Μια πολιτική συνέντευξη της ηθοποιού Ζέτας Δούκα

Πώς δεθήκατε μ’ αυτό το ρόλο;

-Εξαιρετικά, όπως και όλους μου τους ρόλους, τουλάχιστον στο θέατρο προσπαθώ να τους ζω όσο πιο αληθινά μπορώ. 

Ο μονόλογος στο θέατρο βγαίνει δύσκολα.

-Είτε είμαι μόνη μου επί σκηνής που στην συγκεκριμένη παράσταση κάθε άλλο παρά μόνη μου είμαι, όταν θα την δείτε θα την καταλάβετε, είναι σαν να έχω πολλούς ανθρώπους γύρω μου, σαν να έχω τουλάχιστον 8 ανθρώπους γύρω μου, αλλά είτε είσαι μόνος επί σκηνής είτε είσαι με άλλους 100 ανθρώπους, η ενέργεια και η αλήθεια που πρέπει να βγάζεις είναι η ίδια, για να μην σας πω ότι όταν έχεις να κάνεις και με άλλους συναδέλφους επί σκηνής πρέπει να καταβάλεις περισσότερη προσπάθεια προκειμένου το πολυπρόσωπο σύνολο να γίνει ένα.

Απλώς ο μονόλογος είναι μια ιδιάζουσα κατάσταση, είναι ένα άλλο θεατρικό είδος από αυτό που έχουμε συνηθίσει οι περισσότεροι να βλέπουμε και να παίζουμε και ως εκ τούτου έχει άλλες δυναμικές και άλλα σημεία  που πρέπει να προσέξεις..

Πως βιώνετε τον προβληματισμό που θέτει η παράσταση; Αυτή η κατάσταση που υπήρχε τότε, εκείνη την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο μπαίνει με την ίδια σημασία και το ίδιο νόημα σήμερα, με το ίδιο ερωτηματικό;

-Θεωρώ πως ναι, αν και τα πράγματα έχουν ευτυχώς προχωρήσει στην κοινωνία μας, σε σχέση με το πόσο δικαίωμα έχει μια γυναίκα να αποφασίσει να φέρει ένα παιδί στο κόσμο και να παραμείνει ανύπαντρη ή εν πάση περιπτώσει παρά τα αντίθετα θέλω των άλλων και της κοινωνίας… έχω την εντύπωση ότι υπάρχει αυτό το στίγμα, υπάρχει αυτό το ταμπού σήμερα, περισσότερο στις μικρές κλειστές κοινωνίες. Υπάρχει και στα μεγάλα αστικά κέντρα, δεν είναι κάτι που συνηθίζεται και το βλέπει ο άλλος με το ίδιο μάτι που θα μπορούσε να δει ένα παιδί που έρχεται με μια φυσιολογική συνθήκη, ένα γάμο ενός ζευγαριού, θεωρώ ότι είναι ακόμη ένα θέμα που συζητιέται και εν πάση περιπτώσει κάποιοι το δέχονται ή μπορεί και να μην το δέχονται με την ευγένεια ή την ευκολία που θέλουν ίσως να δείξουν ότι το δέχονται.

Αν γραφόταν σήμερα το βιβλίο, κατά την άποψη σας και έπρεπε να συνομιλήσουμε με ένα παιδί που θα φέρουμε στο κόσμο σε 9 μήνες, τι θα του λέγατε κ. Δούκα;

