Ο εορτασμός της 14ης Μαΐου
14/05/25 - 14:57
Μία στήλη για την ταινία πέρα από το θέαμα. Μεγάλοι σκηνοθέτες, σπουδαίοι ηθοποιοί, βραβεία, ατάκες και παραλειπόμενα. Γιατί ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο ό,τι βλέπουμε στην οθόνη? Γράφει η Δανάη Παπαχριστοπούλου
Η γνωστή σεξπηρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας μεταφέρεται στη Νέα Υόρκη και τη θέση των δύο αντίπαλων οικογενειών Μοντέγων και Καπουλέτων, παίρνουν αντίστοιχα, οι Τζετς και οι Σαρκς. Ο αιώνια απαγορευμένος έρωτας, που μόνο εμπόδια βρίσκει μπροστά του και μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει, είναι η ιστορία, η οποία έκανε πρεμιέρα αρχικά ως μιούζικαλ στο Μπρόντγουει και στο Γουέστ Εντ, και μετά μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο.
Η ταινία αποτελεί ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ όλων των εποχών (σίγουρα κρατά την οσκαρική πρωτιά, με 10 βραβεία) και αυτό οφείλεται σε πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες. Η μουσική του Λέοναρντ Μπέρνσταιν και οι στίχοι του Στίβεν Σόντχάιμ, έδωσαν μια εξαιρετική πρώτη ύλη στους συντελεστές της ταινίας. Τραγούδια, όπως το «America», «I Feel Pretty» «Tonight», «Maria», «Somewhere» έγιναν επιτυχίες και είναι γνώριμα, ακόμα και σε όσους δεν έχουν δει το μιούζικαλ.
Οι χορογραφίες του Τ. Ρόμπινς είναι υπέροχες και καλοδουλεμένες. Η σχολαστικότητα και η τελειομανία του, μάλιστα, τον έκαναν να χάσει τη θέση σκηνοθέτη λίγο πριν το τέλος των γυρισμάτων- απολύθηκε από την εταιρία παραγωγής-, καθώς ο αρχικός προϋπολογισμός ξεπεράστηκε κατά πολύ και τα γυρίσματα καθυστέρησαν. Τέλος, αυτό που ολοκληρώνει την ταινία, είναι οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, που συνδυάζουν τη δραματική ένταση που απαιτεί η πλοκή αλλά και την ωραία φωνή και κίνηση.
Κατά κύριο λόγο, η ταινία είναι μια ιστορία αγάπης, που δείχνει τους δύο πρωταγωνιστές Μαρία και Τόνι, να προσπαθούν να ζήσουν τον έρωτά τους μακριά από τη θανάσιμη έχθρα των δύο αντίπαλων συμμοριών. Ωστόσο, μέσα από αυτήν την ιστορία αποτυπώνεται επίσεις ο ρατσισμός και η ξενοφοβία των Αμερικάνων, που δυσκολεύονταν να δεχθούν και να συναναστραφούν του μετανάστες από τη Λατινική Αμερική, ξεχνώντας ότι στην πραγματικότητα και αυτοί ήταν παιδιά μεταναστών. Το χρώμα ξεχωρίζει και διασπά τους ανθρώπους στην ταινία (οι Τζετ είναι λευκοί ενώ οι Σαρκς μελαμψοί), αλλά δυστυχώς και στην πραγματικότητα.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί, ότι με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από την κυκλοφορία της ταινίας, την προηγούμενη εβδομάδα έγινε επετειακή προβολή της στο «Grauman’s Chinese Theatre». Ο Τζόρτζ Τσακίρης και η Ρίτα Μορένο, βραβευμένοι με Όσκαρ για τις ερμηνείες τους, άφησαν τα αποτυπώματα τους στην περίφημη «Λεωφόρο της Δόξας».
