Μικροκομοτηναίικα 08-02-2025

Τι είναι ο κάβουρας και τι είναι το ζουμί του, αφού τελευταία ανακυκλώνουμε κυριολεκτικά τη μιζέρια μας με την οικονομική δυσπραγία που υπάρχει. Κι έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό το ζήτημα που αποτυπώνεται στην καθημερινή λειτουργία, αλλά και στο στρατηγικό σχεδιασμό που προσπαθούν να κάνουν δημόσιο και ΟΤΑ, για να μπορέσει να κινηθεί τελικά η μηχανή.
Αλλά η πολιτική, όπως εξάλλου το αναφέρουν και οι ίδιοι βέβαια, κρίνεται πάντοτε εκ του αποτελέσματος. Και ουσιαστικά αποτελέσματα δυστυχώς δεν βλέπουμε. Ακόμα και η ειδησιογραφία περιορίζεται πλέον στο τραγικό γεγονός των Τεμπών, στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και τώρα στο σεισμό στη Σαντορίνη.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δίνουν τη μάχη ποιος θα επικρατήσει στη δεύτερη θέση και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τελευταία είναι, πως και με ποιες κινήσεις θα μπορέσει να μετριάσει το πολιτικό κόστος. Κάποιοι φαίνεται ότι δεν έχουν αλλάξει και βαδίζουν στο πνεύμα του παλιού καιρού, ενώ έχουν διαμορφωθεί νέες καταστάσεις.
Όλοι φαίνονται ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες καταστάσεις και δείχνουν απροετοίμαστοι να εκμεταλλευτούν ακόμα και τις ευκαιρίες, αφού κάθε τόσο επαινούν τα χρηματοδοτικά εργαλεία που έρχονται και θα μπορούσαν να δώσουν μια νέα ευκαιρία για τη χώρα και τους πολίτες, αλλά δυστυχώς και αυτά δεν αξιοποιούνται όπως πρέπει.
Πόσο λόγου χάριν έχουν αξιοποιηθεί για να δυναμώσουν την παραγωγική βάση στη χώρα μας και τι ποσοστό απορροφητικότητας έχουν, τα προγράμματα για την πράσινη ανάπτυξη, Ελλάδα 2-0, μετά το πέρασμα μιας πενταετίας;
Πόσο αξιοποιήθηκε και η έκθεση Πισσαρίδη που θα απογείωνε την οικονομία και ποια τα οφέλη του ταμείου Ανάκαμψης για την παραγωγική επιχειρηματικότητα με μετρήσιμα όμως αποτελέσματα; Εξαγγέλλονται όλα μετά βαΐων και κλάδων και μετά καρκινοβατούν και πελαγοδρομούν. Το δείχνουν εξάλλου τα αποτελέσματα.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει μεγάλη έλλειψη κατάλληλου στελεχιακού δυναμικού για να τα τρέξει σωστά και να απορροφηθούν στο έπακρο. Και φυσικά είναι γνωστό ότι κι οι δήμοι στη Ροδόπη, δεν έχουν το απαραίτητο εξειδικευμένο προσωπικό που χρειάζεται να σχεδιάζει, να κάνει μελέτες και να βρίσκουν τα κατάλληλα χρηματοδοτικά εργαλεία.
Δήμοι και περιφέρεια δυσκολεύονται να διεκπεραιώσουν τις απαραίτητες μελέτες, γιατί τα standards έχουν ανέβει, οι διαδικασίες είναι πιο πολύπλοκες πλέον και οι έλεγχοι ασφυκτικοί, προκειμένου να ολοκληρωθεί το αίτημα ένταξης κάποιων έργων. Αλλά προς το παρόν δεν παράγεται τίποτα.
Οι μεγάλοι δήμοι επίσης είναι υποστελεχωμένοι και έχουν έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού να διεκπεραιώνει τέτοιου είδους υποθέσεις, με μελέτες και εντάξεις σημαντικών έργων βέβαια και όσο για τους μικρούς δήμους πολλοί δεν έχουν κανέναν, αλλά και αποδεκατισμένες τεχνικές υπηρεσίες.
Έτσι υλοποιούνται δράσεις και παρεμβάσεις και προγραμματίζονται συνήθως κάποια μικρά έργα, που πολλά εξ αυτών γίνονται και μέσω των αναπτυξιακών τους εταιριών, ενώ σοβαρότερες μελέτες που να αποφέρουν και ένα προστιθέμενο όφελος με μεγάλα έργα σπανίζουν, για τους λόγους που αναφέραμε πριν.
Και όλα αυτά βέβαια σκοντάφτουν και στη γραφειοκρατία αλλά και στη γενικότερη αδυναμία της πολιτείας να ανταποκριθεί. Γιατί φαίνεται ότι παρά τα ευοίωνα σενάρια ότι η οικονομία μας έχει απογειωθεί και έχουμε καλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης, χρήματα δεν υπάρχουν. Για αυτό κωλυσιεργούν να πάρουν αποφάσεις από τα κεντρικά.

