Η Εποποιία του 1940-41

Και η πολεμική δράση του 29ου Συντάγματος της Κομοτηνής στο Βόρειο - Ηπειρωτικό μέτωπο

Και η φετινή Επέτειος του "ΟΧΙ" γιορτάζεται μέσα σε κλίμα ανησυχίας αλλά και αβεβαιότητας, με όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας, τόσο με τον συνεχιζόμενο Ρωσο-Ουκρανικό Πόλεμο, όσο και με την πολεμική σύρραξη στη Μέση Ανατολή, γεγονότα που τείνουν να εξελιχθούν σε απειλή για την Παγκόσμια Ειρήνη με άμεσο κίνδυνο πλέον να οδηγηθούμε σ' ένα γενικευμένο και καταστρεπτικό πόλεμο.

Τόσο οι αναθεωρητικές συμπεριφορές, όσο και οι θρησκευτικοί φανατισμοί και οι εξτρεμιστικές ενέργειες ορισμένων κρατών, συντηρούν στις μέρες μας ένα πολύ επικίνδυνο ψυχροπολεμικό περιβάλλον που δημιουργεί κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας στον κόσμο και δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό και ειρηνική συνύπαρξη των λαών.

Ο ελληνικός λαός ως κατ' εξοχήν φιλειρηνικός που πιστεύει διαχρονικά την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και παρ' ότι ποτέ δεν προκαλέσαμε τους γείτονες, πολλές φορές στο παρελθόν αντιμετωπίσαμε εθνικούς κινδύνους και χρειάστηκε να αντικρούσουμε σοβαρές προκλήσεις και να εμπλακούμε σε πολεμικές περιπέτειες, προκειμένου να υπερασπιστούμε την πατρίδα και τα δίκαιά μας, πληρώνοντας πάντοτε υψηλό τίμημα σε αίμα και θυσίες, όπως ακριβώς συνέβη και τον Οκτώβριο του 1940.

Είναι γεγονός, ότι η αγάπη των Ελλήνων για την πατρίδα και την ελευθερία της, ήταν πάντοτε τα ιδανικά εκείνα που συσπείρωναν σύσσωμο τον ελληνικό λαό και το έθνος μας και το οδηγούσαν σε μεγάλους εθνικούς - απελευθερωτικούς αγώνες, με ηρωισμό, αυτοθυσία και εθνική υπερηφάνεια.

Είναι ιστορικά παραδεκτό, ότι ένας λαός, μπορεί να έχει συνέχεια, μόνο όταν γνωρίζει το παρελθόν του και πάνω σ' αυτό στηρίζει το μέλλον του και την ιστορική του πορεία.

Οι εορτασμοί, με κάθε επισημότητα, των εθνικών επετείων και οι παρελάσεις, αυτόν ακριβώς το στόχο επιδιώκουν, να κρατούν ζωντανή στο λαό την ιστορική του συνέχεια, να συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και να εξασφαλίζουν έτσι την παρουσία και τη συνέχεια του στο διεθνές προσκήνιο.

Όταν ένας λαός γνωρίζει το παρελθόν του, σέβεται και τιμά τους ήρωές του και τις θυσίες τους και με τις μνήμες αυτές πορεύεται στο Μέλλον, είναι βέβαιο ότι μπορεί να προασπίσει τη συνέχεια της ύπαρξής του.

Στις εθνικές γιορτές συνεπώς τιμούμε τους αγώνες και τη θυσία των χιλιάδων νέων μας, που στο διάβα της ιστορίας του έθνους μας, έπεσαν στα πεδία των αγώνων, υπερασπιζόμενοι με το αίμα τους την πατρίδα και την ελευθερία μας. Αυτό είναι και το υπέρτατο χρέος τιμής και ευγνωμοσύνης στην αιώνια και αθάνατη μνήμη τους.

Αυτό το χρέος επιτελούμε και σήμερα για τους νέους, τότε, της Κομοτηνής και της Θράκης, που αγωνίστηκαν με ηρωισμό και πολλοί έπεσαν μαχόμενοι πάνω -κει στις Πίνδου τα βουνά το 1940.