Σκηνοθέτης:
Τζερόμ Ρόμπινς (1918- 1998) Αμερικάνος Χορογράφος. Γνωστός για τις χορογραφίες του στις ταινίες Ο Βασιλιάς κι εγώ (1956), West Side Story (1961), Ο Βιολιστής στη στέγη (1971). Η μόνη σκηνοθετική του δουλειά για τον κινηματογράφο ήταν το West Side Story, το οποίο σκηνοθέτησε μαζί με τον Ρόμπερτ Γουάιζ, με τον οποίο μοιράστηκε και το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
Ρόμπερτ Γουάιζ (1915- 2005): Αμερικάνος Σκηνοθέτης. Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του ασχολήθηκε με ταινίες δεύτερης διαλογής (b- movies), σταδιακά καταπιάστηκε με διάφορα είδη του σινεμά, όπως ταινίες νουάρ, επιστημονικής φαντασίας, γουέστερν, πολεμικές. Το έργο του, όμως, αναμφίβολα σημαδεύτηκε από τα μιούζικαλ, καθώς είναι σκηνοθέτης των δύο από τα πιο επιτυχημένα μιούζικαλ όλων των εποχών, West Side Story (1961) και Η Μελωδία της Ευτυχίας (1965). Και για τις δύο αυτές ταινίες βραβεύτηκε με Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
Υπόθεση :
Δύο συμμορίες της Νέας Υόρκης, οι πορτορικανοί Σαρκς και οι αμερικάνοι Τζετς βρίσκονται σε διαμάχη για το ποιος θα είναι ο κυρίαρχος των δρόμων της πόλης. Ορκισμένοι εχθροί, οι αρχηγοί τους, ο Μπερνάρντο (Τζορτζ Τσακίρης) και ο Ριφ (Ρας Τάμπλιν) αντίστοιχα, δεν μπορούν να συνυπάρξουν και με κάθε ευκαιρία συγκρούονται για να δουν ποιος θα επικρατήσει τελικά. Όταν η Μαρία (Νάταλι Γουντ), αδερφή του Μπερνάρντο, γνωρίζει τον Τόνι (Ρίτσαρντ Μπέιμερ), πρώην μέλος των Τζετ και αδερφικό φίλο του Ριφ, γεννιέται ένας αδιέξοδος έρωτας και οι δύο νέοι γίνονται μέρος της αναμέτρησης των δύο συμμοριών.
Πληροφορίες
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Γουάιζ, Τζερόμ Ρόμπινς
Σενάριο: Έρνεστ Λέμαν, Άρθρουρ Λόρεντ
Πρωταγωνιστές: Νάταλι Γουντ, Τζορτζ Τσακίρης, Ρίτσαρντ Μπέιμερ, Ρας Τάμπλιν, Ρίτα Μορένο
Έτος Παραγωγής: 1961
Βραβεία
Κέρδισε 10 Όσκαρ:
• Καλύτερου Β? Ανδρικού Ρόλου
? Καλύτερου Β? Γυναικείου Ρόλου
? Καλύτερης Ταινίας
? Καλύτερα Σκηνοθεσίας
? Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης
? Καλύτερης Φωτογραφίας
? Καλύτερων Σκηνικών
? Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης
? Καλύτερου Ήχου
? Καλύτερων Κοστουμιών
? Καλύτερου Μοντάζ
Ήταν υποψήφιο για άλλο 1
? Διασκευασμένου Σεναρίου
Παραλειπόμενα
Ο Λ. Μπέρνσταιν , συνθέτης των τραγουδιών, απογοητεύτηκε με την ενορχήστρωση της ταινίας, καθώς ενώ στο μιούζικαλ του Μπρόντγουει υπήρχαν 30 μουσικοί, η εταιρία παραγωγής της ταινίας επέτρεψε τον τριπλασιασμό τους. Ο συνθέτης βρήκε το τελικό αποτέλεσμα «καταθλιπτικό και χωρίς λεπτότητα».
Η φωνή της Νάταλι Γουντ στα τραγούδια έχει ντουμπλαριστεί από την Μαρνι Νίξον και η φωνή του Ρίτσαρντ Μπέιμερ από τον Τζίμι Μπράιαντ.
Το τραγούδι “Somewhere” έχει ηχογραφηθεί από πολλούς καλλιτέχνες, όπως Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, Φιλ Κόλινς, Τομ Γουέιτς, Κάιλι Μινόγκ, Σελίν Ντιόν.
Ήταν η πρώτη ταινία που κέρδισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας για δύο Σκηνοθέτες. Αυτό επαναλήφθηκε 46 χρόνια αργότερα, όταν οι αδελφοί Κοέν απέσπασαν το εν λόγω βραβείο από κοινού για την ταινία «Καμιά πατρίδα για μελλοθάνατους».
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
