Μία αδικημένη γενιά που συνεχίζει να ονειρεύεται

Η Ρωξάνη Δαμκαλή θα πάει Γ’ λυκείου και ετοιμάζεται πυρετωδώς για τις πανελλαδικές. Στόχος της είναι να γίνει γιατρός ή να ασχοληθεί με την έρευνα. Υποστηρίζει ότι επέλεξε το μελλοντικό της επάγγελμα όχι με οικονομικά κριτήρια, αλλά με βάση τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις της. «Παρόλο που η ιατρική είναι κορεσμένο επάγγελμα στην Ελλάδα, στο εξωτερικό αναζητούν συνεχώς νέους και καταρτισμένους επιστήμονες. Άλλωστε αν αγαπάς κάτι μπορείς να επιβιώσεις και υπό δύσκολες συνθήκες», τονίζει. Στην ερώτηση πώς βλέπει τον εαυτό της σε 20 χρόνια απαντάει διστακτικά και με αβεβαιότητα, αφού θεωρεί ότι σήμερα τα πράγματα είναι ρευστά και ασταθή. 

Ο Νίκος Μηνάς είναι και αυτός μαθητής της τελευταίας τάξης του λυκείου από τον Σεπτέμβρη και υποψήφιος για τις πανελλήνιες του 2013. Αν και δεν έχει κατασταλάξει ακόμη με τι ακριβώς θέλει να ασχοληθεί, επισημαίνει ότι τον μαγνητίζει ο χώρος της πολιτικής. Όσο περίεργο και να φαίνεται, υπάρχουν ακόμη νέοι στη χώρα μας που ενδιαφέρονται για το πολιτικό γίγνεσθαι. «Πιστεύω ότι οι νέοι σήμερα πρέπει να ασχοληθούν και λίγο με την πολιτική, γιατί την έχουν απαξιώσει όλοι. Εμείς θα αναλάβουμε τα ηνία της χώρας αυτής. Στόχος είναι να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας. Πρέπει οι καινούριοι πολιτικοί υπεύθυνα να αναλάβουν την πορεία αυτής της χώρας. Πολιτικοί όχι όπως αυτοί του παρελθόντος, αλλά πολιτικοί σωστοί και υπεύθυνοι», αναφέρει χαρακτηριστικά. Παρατηρεί μάλιστα ότι η κρίση επηρεάζει αρνητικά τους ανθρώπους, αφού «η λιτότητα δεν είναι κάτι που το χαιρόμαστε ούτε κάτι που το επιδιώκουμε. Δεν πάμε διακοπές, δεν ξεκουραζόμαστε, δεν υπάρχει η άνεση να βγούμε έξω, να διασκεδάσουμε, πιεζόμαστε».

Ο Χρήστος Μπαλέσντραβος, μαθητής του μουσικού λυκείου μας εξηγεί πώς συνδέεται η τέχνη με την οικονομική- και όχι μόνο- κρίση. «Η τέχνη και γενικότερα ο πολιτισμός έχει αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό από την οικονομική κρίση. Και αυτό είναι το χειρότερο. Πολλές πολιτιστικές και πολιτισμικές οργανώσεις έχουν κλείσει, κλείνουν και θα συνεχίσουν να παρακμάζουν, αφού δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν και να υποστηριχθούν από την κοινωνία και το κράτος». Προτάσσει όμως και θετικά στοιχεία της κρίσης: «Παρόλα τα αρνητικά είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε ποιοι είμαστε και να γίνουμε πιο υπεύθυνοι πολίτες και πιο καλοί άνθρωποι. Αυτό εν μέρει υπάρχει ήδη αν σκεφτούμε πόσα συσσίτια οργανώνονται και πώς οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλο». 

Η Χριστίνα Παντελίδου, φοιτήτρια στο τμήμα μηχανολογίας του ΤΕΙ Σερρών, αναφέρεται στις συνέπειες που παρατηρεί στη δική της ζωή, αφού πλέον και η ίδια αναγκάζεται να εργάζεται, ενώ και τα λεφτά που της στέλνουν οι γονείς της έχουν μειωθεί σε σημαντικό βαθμό. Θεωρεί ότι η γενιά μας είναι μια αδικημένη γενιά και μια γενιά που κάποια στιγμή θα γυρίσει και θα πάρει εκδίκηση. «Οι νέοι μπορούν να κάνουν διαδηλώσεις, να αντισταθούν μέσω ίντερνετ, μπορούν με την ψήφο τους να δείξουν αυτό που θέλουν και να μην ψηφίζουν τα ίδια κόμματα», εξηγεί. Πιστεύει, ακόμη, ότι ο λαός έχει δύναμη, αν την αξιοποιήσει σωστά. 