Ήταν χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, όταν η πατρίδα μας δέχτηκε μια απρόκλητη και ιταμή απαίτηση από τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, να της παραδώσουμε την πατρίδα μας άνευ όρων και να επιτρέψουμε στα ιταλικά στρατεύματα την είσοδο της στα ελληνικά ιερά χώματα από την Αλβανία και την Ήπειρο.

Παρ' ότι η Ελλάδα τότε, έκανε κάθε προσπάθεια για ουδετερότητα και αποφυγή να εμπλακεί στη δύνη του πολέμου, αποσιωπώντας ακόμα και το γεγονός του άνανδρου τορπιλισμού του πολεμικού μας πλοίου "Έλλη" στο λιμάνι της Τήνου το Δεκαπενταύγουστο του 1940 κατά τον εορτασμό της Παναγίας από ιταλικό υποβρύχιο, δυστυχώς πολύ γρήγορα, το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, οι ελπίδες μας διαψεύστηκαν, όταν στις τρεις (3) τα ξημερώματα ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα Γκράτσι ζήτησε από τον Έλληνα πρωθυπουργό, κατ' απαίτηση της φασιστικής του κυβέρνησης, την άνευ όρων παράδοση της χώρας.

Η πατρίδα μας δεν μπορούσε να αποδεχθεί μια τέτοια παρανοϊκή αξίωση της Ιταλίας και όπως είναι φυσικό, η απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού, ήταν άμεση, ήταν κατηγορηματική και πολύ σύντομη. "Ώστε πόλεμος".

Η Ελλάδα χωρίς άλλη επιλογή, οδηγείται σε πόλεμο με την Ιταλία.
Η ιστορία για μια ακόμη φορά καλεί την πατρίδα μας, να φανεί αντάξια του ένδοξου παρελθόντος της και ο ελληνικός στρατός, τα νιάτα της πατρίδας μας, για μια ακόμα φορά καλούνται να επιτελέσουν το χρέος τους προς την πατρίδα και το έθνος.

Στο πανελλήνιο εγερτήριο κάλεσμα που εκδηλώθηκε εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 19640 και αμέσως μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού την κήρυξη του πολέμου και τη Γενική Επιστράτευση των νέων της Ελλάδος, η Θράκη, μεταξύ των πρώτων, έδωσε και αυτή το παρόν στον εθνικό αγώνα και το "θρυλικό", όπως αποκλήθηκε 29ον Σύνταγμα Πεζικού της Κομοτηνής, με τη συμμετοχή του στην πρώτη γραμμή του μετώπου και την λαμπρή και ηρωική πολεμική του δράση -που θα περιγράψουμε αναλυτικότερα παρακάτω- αλλά και με τη θυσία για την πατρίδα πολλών νέων παλικαριών της, που άφησαν για πάντα την τελευταία τους πνοή και έχυσαν το αίμα τους, για την υπεράσπιση της πατρίδας πάνω στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου, συνέβαλε αποφασιστικά στη Νικηφόρα διεξαγωγή του πολέμου και δημιούργησε το ανεπανάληπτο Αλβανικό Έπος του '40.

Από την πρώτη κιόλας μέρα της Επιστράτευσης και μέσα σ' ένα κλίμα ανεξήγητου πατριωτικού ενθουσιασμού, οι νέοι της Θράκης τρέχουν να καταταγούν στις τάξεις του ελληνικού στρατού.

Το 29ο Σύνταγμα Πεζικού της Κομοτηνής κατακλύζεται από επίστρατους που πρόκειται να επανδρώσουν όλες τις μονάδες του Συντάγματος. Μέσα σε τρεις (3) ημέρες το Σύνταγμα πλήρως στελεχωμένο, είναι έτοιμο να αναλάβει πολεμική δράση και μετακινείται σε χώρο διασποράς, περιμένοντας σχετική, για αναχώρηση, διαταγή.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι διοικητής του 29ου ήταν ο συνταγματάρχης Λανδράκης Γεώργιος με υποδιοικητή τον αντισυνταγματάρχη Μεσσινόπουλο Φώτιο, ο οποίος πολύ σύντομα και στη διάρκεια του πολέμου ανέλαβε τη διοίκηση του, λόγω ασθένειας του πρώτου.

