Μικροκομοτηναίικα 12-12-2024

Πολλοί επιχειρηματίες μάλλον ικανοποιήθηκαν και να έκλεισε οριστικά για αυτούς η υπόθεση της επιδότησης του κόστους εργασίας του 12%, με τον συμψηφισμό που προτάθηκε επί ΝΔ με τις αποφάσεις τότε των υπουργών Σταϊκούρα και Γεωργιάδη, που δεν κάλυπταν όμως όλα τα οφειλόμενα ποσά παρά μόνο μια μικρή χρονική περίοδο.
Αλλά κάποιοι άλλοι συνέχισαν τον αγώνα για να τα διεκδικήσουν όλα και έτσι εκ νέου η υπόθεση αυτή απασχόλησε την περασμένη Δευτέρα το Συμβούλιο της Επικρατείας, που εκδικάστηκε η προσφυγή αρκετών επιχειρηματιών από τη Θράκη. Και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των νομικών ενδεχομένως η απόφαση αυτή θα εκδοθεί σύντομα.
Η προσφυγή τους ως νομικό επιχείρημα επικαλέστηκε το γεγονός, ότι με τον τρόπο που χειρίστηκαν την υπόθεση αυτή όλες οι κυβερνήσεις, είναι καθαρά αντισυνταγματικός και ζήτησαν να ληφθεί υπόψη και να ενεργοποιηθεί και η προηγούμενη απόφαση του ΣτΕ του 2019.
Που η απόφαση αυτή έκρινε αντισυνταγματική την τροπολογία Σταθάκη, που το 2016 θεώρησε σκόπιμο επί υπουργίας του και κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει την επιδότηση του κόστους εργασίας στις μεταποιητικές και τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά και των παραμεθορίων περιοχών, συμπεριλαμβανομένων του νομού Ροδόπης και της Θράκης.
Μετά βέβαια ήρθε και η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που προσκόμισε η ευρωβουλευτής της ΝΔ Μαρία Σπυράκη, που ανέφερε ότι δεν υπάρχει κανένα κόλλημα να επιδοτούνται επιχειρήσεις με αυτόν τον τρόπο.

Δύο αποφάσεις δηλαδή ευνοϊκές και από το ΣτΕ, αλλά και από την Ευρώπη, οι οποίες έμειναν μάλλον , λίγο αναξιοποίητες γιατί στο διάστημα αυτό αρκετοί προτίμησαν τη λύση της ΝΔ, δηλαδή του συμψηφισμού με οφειλές προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Με την προϋπόθεση βέβαια που έθετε το αρμόδιο υπουργείο να αποσύρουν τις αγωγές που είχαν καταθέσει εναντίον του δημοσίου και του ΟΑΕΔ, ως φορέα υλοποίησης του προγράμματος.
Συνεπώς για το ιστορικό του πράγματος, το 12% ήταν μία ευεργετική διάταξη που αφορούσε πολλές επιχειρήσεις στην περιοχή μας, που ξεκίνησε το 1988 και σταμάτησαν οι πληρωμές το 2010, μέχρι να φτάσουμε στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και να καταργηθεί εντελώς με το νόμο Σταθάκη.
Ο οποίος όμως κρίθηκε από το ΣτΕ ως αντισυνταγματικός, στη δικαστική διαμάχη του 2019. Και μετά την καθαρογραφή της το 2020 επιλέχθηκε η λύση της μικρότερης ζημίας για το δημόσιο και να δοθεί με τον τρόπο του συμψηφισμού των οφειλών για συγκεκριμένα και λίγα όμως εξάμηνα.
Δηλαδή ουδείς πήρε λεφτά στα χέρια του για να του πούμε πολύ απλά και να γίνει κατανοητό. Αλλά φαίνεται και αυτή η λύση του συμψηφισμού δεν έχει τελειώσει, αφού κάποιοι δεν ικανοποιήθηκαν και γι αυτό ακριβώς προσέφυγαν στο ΣτΕ, ευελπιστώντας μια ευνοϊκή απόφαση και στο πνεύμα της προηγούμενης του 2020.

Για πολλούς επιχειρηματίες στη Θράκη δεν ξεχάστηκε η υπόθεση της κατάργησης του 12% αφού εκδικάστηκε προχθές τη Δευτέρα άλλη μια προσφυγή στο ΣτΕ, ενώ ακόμα και ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών και Βιοτεχνιών ΑΜΘ έγκαιρα είχε κάνει σύσταση σε όλα τα μέλη να διεκδικήσουν νομικά όλες τις οφειλές, ακόμα και για το χρονικό διάστημα του 2016 με 2019, από τη στιγμή που κρίθηκε αντισυνταγματικός και ο νόμος Σταθάκη.
Ο συμψηφισμός επίσης της ΝΔ δεν λειτούργησε για όλους τους δικαιούχους όπως έπρεπε, γιατί κάποιοι είχαν δικαστικές διαμάχες, άλλοι είχαν ήδη κλείσει, ορισμένοι είχαν υποθέσεις με το δημόσιο και οπότε δεν ικανοποιήθηκαν όλοι όπως ισχυρίζονταν τότε η κυβέρνηση.
Πολλές τέτοιες λοιπόν αγωγές κατατέθηκαν, όπως αυτή που αναφέραμε με το ΣτΕ και βρίσκονται στον αέρα περιμένοντας μία τελεσίδικη και οριστική απόφαση, που ενδεχομένως θα τους δικαιώσει και χωρίς να τίθεται το ζήτημα της παραγραφής στην πενταετία. Από τη στιγμή που θα κριθούν αντισυνταγματικές πολλές αποφάσεις.
Πάντως όλα αυτά κατά γενική ομολογία ζημίωσαν κατά πολύ πολλούς επιχειρηματίες από την περιοχή μας και για όλο το χρονικό διάστημα που οφείλει το κράτος και ο ΟΑΕΔ, δηλαδή από 2010 έως και το 2019, όπου κρίθηκε αντισυνταγματικός ο νόμος Σταθάκη από το ΣτΕ.
Και αν η νέα απόφαση του ΣτΕ που εκδικάστηκε την Δευτέρα είναι ευνοϊκή και αυτή για τους επιχειρηματίες, τότε ενδεχομένως ανοίγει ο δρόμος για μια πιο συνολική διεκδίκηση, όταν όλες οι διατάξεις, οι αποφάσεις και οι τροπολογίες κριθούν ως αντισυνταγματικά.

Δεν γνωρίζουμε τι νομική ντρίπλα μπορεί να κάνει η ελληνική πολιτεία αυτή τη φορά όπως ακριβώς έγινε με το συμψηφισμό για να ικανοποιηθούν οι επιχειρηματίες να λάβουν δηλαδή τις οφειλές τους. Που σημειωτέον όμως ήταν νομικά κατοχυρωμένες με αποφάσεις της ελληνικής βουλής.
Και να αποφύγει ένα μεγάλο κόστος που αρκετοί βέβαια το υπολογίζουν ότι ξεπερνά τα 300 εκ. ευρώ. Αλλά υπάρχει μία χαραμάδα ελπίδας ακόμα, όπως μας ανέφεραν και επιχειρηματίες που έχουν προσφύγει εναντίον του ελληνικού δημοσίου.
Κλείνοντας όμως το σχόλιο μας να υπενθυμίσουμε ότι το μέτρο αυτό της επιδότησης του κόστους εργασίας του 12%, ήταν ίσως από τα καλύτερα που στήριξε για τις επιχειρήσεις στην περιοχή μας και προσέφερε πολλές θέσεις εργασίας.
Και χρήματα τα οποία έπιασαν τόπο κυριολεκτικά, αντί να μοιράζονται πολύ πιο μεγαλύτερα ποσά σε κάποιες συγκεκριμένες μεγάλες επιχειρήσεις που υποτίθεται θα φέρουν πιο γρήγορα την ανάπτυξη, αλλά με πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας.
Και από τη στιγμή λοιπόν που δεν υπάρχει κανένα νομικό κόλλημα, γιατί δεν ικανοποιούν τα αιτήματα των επιχειρηματιών να επιδοτούνται οι ακριτικές μας περιοχές, τουλάχιστον αν όχι με το ίδιο ευεργετικό μέτρο του 12%, με κάποια άλλη εναλλακτική πρόταση και ένα διαφορετικό πρόγραμμα;
Και υποσχέσεις προεκλογικά τουλάχιστον για αυτό το ζήτημα υπήρξαν, όπως και δεσμεύσεις, αλλά στην πράξη ουσιαστικά δεν έγινε τίποτα. Αφού ξέχασαν τη Θράκη ακόμα και στον αναπτυξιακό νόμο, βάζοντας ίδια κριτήρια σχεδόν πανελλαδικά.