- Πάνω κάτω αυτά τα πράγματα που λέει και αυτό το βιβλίο, αυτό το έργο. Δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα σε σχέση με κάποιες έννοιες, με κάποια ιδανικά, με πράγματα που θα έπρεπε να υπάρχουν σε κοινωνικό επίπεδο προκειμένου ένας άνθρωπος να μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να είναι δραστήριος και χρήσιμο μέλος της κοινωνίας. Αυτό το βιβλίο μέσα από την διαδρομή μιας εγκυμονούσης γυναίκας, μιας γυναίκας η οποία προκειμένου να φέρει την εγκυμοσύνη και να γεννήσει το παιδί που έχει στην κοιλιά της θα έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι για 6 μήνες σε πλήρη ακινησία, πράγμα που ήρθε σε σύγκρουση με τα εγώ της, με τα θέλω της, με το δραστήριο τρόπο ζωής της αν θέλετε, ουσιαστικά είναι η αφορμή του να μιλήσει για πολύ σημαντικά ζητήματα τα οποία είναι διαχρονικά και στην συγκεκριμένη φάση πιο επίκαιρα από ποτέ. Μιλάει για κοινωνική ανισότητα, μιλάει για την μάχη για επιβίωση, για την θρησκεία, για την οικογένεια, για την αγάπη, για την βία, με τον ίδιο τρόπο που ίσως περιγράφεται και στις μέρες μας, σε κάποια πράγματα ο κόσμος δεν έχει πάει μπροστά?

κ. Ζέτα Δούκα οι περισσότεροι σας γνωρίζουν από την τηλεόραση, εσείς τι αγαπάτε περισσότερο, το θέατρο ή την τηλεόραση;

-Είναι άλλο πράγμα, είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, το μόνο πράγμα που έχουν κοινό είναι ότι και στα δύο παίζουν ηθοποιοί, ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να ενεργοποιήσεις το μυαλό σου, το σώμα σου, την ψυχή σου, προκειμένου να ανταποκριθείς στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, είναι τελείως διαφορετικός.

Εμείς θέατρο ξέρουμε να κάνουμε, θέατρο διδαχτήκαμε στις σχολές, σαν Έλληνες έχουμε μάθει να κάνουμε θέατρο. Η τηλεόραση είναι κάτι που προκύπτει στην ζωή μας, καλώς προκύπτει. Υπάρχει και καλή τηλεόραση και καλές δουλειές, θέλω να πιστεύω και είμαι πολύ περήφανη για τον τρόπο με τον οποίο έχω χειριστεί τις δουλειές μου στην τηλεόραση, σε καμία περίπτωση δεν έχω θυσιάσει τίποτα από αυτά που πιστεύω ή πίστευα ή θα πιστεύω. 

Την κρίση πως την βιώνετε;

-Όπως όλοι οι Έλληνες, προσπαθούμε να στηριχθούμε, τα πράγματα δεν είναι εύκολα και εμείς έχουμε πληγή και σαν κοινότητα, σαν πληθυσμός οι ηθοποιοί ούτως ή άλλως έχουμε την ανασφάλεια αν θα έχουμε δουλειά και του χρόνου και του παραχρόνου, δεν έχουμε το βόλεμα που υπάρχει σε άλλες δουλειές?

Τρείς φορές το χρόνο απολυόμαστε? Κάποιοι τα έχουμε πάει καλά, κάποιοι όχι τόσο καλά, είναι και θέμα τύχης, στα πράγματα τα περιθώρια στενεύουν, χρήματα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν πολλά που τα έχουμε κάνει και δεν τα έχουμε πληρωθεί, άλλα τα οποία καθυστερούν πολύ, έχουν πέσει οι αμοιβές μας πολύ αλλά γενικότερα προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Ας έχουμε αισιοδοξία, ας έχουμε αλληλεγγύη, ας καθίσουμε ο καθένας να σκεφτεί τι έχει κάνει κακό και που έχει βάλει το λιθαράκι του σ? αυτό το οικοδόμημα, τι μπορεί να αλλάξει καταρχάς ξεκινώντας από τον εαυτό του και μετά με τους γύρω του. Νομίζω ότι μόνο μέσα από αυτή την σκοπιά μπορούν κάποια πράγματα να αλλάξουν στην Ελλάδα και το τονίζω στην Ελλάδα γιατί οι Έλληνες ως λαός είμαστε μια ιδιάζουσα περίπτωση.