Μεταξύ των επιστρατευθέντων βρέθηκε και ο Κομοτηναίος γιατρός Κακαϊδής Ευάγγελος, που ως έφεδρος υπίατρος στο 1ο Τάγμα του Συντάγματος και παράλληλα με τα ιατρικά του καθήκοντα, είχε την πρόνοια να καταγράφει καθημερινά σε ημερολόγιο του, όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις και δράσεις του Συντάγματος και των μονάδων του, από την αναχώρηση του από την Κομοτηνή και μέχρι τη λήξη του πολέμου. Όλα δε αυτά τα περιέλαβε αργότερα, σ' ένα προσωπικό του πόνημα με τον τίτλο "Αναμνήσεις από την πολεμικήν δράσιν του θρυλικού 29ου Συντάγματος Κομοτηνής, 1980".

Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ύμνο, αφιερωμένου στην ανδρεία, την μαχητικότητα και την αυτοθυσία των στρατευμένων νέων της εποχής εκείνης, στην υπεράσπιση των εθνικών ιδανικών και της ελευθερίας της πατρίδας μας.

Σύμφωνα με το "Πολεμικό Ημερολόγιο" πλέον του αείμνηστου σήμερα εφέδρου υπιάτρου Κακαϊδή Ευάγγελου και με χρονολογικό οδηγό το περιεχόμενό του, το 29ο Σ.Π. Κομοτηνής, παίρνει την αναμενόμενη διαταγή κινήσεως για το μέτωπο και τα μεσάνυχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1940 βρίσκεται με ολόκληρη τη δύναμή του, σε έμψυχο δυναμικό στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Κομοτηνής για αναχώρηση και τελικό προορισμό το Σταθμό Αμυνταίου Φλώρινας.

Ο χώρος γύρω από το Σταθμό Κομοτηνής κατακλύζεται από κόσμο, γονείς, αδέλφια, γυναίκες και παιδιά, για να χαιρετίσουν τους δικούς τους και όλοι εύχονται "Καλή Αντάμωση". Οι ώρες του αποχωρισμού είναι δύσκολες, άκρως συγκινητικές, αλλά και ενθουσιώδεις.

Από το Αμύνταιο Φλώρινας το Σύνταγμα τίθεται, το βράδυ της επόμενης ημέρας, σε τακτική πορεία, κυρίως νυχτερινές ώρες και παρακάμπτοντας τις πόλεις Καστοριά και Άργος Ορεστικό, στις 28 Νοεμβρίου εισέρχεται στο αλβανικό έδαφος, πλησίον της πόλης Μπίγλιτσα, που είναι έρημη από κατοίκους.

Στις 30 Νοεμβρίου το 29ο Σύνταγμα σε πολεμική διάταξη βαδίζει και πλησιάζει πλέον τον αντικειμενικό του σκοπό στα υψώματα Κολομπέρτας και φτάνει στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Η ηρωική του πορεία μόλις ξεκίνησε, ενσωματώνεται δίπλα σε άλλες ελληνικές μονάδες του Βορείου μετώπου προς τα υψώματα γύρω από το Πόγραδετς και είναι πλέον σε θέσεις μάχης στην πρώτη γραμμή του μετώπου, με όλα τα μάχιμα τάγματά του.

Στις 3 Δεκεμβρίου 1940 το Σύνταγμα παίρνει το βάπτισμα του πυρός και εισέρχεται στη μάχη, στην πρώτη γραμμή προς κατάληψη των υψωμάτων 1211. (Γράφει στο ημερολόγιο ο γιατρός).

"Η Θράκη εκπροσωπούμενη από το 29 Σ.Π. βρίσκεται στις επάλξεις του καθήκοντος και παρά το πλευρό των μαχομένων στρατιωτών της Ελλάδος, μάχεται και αυτή κατά του εισβολέως.

