Μικροκομοτηναίικα 19-12-2024

Καλό το μέτρο που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός ότι μέχρι το 2028 θα επιβάλλεται διπλός ΕΝΦΙΑ για όσες τράπεζες δεν μισθώνουν, ή δεν πουλούν τα ακίνητά τους και τα ποσά αυτά να διατίθενται για κοινωνικές δράσεις ενίσχυσης της στεγαστικής πολιτικής.
Χιλιάδες αναξιοποίητα ακίνητα διαθέτουν οι τράπεζες από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, με δεδομένη την οικονομική αδυναμία στις απανωτές κρίσεις, να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους οι πολίτες και επαγγελματίες. Όπως και χιλιάδες στρέμματα αγροτικής γης και στη Ροδόπη.
Οι κατάλογοι των ακινήτων που έχουν περιέλθει πλέον στη δικαιοδοσία των τραπεζών είναι μακροσκελείς, με σπίτια σε χωριά και στην πόλη, επαγγελματικές στέγες, που θα μπορούσαν πριν απαξιωθούν, να δοθούν για χρήση, είτε να ενοικιαστούν, αλλά και να πουληθούν.
Γιατί άλλοι περιμένουν να τα αξιοποιήσουν. Ειδάλλως ποιο νόημα έχει να αρπάζεις την περιουσία κάποιου και να μην την αξιοποιείς, ενώ ο ίδιος να βρίσκεται σε απόγνωση γιατί χρωστάει ακόμα τεράστια ποσά αλλά το ακίνητό του ρημάζει;
Αυτή δηλαδή είναι η πολιτική των τραπεζών, ή δεν έχουν τον απαραίτητο μηχανισμό που να ασχοληθεί με αυτό το σοβαρό ζήτημα, ώστε να ανακουφίσουν και λίγο την αγορά με την προσφορά ακινήτων που θα μπορούν πλέον να δοθούν σε πολλούς ενδιαφερόμενους και μάλιστα με μικρότερο τίμημα;
Και πως θα εισπράξουν κάποια ποσά από το χρέος αν τα αφήνουν και λεηλατούνται ή καταστρέφονται; Ας πληρώσουν λοιπόν τώρα το τίμημα που θα είναι τσουχτερό για πολλές τράπεζες με τα χιλιάδες ακίνητα που έχουν υπό την κατοχή τους, μήπως και συνειδητοποιηθούν.

Το ΠΑΣΟΚ παντού ήταν το κεντρικό σύνθημα του κλιμακίου του κόμματος που περιόδευσε στη Ροδόπη και συναντιούνται κυρίως, όπως έπραξαν και στην περιοχή μας, με αυτοδιοικητικούς, φορείς υγείας, επαγγελματίες και εκπαιδευτικούς.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι όλα αυτά είναι στο πλαίσιο μιας επικοινωνιακής πολιτικής και οι πρώτες περιοδείες, αλλά προφανώς και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι το να συναντιούνται κάποιοι με συγκεκριμένα άτομα κυρίως προέδρους και θεσμικούς φορείς μέσα σε γραφεία, ότι αυτό δεν είναι επαφή με το λαό.
Και να ανταλλάσσουν κουβέντες ιδέες και προτάσεις τις οποίες υποτίθεται θα ενσωματωθούν στο πρόγραμμα και στις δράσεις τους, ούτε αυτό συνιστά πολιτική προσέγγισης στη βάση. Ούτε ακόμα και αν περάσουν από την πλατεία χαιρετώντας τους πολίτες στα πεταχτά, ή να βρεθούν σε μία καφετέρια με 10 κομματικούς συντρόφους.
Η επαφή με το λαό δεν γίνεται από τα κεντρικά και ούτε μόνο στα κοινοβουλευτικά έδρανα, αν κάποιοι ευελπιστούν ότι θα ανεβάσουν το ποσοστά τους ως αξιωματική αντιπολίτευση πλέον, για να δώσουν τη μάχη στις επόμενες εθνικές εκλογές με αξιώσεις.
Το βάρος αυτό πέφτει κυρίως στα τοπικά στελέχη, με τη γνωστή μάχη που δίνεται εδώ και χρόνια πόρτα-πόρτα, για να πείσουν τους πολίτες ότι κάτι καινούργιο κυοφορεί πλέον στο κόμμα τους και με προτάσεις που είναι υλοποιήσιμες και όχι με πολιτικές που λαϊκίζουν.
Και κυρίως να αποδείξουν ότι απογαλακτίστηκαν από το παρελθόν και εκφράζουν πλέον μία διαφορετική ιδεολογική γραμμή και αντίληψη. Ο δρόμος για την εξουσία είναι μαραθώνιος και όχι των 100 μέτρων. Και η εμπιστοσύνη των πολιτών δύσκολα κερδίζεται.