Συνεπώς είμαστε αναγκασμένοι στην επαρχία να κινηθούμε στα πενιχρά ποσά που μοιράζονται ανά περιφέρεια και λιγότερα βέβαια ανά νομό, πόσο δε μάλλον σε δήμους, από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ.
Και να αναλώνονται μεγάλα ποσά σε έργα αναπλάσεων που ίσως έχουν κουράσει και τον κόσμο, γιατί όλα γίνονται στον κεντρικό ιστό μιας πόλης, με την πολιτική του ράβε-ξήλωνε κάθε λίγα χρόνια και χωρίς συγκεκριμένη στόχευση, αρκεί που εγκρίθηκαν κάποιες μελέτες.
Με όσους διοικούν να επαίρονται για το αναπτυξιακό τους όραμα, να δίνουν την αίσθηση ότι όντως κάτι παράγεται και τη δική τους επίπλαστη εικόνα ευημερίας, ενώ οι αντιπολιτεύσεις να προσπαθούν να τα μηδενίζουν. Μια μικρογραφία και οι ΟΤΑ της κεντρικής πολιτικής σκηνής, με τα στοχευμένα προγράμματα και έργα.
Αν δεν μπορούν όμως να σχεδιάσουν σωστά και να παράξουν έργο με σαφή προσανατολισμό και να γνωρίζουν τελικά οι τοπικές κοινωνίες και ποιο είναι το παραγωγικό μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν, που θα τους βγάλει από τις τελευταίες θέσεις, ας χρησιμοποιήσουν εξωτερικούς συνεργάτες.
Ακόμα μπορούν να συνεργαστούν με εξειδικευμένα γραφεία που έχουν και την τεχνογνωσία και γνωρίζουν τις δύσκολες απαιτήσεις για τις εγκρίσεις και την πολυπλοκότητα στα αιτήματα των εντάξεων, ειδικά για τα μεγάλα έργα.

Πελαγωμένοι όμως οι περισσότεροι τοπικά όσο περνάει ο καιρός και δεν υπάρχουν αποτελέσματα, δείχνουν ότι αντιμετωπίζουν μία κατάσταση που έχει βαλτώσει και υπάρχει ένα τέλμα και εμπόδια που δύσκολα μπορούν να τα ξεπεράσουν.
Κι η γραφειοκρατία και οι καθυστερήσεις σε οτιδήποτε πάει να γίνει και σε όποιο αίτημα κι αν κατατίθεται, καθίσταται πλέον ως ένα μόνιμο φαινόμενο την περίοδο αυτή. Και όλα αυτά συνοδεύονται με τη συνήθη δικαιολογία ότι το κράτος δεν έχει λεφτά.
Αν και αυτό δεν παύει να είναι μια αλήθεια, δεν πρέπει να τους διαφεύγει ότι πολλά έταζαν προεκλογικά και υπόσχονταν στους πολίτες. Ότι δεν θα περιμένουν τα πάντα από τα κεντρικά, αλλά θα φέρουν και οι ίδιοι ευρωπαϊκά προγράμματα.
Τότε ας προσγειωθούν στο ανύπαρκτο έργο τους μέχρι τώρα και αν θέλουν ας υποβαθμιστούν στο ρόλο τους με τα αυτονόητα μιας άχαρης διαχείρισης. Που ούτε και αυτή δεν μπορούν ορισμένοι να την κάνουν σωστά.
Να ανοίγουν κάποια χαντάκια, να διεκπεραιώνουν τα αυτονόητα στην καθαριότητα, το πράσινο και την ύδρευση και να προσφέρουν υπηρεσίες και κοινωνική πολιτική. Και να αξιολογείται δηλαδή ο καθένας ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής.
Που πολλές φορές βέβαια αυτά τα πράγματα θα μπορούσαν να τα κάνουν και κάποιοι υπάλληλοι βέβαια και όχι το πολιτικό προσωπικό και η διοίκηση ενός δήμου, ή μιας περιφέρειας.
Καλό είναι λοιπόν να μας αποδείξουν ότι μπορούν να παράξουν κάτι διαφορετικό και σημαντικό για τον τόπο και να μην επαναπαύονται στα ίδια και τα ίδια, ανακυκλώνοντας τα περασμένα μεγαλεία και μεγαλοποιώντας τα μικρά και όσα κάνουν σχεδόν όλοι.