Τα παιδιά της, με το τίμιο αίμα τους γράφουν σελίδες δόξας, αυτοθυσίας και πράξεις ηρωϊσμού, παίρνουν ενεργό μέρος στον αγώνα και στη δημιουργία του Αλβανικού Έπους και με το τίμιο αίμα τους ποτίζουν κάθε βουνοκορφή που καταλαμβάνουν, ύστερα από σκληρές μάχες. Η δόξα, η τιμή και η νίκη από εδώ και μπρος θα τα συνοδεύει σε κάθε πολεμική εξόρμηση".

Καθημερινά πλέον οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην πρώτη γραμμή του μετώπου, γίνονται πιο σκληρές και φονικές.

Τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου οι ολοήμερες μάχες, σώμα με σώμα, με σκοπό την κατάληψη των υψωμάτων ΙΒΑΝ, 1211 και των υψωμάτων γύρω από την πόλη του Μπόγραδετς είναι συνεχείς και αλλεπάλληλες.

Επί πενθήμερο, όλες οι μονάδες του Συντάγματος διεξάγουν ένα σκληρό και φονικό αγώνα κατά του εχθρού και καταφέρνουν να εκδιώξουν τις ιταλικές δυνάμεις από τα υπεράνω της πόλης του Μπόγραδετς υψώματα. Ο εχθρός αναγκάζεται να συμπτυχθεί και να υποχωρήσει με βαριές απώλειες.

Στο μεταξύ ο βαρύς χειμώνας, το κρύο και το χιόνι που έπεφτε πυκνό, όλο το Δεκέμβριο, οδήγησαν σε προσωρινή αναστολή των πολεμικών επιχειρήσεων και σε κατάσταση άμυνας όλων των μονάδων, μέχρι νεώτερης διαταγής.

Με την κατάληψη των Υψωμάτων, γύρω από την πόλη του Πόγραδετες, το 29 Σ.Π. ολοκλήρωσε και έφερε σε πέρας την αποστολή του και τους αντικειμενικούς στόχους που επεδίωκε στο Βόρειο μέτωπο. Στον πολυήμερο επιθετικό του αγώνα, έδωσε σκληρές και πεισματώδεις μάχες κατά του εχθρού, που υπερείχε τόσο σε δύναμη ανδρών, όσο και σε σύγχρονα πολεμικά μέσα και Αεροπορία.

Ο αγώνας υπήρξε δύσκολος και πεισματώδης, με βαριές ανθρώπινες απώλειες της δύναμης του Συντάγματος. (Για το γεγονός αυτό γράφει στο ημερολόγιο ο γιατρος) "Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις η κατάληψη των υπεράνω, της πόλης Πόγραδετς, υψωμάτων, αποτέλεσε πραγματικό άθλο για το 29 Σ.Π. και οι άντρες του ήταν υπερήφανοι για τα λαμπρά αυτά κατορθώματα, το δε Σύνταγμα δίκαια και επάξια κατέκτησε τον τίτλο του θρυλικού Συντάγματος…".

Το Σύνταγμα παρέμεινε στο Βόρειο τομέα μέχρι 29 Δεκεμβρίου, οπότε διετάχθη, λόγω απωλειών, σε νεκρούς και τραυματίες, η αντικατάστασή του και η αποχώρησή του στα μετώπισθεν, όλο σχεδόν τον Ιανουάριο μήνα και αφού αναπλήρωσε τα κενά του και ανασυγκροτήθηκε, αναχώρησε στις 5 Φεβρουαρίου 1941 για τον κεντρικό τομέα, προκειμένου να αντικαταστήσει και αυτό με τη σειρά του άλλες μονάδες στο μέτωπο αυτό, και να συνεχίσει τον ηρωικό του αγώνα.

Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρουμε, ότι την περίοδο που το Σύνταγμα οδεύει προς τον κεντρικό τομέα, στις αρχές Φεβρουαρίου του '41, στη δύναμη μονάδας του Συντάγματος, εντάσσεται και ο Κομοτηναίος Λοχαγός, Ορφανουδάκης Νικόλαος, ο οποίος ζήτησε επιμόνως, με αίτησή του να υπηρετήσει στις τάξεις του 29 Σ.Π. Δυστυχώς ένα μήνα αργότερα, έπεφτε νεκρός, μαχόμενος υπέρ της πατρίδος.

Στις 20 Φεβρουαρίου του '41 το 29 Σ.Π. φτάνει, μετά από ολονύκτια πορεία, στις πρώτες γραμμές του Κεντρικού τομέα και βρίσκεται στην είσοδο των στενών της Κλεισούρας. Μπροστά προβάλλουν δύο πανύψηλοι όγκοι βουνών και ανάμεσα κυλά ο ποταμός Αώος. Αριστερά είναι η οροσειρά Νεμέρτζικα και δεξιά η οροσειρά της Ντρεπισίνας με υψόμετρο 1900 μέτρα. Η κατάληψη των υψωμάτων αυτών είναι ζωτικής σημασίας για την έκβαση του πολέμου στο κεντρικό μέτωπο.

Παρ' ότι οι καιρικές συνθήκες είναι κακές και η κακοκαιρία μαίνεται στην περιοχή με σφοδρές χιονοπτώσεις, το Σύνταγμα προωθείται συνεχώς προς τις κορυφές της Ντρεπισίνας, προκειμένου να αντικαταστήσει τμήματα της Μεραρχίας των Κρητών, στην πρώτη γραμμή του Μετώπου, εν μέσω μάλιστα σφοδρών καθημερινών βομβαρδισμών τόσο του Πυροβολικού όσο και της Ιταλικής Αεροπορίας, από εκατοντάδες αεροπλάνα καθέτου εφορμήσεως.

Από 6 μέχρι και 9 Μαρτίου το Σύνταγμα δοκιμάζεται σκληρά και συμμετέχει σε ολοήμερες μάχες, πολύ φονικές, με τραγικά αποτελέσματα. Μεταξύ των νεκρών είναι και ο λοχαγός Ορφανουδάκης που στην προσπάθεια του λόχου του, κατόπιν διαταγής, να καταλάβει την κορυφογραμμή, πάνω από τον αυχένα Μεντζικοράνι, ζωτικής σημασίας για το 29 Σ.Π. και το ελληνικό μέτωπο στον κεντρικό τομέα, έπεσε νεκρός στο πεδίο της μάχης. (Γράφει στο Ημερολόγιο)

"Ο Λοχαγός Ορφανουδάκης Νικόλαος, ήταν γενναίος αξιωματικός, σωστό παλικάρι, άφοβος, ψύχραιμος… μιλούσε πάντοτε με πεποίθηση και ενθουσιασμό για την έκβαση του αγώνα. Φιλοδοξούσε να διακριθεί και να διαπρέψει ο λόχος του κατά τις επιχειρήσεις…".

Ολόκληρο το μήνα Μάρτιο, ο κεντρικός τομέας, αποτέλεσε το θέατρο μεγάλων και εκτεταμένων πολεμικών επιχειρήσεων με την ηρωική συμμετοχή και του 29ου Σ.Π. της Κομοτηνής. Ο εχθρός στο μέτωπο αυτό συγκέντρωσε μεγάλη δύναμη πυρός, πυροβολικού, αεροπορίας και άλλων μέσων και όπλων, με επί πλέον μεταφορά νέων στρατιωτικών μονάδων, προκειμένου να διασπάσει τις ελληνικές γραμμές και να οδηγήσει στην κατάρρευση του βασικού κεντρικού μετώπου. Τελικά όμως έγινε το αντίθετο.

Και παρ' ότι και ο ίδιος ο Ιταλός δικτάτορας επισκέφτηκε το κεντρικό μέτωπο και με πύρινους λόγους προσπάθησε να τονώσει το ηθικό των στρατιωτών του, ο κεντρικός τομέας του μετώπου απέβη το νέο Βατερλώ για τα ιταλικά στρατεύματα και η εαρινή ιταλική επίθεση ναυάγησε οριστικά στο ελληνικό βορειηπειρωτικό μέτωπο. Ότι δεν κατάφεραν οι Ιταλοί στην Αλβανία, κλήθηκαν οι Γερμανοί του Χίτλερ να περισώσουν την κατάσταση, με τη γερμανική εαρινή επίθεση που εκδηλώθηκε τον Απρίλιο του 19410 και κατέληξε με την εισβολή των Γερμανών στη χώρα μας και τη λήξη του πολέμου.

