Μικροκομοτηναίικα 30-11-2024

Διακοσμητική θέση φαίνεται ότι έχουν και δευτερεύοντα ρόλο ότι διαδραματίζουν οι δήμαρχοι της περιφέρειας μας στη ΔΙΑΑΜΑΘ, αφού τις τελικές αποφάσεις για το κόστος της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων τις λαμβάνει ο φορέας τους, που λειτουργεί βέβαια σαν εταιρεία.
Και ως εταιρεία βάζει κάτω τα λειτουργικά της έξοδα, το πλάνο των έργων που πρέπει να διεκπεραιώσει, το κόστος που συνεχώς αυξάνεται λόγω της ενεργειακής ακρίβειας, της μεταφοράς των απορριμμάτων και της διαχείρισης και κάθε χρόνο στέλνει ένα επιπλέον τσουχτερό τίμημα για να μετακυληθεί στους πολίτες.
Και τις συνήθεις αρνήσεις των αυτοδιοικητικών που τις ακούγαμε εδώ και χρόνια ότι δεν θα αποδεχτούν τέτοιου είδους πολιτικές, έφεραν πάλι ως αποτέλεσμα την αύξηση των δημοτικών τελών, μεσοσταθμικά στο 8% σε επαγγελματίες και ιδιώτες στο δήμο Κομοτηνής.
Δεν παύει όμως να είναι ένα επιπλέον κόστος που καλούνται να πληρώσουν οι πολίτες, αφού το δημόσιο νομοθέτησε με τέτοιο τρόπο που να τους φορτώνει τις πολυδάπανες ανάγκες της κάθε ΔΙΑΑΜΑΘ, βγάζοντας ουσιαστικά την ουρά του απέξω σε υποχρεώσεις και ευθύνες.
Και αντί να στηρίξει τις προσπάθειες των δημάρχων που ζητάνε το αυτοδιοίκητο, αλλά και οι ίδιοι να διαχειρίζονται τα προβλήματά τους, τους αναγκάζει να δέχονται επώδυνες τέτοιες αποφάσεις που σταδιακά βέβαια θα τους φέρουν και σε σύγκρουση με τους δημότες τους.
Ήδη στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού που έρχονται πλέον ανά μήνα, φαίνεται ότι τα δημοτικά τέλη είναι μεγάλα. Πόσο δε μάλλον για τους επαγγελματίες που καλούνται επιπλέον να πληρώσουν και την αύξηση στο τέλος παρεπιδημούντων, που μπορεί μεν να είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό όπως φαίνεται σε πρώτη φάση, αλλά αν το αναγάγεις στα καθαρά έσοδα είναι μάλλον πολύ μεγάλο.
Χαρατσώνονται οι πολίτες κυριολεκτικά για να κάνει την πολιτική του το κράτος στο μεγάλο πρόβλημα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων.

Εύλογο είναι βέβαια να διαμαρτύρονται όλοι γι αυτό και ήδη οι επαγγελματίες της εστίασης έντονα εκφράζουν την αντίρρησή τους για την αύξηση και στο τέλος παρεπιδημούντων. Ενώ γεννάται το ερώτημα, ποια είναι τελικά και η ανταπόδοση που έχουμε, ανάλογα με αυτά που πληρώνουμε;
Οι δήμοι στην Ευρώπη δεν θα πρέπει να ξεχνούν κάποιοι οι οποίοι εύκολα βρίσκουν δικαιολογίες για τις αυξήσεις, όταν επιβάλλουν δημοτικά τέλη μοιράζουν και στους δημότες τους μία λίστα, που δείχνει πως κατανέμονται τα έσοδα, ποια έργα γίνονται και ποιες δράσεις.
Αλλά ακόμα και πώς βελτιώνεται η καθημερινότητα των πολιτών, τι γίνεται καλύτερα και τι κέρδη αποφέρει μια σωστή διαχείριση των στερεών απορριμμάτων. Εδώ μόνο μας γαλούχησαν επί δεκαετίες ότι τα σκουπίδια φέρνουν κέρδος, αν τα επεξεργαστεί κάποιος σωστά, αλλά τίποτα δεν βλέπουμε.
Και από τα προϊόντα που παράγονται από τα σκουπίδια και την ανακύκλωση τα εμπορεύονται, στις σύγχρονες μονάδες επεξεργασίας, ενώ απασχολούνται και πολλά άτομα στις θέσεις εργασίας που παρουσιάζονται.
Συνεπώς δεν μας βρίσκει σύμφωνους η λογική της ΔΙΑΑΜΑΘ και της κεντρικής εξουσίας, ότι πάντοτε οι πολίτες θα πρέπει να πληρώνουν το κόστος, όταν η ανταπόδοση δεν υπάρχει στο επίπεδο που πρέπει.
Και όταν κωλυσιεργεί η κεντρική εξουσία να ενδυναμώσει οικονομικά τους δήμους, να τους δώσει αυτά τα οποία τους χρωστά με θεσμοθετημένους πόρους, να μπορούν οι ίδιοι να διαχειρίζονται τις υποθέσεις που τους αφορούν, ώστε να μην τα φορτώνουν όλα στους πολίτες.