Προφανώς και προκαλούν ανησυχία στην περιοχή τα στοιχεία που παρουσίασε στην Θεσσαλονίκη ο υπεύθυνος του Συμβουλευτικού Κέντρου Θράκης του ΚΕΘΕΑ, σε ημερίδα της θεραπευτικής κοινότητας Ιθάκη και σε δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Κι αναφέρθηκε σε κάποια νοσηρά φαινόμενα όπως το μεγάλο ποσοστό κατ’ αναλογία χρηστών ηρωίνης στο Διδυμότειχο, που το αποδίδει σε εργαστήρια ηρωίνης που υπάρχουν στην Βουλγαρία.
Όπως πολύ μεγάλο πρόβλημα θεωρεί τη χρήση υπέρ το δέον ηρεμιστικών και αγχολυτικών φαρμάκων στα Πομακοχώρια της Θράκης. Αυτό φυσικά είναι μία γνωστή ιστορία από το παρελθόν και λόγω της καταπίεσης που υπήρχε στις γυναίκες της μειονότητας.
Όπως και σε χρήση χαπιών και ηρωίνης που οφείλεται στη μετανάστευση κυρίως νέων ανθρώπων από τα Πομακοχώρια για δουλειά σε χώρες της Ευρώπης, που για εργασία οι οποίοι συγχρόνως επιστρέφοντας πολύ κάνουν και χρήση κοκαΐνης, που το αποδίδει στον επηρεασμό από τον δυτικό τρόπο ζωής.
Και για τις γυναίκες τους που περιμένουν υπομονετικά μήνες για να γυρίσουν οι άνδρες τους από το εξωτερικό είναι και ένα αντίδοτο στην μοναξιά και την απομόνωση που βρίσκονται.
Δεν γνωρίζουμε βέβαια αν αντλεί τα στοιχεία αυτά με επιστημονικό τρόπο, ή με τις καταγραφές που γίνονται από το ΚΕΘΕΑ, αλλά ίσως θα έπρεπε όλα αυτά να συγκινήσουν κάποιους αρμόδιους φορείς και να ευαισθητοποιηθούν να βρουν λύσεις.
Πάντως η κατάσταση αυτή που επικρατεί στον ορεινό όγκο είναι γεγονός εδώ και χρόνια. Και οφείλεται σε πολλούς λόγους, την οικονομική κρίση, την απομόνωση και την αλλαγή στον τρόπο ζωής, τον εγκλεισμό από την πανδημία, αλλά και τον τρόπο ζωής που τους επιβάλλουν τα γνωστά κέντρα εξουσίας.

Δυστυχώς στα ζητήματα απελευθέρωσης, χειραφέτησης και απεξάρτησης των γυναικών της μειονότητας και των δικαιωμάτων που πρέπει να έχει ως Ευρωπαία πολίτης, εκεί υπάρχει και μια ιδιότυπη αφωνία από προοδευτικές υποτίθεται γυναίκες της μειονότητας που δραστηριοποιούνται στην πολιτική και την αυτοδιοίκηση.
Που πρώτες θα έπρεπε να τα επισημαίνουν όλα αυτά και να σηκώνουν πολύ ψηλά τον πήχη στο ζήτημα της εσωτερικής καταπίεσης. Αφού είναι οι πρώτες που διεκδικούν υποτίθεται για τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα.
Και ενώ σηκώνουν κυριολεκτικά την παντιέρα για την διεκδίκηση αυτών των δικαιωμάτων, και μετ’ επιτάσεως ζητούν περισσότερα προνόμια, απεναντίας εθελοτυφλούν πάνω σε αυτό το ζήτημα, ή έχουν μία επιλεκτική ευαισθησία στα δικαιώματα.
Όταν όμως διεκδικείς για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να μην συμπεριλαμβάνεις και την ιδιαίτερη αυτή περίπτωση των γυναικών της μειονότητας, που αισθάνονται εγκλωβισμένες σε μία καθαρά πατριαρχική και θεοκρατική κοινωνία, με πρότυπα που τους επιβάλλονται.
Γυναίκες που δεν έχουν τη δυνατότητα να πράξουν και τα αυτονόητα ακόμα όταν λείπει λόγου χάρη ο άντρας τους στο εξωτερικό, να βγουν με φίλες, να έχουν παρέες, γιατί αυτομάτως στοχοποιούνται και κατηγορούνται από το περιβάλλον για αυτή τη συμπεριφορά τους.
Και τους επιβάλλονται κανόνες καλής συμπεριφοράς και λανθασμένης ηθικής από το παραθεσμικό ιερατείο, το συγγενικό τους περιβάλλον και τις κλειστές κοινωνίες. Το αποτέλεσμα να οδηγούνται νέες κυρίως γυναίκες σε πολλά αδιέξοδα και προβλήματα.
Θεωρούν σωστό λοιπόν οι υπέρμαχοι αυτοί και διαπρύσιοι κήρυκες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικώς να μην ασχολούνται και με το ζήτημα αυτό της καταπίεσης της γυναίκας της μειονότητας και να μην το αναδεικνύουν ως σημαντικό πρόβλημα;
Εκτός αν φοβούνται φυσικά μην έρθουν σε σύγκρουση με το γνωστό περιβάλλον των ακραίων που επιβάλλει συμπεριφορές σε όλα τα επίπεδα και συγκεκριμένο τρόπο ζωής και ενδυμασίας ακόμα, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Αφού οι δήθεν προοδευτικές είναι και οι αγαπημένες του συστήματος αυτού, της ποδηγέτησης της μειονότητας.