xρονοτοπία

Η περιπέτεια ενός αρχαίου ελληνικού αγγείου, με τον Μιθριδάτη του Πόντου:
Απ’ τον Πόντο στην Ρώμη, στην Ιταλία, στην Γερμανία…

Θα το ζητήσουν πίσω οι Πόντιοι;

Περισσότερα από 2.000 αγγεία κατείχε ο Μιθριδάτης, που τα έκλεψε ο Πομπήιος!

«Εν τη συλλογή των κειμηλίων του Δουκός του Βρούνσβικ (σ.σ.: νυν Μπράουνσβάικ), τη κληροδοτηθείση, συν τη όλη περιουσία αυτού, τη πόλει της Γενεύης, διακρίνεται αγγείον τι εξ όνυχος λίθου, έργον Έλληνος αριστοτέχνου, εργασίας λεπτοτάτης και τεχνικωτάτης.
Επί της εξωτερικής επιφανείας του αγγείου τούτου, έχοντος ύψος εξ δακτύλων (σ.σ.: 15,24 εκατ.) και διάμετρον 2 και ¼ (σ.σ.: 5,71 εκατ.), εισίν αναγεγλυμμέναι δώδεκα μορφαί, διῃρημέναι εις τρία συμπλέγματα, παριστώντα σκηνάς της ελληνικής μυθολογίας. Η εργασία, ως είπομεν, είναι τελεία και εξαιρετικής λεπτότητος, ο δε τεχνίτης επωφελήθη λίαν των φλεβών του όνυχος εις την διάθεσιν των πτυχών. Επειδή δε ο όνυξ είναι σκληρότατος, και επομένως δύσγλυπτος, η δ’ εργασία λεπτοτάτη, υποτίθεται, ότι ο κατασκευάσας το αγγείον τεχνίτης εδαπάνησε το πλείστον της ζωής αυτού εις την εξεργασίαν τούτου.

Το αγγείον τούτο είναι γνωστόν τοις αρχαιολογούσιν υπὸ το όνομα «το Μαντυακόν αγγείον» [le vase de Mantoue] (σ.σ.: Της Μάντοβας Λομβαρδίας Ιταλίας), διότι το 1630 εγένετο γνωστόν, ότε, αρπαγέν υπό των στρατιωτών του αυτοκράτορος της Γερμανίας, εισελθόντων εις την πόλιν της Μαντούης και συλησάντων αυτήν, επωλήθη τω δουκί Φραγκίσκω Αλβέρτω τω Δ΄ του Σαξ Λαουεμβούργ. Δωρηθέν παρ’ αυτού τη συζύγω του, και παρ’ αυτής τη αδελφή της, γυναικί του δουκός του Βρούνσβικ, εις τον οίκον αυτού έμεινεν έκτοτε κτήμα, ει και αύθις πολλάς υπέστη περιπλανήσεις, και κινδύνους ουχί ολίγους διήλθε.

Η αξία του αγγείου τούτου δεν δύναται να ορισθή, άλλοτε οι των κειμηλίων εκτιμηταί το εξετίμησαν αντί 300.000 φράγκων, αλλ’ εν τη απογραφή της περιουσίας της δουκίσσης Σοφίας εσημειώθη, αντί 500.000 φράγκων!

Πολλά εγράφησαν περί του αγγείου τούτου, από του έτους 1682 και εντεύθεν. Κατά την γνώμην των μάλλον πεπειραμένων, το αγγείον τούτο ανήκεν εις την συλλογήν του βασιλέως του Πόντου Μιθριδάτου, την συγκειμένην εκ δισχιλίων και επέκεινα αγγείων, κατεσκευασμένων υπό των πρωτίστων τεχνιτών, ην κατασχών, ως ο Πλίνιος ιστορεί, κατά μέγα μέρος μετήνεγκεν εις την Ρώμην ο τον Μιθριδάτην νικήσας Πομπήιος».

ΠΗΓΗ: εφημ. Αιών, αρ. φύλ. 2960, 18.10.1873.

Το ΣΠΗΛΑΙΟ «ΑΣΚΗΤΟΤΡΥΠΑ» στο ΠΑΓΓΑΙΟ ΟΡΟΣ, στο ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΚΟΣΙΦΟΙΝΙΣΣΑΣ (04)

Εδώ κρύβονταν οι μοναχοί την περίοδο της οθωμανοκρατίας!

Την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2017 η Σπηλαιολογική Ομάδα Καβάλας πραγματοποίησε ανάβαση στο μονοπάτι 04 (ή μονοπάτι της Εικοσιφοίνισσας) του Παγγαίο Όρους (καταλήγει στην Κορυφή Τρίκορφο) και εξερεύνηση του σπηλαίου της «Ασκητότρυπας». Η εποχή αυτή είναι ιδανική για πεζοπορία στο Παγγαίο, με την πανδαισία χρωμάτων που επικρατεί.

Το μονοπάτι, που είναι σε πολύ καλή κατάσταση και έχει πρόσφατα καθαριστεί, ξεκινά από το διάσημο μοναστήρι της Εικοσιφοίνισσας (εκτίσθη το 450 μ.Χ., σε υψόμετρο 550 μ.). Ανηφορίζει μέσα από πυκνό δάσος οξιάς, αλλά και ελάτων (το μοναδικό δάσος ελάτων στο Παγγαίο). Μετά από πεζοπορία 45-50 λεπτών, περίπου, το μονοπάτι συναντά έναν φαρδύ αυχένα (θέση «Κεντίκι», υψόμετρο 950 μ. περίπου). Συνεχίζοντας την πεζοπορία για άλλα 25-30 λεπτά υπάρχει το δεύτερο «μπαλκόνι» του μονοπατιού (υψόμετρο 1.100 μ. περίπου), με θέα προς την Νικήσιανη και τον κάμπο των Φιλίππων! 

Από το δεύτερο αυτό «μπαλκόνι» και μετά από πορεία άλλων 15 λεπτών περίπου, φτάνει κανείς στην «Ασκητότρυπα», σε υψόμετρο 1.150 μ.
Η «Ασκητότρυπα» (40.95οΒ, 24.10οΑ) διανοίγεται σε μάρμαρα και ασβεστόλιθους της γεωτεκτονικής μάζας Ροδόπης στην ενότητα Παγγαίου («Αυτόχθονο Ροδόπης»). Είναι ένα μικρό σε μήκος διαδρομών (150 ,. περίπου) οριζόντιο σπήλαιο. Στην ευρύχωρη είσοδο του σπηλαίου, αλλά και στο δεύτερο τμήμα του υπάρχουν ογκόλιθοι λόγω καταπτώσεων τμημάτων των βράχων της οροφής. Εν συνεχεία υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία σπηλαιοθεμάτων, μερικά από τα οποία είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά, όπως μια κολώνα με ύψος περίπου 6 μ. 
Αξιοσημείωτη επίσης είναι η παρουσία μιας μεγάλης αποικίας νυχτερίδων.

Η «Ασκητότρυπα» λόγω της εγγύτητάς της με το μοναστήρι της Εικοσιφοίνισσας, αποτελούσε καταφύγιο για τους μοναχούς, όπως μαρτυρά και το όνομά της, σε δύσκολες περιόδους. Αλλά λόγω και της ευκολίας πρόσβασης τα τελευταία χρόνια, είναι γεμάτη από γραφές-επιγραφές μερικές από τις οποίες ιστορικής πλέον σημασίας.

ΠΗΓΗ και περισσότερες φωτογραφίες: Σπηλαιολογική Ομάδα Καβάλας, www .kavalacavingteam.blogspot.gr