Η μουσική να είναι ένα διάλειμμα στο χάλι που ζούμε

Σε πρόσωπο των ημερών έχει εξελιχθεί ο Στέφανος Κορκολής στην Κομοτηνή, καθώς όλοι περιμένουν να ακούσουν από κοντά το “παιδί θαύμα”, όπως είχε χαρακτηριστεί στα 5 του χρόνια, αφού άρχισε να παίζει πιάνο χωρίς να έχει διδαχθεί. Μέχρι τα εφτά του χρόνια έδινε ρεσιτάλ ως αυτοδίδακτος. Στα ένδεκα χρόνια του έδωσε τυπικές κατατακτήριες εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών και  δυόμιση χρόνια μετά πήρε μέρος σε διεθνή διαγωνισμό πιάνου. Κέρδισε το πρώτο βραβείο, καθώς και υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης για να συνεχίσει τις σπουδές του σε άλλο επίπεδο στο Παρίσι. Από 17 χρονών και για 11 χρόνια έδινε ρεσιτάλ στη γαλλική πρωτεύουσα ως “... ο Γάλλος πιανίστας Κορκολής, εθνικότητας ελληνικής...”. Δίκαια θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες. Ο Στέφανος Κορκολής το Σάββατο θα χαρίσει μία μοναδική παράσταση σε όσους θα έχουν την ευκαιρία να παραβρεθούν στο Μέγαρο Μουσικής της Κομοτηνής. Αισθάνομαι πραγματικά συγκινημένος που θα παίξω σε ένα μέγαρο μουσικής στην Κομοτηνή που υπεραγαπώ ούτως ή άλλως”, δήλωσε ράδιο Χρόνος 87,5 fm.  Έρχεται με μία τεράστια αγκαλιά και θέλει να εισπράξει μία τεράστια αγκαλιά από την Κομοτηνή.
Γνωρίζετε ότι εσείς θα δώσετε την πρώτη ζωντανή παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής της Κομοτηνής;
-Είναι μεγάλο θεωρώ το γεγονός ότι απέκτησε η πόλη σας το τρίτο πανελλαδικά Μέγαρο Μουσικής και ταυτόχρονα είναι τεράστια τιμή για μένα που θα βρεθεί εκεί, πριν ακόμη την κανονική του λειτουργία, που θα κάνω την πρώτη ζωντανή συναυλία εκεί.
Άλλαξαν οι συνθήκες και ο τρόπος που ένας καλλιτέχνης μπορεί να προβάλλει σήμερα το έργο του;
-Γενικώς η μουσική, η καλή μουσική θέλει σαφώς και τον ανάλογο χώρο. Το στοίχημα”, που έχω βάλει με τον εαυτό μου είναι να αποδείξω ότι η μουσική είναι μια, μουσική δεν είναι αυτό που έλεγαν οι παλιοί ελαφριά ή βαριά μουσική, δεν μπορείς να βάλεις τις νότες σε μια ζυγαριά. Όταν είναι καλή η μουσική, από όποιο χώρο και αν προέρχεται είναι καλή μουσική. Οι «μουσικές σχέσεις» αυτό αποδεικνύουν, γι’ αυτό και έχω επιλέξει κομμάτια που όταν τα διαβάζει κανείς στο πρόγραμμα ενδεχομένως να λέει «μα πως ταιριάζει το ένα με το άλλο» και όμως ακριβώς επειδή παντρεύονται, επειδή είναι όλα εξαιρετικά κομμάτια από τεράστιους συνθέτες, βλέπεις ακριβώς πως αυτή η σύνδεση οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα που αγγίζει τις ψυχές. Όπου και να έχω παίξει αυτό το ρεσιτάλ, τις «Μουσικές Σχέσεις», έχω εισπράξει ότι ο κόσμος απλώς αφήνεται στην μουσική και ονειρεύεται, γιατί ουσιαστικά αυτό πρέπει να κάνει η μουσική, να είναι ένα διάλειμμα στο χάλι που περνάμε, στο χάλι που ζούμε όλοι μας!
Η τέχνη μπορεί να είναι αντίδοτο στις δύσκολες στιγμές;
-Έτσι ακριβώς είναι. Θεωρώ ότι σε δύσκολες στιγμές κάθε μορφή τέχνης πρέπει να κάνει την αντίσταση της και θεωρώ ότι η μουσική είναι αυτή τη στιγμή βάλσαμο για να αφήσει λιγάκι ο άνθρωπος τα προβλήματα του και να ξεχαστεί για 1,5 – 2 ώρες, όσο διαρκεί μία συναυλία.
