«Η αμηχανία μετά την πανδημία»

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος αλλά σίγουρα δε θα σπεύσω να «κηρύξω» το τέλος της πανδημίας όταν έχουμε καθημερινά στη χώρα μας δεκάδες συνανθρώπους μας  νεκρούς και εκατοντάδες νοσηλευόμενους σε μονάδες εντατικής θεραπείας.

Θα πάρω όμως το θετικό σενάριο που προβλέπει ότι σε μερικούς μήνες θα επιστρέψουμε σταδιακά στα φυσιολογικά και η πανδημία θα μετατραπεί σε ενδημία που θα αντιμετωπίζεται με ετήσιο εμβολιασμό.

Αν λοιπόν επαληθευτούν τα παραπάνω μήπως τελικά πολιτικοί και πολίτες αντί να χαρούμε ψυχοπλακωθούμε όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν πια οι δικαιολογίες που μας έδινε η έκτακτη κατάσταση της πανδημίας και ότι πρέπει πλέον να κάνουμε όλα όσα αναβάλαμε λόγω των συνθηκών.

Το να ελευθερωθούμε από περιορισμούς είναι υπέροχο αρκεί να έχουμε να κάνουμε κάτι και ακόμα καλύτερα να έχουμε προετοιμάσει κάτι.

Εδώ είναι το «κλειδί» του προβληματισμού μου καθώς κατά την περίοδο της πανδημίας επικράτησε σε πολλούς η λογική «σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε», η οποία είχε ως αποτέλεσμα να «κατεβούν τα μολύβια» σε πολλά επίπεδα και ο χρόνος απλά να κυλάει λες και δε θα βγούμε ποτέ από την έκτακτη κατάσταση.

Και κάτι ακόμα που έχει κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά είναι ότι «κρύφτηκαν» την περίοδο αυτή οι κοινωνικές διαφορές και ανάγκες καθώς όλοι ήταν ίσοι και κλεισμένοι αντιμετωπίζοντας τους ίδιους φόβους.

Θα ανοίξει λοιπόν η κοινωνία και η επόμενη μέρα θα έχει συζητήσεις για ταξίδια αλλά και για ακρίβεια, δουλειές και ανεργία.

Και έτσι θα ξαναβγούν στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα και οι κοινωνικές διαφορές που μπορεί να μη μας απασχολούσαν κατά την περίοδο της πανδημίας αλλά ποτέ δεν εξέλιπαν.

Μακάρι να μη μας βρει αμήχανους το τέλος της πανδημίας και να έχουμε ενέργεια και διάθεση να κάνουμε πολλά και νέα πράγματα.

Αυτό το οδυνηρό διάλλειμα φυσιολογικής ζωής που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια ας γίνει πηγή έμπνευσης για τα καλύτερα που έρχονται και όχι πηγή αμηχανίας, γιατί δε θα ξέρουμε τι να κάνουμε την ελευθερία μας.

Απαιτείται λοιπόν σχέδιο και πράξη για την επόμενη μέρα, γιατί οι δικαιολογίες θα τελειώσουν και οι ανάγκες θα είναι παρούσες και ακόμα μεγαλύτερες από πριν.