Αυτό όμως που αξίζει να τονιστεί και που άλλαξε ουσιαστικά την πορεία και την εξέλιξη, αλλά και την έκβαση ακόμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είναι αυτό που προηγήθηκε με την Εποποιία των Ελλήνων στο αλβανικό μέτωπο και τη συντριβή των στρατευμάτων του Μουσολίνι.

"Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία και η γενναιότητα των Ελλήνων, δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου", Ουίνστον Τσόρτσιλ, στρατηγός και πρωθυπουργός της Αγγλίας.

Αλλά και ο ίδιος ο Χίτλερ τον Μάιο του '41 ομολόγησε "Ο ελληνικός στρατός πολέμησε με παράτολμο θάρρος και υψίστη περιφρόνηση προς τον θάνατο".

Πράγματι η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων στο αλβανικό μέτωποεναντίον των δυνάμεων της βίας και του ναζισμού, αποτέλεσε για τους τρομοκρατημένους συμμάχους, το έμπρακτο παράδειγμα ανδρείας, μαχητικότητας και αυτοθυσίας των Ελλήνων για την πατρίδα και την ελευθερία της και τους έδωσε φτερά να αγωνιστούν κι αυτοί για τα ίδια ακριβώς ιδανικά και να πιστέψουν στην επερχόμενη νίκη των Συμμαχικών Δυνάμεων.

Τιμή και δόξα λοιπόν στους νέους της Θράκης του 29ου Πεζικού της Κομοτηνής τιμή και δόξα σ' όλα τα Ελληνόπουλα της Εποποιίας του '40 που με τα ηρωικά τους κατορθώματα αναδείχτηκαν αντάξια της ένδοξης ιστορίας του έθνους.

Όλοι εμείς οι Θρακιώτες πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι και να τιμούμε με κάθε σεβασμό τη μνήμη και τη θυσία όλων αυτών των νέων του '40, που έπεσαν μαχόμενοι για την πατρίδα και την ελευθερία μας, εκεί στο Αλβανικό Μέτωπο. Η πατρίδα και ο καθένας μας, μεγάλοι και μικροί, οφείλουμε τη δέουσα τιμή και διαρκή ευγνωμοσύνη στους νεκρούς ήρωες των εθνικών μας αγώνων, με τη σταθερή διαβεβαίωση, ότι και σήμερα αν χρειαστεί η ελληνική ανδρεία θα εκδηλωθεί και πάλι με το ίδιο πάθος και την ίδια αγωνιστικότητα για να υπερασπίσει την πατρίδα.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της πατρίδας μας, διαχρονικοί θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είναι πάντοτε έτοιμες να πράξουν το καθήκον τους προς το Έθνος.

Η πολιτεία μας με το ηρώο πεσόντων που υπάρχει στο μικρό πάρκο της Κομοτηνής, πίσω από την Περιφέρεια και δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο, τιμά τη μνήμη των νεκρών του 40-41, με τη σημερινή του εικόνα όμως, αψευδή μάρτυρα της οφειλόμενης συντήρησης και αναβάθμισής του.

Αιωνία η μνήμη στους Αθάνατους νεκρούς του 1940 - 1941, αιωνία η μνήμη και στον γιατρό Κοκαϊδή Ευάγγελο για τη συνολική προσφορά του τόσο στο 29 Σ.Π. όσο και γενικότερα στον ελληνικό στρατό.

Για την ιστορία και μόνο, το 29ο Σ.Π. μετά την τριπλή κατοχή που ακολούθησε και την απελευθέρωση της πατρίδος, επανασυγκροτήθηκε και πάλι στην Κομοτηνή, στις τάξεις του οποίου και εγώ υπηρέτησα, σήμερα δε έχει εξελιχθεί στην "29η Ταξιαρχία Πεζικού - Πόγραδετς".

Ζήτω το έθνος και ο ελληνικός στρατός.