Η Βέρα Παντελίδου, 20 χρονών σήμερα και απόφοιτος του τμήματος πληροφορικής του ΟΑΕΔ, ξεκίνησε να εργάζεται πρόσφατα στο δήμο χάρη στις πεντάμηνες συμβάσεις εργασίας. Δεν κάνει αυτό που ονειρεύται, γιατί η οικονομική κρίση την επηρέασε άμεσα. Τονίζει το σύνθετο ρόλο των ΜΜΕ: «Μας κάνουν ένα είδος προπαγάνδας για να απελπίζεται ο κόσμος», ενώ με ένα πλατύ χαμόγελο συμβουλεύει να μην τρομοκρατούμαστε και να είμαστε αισιόδοξοι.

Ο Αϊχάν Σελήμ και ο Γιάννης Χατζίδης μόλις τελείωσαν το λύκειο, αλλά δεν έδωσαν πανελλήνιες. Είναι δύο νέοι που από μικρή ηλικία εργάζονται για να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι.  Όπως λένε οι ίδιοι «Ήταν προσωπική μας επιλογή. Το αποφασίσαμε συνειδητά». Ο Αϊχάν διευκρινίζει ότι «Παρόλο που ήμουν καλό μαθητής δεν έδωσα πανελλήνιες, επειδή στόχος μου ήταν αποκλειστικά η φιλολογία. Ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα από μικρός. Οι λόγοι που δεν έδωσα πανελλήνιες δεν ήταν μόνο οικονομικοί, αλλά αυτό που με προβλημάτισε κυρίως ήταν η μελλοντική ανεργία. Τώρα θα πάω σε μια σχολή του ΟΑΕΔ, αλλά σκέφτομαι σε μερικά χρόνια, αν όλα πάνε καλά, να δώσω πανελλαδικές και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα». 

Ο Γιάννης από την άλλη αναδεικνύει το ρόλο του σχολείου: «Ο σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός, που γίνεται σαν μάθημα, είναι πολύ σημαντικός, αφού βοηθάει τους νέους να γνωρίσουν την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας». 

Επιπλέον, προτείνει πρακτικές και δραστικές λύσεις: «Ας εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό πλούτο που έχουμε και έτσι σίγουρα θα πάει καλύτερα η χώρα. Αν δεν μπορούμε μόνοι μας, να τον συνεκμεταλλευτούμε με κάποιον που θα μας προσφέρει και κάτι. Επιβάλλεται, όμως, να καταργηθούν και οι άσκοπες πολυτέλειες των βουλευτών, όπως τα γυμναστήρια, τα κρατικά οχήματα και οι ψηλοί μισθοί», προσθέτει.

Ο Δημήτρης Κυριακού είναι από τα παιδιά που φέτος έδωσαν πανελλαδικές και περιμένει με αγωνία να ανακοινωθούν οι βάσεις των σχολών. Στόχος του είναι να ασχοληθεί με τη λαογραφία και την παράδοση. Δίνει μια άλλη διάσταση στο θέμα: «Οι νέοι θα πρέπει να μένουν στον τόπο τους, να μη φεύγουν στο εξωτερικό ή σε περιοχές οι οποίες έχουν μεγαλύτερη αποδοτικότητα στην οικονομία». Το μήνυμά του είναι: «Επιστροφή στο χωριό και ενασχόληση με τη γη». «Βλέπω πολλούς ανθρώπους οι οποίοι έχουν εξαθλιωθεί οικονομικά. Δεν έχουν ούτε τα βασικά ακόμη και εδώ στην επαρχία. Ζουν πολεμώντας και παλεύοντας με την καθημερινότητα. Αλλά για όλο αυτό ευθύνονται από χρόνια πριν οι πολιτικοί μας. Η χώρα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με έναν άνθρωπο που πάσχει από γάγγραινα. Η ασπιρίνη δεν μπορεί να τη θεραπεύσει, ο ακρωτηριασμός όμως είναι το μόνο που βοηθάει στην περίπτωση αυτή. Γι? αυτό πρέπει όλοι οι παλιοί πολιτικοί, οι οποίοι έχουν παρωπίδες στα μάτια και δε βλέπουν γύρω τους, να φύγουν και να έρθουν νέοι. Μιλάμε για μια ριζική ανανέωση. Αν μη τι άλλο, οι νέοι δίνουν περισσότερα πράγματα στη χώρα», δηλώνει περήφανα.    

Αυτά τα παιδιά αποτελούν μόνο απλά παραδείγματα. Ναι, μπορεί οι αχτίδες φωτός στον ορίζοντα να είναι περιορισμένες και να κυριαρχούν τα μελανά χρώματα, αλλά ωστόσο δεν παύουμε –και δεν επιτρέπεται -να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο δυνατό. Άλλωστε, αν κοιτάξουμε γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που είναι κοντά μας, μας στηρίζουν και μας εμψυχώνουν. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε πορεία, να πάμε και πάλι μπροστά, γιατί πολύ απλά «Διψάμε για ουρανό». Ναι, το μέλλον είναι στα χέρια μας και πρέπει κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσουμε. Ας μας συντροφεύει, όμως, ο στίχος του Θανάση Παπακωνσταντίνου: «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει…».