Επέστρεψαν στην πόλη των νεανικών τους αναμνήσεων

Πενήντα συμμετοχές από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, την Ιταλία, τη Γερμανία και τις μακρινές Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, μετρά η πρώτη συνάντηση των απόδημων Κομοτηναίων. Τους Κομοτηναίους υποδέχθηκε το πρωί της Τετάρτης στο άλσος πάρκο της Αγίας Παρασκευής, ο δήμαρχος Γιώργος Πετρίδης συνοδευόμενος από την πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Σοφία Μενεσελίδου και την αντιπρόεδρο της δημοτικής επιχείρησης πολιτισμού Νατάσα Λιβεριάδου. Οι τρεις τους καλωσόρισαν τους Κομοτηναίους που αποφάσισαν να βρεθούν μαζί στα πάτρια εδάφη, συνδυάζοντας την επίσκεψη στις οικογένειες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα με διακοπές. Ήταν μία συνάντηση, που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια, όμως κανείς δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία, παραδέχθηκαν οι παρεβρισκόμενοι ανάμεσα σε φίλους, γνωστούς από τη γειτονιά, το σχολείο και τα ανέμελα χρονιά της νιότης. Ανάμεσα στους απόδημους βρέθηκαν γνωστοί Κομοτηναίοι συμπολίτες, δηλώνοντας την ικανοποίηση τους για τη διοργάνωση που έγινε πραγματικότητα, παρά τις οικονομικές δυσκολίες. Η πρώτη συνάντηση συνέπεσε με τη γιορτή της πολιούχου της Κομοτηνής Αγίας Παρασκευής και όλες οι εκδηλώσεις αναπτύχθηκαν στο χώρο του άλσους πάρκου. Ήταν μία ευκαιρία οι απόδημοι να προσκυνήσουν την προστάτιδα τους, τώρα που αποφάσισαν ομαδικά να επιστρέψουν έστω και για λίγες ημέρες στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. 

Με την ευχή η συνάντηση να γίνει θεσμός, υποδέχθηκε τους Κομοτηναίους της διασποράς ο κ. Πετρίδης μοιράζοντας αναμνηστικά από την πόλη σε όλους. Η συνάντηση αυτή είπε, ίσως να είναι και μία ευκαιρία για όσους μένουν στην Κομοτηνή να καταλάβουν ότι υπάρχει και η θετική πλευρά αυτής της πόλης, την οποία όπως τόνισε, την εισπράττουν αυτοί που την αγαπούν, αλλά έρχονται και τη βλέπουν περιστασιακά. «Η Κομοτηνή δεν είναι μόνο η πόλη των προβλημάτων, της γκρίνιας για κάποια πράγματα που θα έπρεπε να γίνουν και ενδεχομένως δε γίνονται. Είναι και η όμορφη πόλη με τους ωραίους ανθρώπους με τις ωραίες συμπεριφορές, αυτά τα οποία περιγράφουν οι επισκέπτες Κομοτηναίοι, άνθρωποι δικοί μας, επισκέπτες της πόλης μας. Επίσης, είναι χρήσιμη η παρουσία τους με την έννοια ότι η ώσμωσή τους με παλιούς γνώριμους, φίλους, συγγενείς, η ώσμωση αυτή της αισιόδοξης οπτικής θα βοηθήσει ακόμη περισσότερο στο να βελτιωθεί, -και είμαι σίγουρος γι΄ αυτό-, το κλίμα και όχι μόνο για αυτές τις μέρες που θα είναι εδώ, αλλά και αργότερα». Φιλοδοξία του δήμου είναι πρόσθεσε, να μπορέσει τα επόμενα χρόνια να υποστηρίξει πολύ περισσότερο αυτό το θεσμό χωρίς βέβαια να ακυρώνει τις πρωτοβουλίες των διοργανωτών. «Εμείς ως δήμος θέλουμε τα επόμενα χρόνια να μπορέσουμε να καταθέσουμε περισσότερη βοήθεια και περισσότερη συνεισφορά από αυτή την οποία είχαμε φέτος».          

  

Έφευγε από την πόλη του το 1958 και από το 1968 είναι εγκαταστημένος στη Θεσσαλονίκη όπου ζει μέχρι σήμερα. Ο  λόγος για τον Άρη Μανούδη, διοργανωτή της προσπάθειας και ένθερμο υποστηρικτή της ιδέας εντός ανταμώματος των απόδημων. Δηλώνοντας τους ισχυρούς δεσμούς με την Κομοτηνή, την ιδιαίτερη του πατρίδα, θυμήθηκε επιστρέφοντας στην πόλη, τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στις φτωχογειτονιές του 1950, τις απλές καθημερινές στιγμές και την απόφαση να φύγει και να αναζητήσει κάπου αλλού την τύχη του. Φεύγοντας από εδώ, τα κατάφερε είπε αλλά ποτέ δεν άφησε πίσω του, τη πόλη που τον γέννησε. Από τα παιδικά του χρόνια έχει να θυμάται τα μαθήματα στο Θρακικό ωδείο, όπου «ήταν όλα κορίτσια και τότε η συχωρεμένη η Πόπη Θεοφάνους, η δασκάλα μου, μου έλεγε «Άρη μην ντρέπεσαι που είσαι αγόρι». Ο πρόεδρος των ΗΠΑ παίζει πιάνο και όταν κάνει περιοδείες με το τρένο, στο τελευταίο βαγόνι έχει ένα πιάνο μαζί του, γιατί πρέπει και να ξεκουράζεται. Έτσι συνέχισα το πιάνο. Μετά πρόεδρος του Θρακικού ωδείου ήταν ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ο Γεώργιος Μανούδης. Μετονομάστηκε σε Θρακικό Πνευματικό Κέντρο και ήταν ο γενεσιουργός, η αιτία της προσπάθειας της ίδρυσης του πανεπιστημίου Θράκης. Τότε το Θρακικό Πνευματικό Κέντρο κάλεσε ομιλητές από Θεσσαλονίκη και Αθήνα να προσφέρουν ιδέες μεταξύ των οποίων ήταν η ιδέα ίδρυσης του πανεπιστημίου, που δημιουργήθηκε και έλαβε αίσιο τέλος». Παρά τη μικρή απόσταση που τον χωρίζει από την Κομοτηνή και τις συχνές του επισκέψεις, ο κ. Μανούδης αποφάσισε να γράψει βιβλίο για τα χρόνια που έζησε μακριά από τη γη και τους ανθρώπους της Θράκης. Έγραψε ένα βιβλίο για τα 50 χρόνια μακριά από τη γενέθλια πόλη, «όπου περιγράφω τι ακριβώς έκανα τα χρόνια που έλειπα εκτός Κομοτηνής για την Κομοτηνή. Η εκκίνηση της ετήσιας έκθεσης Θράκη, η οποία ξεκίνησε από το Κέντρο Ανάπτυξης Μακεδονίας Θράκης, το οποίο ιδρύσαμε στη Θεσσαλονίκη με τον συγχωρεμένο Κομοτηναίο διοικητή της Εθνικής Τράπεζας. Είχαμε πει ότι η περιφερειακή ανάπτυξη είναι πολύ μεγάλο πράγμα για να την εμπιστευθούμε μονάχα στις δημόσιες υπηρεσίες. Πρέπει και οι πολίτες να κάνουν ό, τι μπορούν. Έτσι επειδή μέλος του Κέντρου Ανάπτυξης Μακεδονίας Θράκης ήταν ο Ρήγας Τζελέπογλου πρόεδρος της διεθνούς εκθέσεως Θεσσαλονίκης αποφασίστηκε τότε να γίνονται εκθέσεις περιφερειακές και είπαμε πού να κάνουμε την πρώτη περιφερειακή, να την κάνουμε στην Κομοτηνή, στη Θράκη». 

«Αυτό που μου λείπει από την Κομοτηνή είναι ο τρόπος που μεγάλωσα». Αυτά είπε αναφερόμενος στα παιδικά του χρονιά στην Κομοτηνή ο Νίκος Αρβανιτίδης. Από την πόλη που έφυγε αμέσως μόλις ολοκλήρωσε τη φοίτηση στο τότε γυμνάσιο Αρρένων, το 1953. Ο πρώτος του σταθμός στις ΗΠΑ, ήταν το Σιάτλ της Ουάσινγκτον, από όπου πήρε το πρώτο πτυχίο ως μηχανολόγος μηχανικός. Ακολούθησε υποτροφία που τον οδήγησε στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ το ’63. Το 1967 ολοκλήρωσε το διδακτορικό στα τεχνοοικονομικά και ξεκίνησε την μακρόχρονη και επιτυχημένη του καριέρα. 

