Μικροκομοτηναίικα 23-02-2024

Περίπου 9 εκατομμύρια ευρώ είναι οι ανείσπρακτες οφειλές των καταναλωτών προς τη ΔΕΥΑΚ, όπως μας ανέφερε ο νέος πρόεδρος και εξετάζεται και ο τρόπος είσπραξης τους, αφού πολλά ανάγονται ακόμα και πάνω από μία δεκαετία.
Και αναλογίζεται κάποιος ουδεμία διακοπή νερού έγινε σε όλους αυτούς τους καταναλωτές εδώ και τόσα χρόνια, που θα τους ανάγκαζε, παρόλο που είναι δημόσιο αγαθό, να ευαισθητοποιηθούν να έρθουν για να διακανονίσουν τα χρέη τους;
Και αφού πρόθεση της νέας διοίκησης είναι να εισπράξει αυτά τα χρέη, με ποιο τρόπο θα μπορέσει άραγε να το καταφέρει; Αν υπερβαίνουν κάποιο ποσό κι αν δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από κάποιους να ανταποκριθούν να τα διακανονίσουν, θα πηγαίνουν οι οφειλές στην ΔΟΥ, ή θα γίνεται διακοπή του νερού;
Γιατί προφανώς όλοι αυτοί που αποφεύγουν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, ποντάρουν σε διαγραφές, ή σε μείωση του ποσού, είτε στην ανέχεια μιας εταιρείας που δεν τους πιέζει όπως πρέπει.
Κι όμως είναι ένα πολύ σημαντικό ποσό που θα μπορούσε να ξεπληρώσει και τα χρέη της ΔΕΥΑΚ. Και πολλοί από πρόθεση δεν πληρώνουν, ενδεχομένως κάποιοι δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, πέραν αυτών που έχουν όντως αντικειμενική αδυναμία.
Τα χρέη όμως των καταναλωτών που δεν είναι συνεπείς και ίσως πολλοί εξ αυτών το κάνουν και επίτηδες, θα μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα χρέη της επιχείρησης και να μην επιβαρύνεται με τα μεγάλα ποσά των τόκων υπερημερίας.
Γιατί επειδή η επιχείρηση λειτουργεί ανταποδοτικά, κάποια στιγμή ενδεχομένως θα κληθούμε να τα πληρώσουμε όλοι μας. Οι κακοπληρωτές όμως θα ευθύνονται για αυτό και θα προσδιορίζουν την τιμολογιακή πολιτική της εταιρίας, εις βάρος των υπολοίπων; Μήπως πρωτεύων στόχος είναι να εισπραχθούν όλα αυτά;

Μπορεί οι αγρότες να μπήκαν συντεταγμένα στην Αθήνα και να διαδήλωσαν στο Σύνταγμα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και εντάσεις, αλλά οι μελισσοκόμοι κυριολεκτικά έκαναν απόβαση με τα φορτηγά τους, για να διαδηλώσουν έξω από τη βουλή.
Γιατί χρειάζεται όμως να διαμαρτύρονται όλοι στο κέντρο θαρρείς οι πολιτικοί και η κυβέρνηση δεν γνωρίζουν το πρόβλημα; Οι υπουργοί που μας επισκέπτονται ακόμα δεν μπορούν να δώσουν λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα, που αυτά αφορούν βέβαια όλες τις κυβερνήσεις;
Όπως οι αγκυλώσεις στη νομοθεσία, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, στους ελέγχους στην πιστοποίηση των προϊόντων, τις παράνομες ελληνοποιήσεις, τις αθρόες και ανεξέλεγκτες εισαγωγές;
Και γιατί τα αφήνουν όλα αυτά όπως και πολλά άλλα προβλήματα των μελισσοκόμων, που θα μπορούσαν να λυθούν απλά με νομοθετικές παρεμβάσεις και αλλαγές και χωρίς οικονομική επιβάρυνση και κόστος;
Γιατί ακόμα αφέθηκαν να καρκινοβατούν και να πλήττονται ανεπανόρθωτα οι Έλληνες μελισσοκόμοι, για τα συμφέροντα κάποιων εταιρειών, που κερδίζουν πολλά, όπως και μεγαλέμποροι που εμπορεύονται μέλι αμφιβόλου ποιότητας και το πουλάνε σε όλα τα ράφια;
Με τιμές που δεν καλύπτουν το κόστος παραγωγής, ενώ ουδείς γνωρίζει την πραγματική τους προέλευση, τις επιμειξίες που γίνονται και το κατά πόσο είναι γνήσιο, όπως διαφημίζεται.
Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνεται κανείς γιατί μια δημοκρατική πολιτεία δεν μπορεί να λύσει αυτά τα θέματα. Δίνοντας την εντύπωση ότι λειτουργεί με αυτήν την ολιγωρία, ξεκάθαρα υπέρ των συμφερόντων των ολίγων. Άρα καλά κάνουν όλοι οι παραγωγοί και διαμαρτύρονται έξω από το ναό της δημοκρατίας.

Τα μεγάλα προβλήματα και των αγροτών όμως, πέραν των οικονομικών αιτημάτων και των περίεργων αλλαγών που έγιναν με τη νέα ΚΑΠ που θα αφαιρέσει και επιδοτήσεις από την ΕΕ, είναι δομικά και νομοθετικά.
Οι παράνομες ελληνοποιήσεις, οι υποτυπώδεις έλεγχοι και οι ελλιπείς παρεμβάσεις στο αρρωστημένο σύστημα της αγοράς και της διακίνησης κυρίως των προϊόντων, είναι αυτά που φτωχοποιούν τους Έλληνες παραγωγούς.
Ενώ πλουτίζουν μεσάζοντες και έμποροι, αλλά δημιουργεί και πολλαπλά προβλήματα στους καταναλωτές με τη μεγάλη ακρίβεια την οποία υπάρχει στα ράφια των καταστημάτων. Τόσο δύσκολο είναι αυτά να ελεγχθούν;
Όταν επίσημα το υπουργείο έχει εικόνα καθημερινά με το παρατηρητήριο και γνωρίζουν τιμές παραγωγού και καταναλωτή, ακόμα και το προβλεπόμενο νομοθετικά κέρδος των εμπόρων και μεσαζόντων πάσης μορφής.
Και με τις διαμαρτυρία των αγροτών και τις καταγγελίες στις πρόσφατες κινητοποιήσεις αποδείχτηκε, ότι το κέρδος των χονδρεμπόρων, των λιανέμπορων και των επιχειρήσεων, τελικά είναι σε απόλυτα ποσά ίδιο με την τιμή παραγωγού.
Όταν ο πρώτος χρειάζεται μήνες για να καλλιεργήσει το χωράφι του και έχει πολύ μεγάλο κόστος. Για αυτό ακριβώς τριπλασιάζονται και τετραπλασιάζονται σχεδόν οι τιμές, μέχρι να φτάσουν στον τελικό καταναλωτή.
Και δημιουργείται ακόμα και το παράδοξο φαινόμενο τα ελληνικά προϊόντα να πουλιούνται σε ράφια του εξωτερικού σε μικρότερες τιμές από αυτές στην Ελλάδα, αφού παρεμβάλλονται λιγότεροι μεσάζοντες.

Σαφώς βέβαια με τα επικοινωνιακά πρόστιμα του υπουργείου σε μεγάλες εταιρείες που έπεσαν πρόσφατα, που άγνωστο είναι αν πληρωθούν, γιατί ουδείς γνωρίζει τι θα αποφασίσει η Επιτροπή Ανταγωνισμού της ΕΕ που θα προσφύγουν οι περισσότεροι, δεν λύνεται το πρόβλημα.
Όπως πληγή είναι και το παράνομο εμπόριο με μικροπωλητές, η παράνομη εισαγωγή φυτοφαρμάκων, οι πολυδάπανες καλλιεργητικές πρακτικές που απαιτεί να εφαρμόζονται η ΕΕ από αγρότες των χωρών μελών.
Ενώ την ίδια ώρα κυκλοφορούν χιλιάδες προϊόντα που δεν υπόκεινται σε νόρμες και κανόνες με βάση τις οδηγίες της ΕΕ, από τρίτες χώρες. Πώς θα επιβιώσει δηλαδή κανείς με ένα τέτοιο σύστημα, σε ένα ανεξέλεγκτο περιβάλλον και άκρως ανταγωνιστικό;
Μόνο αν εφαρμοστούν μέτρα και κανόνες για όλους, πέσουν πρόστιμα, πραγματοποιούνται επαρκείς έλεγχοι, θα προστατευτούν οι παραγωγοί. Ειδάλλως θα τους εκμεταλλεύονται μεσάζοντες και μεταπράτες.
Και πολλά από αυτά που προβάλλουν ως αιτήματα μπορούν να λυθούν, χωρίς οικονομική επιβάρυνση και κόστος του δημοσίου, αν ενεργοποιηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και υπάρχει η αντίστοιχη νομοθεσία που θα τους προστατεύει.
Που θα πρέπει όμως να εφαρμόζεται. Συνεπώς όλα τα προβλήματά τους δεν λύνονται μέσω της ΕΕ που ρίχνουν το μπαλάκι, αλλά υπάρχουν και πολλές αλλαγές, που θα πρέπει να γίνουν και στη χώρα μας.