Ποια είναι η κρίση γι? αυτό που ζούμε σήμερα, για την πολιτική κατάσταση που υπάρχει, είστε αισιόδοξη τελικά ότι θα βγούμε από την στενωπό;

-Είναι δύο πράγματα, είναι σε σχέση με το πώς θα το βιώσουμε και πόσο θα αντέξουμε ως πολίτες τελικά και είναι όλο αυτό που σας είπα σε σχέση με το πώς θα πρέπει να συσπειρωθούμε και τα καλά να γίνουν καλύτερα και κάποια κακά να φύγουν – να τελειώσουν και είναι σε σχέση με το πόσο θα μας αφήσουν και τι είδους κεντρική πολιτική σκηνή θα έχουμε. Δε νομίζω ότι έχουμε επιτύχει πολύ, δεν έχουμε σοβαρούς και σπουδαίους ηγέτες. Έχουμε πολλές δεκαετίες να δούμε σοβαρούς και σπουδαίους ηγέτες και αυτό είναι ένα πράγμα που έχει έρθει και έχει φέρει την Ελλάδα σε ένα βαθμό εδώ που την έχει φέρει, όχι ότι ο κάθε ένας από εμάς? Βλέπετε τι γίνεται, ο κάθε ένας στο μικρόκοσμό του προσπαθεί να λουφάρει, να φροντίσει τον εαυτό του, να πάει μέσω της πλαγίας οδού? Όταν πας στην εφορία και δεν σε εξυπηρετούν από τις 03.30 μέχρι τις 05,00 και κάποιες ώρες που τους βολεύει, καταλαβαίνεις ότι το πράγμα, ναι μεν οκ οι αποφάσεις που θα πλήξουν την χώρα μας παίρνονται από την κεντρική πολιτική σκηνή αλλά βλέπεις και όλο το υπόλοιπο πράγμα ότι δεν λειτουργεί. Και δεν λειτουργεί για κάποιο λόγο, άρα είναι νομίζω πολυεπίπεδη η κρίση είναι κάτι που ότι και να πούμε, όσο και να πούμε, προσπαθώ να μην απαντάω στις ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με την κρίση γιατί είναι πάρα πολύ μεγάλο το θέμα, θα έπρεπε να μιλάμε 10 ώρες και πάλι δεν θα είχαμε βρει λύση.

Είστε αισιόδοξη γενικότερα;

-Φύση θέση αισιόδοξη αλλά και ρεαλίστρια. Τα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε στην αλήθεια τους, σε όλο φάσμα της ειλικρίνειας τους και πρέπει να αντιμετωπίζουμε  έτσι όπως μας έρχονται, αισιόδοξα μεν αλλά με πολύ σκέψη.

Σχέδια για την επόμενη χρονιά;

-Για του χρόνου όχι, θα είμαι στο Εθνικό Θέατρο, θα είμαι στην παράσταση Οδύσσεια που θα σκηνοθετήσει ο μεγάλος Αμερικανός σκηνοθέτης Μπομπ Γουίλσον, θα προσπαθήσω να παίξω και το «γράμμα σ? ένα παιδί» ίσως Δευτέρα ? Τρίτη και θα συνεχίσει η σειρά στην οποία εμφανίζομαι τώρα. 

Να σας ευχηθούμε από καρδιάς καλή επιτυχία.

-Ευχαριστώ, θέλω να σας γνωρίσω από κοντά, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ενθουσιασμένη είμαι, είναι η πρώτη φορά που θα έρθω στην Κομοτηνή, πρώτη φορά που έρχομαι σε όλες αυτές τις πόλεις. Ήταν μια προσωπική επιλογή το έργο αυτό να μην το ?εγκαταστήσω στην Αθήνα, αλλά να το ταξιδέψω όσο μπορώ και σε πόλεις που δεν γνωρίζω, σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, σε κοινωνίες που δεν γνωρίζω και είναι ευκαιρία να γνωριστούμε, κάτι πάρα πολύ σημαντικό για μένα».