Ποιο τραγούδι ταιριάζει στην σημερινή πολιτική κατάσταση; Τι θα παίζατε στο πιάνο, το οποίο θα ταίριαζε σε αυτά που περνάμε ως χώρα;
-Μιλάμε για τρέλα… Θα έπαιζα το «ένα το χελιδόνι». Άσχετα αν δεν είναι στο πρόγραμμα, θα χρησιμοποιούσα την τεράστια ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη με την τεράστια μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Θεωρώ ότι οι καιροί που ζούμε είναι πολύ περίεργοι, δύσκολοι και επικίνδυνοι. Όταν τα πράγματα είναι καλά και χαλαρά, όλα εκφυλίζονται. Δεν υπάρχει ο συναγερμός μέσα μας, αρχίζει και σβήνει, το έχουμε και σαν λαός αυτό. Όταν όμως περνάμε τα δύσκολα, τότε γινόμαστε μια γροθιά και την γροθιά αυτή του ελληνικού λαού κανένας Γερμανός, κανένας Γάλλος και κανένας, «καραγκιόζης», δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει.
Πολιτικά δραστηριοποιείστε;  
-Όχι, κοινωνικά δραστηριοποιούμαι, πολιτικά καθόλου, δεν μπορώ, δεν μ’ αρέσει, δεν μ’ ενδιαφέρει. Έκανα πάρα πολλά πράγματα στο εξωτερικό, πάρα πολλά και συνεχίζω και κάνω. Απλώς η συνεργασία μου τα τελευταία 3 περίπου χρόνια με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη με κράτησε στην Ελλάδα. Άλλωστε και αυτό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου, επομένως γι’ αυτό και βρίσκομαι πάλι στην πατρίδα μου, αλλά χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω πολλές υποχρεώσεις στο εξωτερικό. Το όνειρο της ζωής μου είναι να μπορέσω να καταφέρω να κάνω μουσική για τον κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος στην Ελλάδα ευτυχώς αρχίζει και φαίνεται προς τα έξω. Αν κάτσεις και δεις παλιές ελληνικές ταινίες και ειδικά τις κωμωδίες, θα διαπιστώσεις ότι πρόκειται για θεατρικά έργα, που μεταφέρθηκαν στη μικρή οθόνη.  Βλέπεις τι ταλέντο είχε αυτή η χώρα στο να παράγει αυτό που λέγεται κινηματογράφος.  
Όταν συνθέτετε κάτι,  βάζετε περισσότερο το συναίσθημα, την λογική ή την τεχνική;
-Δεν βάζω τίποτα, όταν έρχεται η έμπνευση… ήρθε.  Δηλαδή δεν πάω προγραμματισμένος «τώρα πάω να γράψω». Μια μνήμη από τα παλιά, ένα ωραίο χρώμα, όλα αυτά μπορεί να αποτελούν ένα ερέθισμα, αλλά πολλές φορές και μέσα στα ατελείωτα ταξίδια στο αεροπλάνο έρχονται ιδέες και πάντα είμαι προετοιμασμένος με μια παρτιτούρα και ένα μολύβι και καταγράφω αυτά που μου έρχονται. Το μόνο που θα μπορούσα να πω ότι μπορεί άμεσα να μου δώσει έμπνευση είναι ένας στίχος, ένα ποίημα, αυτό είναι ένα τεράστιο ερέθισμα, εκεί παίζει ρόλο το τι θα έχεις μπροστά σου όταν μιλάμε για τραγούδι. Κάποιοι «με παρωπίδες» το σνομπάρουν το τραγούδι και είναι κακό να το σνομπάρεις, γιατί είναι από τα πιο δύσκολα είδη.  Μέσα σε 3 – 3,5 λεπτά που διαρκεί ένα τραγούδι πρέπει να βγάλεις ψυχή και συναίσθημα.
Που θα σας βρίσκουμε από εδώ και πέρα; Η νεολαία φεύγει στο εξωτερικό, οι δημιουργικοί άνθρωποι φεύγουν.  Εσείς παραμένετε στην Ελλάδα;
-Στο εξωτερικό θα έλεγα πιο πολύ, χωρίς βέβαια να αφήνω την Ελλάδα μου, ποτέ δεν αφήνω την χώρα μου. Παλεύω για την χώρα μου όσο μπορώ και εγώ, όσο είμαι έξω, σε οποιαδήποτε συνέντευξη κάνω στο εξωτερικό, όπου μου δίνεται η ευκαιρία θα μιλήσω για την Ελλάδα με τα καλύτερα λόγια.
Δεν επιτρέπω να μας αντιμετωπίζουν μ’ αυτό τον τρόπο, δεν το επιτρέπω σαν Έλληνας, διότι τους δώσαμε τα φώτα μας, πρέπει να μας σέβονται, μας χρωστούν, δεν τους χρωστάμε!