Ο κ. Αρβανίτης συμπληρώνει 50 χρόνια ξενιτιάς, όπου δούλεψε αρκετά και πέτυχε στον τομέα του. Αυτή τη στιγμή στηρίζει Έλληνες επιχειρηματίες οι οποίοι θέλουν να ξεφύγουν. 

Έχει δημιουργήσει ένα γκρουπ με το οποίο «βοηθούμε Ελληνόπουλα τα οποία θέλουν να απασχοληθούν ειδικά στην τεχνολογία». Όλα αυτά τα χρόνια κατέγραψε ρεκόρ επισκέψεων στην  Ελλάδα, αφού «έχω έρθει χιλιάδες φορές σε 53 χρόνια στην Ελλάδα και δεν υπήρξε μία φορά που ήρθα Ελλάδα και δεν ήρθα στην Κομοτηνή. Αυτό δεν το έχει κανένας. Αλλά βέβαια είμαι τυχερός, διότι σε αυτά τα πράγματα πάντα χρειάζεσαι συμπαράσταση. Πρέπει να έχεις στόχο στη ζωή σου, αλλά τελικά πρέπει να είσαι και τυχερός, για να τα καταφέρεις. Εγώ υπήρξα τυχερός, γιατί είχα μία πολύ καλή παρέα, διότι έχτισα δικό μου κατάστημα στην Κομοτηνή. Εκείνο το έχτισα το 1988, αλλά το έχτισα από απόσταση, διότι είχαν τον Πέτρο Ματσκίδη, τον Χρήστο Καραγιάννη, τον Άρη Μανούδη. Μία οικοδομή ανθρώπινη η οποία δε με άφησε ποτέ να ξεκόψω και γι? αυτό η φιλία είναι κάτι το πολύτιμο και κανείς δεν το εκτιμά ώσπου να περάσουν αρκετά χρόνια και δε δεις τα αποτελέσματα. Εγώ υπήρξα πάρα πολύ τυχερός», είπε. Στην Κομοτηνή επέστρεψε για ακόμη μία φορά και ήρθε σε επαφή με παλιούς γνώριμους και γνωστούς. Θα το επαναλάβει τόνισε όπως άλλωστε κάνει όλα αυτά τα χρόνια. 

Το 1957, για σπουδές έφυγε από την Κομοτηνή και ο Κώστας Ζάμπογλου. Αρχικά επισκέπτονταν πολύ συχνά την πόλη του, όμως πολύ σύντομα οι συχνές επισκέψεις αραίωσαν αφού και οι γονείς που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη όπως και ο ίδιος. Ο κ. Ζάμπογλου συμμετείχε στη συνάντηση των απόδημων, μαζί με τη σύζυγο του. Έφτασαν στην Κομοτηνή έχοντας αναμνήσεις από τη όμορφη αυτή πόλη και την επιθυμία της συνάντησης, του ανταμώματος των παλιών φίλων και συμμαθητών. «Έπρεπε να γίνει αυτή η συνάντηση, μπορώ να πω ότι αυτές οι συναντήσεις έχουν πολύ συγκίνηση . Θυμάται ότι κάναμε πριν από χρόνια μια συνάντηση πάλι, οι συμμαθητές του γυμνασίου και ήταν πολύ συγκινητική και πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση». Η Κομοτηνή για τον κ. Ζάμπουγλου δεν αποτελεί μία μακρινή ανάμνηση καθώς την επισκέπτεται αφού διαμένει εδώ μόνιμα ο αδερφός του, πάντως αυτό που θυμάται είναι μακρινές εικόνες για τους περισσότερους και φωτογραφίες. «Τη θυμάται ακόμα πριν σκεπαστεί το ρέμα, έτσι τη θυμάται από εκεί και ύστερα είναι καινούρια πόλη για μένα, γιατί όταν τελείωσα τις σπουδές, υπηρέτησα τη θητεία μου, είχα πολλά χρόνια να έρθω και εκείνο το διάστημα άλλαξε τελείως η πόλη».

Η συνάντηση των απόδημων Κομοτηναίων αναμένεται να ολοκληρωθεί το Σάββατο 28 Ιουλίου με αποχαιρετιστήριο δείπνο. 

Όλγα Τσιούλφα