Η ανταπόδοση τελικά είναι μία σχετική έννοια που την ακούμε τακτικά, αλλά θα πρέπει αυτή την αποδεικνύεται και στην πράξη. Και όταν αναφερόμαστε σε ανταπόδοση από το δημόσιο και τους ΟΤΑ, καταλαβαίνουμε ότι αυτή θα μας κοστίσει πιο ακριβά.
Γιατί αν γνωρίζαμε ότι θα γίνουν έργα ουσίας που χρειάζεται κάθε περιοχή και θα εκμεταλλευτούν σωστά τη διαχείριση των απορριμμάτων για να αποφέρει έσοδα και να ελαφρυνθούν και οι πολίτες από τα βάρη, ενδεχομένως μπορεί να συναινούσαν όλοι σε κάποιες μικρές αυξήσεις.
Το θέμα της ανταπόδοσης των δημοσίων υπηρεσιών ή των δημοτικών όπως είθισται να λέγεται, το βλέπουμε παντού όπως και στις κοινωφελείς εταιρείες ύδρευσης των δήμων, που κανείς δεν ερωτάται με πόσο προσωπικό μπορούν να λειτουργήσουν, με ποιες αμοιβές, πόσο καλύτερα μπορούν να αποδώσουν και γιατί πληρώνουμε ακριβά το νερό.
Γιατί λόγου χάριν δεν λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια για να προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερο έργο και να ελαφρυνθεί το κόστος που πληρώνει ο καθένας, αλλά καλούμαστε πάντοτε να βάζουμε πλάτη σε λανθασμένες πολιτικές, λανθασμένες αποφάσεις και ενέργειες, ή ελλιπείς σχεδιασμούς και στρατηγικές και θέλουν να τους εμπιστευτούμε στη θεωρία των φυσιολογικών δήθεν αυξήσεων;
Και κάθε χρόνο να γινόμαστε μάρτυρες σε ανούσιους διαλόγους και διαμάχες με τις αυξήσεις που θα έρχονται δήθεν δικαιολογημένα κρύβοντας τη διαχειριστική ανεπάρκεια κάποιων;
Στον τομέα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων όταν η ΕΕ δίνει τόση μεγάλη βαρύτητα στα προγράμματα που αφορούν το περιβάλλον, δεν υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι και προγράμματα για να μετριάσουν κατά πολύ το κόστος, ώστε να μην το φορτώνονται τα συνήθη υποζύγια;

Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι περάσαμε σε μία εντελώς διαφορετική εποχή που το κεντρικό κράτος επιμένει ότι στηρίζει το αυτοδιοίκητο των ΟΤΑ, αλλά στην πράξη αυτό καταστρατηγείται παντού, ακόμα και στα γενικότερα προγράμματα τα οποία εγκρίνονται, αλλά έχουν τον προσανατολισμό και την σφραγίδα της κεντρικής εξουσίας και είναι κατευθυνόμενα.
Δεν αφήνουν περιθώριο να γίνουν έργα ουσίας και να καλυφθούν οι ανάγκες σε τοπικό επίπεδο, στον κάθε δήμο που ίσως θα είχε άλλες προτεραιότητες. Για αυτό βλέπουμε το παράλογο φαινόμενο, ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα μόνα έργα τα οποία προχωρούν και γίνονται γρήγορα, αλλά και επαναλαμβάνονται κάθε δεκαετία, είναι οι αναπλάσεις.
Ξηλώνουν πλακάκια και βάζουν άλλα, ξαναφτιάχνουν τους δρόμους που χαλάνε και όλα αυτά συνήθως στο κέντρο κάθε πόλης, χωρίς να δίνεται βαρύτητα στις συνοικίες και να προσφέρουν και κάποιο προστιθέμενο όφελος.
Με την συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση που έχει ως πολιτική το κράτος για τους ΟΤΑ, σταδιακά θα βλέπουμε να αυξάνονται σε ετήσια βάση τα όποια ανταποδοτικά τέλη, να φεύγουν τα αποθεματικά των δήμων σε δαπάνες που όφειλε να καλύπτει το κράτος όπως τα σχολεία και να βουλιάζουν στα χρέη από το ενεργειακό κόστος. Και σταδιακά βέβαια να πληρώνουν οι πολίτες τις μαύρες τρύπες των χρεών.
Ούτε εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών δεν τους εγκρίνει για να μετριάσουν το κόστος της ενέργειας όπως στο δήμο Κομοτηνής. Απλώς συνεχίζει να τους φορτώνει αρμοδιότητες περικόπτοντας πόρους και δαπάνες.
Οι συμβουλάτορες των υπουργείων και οι τεχνοκράτες των εποπτευόμενων υπηρεσιών από το δημόσιο, ας βρουν λύσεις για να ελαχιστοποιήσουν το κόστος στις ανταποδοτικές υπηρεσίες και ας εκμεταλλευτούν συνάμα τα ευρωπαϊκά προγράμματα για να αυξήσουν τα έσοδα, αντί να τα μετακυλύουν τόσο εύκολα στους πολίτες.