«Από τροχονόμος αποθηκάριος»

Την προηγούμενη Πέμπτη 23/1/2020 είχα τη χαρά να συμμετάσχω σε ένα διεθνές σεμινάριο με την επωνυμία “TRALIM 2”, που έλαβε χώρα στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.

Εκεί εξετάστηκαν όλες οι τελευταίες εξελίξεις σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο στα θέματα ασύλου και μετανάστευσης και έγινε ανάπτυξη σημαντικών σχετικών Αποφάσεων Διεθνών Δικαστηρίων.

Τα ανάφερω αυτά όχι για να διαφημίσω το παραπάνω διεθνές σεμινάριο, που ήταν όντως επιτυχημένο αλλά για να μοιραστώ μαζί σας την έκπληξη μου απο κάποια πράγματα που ειπώθηκαν από τους εισηγητές.

Η πρώτη έκπληξη ήρθε όταν διεθνείς εισηγητές αναφερόμενοι στα θέματα μεταναστευτικής πολιτικής επέμειναν στη διαπίστωση ότι στην Ευρωπαική Ένωση υπάρχει σήμερα μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στους Ευρωπαίους εταίρους σχετικά με την ερμηνεία της έννοιας αλληλεγγύη μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων στο προσφυγικό – μεταναστευτικό θέμα.

Ενώ λοιπόν στη χώρα μας, που δέχεται τρομερή πίεση τα τελευταία χρόνια ώς μία από τις βασικές πύλες εισόδου ερμηνεύουμε ως αλληλεγγύη των Εταίρων την έμπρακτη συμμετοχή τους στο θέμα καθώς θεωρούμε ότι τα σύνορα μας είναι και σύνορα της Ευρωπαικής Ένωσης και άρα θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχει ενεργή συμμετοχή των Εταίρων μας σε όλες τις διαδικασίες διαχείρισης του θέματος, στις υπόλοιπες χώρες και ειδικά μετά το «σφράγισμα» του Βαλκανικού διαδρόμου για τους πρόσφυγες – μετανάστες η έννοια αλληλεγγύη εξαντλείται σε κάποια οικονομική βοήθεια και ακόμα χειρότερα υπάρχουν χώρες που δε θεωρούν ότι πρέπει να παρέχουν τίποτα στους άλλους και αρκούνται στο να φυλάσσουν τα δικά τους σύνορα.

Μετά την παραπάνω πρώτη έκπληξη ήρθε και η δεύτερη, όταν στα πλαίσια σχολιασμού Απόφασης Διεθνούς Δικαστηρίου ένας εισηγητής στάθηκε στο γεγονός ότι το Δικαστήριο αποφεύγει να αξιολογήσει και να χαρακτηρίσει ώς δεσμευτική την πολυδιαφημιζόμενη  συμφωνία για το προσφυγικό – μεταναστευτικό μεταξύ Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη χαρακτηρίζει  περισσότερο ώς κοινή δήλωση – συμφωνία κυρίων παρά ώς δεμευτική για όλους διεθνή συμφωνία.

Και η τρίτη και τελευταία έκπληξη ήλθε όταν στα πλαίσια σχολιασμού Απόφασης Διεθνούς Δικαστηρίου ένας εισηγητής αναφέρθηκε στην απουσία καταδίκης κρατών της κεντρικής Ευρώπης για τις  σκληρές πρακτικές που εφαρμόζουν στα σύνορα τους σε πρόσφυγες – μετανάστες.

Από τα παραπάνω προκύπτει ξεκάθαρα ο κίνδυνος να μείνειη χώρα μας με το πρόβλημα και να καταστεί απο «τροχονόμο»σε «αποθηκάριο» προσφύγων – μεταναστών για την Ευρωπαική Ένωση.

Και λέω από «τροχονόμο» σε «αποθηκάριο», διότι τα προηγούμενα χρόνια οι προσφυγικές  - μεταναστευτικές ροές διερχόταν απλά από τη χώρα μας και μέσα από το Βαλκανικό διάδρομο κατευθυνόταν στις οικονομικά ισχυρές Ευρωπαικές χώρες.

Τώρα όμως, που έχει «σφραγισθεί» ο Βαλκανικός διάδρομος και ακολουθούνται σκληρές πρακτικές στα σύνορα των χωρών της κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες όπως προανέφερα δεν καταδικάζονται καν απο τα Διεθνή Δικαστήρια κινδυνεύει η χώρα μας να μετατραπεί σε «αποθήκη» βασανισμένων ανθρώπων.

Παρά τον ανθρωπισμό, που αναμφισβήτητα έχει και δείχνει διαχρονικά η Ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα μας είναι αδύνατο να διαχειριστεί μόνη της αυτό το τεράστιο θέμα.

Όσο η  Ευρώπη δε μεριμνά συνολικά για το θέμα η χώρα μας και ειδικά οι ακριτικές της περιοχές δε μπορεί να μείνουν εκτεθειμένες στο πρόβλημα χωρίς  σαφή σχεδιασμό.

Απαιτείται άμεση εφαρμογή νέων γρήγορων και ξεκάθαρων διαδικασιών στο μεταναστευτικό – προσφυγικό ώστε να παρέχεται συνδρομή σε αυτούς που πρέπει και οι υπόλοιποι να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής.

Δεν είναι ανθρωπισμός να στοιβάζεις ανθρώπους, όταν δε μπορείς να τους προσφέρεις αξιοπρεπείς προοπτικές.