστάσεων, 32 τ.μ. («Χρόνος» Φ. 9829/29-10-1999).

Γιατί όλοι αυτοί μπόρεσαν και εμείς όχι ακόμη;
Σήμερα αισιοδοξώ και θέλω να πιστεύω, ότι ο νέος δήμαρχός μας κ. Πετρίδης, ως τεχνοκράτης, αλλά και ως άνθρωπος με ξεχωριστές ευαισθησίες για τα κοινωνικά και τα καλώς εννοούμενα εθνικά ζητήματα του τόπου μας, θα δώσει το συντομότερο λύση στο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα τεχνικό και απλό, αλλά εξόχως σοβαρό για την πόλη μας και τον πατριωτικό συμβολισμό του.

Με την ελπίδα, ότι «διαμαρτύρομαι» για τελευταία φορά, επαναλαμβάνω την πρότασή μου:
Προτείνω την πάση θυσία εξεύρεση λύσεως για την οριστική εγκατάσταση στο κέντρο του πύργου του ρολογιού της πόλης μας, κανονικού ευμεγέθη ιστού και την έπαρση του εθνικού μας συμβόλου, το οποίο πρέπει να είναι αναλόγων για το χώρο και τον τόπο διαστάσεων. Έτσι ώστε, οι καθημερινά διερχόμενοι συμπολίτες μας, αλλά και οι επισκέπτες της πόλης μας, να ατενίζουν με υπερηφάνεια τον κυματισμό της σημαίας μας.

Τέλος και μέχρι να μελετηθεί οριστικά ο τεχνικός τρόπος της κατασκευής, προτείνω σαν «προσωρινή» λύση, εδώ και τώρα. Σήμερα και όχι αύριο, την επιτέλους αντικατάσταση του επί 15 χρόνια απαράδεκτου φαινομένου του κοινού υδροσωλήνα. Να τοποθετηθεί έστω και στην ίδια θέση, αλλά ένας κανονικός ιστός σημαίας και υπερυψωμένος από τα παρακείμενα αλεξικέραυνα. Γιατί με την υπάρχουσα κατασκευή εμπλέκεται συνεχώς η σημαία στα ισοϋψή αλεξικέραυνα με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς «κρεμασμένη», φθαρμένη και μεσίστια.
Πρέπει επιτέλους να εκλείψει το απαράδεκτο και χρόνιο φαινόμενο. Ίδωμεν!