«Κουλτουροτίποτα»

Ο σημερινός μου τίτλος μπορεί να «ξενίζει» και να μη γίνεται κατανοητός αλλά θα εξηγήσω αμέσως παρακάτω που αναφέρεται.

Δε χρειάζεται να ψάξετε κανένα λεξικό για ερμηνείες γιατί απλά με τον όρο «κουλτουροτίποτα» περιγράφεται στην καθομιλουμένη η κατάσταση που λέγονται πολλά και περισπούδαστα με ύφος χωρίς να λέγεται τίποτα ουσιαστικό και χωρίς να φθάνουμε σε κανένα συμπέρασμα.

Στην κατάσταση του «κουλτουροτίποτα» από όλες τις πλευρές βρισκόμαστε τις τελευταίες ημέρες και με τα θέματα που έχουν προκύψει με τη γειτονική Τουρκία και ενώ κουράστηκαν τα μάτια μας και τα αυτιά μας να ακούνε αναλύσεις ειδικών συμπέρασμα έστω και σε κάτι λίγο δε βγαίνει.

Και τολμώ να πω ότι συμπέρασμα δε βγαίνει όχι γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι γίνεται αλλά γιατί κανείς δε θέλει να πει τα πράγματα με το όνομα τους για να μη δυσαρεστήσει το λαό και τα «ψηφαλάκια» του.

Αυτό λοιπόν που έχουμε μπροστά μας είναι κάτι το οποίο δε θα τελειώσει από τη μια στιγμή στην άλλη, διότι εάν υποθέσουμε ότι όντως στη γειτονιά μας υπάρχουν ενεργειακά αποθέματα δεν πρόκειται να σε αφήσει κανείς ήσυχο εάν δεν πάρει το μερίδιο του.

Το θέμα είναι πως καθορίζονται τα μερίδια και πως μπορείς να αντιδράσεις και με ποιές συμμαχίες σε αυτόν που ζητά όλο και περισσότερα.

Εδώ υπάρχει το βασικό πρόβλημα ότι η χώρα μας για χρόνια φοβούμενη μην προκαλέσει εντάσεις δεν έχει καθορίσει επίσημα τις ζώνες οικονομικών συμφερόντων της και βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με περίεργες συμφωνίες χωρών  στην ανατολική Μεσόγειο που κατατίθενται επίσημα στον ΟΗΕ.

Δικαίως κινούμαστε σε διπλωματικό επίπεδο για να αναδείξουμε το παράνομο των συνφωνιών αυτών, όμως όπως προανέφερα εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει ενεργειακός πλούτος στη γειτονιά μας δε θα βρούμε ησυχία, γιατί πάντα θα διεκδικούνται μερίδια.

Στο ερώτημα τι μπορούμε να κάνουμε την απάντηση πρέπει να τη δώσουμε ενωμένοι και ειλικρινείς μεταξύ μας.

Υπάρχουν δύο βασικές επιλογές και όλοι πρέπει να έχουμε άποψη για να μη αλληλοκατηγορούμαστε στο μέλλον για περισσότερο ή λιγότερο πατριώτες.

Η πρώτη επιλογή είναι να θέσουμε όλοι μαζί τα όρια που εάν ξεπεραστούν θα πρέπει να αντιδράσουμε έμπρακτα. Αυτή η διαδικασία θέλει προσχοχή γιατί ότι όριο και να θέσεις εάν κάποιος θέλει να σε σύρει σε αντιπαράθεση θα βρεί τρόπο να το ξεπεράσει. Συνεπώς θέτοντας όρια έχουμε πάρει ήδη την απόφαση της πιθανής εμπλοκής.

Η δεύτερη επιλογή είναι να επενδύσουμε μόνο στη διπλωματία και πιθανόν σε ένα διεθνές δικαστήριο για την απόδοση της δικαιοσύνης, όπου και εκεί υπάρχει κίνδυνος να αδικηθούμε καθώς την τελική απόφαση  θα  επηρεάσουν όχι τα πραγματικά δίκαια των εμπλεκομένων αλλά διεθνή συμφέροντα και ισορροπίες.

Έτσι λίγο πολύ έχουν τα πράγματα και καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι.