Το συγκινητικό τελευταίο αντίο του υφυπουργού Άγγελου Συρίγου στον Σεμπαϊδήν Καραχότζα

«Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω και θα το κάνω είναι να είμαι εδώ για να γράφω όσα κάποιοι άλλοι δεν τολμούν ούτε καν να σκεφτούν και για όλα εκείνα που κάνουν πως δεν βλέπουν».

Με τα παραπάνω λόγια του Σεμπαϊδήν Καραχότζα, αποφάσισε να αποχαιρετίσει τον Πομάκο δημοσιογράφο, συγγραφέα κι ακτιβιστή του Πομακικού ελληνισμού, ο υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Άγγελος Συρίγος, που συνδεόταν με προσωπική γνωριμία με τον θανόντα, ο οποίος έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή σε ηλικία μόλις 42 ετών, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο υφυπουργός στο αναλυτικό του κείμενο πλέκει το εγκώμιο του Σεμπαϊδήν Καραχότζα, ο οποίος ποτέ δεν δίστασε να εκφράσει δημόσια τη γνώμη του, συγκρούστηκε με το μηχανισμό της Τουρκίας και όλη τη ζωή λειτούργησε με πάθος για τον Πομακικό ελληνισμό.

Ακολουθεί το κείμενο:
«Πρωτογνώρισα τον Σεμπαϊδήν το 1995. Ήταν ο μικρότερος αδελφός του φίλου μου Ριτβάν, που υπήρξε ο συγγραφέας του πρώτου ελληνο-πομακικού λεξικού. Ο Σεμπαϊδήν ήταν ένας μικρόσωμος νεαρός που μιλούσε με πάθος για τα πολιτικά, για την κοινωνία, για τους Πομάκους, για την ταυτότητα του. Αυτό το ίδιο πάθος σε συνδυασμό με αξιοπρέπεια θα τον συνόδευε σε όλη τη σύντομη ζωή του.

Ήταν από τους πρώτους που άδραξαν την ευκαιρία που προσέφερε η ελληνική πολιτεία στους μουσουλμάνους συμπατριώτες μας να εισέλθουν στο πανεπιστήμιο με ειδική ποσόστωση. Επέλεξε να σπουδάσει στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ για να στραφεί αργότερα στη δημοσιογραφία.

Υπερήφανος Έλληνας, πρωτοστάτησε στην ανάδειξη της πομακικής γλώσσας: 

• ως δημοσιογράφος (εκδότης της ελληνο-πομακικής εφημερίδας Natpresh, ενημερωτικών ιστοσελίδων και εκφωνητής δελτίων ειδήσεων στην πομακική γλώσσα σε περιφερειακούς τηλεοπτικούς σταθμούς) 
• ως συγγραφέας (με 3 βιβλία για την πομακική γλώσσα, τον τρόπο ζωής των Πομάκων και μετάφραση ποιημάτων)
• ως πολίτης (αρνούμενος την προσπάθεια επιβολή τουρκικής συνειδήσεως στους Πομάκους και πρωτοστατώντας στην ίδρυση ελληνικών δημοσίων σχολείων στα Πομακοχώρια της Ξάνθης)

Άσκησε δριμεία κριτική στον τρόπο λειτουργίας της μειονοτικής εκπαιδεύσεως, στις δράσεις του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής και στη συχνή αδράνεια της ελληνικής πολιτείας.

Η μοίρα δεν του στάθηκε ευνοϊκή. Ταλαιπωρήθηκε από νεαρή ηλικία με σοβαρά προβλήματα υγείας. Ήταν αυτά που τον υποχρέωσαν να διακόψει στο τρίτο έτος τις σπουδές του στη Νομική και στέκονταν διαρκές εμπόδιο στα υψηλόφρονα σχέδιά του. Με την αμέριστη στήριξη της αγαπημένης του Νουριέ πάλευε κάθε φορά γενναία και με αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια! Αξιοπρέπεια! Αξιοπρέπεια! Σε κάθε βήμα του. Να μη ζητήσει. Να μην φανεί ότι απλώνει το χέρι παρ’ ότι έχει 2 παιδιά και τρομακτικές καθημερινές ανάγκες. Να σταθεί όρθιος για να συνεχίσει με τις δικές του δυνάμεις.

Δεν θέλω -δεν μπορώ- να γράψω κάτι άλλο για τον Σεμπαϊδήν. Εκείνο που με “τρώει” είναι το ερώτημα πολλών φίλων από χθες το μεσημέρι: πώς μπορούμε να βοηθήσουμε την οικογένειά του;

Στη Νουριέ, στα δύο παιδιά του, στον Ριτβάν, σε όλη του την οικογένεια και στον “αδελφό” του Νίκο Κόκκα εύχομαι δύναμη».